Grieg [gri:g] Edvard Hagerup, *15 VI 1843 Bergen, †4 IX 1907 Bergen, norweski kompozytor, dyrygent i pianista. Pradziadek Griega, Szkot, w 2 połowie XVIII w. osiadł w Norwegii. Dziadek i ojciec pełnili kolejno funkcje konsula brytyjskiego w Bergen. Matka, Gesine Judith Hagerup, była znaną w Bergen pianistką oraz autorką wierszy i sztuk teatralnych; ojciec grał również na fortepianie jako amator. Na wieczorach muzycznych w domu rodzinnym Griega wykonywano m.in. utwory Mozarta, Beethovena, Webera i Chopina. Mając 6 lat, Grieg rozpoczął naukę gry na fortepianie u matki, a ok. 1857 powstały jego pierwsze nieopusowane utwory na fortepian. W X 1858 za namową O. Bulla podjął studia muzyczne w konserwatorium w Lipsku, gdzie uczył się: gry na fortepianie kolejno u L. Plaidy’ego, E.F. Wenzla i I. Moschelesa, harmonii i kontrapunktu u R. Papperitza, M. Hauptmanna i E.F. Richtera oraz kompozycji u C. Reineckego. W 1860 przerwał studia z powodu choroby i wrócił do Norwegii. 19 VIII 1861 w drodze powrotnej do Lipska w Karlshamn (południowa Szwecja) dał pierwszy koncert publiczny, na którym wykonał utwory Mendelssohna, Moschelesa i Schumanna oraz 3 własne miniatury fortepianowe. W IV 1862 ukończył konserwatorium; na publicznym koncercie absolwentów grał swoje Vier Klavierstücke op. 1 oraz akompaniował do pieśni op. 2, które w następnym roku zostały wydane w Lipsku. Były to pierwsze publikowane utwory Griega, jakkolwiek niejedyne skomponowane w okresie studiów. Po powrocie do Bergen Grieg dał tam w V 1862 swój pierwszy koncert w Norwegii, w którego programie obok utworów własnych (op. 1, 2 i Kwartet d-moll) znalazły się także utwory Moschelesa, Beethovena i Schumanna. W IV 1863 został w Bergen wykonany Rückblick – pierwszy utwór Griega przeznaczony na większy zespół.
Wiosną 1863 Grieg przeniósł się do Kopenhagi, będącej wówczas centrum kulturalnym Danii i Norwegii. Spędził tam dwa i pół roku; był to jeden z najbardziej twórczych okresów w jego życiu. W Kopenhadze zetknął się z N.W. Gadem i J.P.E. Hartmannem, najwybitniejszymi przedstawicielami romantyzmu duńskiego. Za namową Gadego Grieg przystąpił do pracy nad swą pierwszą i jedyną symfonią, której trzy części zostały wykonane w Kopenhadze w 1864. Poznał w tym czasie H.Ch. Andersena i skomponował kilka pieśni do jego tekstów (np. op. 5). W XI 1864 zorganizował wraz z R. Nordraakiem, C.F.E. Hornemanem, C. Hornbeckiem i G. Matthison-Hansenem towarzystwo „Euterpe”, którego zadaniem było popieranie i wykonywanie współczesnej muzyki skandynawskiej. Pierwsze koncerty tego towarzystwa (początek w 1865) poświęcone były twórczości Nordraaka i Griega, który jednak w 1867 wycofał się z „Euterpe”. Przełomowe znaczenie dla dalszej twórczości i działalności Griega miała jego przyjaźń z Nordraakiem. Wprawdzie już wcześniej zetknął się Grieg z ludową muzyką norweską, głównie dzięki O. Bullowi, ale dopiero pod wpływem Nordraaka postanowił poświęcić się tworzeniu narodowej sztuki norweskiej. Zimę 1865/66 spędził we Włoszech, gdzie poznał Ibsena. W tym czasie powstała uwertura I höst w wersji na 2 fortepiany, która uzyskała I nagrodę na konkursie kompozytorskim zorganizowanym przez Kungliga Musikaliska Akademien w Sztokholmie. W drodze powrotnej z Włoch Grieg zatrzymał się na kilka miesięcy w Kopenhadze; u swojego przyjaciela, Matthisona-Hansena, Grieg brał lekcje gry na organach, którą opanował w stopniu pozwalającym mu na sporadyczne koncerty. W 1864 w Kopenhadze spotkał swą kuzynkę, Ninę Hagerup (*24 XI 1845 Bergen, †9 XII 1935 Kopenhaga), norweską śpiewaczkę, z którą ożenił się 11 VI 1867. Większość pieśni Griega pisanych była odtąd z myślą o żonie, która występowała wraz z Griegiem na wspólnych koncertach.
Jesienią 1866 Grieg zamieszkał w Christianii (obecnie Oslo). Poznał tu B.M. Bjørnsona, wybitnego norweskiego dramaturga, z którym współpracował przez wiele lat; utrzymywał także przyjacielskie kontakty z kompozytorami norweskimi H. Kjerulfem i J. Svendsenem. Pierwszy koncert kompozytorski Griega w Christianii odbył się 15 X 1866; po koncercie tym Grieg został zaangażowany na stanowisko dyrygenta Det Philharmoniske Selskab, towarzystwa utrzymującego amatorską orkiestrę symfoniczną. Christiania była w tym czasie niezbyt aktywnym kulturalnie ośrodkiem. Grieg, chcąc zdobyć stałych słuchaczy, wprowadził w 1867 koncerty abonamentowe, na których obok utworów kompozytorów skandynawskich wykonywano najwybitniejsze dzieła muzyki europejskiej (np. symfonie i Requiem Mozarta, Koncert fortepianowy Es-dur Beethovena, oratorium Eliasz Mendelssohna, fragmenty z Lohengrina Wagnera). W 1871 dzięki staraniom Griega założono w Christianii Musikforeningen, towarzystwo posiadające już orkiestrę profesjonalną. Pierwszy jej koncert odbył się 2 XII 1871 pod dyrekcją Griega; na stanowisku dyrygenta tej orkiestry Grieg pozostawał, obok Svendsena, do 1880. Równocześnie kontynuował działalność koncertową jako pianista. Występował w Christianii, Kopenhadze i różnych miastach Szwecji (1876–77), a także kilkakrotnie w Lipsku (1878–79). Ponadto prowadził przez kilka lat działalność pedagogiczną w Musikakademi w Christianii otwartej 14 I 1867 z inicjatywy jego i O. Winter-Hjelma.
Liczne obowiązki w ciągu sezonów jesienno-zimowych powodowały, że Grieg zajmował się twórczością prawie wyłącznie podczas paromiesięcznej przerwy letniej, kiedy przebywał na wsi. Wtedy też pogłębiał swą znajomość norweskiej muzyki ludowej. Latem 1868 napisał Koncert fortepianowy a-moll, jeden z najczęściej wykonywanych jego utworów. W czasie pobytów na wsi w rejonie Hardanger (od połowy 1877 do jesieni 1878 oraz w sezonach letnich w ciągu kilku następnych lat) studiował styl i sposób gry ludowych skrzypków. Na początku lat 70. Grieg wraz z Bjørnsonem postanowili napisać operę narodową opartą na staronorweskich legendach (Olav Trygvason). W 1879 Bjørnson przygotował tekst trzech pierwszych scen, do których Grieg natychmiast napisał muzykę; mimo licznych nalegań nie otrzymał jednak dalszego ciągu tekstu i projekt nie został zrealizowany. W I 1874 Ibsen zwrócił się do Griega z prośbą o napisanie muzyki scenicznej do dramatu Peer Gynt, który zamierzał wystawić w Christianii. Wskazał przy tym kompozytorowi dokładnie, które sceny powinny mieć oprawę muzyczną. W 1875 Grieg ukończył pracę nad Peer Gyntem. Utwór ten odniósł ogromny sukces, w ciągu kilku miesięcy odbyło się 36 przedstawień; z muzyki scenicznej powstały później 2 suity orkiestrowe, należące do najczęściej wykonywanych utworów kompozytora.
Grieg odbył dwukrotnie (1869–70 i 1874) paromiesięczne podróże zagraniczne, na które otrzymał stypendium od władz norweskich. W czasie pierwszej podróży odwiedził w Rzymie Liszta na jego zaproszenie. Ponadto w VIII 1876 wyjechał do Bayreuth, aby obejrzeć Pierścień Nibelunga. Z przedstawień pisał sprawozdania dla „Bergenposten”, miejscowej gazety w Bergen. W 1883 ponownie wyjechał do Bayreuth, tym razem dla obejrzenia Parsifala. Stosunek Griega do Wagnera był wyjątkowo obiektywny i nietypowy dla jego epoki, nie był on ani przeciwnikiem Wagnera, ani też nie pozostawał pod jego urokiem.
W 1880 Grieg przeniósł się do Bergen, gdzie przez 2 lata działał jako dyrygent towarzystwa muzycznego Bergen Harmoniske Selskab. W końcu w 1881 zawarł porozumienie z wydawnictwem Petersa, dotyczące prawa wyłączności publikowania jego utworów w zamian za wypłaconą z góry znaczną sumę pieniędzy. Umożliwiło to kompozytorowi uwolnienie się od stałych obowiązków i całkowite oddanie się twórczości. W 1884 skomponował na zamówienie 2 utwory okolicznościowe (kantatę i suitę) przeznaczone na uroczystości w Bergen w XII tego roku, związane z obchodami 200. rocznicy urodzin L. Holberga. Powstał w ten sposób jeden z najbardziej popularnych utworów Griega, suita Z czasów Holberga. Wiosną 1885 Grieg przeniósł się do swego domu w Troldhaugen koło Bergen, które odtąd stanowiło jego stałą siedzibę. W 1886 zaprzyjaźnił się z pisarzem H. Drachmannem. Przyjaźń ta stała się bodźcem do powrotu do twórczości wokalnej; w tym samym roku Grieg skomponował cykl pieśni Rejseminder op. 44 do tekstów Drachmanna. W 1898 Grieg był jednym z głównych organizatorów festiwalu muzyki norweskiej w Bergen. Występy zaproszonej przez niego holenderskiej orkiestry Concertgebouw stały się impulsem dla stworzenia w następnym roku pierwszej norweskiej wielkiej orkiestry symfonicznej w Christianii, subsydiowanej przez władze miejskie.
W latach 80. Grieg zaczął odbywać wielkie podróże koncertowe, wykonując przede wszystkim własne utwory, występując jako pianista, dyrygent i akompaniator. Oprócz regularnych koncertów w krajach skandynawskich koncertował m.in.: w 1883 i 1887 przez kilka miesięcy w różnych miastach Niemiec i Holandii, w 1887, 1888 i 1889 – w Anglii, w 1889 – w Brukseli i w Paryżu. Jego sława międzynarodowa doszła w tym czasie do szczytu. Napływała lawina zaproszeń z całego świata na koncerty, z których Grieg przyjmował tylko nieliczne. Po kilku latach zmniejszonej aktywności koncertowej wystąpił w 1896 i 1897 w Wiedniu, w 1897 odbył znów paromiesięczne tournée koncertowe po Anglii i Holandii. W związku ze sprawą Dreyfusa odwołał na znak protestu swoje koncerty w Paryżu, publikując w prasie lipskiej list otwarty uzasadniający to posunięcie. List ten, przedrukowany przez większość gazet europejskich, wywołał dużą sensację i niechęć do Griega we Francji. W związku z tym kolejne jego koncerty w tym kraju odbyły się dopiero w 1903, ale jeszcze wtedy spotkał się, obok entuzjazmu części publiczności, z wyraźnie manifestowaną niechęcią. Grieg prowadził żywą działalność koncertową do końca życia. M.in. 22 IV 1902 oraz 14 i 15 IV 1903 odbyły się jego koncerty kompozytorskie w Warszawie, na których Grieg wystąpił jako dyrygent i akompaniator. Wykonano na nich (w 1902): Marsz z muzyki scenicznej op. 22 do Sigurd Jorsalfar, Dwie melodie elegijne op. 34, Koncert fortepianowy a-moll (T. Carreño) oraz kilka pieśni i drobnych utworów fortepianowych; w 1903: Uwerturę „Im Herbst” op. 11, Koncert fortepianowy a-moll (R. Pugno), kantaty Landkjenning i Foran sydens kloster, kilka pieśni oraz małych utworów kameralnych. Koncerty te były przyjęte bardzo pozytywnie przez krytykę i cieszyły się dużym powodzeniem u publiczności. Ponadto Grieg występował w Rydze (1902), Pradze (1903) i innych miastach. W 1906 odbył jeszcze tournée po Holandii, gdzie m.in. wykonał wraz z P. Casalsem swą Sonatę wiolonczelową, a na przełomie 1906/07 – po Anglii.
Grieg pozostawał w kontaktach z wieloma wybitnymi kompozytorami owych lat, zwłaszcza z Brahmsem, Czajkowskim, Regerem. Wysoko ceniony jako kompozytor i pianista, otrzymał różnego rodzaju wyróżnienia i dowody uznania. Już w 1872 został wybrany na członka Kungliga Musikaliska Akademien w Sztokholmie, w 1873 – Oskar II Bernadotte, król norweski i szwedzki, nadał mu tytuł Rycerza Św. Olafa, w 1883 został wybrany członkiem korespondentem Akademii Muzycznej w Lejdzie, w 1889 – członkiem Institut de France, w 1893 otrzymał tytuł doktora honoris causa uniwersytetu w Cambridge (wraz z Saint-Saënsem, Czajkowskim i Boitem), w 1896 został odznaczony orderem Legii Honorowej, w 1897 – wybrany członkiem zwyczajnym Berliner Akademie a 22 I 1907 otrzymał doktorat honoris causa uniwersytetu w Oksfordzie.
Ostatni raz wystąpił Grieg publicznie 27 IV 1907, dyrygując koncertem w Kilonii. Aktywny do ostatniej chwili, zmarł w Bergen, w drodze na kolejne tournée koncertowe do Anglii. Pochowany został w grocie skalnej nad fiordem, koło swego domu w Troldhaugen. W 1925 w domu tym urządzono muzeum Griega.
Grieg jest najwybitniejszym kompozytorem norweskim XIX w. Jego twórczość przypada na okres szczególnego nasilenia tendencji narodowych w literaturze i sztuce norweskiej, znacznie większego niż w innych krajach zachodnioeuropejskich. Wiąże się to z sytuacją historyczną. W 1815 Norwegia uwolniła się spod panowania duńskiego, odzyskała niepodległość i zaczęła budować samodzielny byt państwowy, rozwijać własne instytucje, pragnąc wyrwać się spod duńskiej hegemonii kulturowej. Stąd też wśród norweskich artystów zrodził się postulat narodowej odrębności sztuki. Tendencje te przejawiały się wyraźnie w malarstwie i literaturze, dochodząc do szczytu w dziełach B.M. Bjørnsona i H. Ibsena, z którymi Grieg współpracował. W muzyce wystąpiły w twórczości H. Kjerulfa i R. Nordraaka, znajdując u Griega najwyższy wyraz artystyczny. Entuzjazm Nordraaka dla przyrody, tradycji, poezji i muzyki norweskiej sprawił, iż Grieg żywo zainteresował się kulturą narodową i świadomie dążył do tworzenia muzyki o narodowym charakterze. Twórczość Griega zawdzięcza swój specyficzny charakter powiązaniu z literaturą narodową, w tym także ludową (sagi, legendy, poezja ludowa), nawiązywaniu do twórczości kompozytorów norweskich, w szczególności Kjerulfa i Nordraaka, a przede wszystkim szerokiemu wykorzystaniu norweskiego folkloru muzycznego, który przenika całą jego twórczość.
W utworach wokalno-instrumentalnych sięgał Grieg do starych sag nordyckich. Kompozytor opierał się bezpośrednio na tekstach zaczerpniętych z poezji ludowej (Den bergtekne op. 32), na poezji ludowej przetworzonej przez norweskich poetów (np. Haugtussa op. 67, Tolv sange op. 33), bądź na oryginalnych utworach poetów norweskich, których tematyka zaczerpnięta była z nordyckich sag i legend (np. Bergliot op. 42). To z kolei wpłynęło na dobór form – m.in. Grieg wskrzesił starą nordycką balladę wykonywaną przez śpiewaka solistę i chór (np. Den store hvide flok op. 30 nr 10) – oraz na dobór środków muzycznych, które uwypuklały narodowy charakter tekstów. W poznaniu folkloru norwskiego i sposobie jego wykorzystywania przez Griega można wyróżnić kilka etapów. Już we wczesnych utworach Griega (Poetiske tonebilleder op. 3) pojawiają się elementy rytmiki norweskich tańców ludowych (halling, springdans, gangar). Kompozytor czerpał tu wzory ze źródeł pośrednich, nie mając jeszcze bezpośredniego kontaktu z muzyką ludową. Jednak w fantazji I höst op. 11 oraz w Koncercie fortepianowym a-moll obok rytmów tańców ludowych występuje cytat melodii ludowej (I höst), a w oryginalnej melodyce Griega zaznaczają się właściwości przejęte z norweskiej melodyki ludowej: zwiększone kwarty, tzw. „motyw przewodni Griega” (opadająca sekunda mała i tercja wielka), typ figuracji charakterystyczny dla hardingfele, ludowego instrumentu smyczkowego.
W końcu lat 60. Grieg zetknął się ze zbiorem norweskich pieśni i tańców ludowych L.M. Lindemana (Aeldre og nyere Norsk fjeldmelodier), który odegrał ważną rolę w jego twórczości. Niemal do końca życia Grieg czerpał z tego zbioru melodie, opracowując je na różne środki wykonawcze (np. 25 norske folkeviser og danser op. 17 – fortepian, Album for mandssang op. 30 – chór męski i głosy solowe), bądź opierając na nich tematy swoich utworów (np. Ballada g-moll op. 24, Improvisata op. 29, Altnorwegische Romanze op. 51). Grieg korzystał z materiału ludowego w różny sposób. W wielu utworach, zwłaszcza wczesnych, ograniczał się w zasadzie do harmonizacji melodii, która niewiele odbiegała od wersji podanej przez Lindemana (np. 25 norske folkeviser og danser). Utwory, będące opracowaniami melodii ludowych, są nieco bardziej rozbudowane niż pierwowzór, głównie przez wprowadzenie krótkiej introdukcji i kody, mimo to nie przekraczają na ogół kilkunastu taktów. Niekiedy melika ulega pewnym modyfikacjom, z zachowaniem jednak rytmiki i podstawowych następstw interwałowych (np. Pieśń Solwejgi z muzyki scenicznej do dramatu Peer Gynt op. 23 nr 18 jest taką właśnie modyfikacją melodii nr 300 ze zbioru Lindemana). Czasami Grieg łączył kilka melodii w jednym utworze lub nawet w jednej części utworu (np. w 4. tańcu z Symphonische Tänze op. 64).
Od 1877 Grieg zaczął studiować sposoby wykonywania muzyki przez ludowych śpiewaków i instrumentalistów grających na hardingfele, a po 1890 zbierał wraz z F. Beyerem, J. Röntgenem i J. Halvorsenem oraz opracowywał nieopublikowane dotąd ludowe melodie. W tym okresie Grieg wykorzystywał w swych utworach już nie tylko melodykę i rytmikę utworów ludowych, ale także inne ich właściwości muzyczne. Materiał przejęty z folkloru traktował znacznie swobodniej (np. Norske folkeviser op. 66, Slåtter op. 72). Czasami kompozytor wprowadzał do utworu tylko fragmenty melodii ludowych (op. 66 nr 1), przeciwstawiał melodii ludowej intensywnie schromatyzowaną melodię własną (op. 66 nr 2), łączył motywy kilku melodii, dzięki czemu uzyskiwał zróżnicowania melodyczne, rytmiczne i agogiczne w utworze. Niekiedy rozbudowywał jakąś część utworu przez przetwarzanie wybranych motywów czy fraz oryginału lub dodawał część środkową rozwiniętą przez transformację ludowego motywu melodycznego (Slåtter op. 72 nr 4, 7). Grieg imitował także charakterystyczne dla hardingfele sposoby gry (tryle, tremola, ostinato pustych kwint, ostre, nierozwiązywane dysonanse), dzięki czemu wzbogacał brzmienie specyficznym kolorytem i nowymi efektami harmonicznymi. Jest to szczególnie charakterystyczne dla zbioru Slåtter, zawierającego utwory będące swobodnym przeniesieniem na fortepian tańców chłopskich wykonywanych na hardingfele. Cechy typowe dla norweskiej muzyki ludowej zostały przez kompozytora przetworzone we własny, indywidualny styl (chromatyka, swobodne traktowanie dysonansów, chwiejność trybu, nuty pedałowe, ostinata, sekwencyjność, powtarzalność fraz, symetria budowy, ostre, punktowane rytmy, kombinacja metrum i , nasycenie melodyki kwartami zwiększonymi oraz tzw. „motyw przewodni Griega”). Norweska muzyka ludowa stanowiła także inspirację dla poszukiwań harmonicznych Griega, o czym świadczy fakt, iż opracowania muzyki ludowej należą do najbardziej zaawansowanych harmonicznie utworów. Narodowy charakter twórczości Griega był jednym z głównych czynników, które zadecydowały o światowej popularności jego muzyki.
Grieg był przede wszystkim lirykiem. Miał szczególną zdolność tworzenia i modyfikowania nastroju. Utwory o charakterze lirycznym – pieśni solowe i miniatury fortepianowe – stanowią bardzo ważną, uprawianą przez całe życie dziedzinę jego twórczości, a typowe dla nich zasady kształtowania występują również i w innych utworach. Za życia Griega zostało opublikowanych 148 jego pieśni solowych, w tym 82 pieśni do tekstów norweskich, 48 do tekstów duńskich, a tylko 18 do niemieckich. Jest to jedna z przyczyn, dla których pieśni Griega mimo ich walorów artystycznych są stosunkowo mało znane i rzadko – poza Skandynawią – wykonywane. Grieg przywiązywał wielką wagę do tekstu; wg własnych słów kompozytora w pieśniach chodziło mu przede wszystkim o pokazanie intencji poety. Dla pieśni Griega charakterystyczna jest idealna zgodność struktury, intonacji, rytmu i akcentów słownych i muzycznych, trudna do zachowania przy tłumaczeniach; dotyczy to zwłaszcza pieśni do tekstów utrzymanych w regionalnym dialekcie landsmål (Tolv sange op. 33, Haugtussa op. 67).
Pieśni Griega odznaczają się równowagą między głosem wokalnym a akompaniamentem, niekiedy z niewielką przewagą partii wokalnej. Czasami akompaniament jedynie zdwaja linię melodyczną i stanowi jej harmoniczną podstawę, częściej jednak podkreśla nastrój pieśni przede wszystkim dzięki bogatej harmonice, odpowiedniemu operowaniu rejestrami, formami ruchu, stosowaniu tremola, arpeggiów itp. W późnych pieśniach, zwłaszcza w pieśniach do tekstów Benzona (op. 69, 70), akompaniament jest bardziej rozbudowany, a jego faktura zbliża się do orkiestrowej. Pod względem ukształtowania pieśni Griega można podzielić na 3 grupy: zwrotkowe, zwrotkowe z zastosowaniem techniki wariacyjnej i przekomponowane. Przeważają zdecydowanie dwie pierwsze grupy. Formy zwrotkowe są charakterystyczne przede wszystkim dla pieśni do tekstów A.O. Vinje i A. Garborga (op. 33 i 67), wywodzących się z poezji ludowej. Forma zwrotkowa staje się tu jednym z elementów stylizacji. W budowie pieśni przeważa symetria odcinków 4-taktowych, typowa jest powtarzalność fraz, często w postaci wariacyjnej, oraz sekwencyjne rozwijanie fraz i motywów, co prowadzi do jednolitości motywicznej, występującej również w pieśniach przekomponowanych mimo kontrastów tempa i wyrazu (np. Efteraarsstormen op. 18 nr 4). Pokrewieństwo motywiczne można zaobserwować również między pieśniami w ramach niektórych cyklów (Haugtussa). Pieśni Griega odznaczają się szeroką skalą wyrazu, od głębokiego, poważnego (Den saerde, Langs ei å z op. 33) aż do olśniewającego żywością i humorem (Og jeg vil ha mig en hjertenskjaer z op. 60). Wśród późniejszych pieśni niektóre wykazują cechy impresjonistyczne. Przejawiają się one w recytacyjnym traktowaniu głosu przy dominującym akompaniamencie o charakterze brzmieniowym (Lys nat z op. 70). Pieśni do tekstów norweskich odznaczają się dużą koncentracją wyrazu i ekonomią środków w odróżnieniu od pieśni do tekstów duńskich. W tych ostatnich, zwłaszcza w niektórych pieśniach z op. 70, występują też cechy koncertowe i elementy operowe (Digtervise z op. 70). Sześć spośród swoich najbardziej popularnych pieśni Grieg opracował z akompaniamentem orkiestrowym.
Centralne miejsce w twórczości Griega zajmują utwory fortepianowe, stanowiące najbardziej osobistą wypowiedź kompozytora. Przeważają wśród nich zdecydowanie miniatury, z których największą popularność zyskały Lyrische Stücke, opublikowane w 10 zeszytach. Są one utrzymane w różnie modyfikowanej formie ABA lub ABABA i odznaczają się budową okresową, symetrią, prostą fakturą fortepianową, śpiewnością i dużą inwencją melodyczną. Oprócz nich Grieg skomponował szereg innych cykli miniatur fortepianowych, które cechuje podobne ukształtowanie. Spośród miniatur wyróżniają się Slåtter, a to ze względu na nowatorską harmonikę, bardzo przejrzystą, linearną fakturę i niekiedy perkusyjne traktowanie fortepianu, oraz Stimmungen ze względu na głębię i zróżnicowanie nastrojów.
Poza miniaturami Grieg skomponował kilka większych utworów fortepianowych, w których instrument traktowany jest w sposób bardziej wirtuozowski. Dominują w nich formy wariacyjne. Najważniejszym z nich jest Ballada g-moll złożona z 14 wariacji, wyraźnie różniących się fakturą fortepianową, nawiązującą do Ballady g-moll Chopina (wariacja 5 – Piu lento) i tematu Andante z wariacjami B-dur Schumanna (wariacja 9 – Un poco andante). Sposób traktowania dynamiki w tym utworze (wykorzystanie wszelkich możliwych odcieni piano, odwrotne proporcje wolumenu brzmienia i głośności) zbliża Griega do impresjonistów. Jedyna sonata fortepianowa (e-moll) Griega, powstała w okresie młodzieńczym, wykazuje powiązania z utworami kompozytorów duńskich (1. temat opracowany kanonicznie jest podobny do 1. tematu Sonaty e-moll Gadego, wyzyskującego także technikę kanoniczną, a część III wykazuje uderzające podobieństwo do utworu fortepianowego J.P.E. Hartmanna Vikingefruens Drøm, wydanego na rok przed powstaniem sonaty Griega).
Formę sonatową podejmował Grieg przede wszystkim w muzyce kameralnej. W latach 60. i 70. kompozytor pracował intensywnie nad opanowaniem tej formy, ale jego sonatom brak siły rozwojowej, bowiem liryczne, często krótkie i zamknięte tematy nie stanowiły dogodnego materiału dla pracy tematycznej. Grieg przetwarzał tematy, modyfikując głównie ich brzmienie i rytmikę. Wprowadzał też inne tematy, toteż jego wczesne utwory sonatowe zbliżone są do typu fantazji. Próbą przełamania klasycznego stylu kwartetowego jest najważniejszy utwór kameralny Griega – Kwartet g-moll, oparty na pieśni Spillemaend (op. 25 nr 1), której materiał motywiczny stanowi podstawę tematów wszystkich części. Przyczynia się to do substancjalnej jednolitości dzieła. Utwór ma charakter statyczny, a podstawą kształtowania jest różnicowanie brzmieniowe instrumentów. Takie traktowanie formy wraz z rozwiniętą harmoniką o osłabionym działaniu ciążeń funkcyjnych między akordami wyprzedzało o 15 lat Kwartet g-moll Debussy’ego. Kwartet g-moll Griega jest jednym z najwybitniejszych norweskich utworów kameralnych.
Znacznie mniejsze znaczenie ma twórczość orkiestrowa Griega. W tej grupie jedynie młodzieńczy Koncert a-moll i Symfonia c-moll są utworami oryginalnymi. Koncert swą melodyką, rytmiką i brzmieniem zbliża się do wirtuozowskiej fantazji. Symfonia, powstała za namową Gadego, po wykonaniu w Bergen została opatrzona przez samego kompozytora notatką „nigdy nie wykonywać”, nie była też wydana; jej dwie części przerobił Grieg na fortepian na 4 ręce (op. 14). Pozostałe utwory orkiestrowe są przeróbkami innych utworów Griega (często miniatur), dokonywanymi w związku z jego działalnością dyrygencką. Do tego typu kompozycji należy m.in. popularna suita Z czasów Holberga, będąca stylizacją XVIII-wiecznych tańców. Przerabianie własnych utworów na różne środki wykonawcze było charakterystyczną cechą procesu twórczego Griega. Większość jego utworów występuje w wersjach na różne obsady wykonawcze, przy czym wersje te są nierzadko zupełnie identyczne pod względem melodycznym, rytmicznym i harmonicznym. Świadczy to, iż w przeciwieństwie do większości kompozytorów romantycznych u Griega środki wykonawcze miały wtórne znaczenie w komponowaniu dzieła. Przeróbki własnych utworów często były opatrzone innym tytułem i numerem opusowym.
Utwory chóralne Griega wiążą się również z jego działalnością dyrygencką, niektóre są utworami okolicznościowymi. Wiele z nich ma charakter balladowy. Twórczość sceniczna Griega związana była z ówczesną sytuacją teatralną w Christianii; teatr norweski – w tych czasach instytucja stosunkowo młoda – wystawiał wyłącznie sztuki z oprawą muzyczną, aby w ten sposób przyciągnąć mało jeszcze wyrobioną publiczność. Na prośbę Bjørnsona i Ibsena powstała muzyka sceniczna do dramatów Sigurd Jorsalfar i Peer Gynt, która obejmuje tylko niektóre sceny, stanowiąc w rezultacie zbiór drobnych utworów. Z muzyki do Peer Gynta, wielokrotnie przerabianej i uzupełnianej, najbardziej popularna jest I Suita orkiestrowa.
Z perspektywy muzyki europejskiej najważniejsze są zdobycze Griega w dziedzinie harmoniki. Kompozytor odznaczał się szczególną wrażliwością na walory brzmieniowe, jego harmonika ewoluowała od funkcyjnej, silnie schromatyzowanej, w kierunku brzmieniowej, typowej dla impresjonistów. Już wczesne utwory cechuje niejednoznaczność tonalna, częste występowanie akordów nonowych i septymowych, nuty pedałowe, klastery dysonansowych brzmień w niskich rejestrach (Humoresker op. 6), a także modalizmy (Sørgemarsj over Rikard Nordraak). W końcu lat 70. rysy impresjonistyczne w harmonice Griega nasilają się. Związki funkcyjne między akordami coraz bardziej się rozluźniają (Kwartet g-moll), eksponowane są swobodnie traktowane dysonanse (Slåtter op. 72 nr 11), dźwięki prowadzące pojawiają się rzadko, miejsce relacji dominantowych zajmują odniesienia paralelne (Slåtter nr 4 i 7), występują zwroty modalne, progresje akordów (Symphonische Tänze), a nawet szeregi niepowiązanych funkcyjnie akordów przesuwanych wzdłuż skali (Bergliot) podobnie jak później na początku Danseuses de Delphes Debussy’ego. Akordy septymowe i nonowe zostają rozbudowane do undecymowych i tercdecymowych (Tolv sange op. 33, Valse mélancolique op. 68 nr 6). Pojawiają się długie, leżące brzmienia osłabiające działanie funkcyjne (Kwartet g-moll), a także statyczne konstrukcje zbudowane z nałożonych na siebie kwint (An den Frühling op. 43 nr 6). Rysy impresjonistyczne najpełniej ujawniły się w harmonice Griega w Norske folkeviser i w pieśniach Haugtussa, ale harmonika Griega nigdy nie stała się w pełni impresjonistyczna. W ostatnich utworach Griega (Slåtter, Fire salmer op. 74) zaznaczył się zwrot w kierunku linearyzmu.
Grieg odegrał wielką rolę w rozwoju norweskiej kultury muzycznej jako organizator, dyrygent, pedagog, a przede wszystkim kompozytor. W czasie swej stałej pracy jako dyrygent w Christianii i w Bergen wprowadził na estrady norweskie wiele wybitnych dzieł muzyki europejskiej. Przyczynił się do zorganizowania pierwszej akademii muzycznej w Norwegii, pierwszej profesjonalnej orkiestry symfonicznej, popierał rozwój muzyki norweskiej, organizując poświęcone jej festiwale. Swą twórczością oddziałał nie tylko na następną generację kompozytorów norweskich, lecz na całą muzykę skandynawską (J. Sibelius, C. Nielsen, J.G.E. Sjøgren, O.W. Peterson-Berger), stanowiąc punkt wyjścia, impuls dla kompozytorów, których późniejszy rozwój poszedł już w innym kierunku.
Literatura: Ø. Gaukstad Edvard Grieg. 1843–1943: en bibliografi, „Norsk Musikkgranskning” 1942; Edvard Grieg, Bergen 1962 (katalog wystawy zawierający listy i inne dokumenty); D. Fog En fortegnelse over Edvard Griegs trykte kompositioner, Kopenhaga 1980; Breve fra Grieg. Et udvalg, wyd. G. Hauch, Kopenhaga 1922; Breve fra Edvard Grieg til Frants Beyer 1872–1907, wyd. M. Beyer, Christiania 1923; Edvard Grieg. Briefe an die Verleger der Edition Peters 1866–1907, wyd. E. von Zschinsky-Troxler, Lipsk 1932; Ø. Anker Grieg-brev i Universitetsbiblioteket Oslo, „Norsk Musikkgranskning” 1937 (zawiera niepełny katalog artykułów Griega w codziennej prasie norweskiej); Ø. Anker Knut Dale – Edvard Grieg – Johan Halvorsen. En brevveksling, „Norsk Musikkgranskning” 1947; J. Foerster Edvard Hagerup Grieg, Praga 1890; E. Closson E. Grieg et la musique scandinave, Paryż 1892; L. Monastier-Schroeder Edvard Grieg, Lozanna 1897; P.A. van Westrhene Edvard Grieg, Haarlem 1897; G. Schjelderup Edvard Grieg og hans vaerker, Kopenhaga 1903; H.T. Finck Edvard Grieg, Nowy Jork 1905, 2. wyd. poszerz. Grieg and his Music, Nowy Jork 1909, przedr. 1929; E.M. Lee Edvard Grieg, Londyn 1908; G. Schjelderup, W. Niemann Edvard Grieg. Biographie und Würdigung seiner Werke, Lipsk 1908; E. Haraszti Das Nationalelement in Griegs Musik, Budapeszt 1911; R.H. Stein Grieg. Eine Biographie, Berlin 1921; P. de Stoecklin Grieg, Paryż 1926; J. Röntgen Grieg, Haga 1930; G. Schjelderup Edvard Grieg und sein Einfluss auf die Entwicklung der Musik, „Die Musik” 1931–32 nr 24; J. Freiheiter O harmonice Edvarda Griega, „Kwartalnik Muzyczny” 1932, z. 16; Y. Rokseth Grieg, Paryż 1933; D. Monrad-Johansen Edvard Grieg, Oslo 1934, 3. wyd. 1956, tłum. ang. 1938, przedr. 1948; W. Muzalewski Edvard Grieg, Leningrad 1935; K. von Fischer Griegs Harmonik und die nordländische Folklore, Berno 1938; K.G. Fellerer Edvard Grieg, Poczdam 1942; A. Bakke Edvard Grieg, Berno 1943; Edvard Grieg 1843 – 15 juni 1943. Til hundre-årsdagen for hans fødsel, praca zbiorowa, Bergen 1943; F.H. Törnblom Grieg, Sztokholm 1943; H.J. Ustvedt Edvard Grieg. Tonedikteren, nordmanen, demokraten, Sztokholm 1943; K. Dale Edvard Grieg’s Pianoforte Music, „Music and Letters” XXIV, 1943; L.A. Day Grieg, Nowy Jork 1945; A.E. Cherbuliez Edvard Grieg. Leben und Werk, Zurych 1947; G. Grieg Cederblad Sangen om Norge. Edvard Grieg og hans samtid, Oslo 1948; Grieg, A Symposium, red. G. Abraham, Londyn 1948; D. Schjelderup-Ebbe A Study of Grieg’s Harmony. With Special Reference to his Contributions to Musical Impressionism, Oslo 1953; S. Jordan Edvard Grieg. En oversikt over hans liv og verker, Bergen 1954, supl. 1959; O. E. Lewaszowa Edvard Grieg, Moskwa 1957; J.A. Kremlew Edvard Grieg. Oczerk żyzni i tworczestwa, Moskwa 1958; H.J. Hurum I Edvard Griegs verden, Oslo 1959; O.E. Lewaszowa Edvard Grieg. Oczerk żyzni i tworczestwa, Moskwa 1962; E. Muradowa Romansy i piesni Edvarda Griega, Baku 1962; E. Dolinescu Edvard Grieg, Bukareszt 1964; D. Schjelderup-Ebbe Edvard Grieg, 1858–1867. With Special Reference to the Evolution of his Harmonic Style, Oslo 1964; B. Kortsen Grieg’s String Quartet and R. Heckmann, „Music and Letters” XLIX, 1968; B. Kortsen Four Unknown Cantatas by Grieg, Bergen 1972; J. Horton Grieg, Londyn 1974; F. Benestad, D. Schjelderup-Ebbe Edvard Grieg. Mennesket og Kunstneren, Oslo 1980.
Kompozycje:
Podstawę do sporządzenia wykazu twórczości Griega stanowił opracowany przez D. Foga katalog tematyczny dzieł Griega oraz wydanie E. Griega Samlede Verker, w którym zastosowano uwspółcześnioną wersję zapisu tytułów kompozycji.
Instrumentalne:
fortepianowe:
Lavvigspolka na fortepian, 1858?, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
23 smaastykker (‘drobne utwory’) na fortepian, 1858–59, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
3 klaverstykker (‘3 utwory fortepianowe’) na fortepian, 1860, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Vier Klavierstücke op. 1 na fortepian, 1861, wyd. Lipsk 1863 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
[6] Poetiske tonebilleder op. 3 na fortepian, 1863, wyd. Kopenhaga 1864 Horneman, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Deux pièces symphoniques op. 14 na fortepian na 4 ręce, 1864, wyd. Kopenhaga 1869 Horneman & Erslev, Adagio i Scherzo z Symfonii c-moll, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
[4] Humoresker op. 6 na fortepian, 1865, wyd. Kopenhaga 1865 Horneman & Erslev, Lipsk 1866 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Tempo di valse, 2. Tempo di minuetto ed energico, 3. Allegretto con grazia, 4. Allegro alla burla
Sonata e-moll op. 7 na fortepian, 1865, wyd. Lipsk 1866 B&H, w wersji przerobionej Lipsk 1887 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Agitato na fortepian, 1865, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
I höst (Im Herbst) op. 11, fantazja na fortepian na 4 ręce, 1866, wyd. Sztokholm 1867 A. Hirsch, oparta na pieśni Efteraarsstormen op. 18 nr 4, przerobiona później na orkiestrę (z tytułem niemieckim), autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sørgemarsj over Rikard Nordraak a-moll (‘marsz żałobny ku czci R. Nordraaka’) na fortepian, 1866, wyd. Kopenhaga 1866 Horneman, przerobiony też na orkiestrę, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Lyriske smaastykker (‘utwory liryczne’) op. 12 na fortepian, wyd. Kopenhaga 1867 Horneman, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Arietta, 2. Vals, 3. Vaegtersang (‘pieśń strażnika’), 4. Elverdans, 5. Folkevise (‘melodia ludowa’), 6. Norsk (‘norweski’), 7. Stambogsblad (‘kartka z albumu’), 1864?, także pt. Albumblad w „Musikalsk museum” XX, 1865 z. 2 (Kopenhaga), 8. Faedrelandssang (‘pieśń ojczyzny’), 1867
25 norske folkeviser og danser (‘25 norweskich melodii ludowych i tańców’) op. 17 na fortepian, 1869, wyd. Bergen 1870 C. Rabe, W. Harloff, nr 22 i 18 oprac. na orkiestrę smyczkową jako op. 63, nr 23 i 24 wykorzystane w Symphonische Tänze op. 64 nr 4, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Springdans, 2. Ungersvennen, 3. Springdans, 4. Nils Tallefjorden, 5. Jølstring, 6. Brurelåt, 7. Halling, 8. Grisen, 9. Når mitt øje, 10. Friervise, 11. Kjempevise, 12. Solfager og ormekongen, 13. Reiselåt, 14. Jeg sjunger med sorrigfullt hjerte, 15. Den sidste lørdagskvelden, 16. Eg veit ei lita jente, 17. Kleggen og fluga, 18. Stabbelåten, 19. Hølje Dale, 20. Halling, 21. Saebygga, 22. Kulokk, 23. Såg du nokke kjeringa mi, 24. Brurelåt, 25. Rabnabryllup i Kraakalund
Folkelivsbilleder (‘obrazki z życia wiejskiego’) op. 19 na fortepian, 1871, wyd. Kopenhaga 1872 Horneman & Erslev, nr 2 wyd. też na 4 ręce Lipsk 1893 Peters, Kopenhaga 1893 W. Hansen, nr 2 w orkiestracji J. Halvorsena wykorzystane w Peer Gynt op. 23 nr 2, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Fjeldslåt, 2. Brudefølget drager forbi, 3. Fra karnevalet
Norges melodier na fortepian, 1875, przeróbka utworu, 1886, wyd. w zbiorze Norges melodier, Kopenhaga 1875 E. Wagner (42 melodie oprac. przez różnych autorów), wyd. oddzielnie Sex norske fjeldmelodier, Kopenhaga 1886 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Springdans fra Nummedal, 2. Baadnlaat, 3. Springdans fra Vinje, 4. Sjugurd og trollbrura, 5. Halling fra Østerdalen, 6. Guten og gjenta paa Fjøshjellen
Ballada g-moll op. 24 na fortepian, 1876, wyd. Lipsk 1876 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Fire albumblade op. 28 na fortepian, wyd. Christiania 1878 C. Warmuth, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Allegro con moto, 1864, 2. Allegretto espressivo, 1874, 3. Vivace, 1876, 4. Andantino serioso, 1878
Improvisata over 2 norske folkeviser op. 29 na fortepian, 1878, wyd. Christiania 1878 C. Warmuth, Lipsk 1879 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Andante, 2. Allegretto con moto
[4] Norwegische Tänze op. 35 na fortepian na 4 ręce, 1880, wyd. Lipsk 1881 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Allegro marcato, 2. Allegretto tranquillo, 3. Allegro moderato alla marcia, 4. Allegro molto-presto con brio; także na fortepian na 2 ręce, wyd. Lipsk 1887 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
[2] Walzer-Capricen op. 37 na fortepian na 4 ręce, 1883, wyd. Lipsk 1883 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen; także na fortepian na 2 ręce, wyd. Lipsk 1887 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Neue lyrische Stücke op. 38 na fortepian, wyd. Lipsk 1883 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Berceuse, 1883, 2. Volksweise, 1883?, 3. Melodie, 4. Halling, 1883, 5. Springtanz, 1883?, 6. Elegie, 1883, 7. Walzer, 1866, przeróbka utworu, 1883, 8. Canon, 1883
Fra Holbergs tid (Z czasów Holberga) op. 40, suita na fortepian, 1884, wyd. Lipsk 1885 Peters, Kopenhaga 1885 W. Hansen, przerobiona na orkiestrę smyczkową, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Praeludium, 2. Sarabande, 3. Gavotte, 4. Air, 5. Rigaudon
Klavierstücke nach eigenen Liedern op. 41 na fortepian, 1884, wyd. Lipsk 1885 Peters, Kopenhaga 1885 W. Hansen, oprac. następujących pieśni na głos solo i fortepian, : op. 9 nr 2, op. 15 nr 1, op. 5 nr 3, op. 18 nr 2, pieśni bez op. z 1871, op. 21 nr 3, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Wiegenlied, 2. Klein Haakon, 3. Ich liebe dich, 4. Sie ist so weiss, 5. Prinsessen, 6. An den Lenz
Lyrische Stücke op. 43 na fortepian, 1886, wyd. Lipsk 1886 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Schmetterling, 2. Einsamer Wanderer, 3. In der Heimat, 4. Vöglein, 5. Erotik, 6. An den Frühling
Lyrische Stücke op. 47 na fortepian, 1886–88, wyd. Lipsk 1888 Peters, Springdans w „Nordisk Musik Tidende” VI, 1885 nr 1, (Christiania), autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Valse-Impromptu, 2. Albumblatt, 3. Melodie, 4. Halling, 5. Melancholie, 6. Springdans, 7. Elegie
Altnorwegische Romanze mit Variationen op. 51 na 2 fortepiany, 1890, wyd. Lipsk 1890 Peters, zorkiestrowana w 1900, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Klavierstücke nach eigenen Liedern op. 52 na fortepian, 1890, wyd. Lipsk 1890 Peters, oprac. następujących pieśni na głos solo i fortepian: op. 15 nr 4, op. 21 nr 1, op. 5 nr 2, op. 23 nr 18, op. 15 nr 2, op. 33 nr 7, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Mutterschmerz, 2. Erstes Begegnen, 3. Das Dichters Herz, 4. Solvejgs Lied, 5. Liebe, 6. Die alte Mutter
Lyrische Stücke op. 54 na fortepian, 1891, wyd. Lipsk 1891 Peters, nr 1–4 w wersji orkiestrowej (1904) pt. Lyrische Suite, Lipsk 1905 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Gjaertergut, 2. Gangar, 3. Troldtog, 4. Notturno, 5. Scherzo, 6. Klokkeklang
Lyrische Stücke op. 57 na fortepian, 1893, wyd. Lipsk 1893 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Svunne dager (Entschwundene), 2. Gade, 3. Illusjon, 4. Hemmelighet (Geheimnis), 5. Hun danser, (Sie tanzt), 6. Hjemve (Heimweh)
Lyrische Stücke op. 62 na fortepian, 1895, wyd. Lipsk 1895 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Sylfide, 2. Tak, 3. Fransk serenade, 4. Baekken, 5. Drömmesyn, 6. Hjemad
Lyrische Stücke op. 65 na fortepian, 1896, wyd. Lipsk 1897 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Fra ungdomsdagene (Aus jungen Tagen), 2. Bondens sang (Lied des Bauers), 3. Tungsinn (Schwermuth), 4. Salong (Salon), 5. I balladetone (Im Balladenton), 6. Bryllupsdag på Troldhaugen (Hochzeitstag auf Troldhaugen), także na 4 ręce, wyd. Lipsk 1897 Peters
Norske folkeviser op. 66 na fortepian, 1896, wyd. Lipsk 1897 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. I Kulok, 2. Del er den störste dårlighet, 3. En konge hersket i Østerland, 4. Siri Dale-visen (‘melodie Siri Dale’), 5. Det var i min ungdom (‘to było w mojej młodości’), 6. Lokk og bådnlåt, 7. Bådnlåt (‘kołysanka’), 8. Lokk, 9. Liten va guten, 10. Morgo ska du få gifte deg, 11. Der Stander to piger, 12. Ranveig, 13. En liten grå mann (‘mały siwy człowiek’), 14. I Ole-dalom, i Ola-kjönn, 15. Bådnlåt, 16. Ho vesle Kari var, 17. Bådnlåt, 18. Jeg gaar i tusen tanker, 19. Gjendines bådnlåt
[4] Symphonische Tänze na fortepian na 4 ręce, 1897, wyd. Lipsk 1897 Peters, w 4. tańcu wykorzystano utwory fortepianowe op. 17 nr 23 i 24, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Drei Klavierstücke na fortepian, wyd. Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Hvide skyer (‘burzliwe niebo’), 1891, 2. Tusselslåt, 1898, 3. Dansen går, 1898
Lyrische Stücke op. 68 na fortepian, 1898–99, wyd. Lipsk 1899 Peters, nr 4 i 5 w wersji orkiestrowej pt. Zwei Lyrische Stücke, wyd. Lipsk 1900 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Matrosenes oppsang, 2. Bestemors menuett, 3. For dine fötter, 4. Aften på höyfjellet, 5. Bådnlåt, 6. Valse mélancolique
Lyrische Stücke op. 71 na fortepian, 1901, wyd. Lipsk 1901 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Det var engang, 2. Sommeraften (‘letni wieczór’), 3. Småtroll, 4. Skogstillhet, 5. Halling, 6. Forbi, 7. Efterklang
Slåtter op. 72 na fortepian, 1902–03, wyd. Lipsk 1903 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Gibøens bruremarsj (Gibøens Brautmarsch), 2. Jon Vaestafes springdans, 3. Bruremarsj fra Telemark (Brautmarsch aus Telemark), 4. Haugelåt. Halling (Halling aus dem Hügel), 5. Prillaren fra Os prestegjeld. Springdans (Der Prillar aus dem Kirchenspiel Os. Springdans), 6. Gangar etter Myllarguten (Myllargutens Gangar), 7.Røtnams-Knut-Halling, 8. Bruremarsj (Brautmarsch), 9. Niels Rekves halling, 10. Knut Luråsens halling I, 11. Knut Luråsens halling II, 12. Springdans, 13. Håvard Gibøens draum ved Oterholtsbrua. Springdans (Havard Gibøens Traum an der Oterholtsbrücke. Springdans), 14. Tussebrurefaerda på Vossevangen. Gangar (Die Brautfahrt der Unterirdischen auf Vossewangen. Gangar), 15. Skuldalsbrura. Gangar (Die Skuldalsbraut. Gangar), 16. Kivlemöyerne. Springdans (Die Mädchen aus dem Kivledal. Springdans), 17. Kivlemöyerne. Gangar (Die Mädchen aus dem Kivledal. Gangar)
Stimmungen op. 73 na fortepian, 1901–05, wyd. Lipsk 1905 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Resignation, 2. Scherzo-Impromptu, 3. Natligt ridt, 4. Folketone, 5. Studie (Hommage à Chopin), 6. Studenternes serenade, 7. Lualåt
kameralne:
Kwartet smyczkowy d-moll, 1861, wyk. Bergen 21 V 1862, utwór zaginiony
Fuga f-moll na kwartet smyczkowy, 1861, wyd. «Edvard Grieg. Samlede Verker» IX, Frankfurt nad Menem 1978 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sonata F-dur na skrzypce i fortepian nr 1 op. 8, 1865, wyk. Lipsk XI 1865, wyd. Lipsk 1865 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sonata G-dur na skrzypce i fortepian nr 2 op. 13, 1867, wyk. Christiania 16 XI 1867, wyd. Lipsk 1871 B&H, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Intermezzo a-moll na wiolonczelę i fortepian, 1866?, wyd. «Edvard Grieg. Samlede Verker» VIII, Frankfurt nad Menem 1979 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Kwartet smyczkowy g-moll op. 27, 1878, wyk. Kolonia 29 X 1878, wyd. Lipsk 1879 Fritzsch, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Andante con moto c-moll na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 1878, wyk. Kopenhaga 22 I 1908, wyd. «Edvard Grieg. Samlede Verker» VIII, Frankfurt nad Menem 1979 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sonata a-moll na wiolonczelę i fortepian op. 36, 1883, wyk. Drezno 22 X 1883, wyd. Lipsk 1883 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sonata c-moll na skrzypce i fortepian nr 3 op. 45, 1886–87?, wyk. Lipsk 10 XII 1887, wyd. Lipsk 1887 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Kwartet smyczkowy F-dur, cz. I i II oraz fragm. III i IV, 1891, wyk. Kopenhaga 22 I 1908, wyd. Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
orkiestrowe:
Symfonia c-moll, 1864, wyk. Kopenhaga 4 VI 1864 (3 cz.), Bergen 1 I 1867 (całość), autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen, Adagio i Scherzo przerobione na fortepian na 4 ręce jako op. 14, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Koncert fortepianowy a-moll op. 16, 1868, wyk. Kopenhaga 3 IV 1869, wyd. Lipsk 1872 Fritzsch, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sørgemarsj over Rikard Nordraak na orkiestrę, 1867, przeróbka utworu fortepianowego pod tym samym tytułem; 2. wersja, 1878, wyd. Lipsk 1899 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Zwei elegische Melodien na orkiestrę smyczkową op. 34, 1880, wyk. Bergen 3 X 1880, wyd. Lipsk 1881 Peters, na fortepian oraz na fortepian na 4 ręce, Lipsk 1887 Peters, przeróbka pieśni op. 33 nr 3 i nr 2, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Fra Holbergs tid, suita na orkiestrę, op. [40], 1885, wyk. Bergen 13 III 1885, wyd. Lipsk 1885 Peters, wersja orkiestrowa utworu fortepianowego op. 40, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Im Herbst op. 11, uwertura koncertowa, 1887, wyk. Birmingham 29 VIII 1888, wyd. Lipsk 1888 Peters, wersja orkiestrowa fantazji fortepianowej I höst op. 11, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Peer Gynt op. 46, suita nr 1 na orkiestrę, 1888, wyd. Lipsk 1888 Peters, na fortepian, 1888, na fortepian na 4 ręce, Lipsk 1888 Peters, Kopenhaga 1892 W. Hansen, nr 13, 12, 16, 7 z muzyki scenicznej do dramatu Peer Gynt op. 23, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Zwei Melodien na orkiestrę smyczkową op. 53, 1890, wyk. Christiania 18 X 1890, wyd. Lipsk 1891 Peters, na fortepian, Lipsk 1891 Peters, przeróbka pieśni z op. 33 nr 12 i op. 21 nr 1, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Peer Gynt op. 55, suita nr 2 na orkiestrę, 1892, wyd. Lipsk 1893 Peters, na fortepian oraz na fortepian na 4 ręce, Kopenhaga 1893 W. Hansen, Lipsk 1893 Peters, nr 4, 15, 19, 18 z muzyki scenicznej do dramatu Peer Gynt op. 23, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Drei Orchesterstücke aus Sigurd Jorsalfar op. 56, 1892, wyk. Christiania 5 XI 1892, wyd. Lipsk 1893 Peters, na fortepian oraz na fortepian na 4 ręce, Lipsk 1893 Peters, nr 1 na skrzypce i fortepian, Lipsk 1898 Peters, przeróbka nr 1, 2, 4 z muzyki scenicznej do dramatu Sigurd Jorsalfar op. 22, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Zwei nordische Weisen na orkiestrę smyczkową op. 63, 1895, wyk. Christiania 12 X 1895 (tylko nr 1), wyd. Lipsk 1896 Peters, na fortepian oraz na fortepian na 4 ręce, Lipsk 1896 Peters, nr 1 opiera się na melodii skomponowanej przez F. Due, nr 2 przeróbka utworu fortepianowego op. 17 nr 22 i nr 18, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
4 Symphonische Tänze op. 64, 1896–98, wyk. Bergen 1898, wyd. Lipsk 1898 Peters, wersja orkiestrowa utworu fortepianowego pod tym samym tytułem, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
wokalne:
na chór męski a cappella:
Fire sange for mandsstemmer (‘cztery śpiewy na głosy męskie’), sł. H. Wergeland, C. Richardt, A. Munch, 1863, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Aftenstemning (‘wieczorny nastrój’) na chór męski, sł. J. Moe, 1867, wyd. w: Samling af flerstemmige mandskorsange, red. J.D. Behrens, t. 5 nr 454, Christiania 1868, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sjømandssang (‘pieśń marynarza’) na chór męski, sł. B.M. Bjørnson, 1870, wyd. w: Samling af flerstemmige mandskorsange, red. J.D. Behrens, t. 6 nr 15, Christiania 1870, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Landkjenning (‘poznanie kraju’) op. 31, kantata na baryton i chór męski, sł. B.M. Bjørnson, 1872, wyd. w: Sangbok for mandssangforeninger, red. J.D. Behrens, t. 6 nr 55, Christiania 1872, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen; 2. wersja na baryton i chór męski z orkiestrą i organami ad libitum, 1881, wyd. Lipsk 1881 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Ved Weldhavens baare (‘przy marach Weldhavena’) na chór męski, sł. J. Moe, 1873, wyd. w: Samling af flerstemmige mandskorsange, red. J.D. Behrens, t. 7 nr 8, Christiania 1876, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Opsang til frihedsfolket i Norden (‘ballada o skandynawskich miłośnikach wolności’), sł B.M. Bjørnson, 1874, wyd. w: „Danske Folketidende” 1874 nr 30 (Kopenhaga), autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Ved Halfdan Kjerulfsmindestøtte (‘przy pomniku Kjerulfa’), kantata na tenor i głosy męskie, sł. A. Munch, 1874, wyd. w: Sangbok for mandssangforeninger, red. J.D. Behrens, t. 6 nr 73–74, Christiania 1874, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Album for mandssang op. 30 na chór męski i głosy solowe, sł. nr 8 i 9 H.D. Brorson, 1877–78, wyd. Christiania 1878 Warmuth, opracowanie norweskich pieśni ludowych ze zbioru Aeldre og nyere Norsk fjeldmelodier L.M. Lindemana, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Jeg lagde mig så sildig (‘położyłem się tak późno’), 2. Bådnlåt (‘kołysanka’), 3. Torö liti (‘mały Torö’), 4. Kvålins hailing, 5. Dae ae den störste dårlighet (‘to jest największe szaleństwo’), 6. Springdans, 7. Han Ole (‘młody Ole’), 8. Halling, 9. Dejligste blandt kvinder (‘najpiękniejsza z kobiet’), 10. Den store, hvide fiok (‘wielkie białe stado’), 11. Fanteguten (‘nicpoń’), 12. Rötnams knut
Min dejligste tanke na chór męski a cappella, sł. O. Lofthus, 1881, wyd. w: Kor- og kvartet sangbok, red. J.D. Behrens, t. 8 nr 4, Christiania 1882, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Vort Løsen na chór męski a cappella, sł. O. Lofthus, 1881, wyd. w: Kor- og kvartet sangbok, red. J.D. Behrens, t. 8 nr 19, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sangerhilsen na chór męski a cappella, sł. S. Skavlan, 1883, wyd. w: Firstemmig mands-sangbok, red. J.D. Behrens, t. 7 nr 97, Christiania 1883, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Kantate ved Halbergmonumentets afsløring (‘kantata na odsłonięcie pomnika Holberga’) na baryton i głosy męskie, sł. N. Rolfsen, 1884, wyd. Christiania 1884 b. wyd., autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Valgsang na chór męski a cappella, sł. B.M. Bjørnson, 1893, wyd. Christiania 1894 Brøderne Hals, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Kristianiensernes sangerhilsen (‘pozdrowienie z Christianii’) na baryton i 4-głosowy chór męski, sł. J. Lie, 1896, wyd. Christiania 1896 Brøderne Hals, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Fire salmer (‘cztery psalmy’) op. 74 na baryton i głosy mieszane, 1906, wyd. Lipsk 1907 Peters: 1. Hvad est du dog skjøn, sł. H.A. Brorson, 2. Guds Søn har gjort mig fri (‘Syn Boży uczynił mnie wolnym’), sł. H.A. Brorson, 3. Jesus Kristus er opfaren (‘Jezus Chrystus zmartwychwstał’), sł. H. Tomissøn, 4. I himmelen, i himmelen (‘w niebie’), sł. L. Laurenti, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Wokalno-instrumentalne:
na głos solo i fortepian:
Den syngende menighet (‘stowarzyszenie śpiewacze’) na głos solo i fortepian, sł. N.F.S. Grundtrig, 1860, kopia w Muzeum Griega w Troldhaugen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Vier Lieder op. 2 na alt i fortepian, 1861, wyd. Lipsk 1863 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Die Müllerin, sł. A. Chamisso, 2. Eingehüllt in graue Volken, sł. H. Heine, 3. Ich stand in dunkeln Träumen, sł. H. Heine, 4. Was soll ich sagen, sł. A. Chamisso
Ich denke dein na głos solo i fortepian, sł. J.W. Goethe, 1862?, utwór zaginiony
Sex digte op. 4 na alt i fortepian, 1863–64, wyd. Kopenhaga 1864 Horneman & Erslev, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Den Foraeldreløse (Die Waise), sł. A. Chamisso, 2. Morgendugg (Morgentau), sł. A. Chamisso, 3. Afsked (Abschied), sł. H. Heine, 4. Jagersang (Jägerlied), sł. L. Uhland, 5. Den gamle vise (Das alte Lied), sł. H. Heine, 6. Hvor er de nu? (Wie sind sie hin?), sł. H. Heine
Til kirken hun vandrede (‘ona szła do kościoła’) na głos solo i fortepian, sł. C. Groth, tłum. B. Feddersen, 1864, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Fire romancer op. 10 na głos solo i fortepian, sł. C. Winther, 1864, wyd. Kopenhaga 1866 Horneman & Erslev, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Taksigelse (‘dziękujący’), 2. Skovsang (‘leśna pieśń’), 3. Blomsterne tale (‘mowa kwiatów’), 4. Sang paa fjelder (‘pieśń na szczycie góry’)
Claras sang af „Frieret paa Helgoland” (‘śpiew Klary z „Oświadczyn w Helgolandzie”’) na głos solo i fortepian, sł. B. Feddersen, 1864, autogr. w Uniwersitetsbiblioteket, Oslo
Min lille fugl (‘mój mały ptaszek’) na głos solo i fortepian, sł. H.Ch. Andersen, 1865, wyd. Kopenhaga 1895 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Hjertets melodier (‘melodie serca’) op. 5 na głos solo i fortepian, sł. H.Ch. Andersen, 1864–65, wyd. Kopenhaga 1865 Horneman & Erslev, nr 2 przeróbka na fortepian jako op. 52 nr 3, nr 3 na fortepian jako op. 41 nr 3, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. To brune øjne (‘dwoje piwnych oczu’), 2. Du fatter ej bølgernes evige gang, 3. Jeg elsker dig (‘kocham cię’), 4. Min tanke er et maegtigt fjeld (‘moja myśl jest potężną górą’)
Dig elsker jeg (‘kocham cię’) na głos solo i fortepian, sł. Caralis, 1865, wyd. w: Efterladte sange I, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Peters 1908 Lipsk, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Taaren (‘łzy’) na głos solo i fortepian, sł. H.Ch. Andersen, 1865, wyd. w: Efterladte sange I, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Peters 1908 Lipsk, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Soldaten na głos solo i fortepian, sł. H.Ch. Andersen, 1865, wyd. w: Efterladte sange I, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Peters 1908 Lipsk, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Romancer og ballader op. 9 na głos solo i fortepian, sł. A. Munch, wyd. Kopenhaga 1866 Horneman & Erslev, nr 2 przeróbka na fortepian jako op. 41 nr 1, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Harpen (‘harfa’), 1866, 2. Vuggesang (‘kołysanka’), 1866, 3. Soldnedgang (‘zachód słońca’), 1863, 4. Udfarten (‘odjazd’), 1866
Vesle gut (‘mały chłopiec’) na głos solo i fortepian, sł. K. Janson, 1866, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Den blonde pige na głos solo i fortepian, sł. B.M. Bjørnson, 1867, wyd. w: Efterladte sange I, Kopenhaga 1908 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Romancer op. 15 na głos solo i fortepian, wyd. Kopenhaga 1868 Horneman & Erslev, nr 1 w: Album for sang II, 1868 z. 2, nr 2 w: Musikalsk museum XXI, 1867 z. 6, nr 3 w: Album for sang I, 1867 z. 5, nr 1 przeróbka na fortepian jako op. 41 nr 2, nr 2 i 4 na fortepian jako op. 52 nr 5 i nr 1, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Margaretes vuggesang (‘kołysanka Małgorzaty’), sł. wg H. Ibsena, 1868, 2. Kjaerlighed (‘miłość’), sł. H.Ch. Andersen, 1864, 3. Langelandsk folkemelodi, sł. H.Ch. Andersen, 1864, 4. Modersorg (‘smutek matki’), sł. C. Richardt, 1868
Romancer og sange op. 18 na głos solo i fortepian, wyd. Kopenhaga 1869 Horneman & Erslev, nr 9 w: Samling af forstemmige mandssange, red. J.D. Behrens, t. 5 nr 474, Christiania 1869, nr 2 przeróbka na fortepian jako op. 41 nr 4, nr 4 wykorzystana w fantazji fortepianowej I höst, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Vandring i skoven (‘wędrując po lesie’), sł. H.Ch. Andersen, 1869, 2. Hun er saa hvid (‘ona tak biała’), sł. H.Ch. Andersen, 1869, 3. En digters sidste sang (‘ostatnia pieśń poety’), sł. H.Ch. Andersen, 1869, 4. Efteraarsstormen (‘jesienne burze’), sł. C. Richardt, 1865, 5. Poesien, sł. H.Ch. Andersen, 1869, 6. Ungbirken (‘młoda brzoza’), sł. J. Moe, 1869, 7. Hytten (‘chata’), sł. H.Ch. Andersen, 1869, 8. Rosenknoppen (‘pączek róży’), sł. H.Ch. Andersen, 1869, 9. Serenade til Welhaven na baryton i chór męski, sł. B.M. Bjørnson, 1869
Odalisken synger na głos solo i fortepian, sł. C. Bruun, 1870, wyd. Kopenhaga 1872 Horneman & Erslev, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Prinsessen (‘księżniczka’) na głos solo i fortepian, sł. B.M. Bjørnson, 1871, wyd. w: Fra nordiske komponister, Kopenhaga 1871 Immanuel Rées Forlag, także na fortepian jako op. 41 nr 5, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Fire digte (‘cztery pieśni’) op. 21 na głos solo i fortepian, sł. B.M. Bjørnson z Fiskergjenten, wyd. Kopenhaga 1873 Horneman, nr 1 przeróbka na fortepian jako op. 52 nr 2 oraz na orkiestrę jako op. 53 nr 2, nr 3 przeróbka na fortepian jako op. 41 nr 6, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Det første møde (‘pierwsze spotkanie’), 1870, 2. God morgen, 1870, 3. Jeg giver mit digt til våren (‘daję swą pieśń wiośnie’), 1872, 4. Tak for dit råd (‘dzięki za twą radę’), 1872
Til Generalkonsul Tønsberg na głos solo i fortepian, sł. J. Bøgh, 1873, wyd. Christiania 1873, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Suk (‘westchnienie’) na głos solo i fortepian, sł. B.M. Bjørnson, 1873, wyd. w: Efterladte sange II, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Sex digte (‘sześć pieśni’) op. 25 na głos solo i fortepian, sł. H. Ibsen, 1876, wyd. Kopenhaga 1876 C.C. Lose, nr 2 także w: 6 Lieder mit Orchester, Lipsk 1896 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Spillemaend (‘szpilman’), 2. En svane (‘łabędź’), 3. Stambogsrim (‘rym sztambuchowy’), 4. Med en vandlilje (‘z lilią wodną’), 5. Borte! (‘odjechał’), 6. En fuglevise (‘pieśń ptaka’)
Fem digte (‘pięć pieśni’) op. 26 na głos solo i fortepian, sł. J. Paulsen, 1876, wyd. Kopenhaga 1876 C.C. Lose, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Et håb (‘nadzieja’), 2. Jeg reiste en deilig sommerkvaeld (‘wędrowałem w miły, letni wieczór’), 3. Den aergjerrige, 4. Med en primulaveris, 5. På skogstien (‘na leśnej ścieżce’)
Attegløjma (‘stara panna’) na głos solo i fortepian, sł. A.O. Vinje, 1880, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Gjenta (‘dziewczynka’) na głos solo i fortepian, sł. A.O. Vinje, 1880, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Tolv sange (‘dwanaście pieśni’) op. 33 na głos solo i fortepian, sł. A.O. Vinje, wyd. Kopenhaga 1881 W. Hansen, nr 2 także w: 6 Lieder mit Orchester, Lipsk 1896 Peters, nr 2 i 3 przeróbka na orkiestrę smyczkową jako Zwei elegische Melodien op. 34, nr 7 przeróbka na fortepian jako op. 52 nr 6, nr 12 przeróbka na orkiestrę jako op. 53 nr 1, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Guten (‘młodość’), 1880, 2. Våren (‘wiosna’), 1880, 3. Den saerde (‘zranione serce’), 1880, 4. Tyteberet (‘czarna jagoda’), 1880, 5. Langs ei å (‘nad rzeką’), 1877, 6. Eit syn (‘wizja’), 1880, 7. Gamle mor (‘stara matka’), 1873, 8. Det første (‘to pierwsze’), 1880, 9. Ved Rundarne, 1880, 10. Et vennestykke (‘zerwana przyjaźń’), 1880, 11. Trudom (‘las’), 1880, 12. Fyremål (‘cel’), 1880
Paa Hamars ruiner na głos solo i fortepian, sł. A.O. Vinje, 1880, wyd. w: Efterladte sange II, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Romancer (aeldre og nyere), (‘romanse stare 39 i nowe’) na głos solo i fortepian, wyd. Kopenhaga 1884 W. Hansen, nr 1 także w: 6 Lieder mit Orchester, Lipsk 1896 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Fra Monte Pincio, sł. B.M. Bjørnson, 1870, 2. Dulgt kjaerlighed (‘skryta miłość’), sł. B.M. Bjørnson, 1873, 3. I liden højt deroppe (‘w górze na trawiastym zboczu’), sł. J. Lie, 1884, 4. Millom roser (‘wśród róż’), K. Janson, 1869, 5. Ved en ung hustrus bare (‘przy marach młodej żony’), sł. O.P. Monrad, 1873, 6. Hører jeg sangen klinge (‘kiedy słyszę tamtą pieśń’), sł. N. Rolfsen wg H. Heinego, 1884, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Under juletraet (‘pod choinką’) na głos solo i fortepian, sł. N. Roysen, 1885?, wyd. „Illustreret tidende for børn”, t. 1, 1885–86, supl., autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Rejseminder. Fra fjeld og fjord (‘wspomnienia z gór i fiordów’) op. 44 na głos solo i fortepian, sł. H. Drachmann, 1886, wyd. Kopenhaga 1886 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Prolog, 2. Johanne, 3. Ragnhild, 4. Ingebjørg, 5. Ragna, 6. Epilog
Sechs Lieder op. 48 na głos solo i fortepian, 1889, wyd. Lipsk 1889 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Gruss, sł. H. Heine, 2. Dereinst, Gedanke mein, sł. E. Geibel, 3. Lauf der Welt, sł. L. Uhland, 4. Die verschwiegene Nachtigall, sł. W. von der Vogelweide, 5. Zur Rosenzeit, sł. J.W. Goethe, 6. Ein Traum, sł. F.M. von Bodenstedt
Sechs Gedichte op. 49 na głos solo i fortepian, sł. H. Drachmann, 1889, wyd. Lipsk 1889 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Så du knøsen, som strøg forbi, 2. Vug o vove, 3. Vaer hilset i damer (‘bądźcie panie pozdrowione’), 4. Nu er aftnen lys og lang (‘teraz wieczór jest jasny i długi’), 5. Jule-sne (‘gwiazdkowy śnieg’), 6. Forårsregn (‘wiosenny deszcz’)
Osterlied na głos solo i fortepian, sł. A. Böttger, 1889, wyd. Lipsk 1904 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Simpel sang na głos solo i fortepian, sł. H. Drachmann, 1889, wyd. w: Efterladte sange II, wyd. Kopenhaga 1908 W. Hansen, Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Norge (‘Norwegia’) op. 58 na głos solo i fortepian, sł. J. Paulsen, 1894, wyd. Kopenhaga 1894 W. Hansen, nr 3 także w: 6 Lieder mit Orchester, Lipsk 1896 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Hjemkomst (‘przyjście do domu’), 2. Til Norge, 3. Henrik Wergeland, 4. Turisten, 5. Udvandreren (‘emigrant’)
Elegiske digte (‘pieśni elegijne’) op. 59 na głos solo i fortepian, sł. J. Paulsen, nr 2 wg H. Heinego, 1894, wyd. Kopenhaga 1894 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Når jeg vil dø (‘kiedy umrę’), 2. På Norges nøgne fjelde (‘na nagich górach norweskich’), 3. Til en I (‘do jednego’), 4. Til en II, 5. Farvel (‘pożegnanie’), 6. Nu hviler du (‘teraz ty zwlekasz’)
Digte (‘pieśni’) op. 60 na głos solo i fortepian, sł. V. Krag, 1894, wyd. Lipsk 1894 Peters, Kopenhaga 1894 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Liden Kirsten (‘mały Kirsten’), 2. Moderen synger (‘matka śpiewa’), 3. Mens jeg venter (‘gdy czekam’), 4. Der skreg en fugl (‘tam piszczy ptaszek’), 5. Ogjeg vil ha mig en hjertenskjaer (‘i ja będę miał ukochaną’)
Sange op. 61 na głos solo i fortepian, 1895, wyd. Christiania 1895 Brøderne Hals, Lipsk 1895 R. Forberg, wszystkie późniejsze wydania pt. Barnlige sange (‘pieśni dziecięce’), autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Havet (‘morze’), sł. N. Rolfsen, 2. Sang til Juletraet (‘śpiew przy choince’), sł. J. Krohn, 3. Lok (‘podwórze gospodarskie’), sł. B.M. Bjørnson, 4. Fiskervise (‘pieśń rybaka’), sł. P. Dass, 5. Kveld-sang for blakken (‘pieśń konia pociągowego na dobranoc’), sł. N. Rolfsen, 6. De norske fjelde (‘norweskie góry’), sł. N. Rolfsen, 7. Faedrelands-salme (‘psalm za ojczyznę’), sł. N. Rolfsen wg J.L. Runeberga
Jeg elsket (‘kochałem’) na głos solo i fortepian, sł. B.M. Bjørnson 1896, wyd. w: Efterladte sange II, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Haugtussa op. 67 na głos solo i fortepian, sł. A. Garborg 1895–98, wyd. Lipsk 1898 Peters, Kopenhaga 1898 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Del syng, 2. Veslemöy (‘dziewczyna z gór’), 3. Blåbaerli (‘wśród czarnych jagód’), 4. Møte (‘spotkanie’), 5. Elsk (‘miłość’), 6. Killingdans, 7. Vond dag (‘piekielny dzień’), 8. Ved gjaetle-bekken (‘przy strumyku’)
Ave Maris Stella na głos solo i fortepian, sł. T. Lange wg tekstu łac., 1898, wyd. Kopenhaga 1899 C.J. Kihl Langkjaer, na podwójny chór a cappella, Kopenhaga 1899 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Fem digte (‘pięć pieśni’) op. 69 na głos solo i fortepian, sł. O. Benzon, 1900, wyd. Kopenhaga 1900 W. Hansen, Lipsk 1900 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Der gynger en båd på bølge (‘łódź kołysze się na falach’), 2. Til min dreng (‘do mego synka’), 3. Ved moders grav (‘przy grobie matki’), 4. Snegl, snegl! (‘ślimak’), 5. Drømme (‘sen’)
Fem digte op. 70 na głos solo i fortepian, sł. O. Benzon, 1900, wyd. Lipsk 1900 Peters, Kopenhaga 1900 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Eros, 2. Jeg lever et liv i laengsel (‘żyję w tęsknocie’), 3. Lys nat (‘jasna noc’), 4. Se dig for (‘strzeż się’), 5. Digtervise (pieśń poety’)
Julens vuggesang (‘kołysanka na Boże Narodzenie’) na głos solo i fortepian, sł. A. Langsted, 1900, wyd. w: Efterladte sange II, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Jaegeren (‘myśliwy’) na głos solo i fortepian, sł. W. Schultz, 1905, wyd. w: Efterladte sange II, Kopenhaga 1908 W. Hansen, Lipsk 1908 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
na głosy lub chór i fortepian:
Rückblick na głosy mieszane i fortepian, 1863, utwór zaginiony
Danmark na głosy mieszane i fortepian, sł. H.Ch. Andersen, 1864, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Bjørneskytten na chór męski i fortepian, sł. J. Moe, 1867, wyd. w: Samling af flerstemmige mandskorsange, red. J.D. Behrens, t. 5 nr 455, Christiania 1868, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
kantata na 25. rocznicę założenia firmy fortepianów Halsa na tenor, głosy mieszane i fortepian, sł. B.M. Bjørnson 1874, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
na głosy, chór i orkiestrę:
kantata na odsłonięcie pomnika Christiego w Bergen na głosy męskie i orkiestrę wojskową, sł. A. Munch, 1868, wyk. Bergen 17 V 1868, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Foran sydens kloster (‘u furty klasztornej’) op. 20 na sopran, alt, chór żeński i orkiestrę, sł. wg Arnljot Gelline B.M. Bjørnsona, 1871, wyk. Christiania 30 X 1872, wyd. partie wokalne i wyciąg fortepianowy, Kopenhaga 1871 Horneman & Erslev, partytura, Lipsk 1876 Fritzsch, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Den bergtekne (‘niewolnik gór’) op. 32 na baryton, orkiestrę smyczkową i 2 rogi, sł. ludowe ze zbioru B. Landstad Norske folkeviser, 1878, wyd. Kopenhaga 1882 W. Hansen, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Bergliot op. 42, melodeklamacja z orkiestrą, sł. B.M. Bjørnson 1871; 2. wersja, 1885, wyk. 1885, wyd. Lipsk 1887 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
sceniczne:
Sigurd Jorsalfar op. 22, muzyka sceniczna, sł. B.M. Bjørnson, 1872, wyk. Christiania 10 V 1872, wyd. wyciąg fortepianowy z głosem wokalnym, Kopenhaga 1874 C.C. Lose, nr 3 i 5 partytura, Lipsk 1893 Peters, nr 1, 2, 4 na fortepian na 4 ręce, Kopenhaga 1874 C.C. Lose, nr 2 na skrzypce i fortepian, Kopenhaga 1874 C.C. Lose, nr 1, 2, 4 przeróbka na orkiestrę jako op. 56, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1. Borghilds drøm (‘sen Borghildy’) na orkiestrę, 2. Ved mandjaevningen na orkiestrę, 3. Kvad. Norrønafolket det vil fare (‘pieśń. lud północy udaje się w drogę’) na tenor, chór męski i orkiestrę, 4. Hyldnings marsch (‘marsz uroczysty’) na orkiestrę, 5. Konge kvadet. Den som har drømt udfaert og dåd (‘pieśń króla. ten, który śnił o wyprawach i czynach’) na tenor, chór męski i orkiestrę
Peer Gynt op. 23, muzyka sceniczna na głosy solowe, chór i orkiestrę, sł. H. Ibsen, 1874–75 (1885, 1892), wyk. Christiania 24 II 1876, wyd. wyciąg fortepianowy z głosem wokalnym, Kopenhaga 1876 C.C. Lose, nr 1, 4, 7, 8, 12, 13, 15, 16, 19 na fortepian na 4 ręce, Kopenhaga 1876 C.C. Lose, nr 18, 23 na głos i orkiestrę, Lipsk 1896 Peters, partytura, Lipsk 1908 Peters, nr 2 pochodzi z op. 19 nr 2, nr 13, 12, 16, 7 tworzą suitę orkiestrową op. 46, nr 4, 15, 19, 18 tworzą suitę orkiestrową op. 55, nr 18 wykorzystane w Klavierstücke op. 52 nr 4, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen: 1 akt, 1. Forspil. I bryllupsgaarden (‘w weselnym ogrodzie’), 2. Brudefølget drager forbi (‘orszak weselny przechodzi’), 3. Halling og springdans, 2 akt, 4. Forspil. Bruderovet, Ingrids klage, (‘uprowadzenie, lament Ingrid’), 5. Peer Gynt og saetergjenterne, 6. Slutningen af scenen med den grønklaedte (‘koniec sceny z zielonymi stworzeniami’), 7. I dovregubbens hal (‘w grocie króla gór’), 8. Dans af dovregubbens datter (‘taniec córki króla gór’), 9a. Peer Gynt jages af Trolde (‘Peer Gynt złapany przez trolla’), 9b. Scene med bøigen (‘scena z garbusami’), 3 akt, 10. Forspil. Dybt inde i barskogen (‘daleko w iglastym lesie’), 11. Solvejgs sang (‘pieśń Solvejgi’), 12. Ases død (‘śmierć Azy’), 4 akt, 13. Inledning. Morgenstemning (‘wprowadzenie, nastrój poranny’), 14. Tyven og haeleren (‘złodzieje i paserzy’), 15. Arabisk dans, 16. Anitras dans, 17. Peer Gynts serenade, 18. Solvejgs sang, 5 akt, 19. Forspil. Peer Gynt hjemfart (‘podróż Peer Gynta do domu’), 20. Solvejgs sang i hytten, 21. Natscene (‘scena nocna’), 22. Kirkefolk synger paa skogstien (‘lud nabożny śpiewa na ścieżce leśnej’), 23. Solvejgs vuggesang (‘kołysanka Solvejgi’)
Szenen aus Olaf Trygvason op. 50 na głosy solowe, chór i orkiestrę, sł. B.M. Bjørnson 1873, przerobiona i zinstrumentowana 1888, wyk. Christiania 1889, wyd. wyciąg fortepianowy i partie wokalne, Lipsk 1888 Peters, partytura, Lipsk 1890 Peters, autogr. Offentlige Bibliotek, Bergen
Edycje:
Edvard Grieg. Samlede Verker, Frankfurt nad Menem 1977–
Grieg, the Writer. Essays and Articles, wyd. B. Korsten, Bergen 1972
Edvard Grieg. Izbrannyje statji i piśma, wyd. O.E. Lewaszowa, Moskwa 1966
Prace:
Wagnerforestillingerne i Bayreuth, „Bergenposten” 20 VIII–3 IX 1876
Robert Schumann, „The Century Illustrated Monthly Magazine”, styczeń 1894
Mozart, „The Century Illustrated Monthly Magazine”, listopad 1897
Verdi, „The Nineteenth Century”, marzec 1901
My First Success, „Contemporary Review” 1905
