Drzewiecki Conrad, *14 X 1926 Poznań, †25 VIII 2007 Poznań, polski tancerz i choreograf.
W latach 1947–48 i 1951–57 był solistą baletu opery poznańskiej, w 1948–51 solistą Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, w 1958–63 solistą różnych francuskich zespołów, m.in. Théâtre d’Art du Ballet oraz Ballet Tcherina; w latach 1964–73 kierował baletem opery poznańskiej, od 1973 był dyrektorem artystycznym Polskiego Teatru Tańca–Baletu Poznańskiego. W momencie wybuchu stanu wojennego Polski Teatr Tańca–Balet Poznański odbywał tournée po Włoszech. Wielu tancerzy zdecydowało się pozostać na emigracji i Drzewiecki nie zdołał ponownie skompletować zespołu na tak wysokim poziomie.
Dyrektorem Polskiego Teatru Tańca pozostał do 1987. Wiele baletów Drzewieckiego zostało sfilmowanych. Jako choreograf współpracował z zespołami baletowymi różnych krajów, m.in. ze Staatsoper i Deutsche Oper w Berlinie, Národní Divadlo w Pradze, Het Nationale Ballet w Amsterdamie, Stadsteatern w Malmö, Conjunto Nacional de Danza Moderna w Hawanie, La Scalą w Mediolanie, jak również z teatrami dramatycznymi. W 1956 Drzewiecki otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie tańca w Vercelli, w 1969 Krzyż Kawalerski, a w 1976 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Drzewiecki zrealizował kilka wersji baletu Etiuda b-moll (muzyka K. Szymanowski), m.in. w 1983 w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu, w 1992 w Národní Divadlo w Brnie, w 1993 w Operze Bałtyckiej w Gdańsku, w 1995 w Teatrze Wielkim w Łodzi. Za całokształt pracy artystycznej otrzymał w 1998 nagrodę ZASP-u – statuetkę Terpsychory, w 2006 Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2009 powstał film dokumentalny Conrad Drzewiecki – tancerz i choreograf (reż. R. Ćwikliński).
Ważniejsze role: Diabeł (Pan Twardowski, muz. L. Różycki); Rudobrody (Jezioro łabędzie, muz. P. Czajkowski); Dyl (Till Eulenspiegel, do muzyki R. Straussa).
Balety (wyst. w Poznaniu, jeśli nie podano inaczej): Esik w Ostendzie (muz. G. Bacewicz, wyst. Poznań 1964); Tempus Jazz 67 (muz. J. Milian, wyst. Poznań 1967); Ognisty ptak (muz. I. Strawiński, wyst. Poznań 1967); Cudowny mandaryn (muz. B. Bartók, wyst. Poznań 1970); Gry (muzyka elektroniczna z fragmentami utworów J.S. Bacha, oprac. E. Rudnik, film telewizyjny 1970); Les Biches (muz. F. Poulenc, wyst. Poznań 1973); Epitafium dla Don Juana (muzyczny collage, wyst. Poznań 1974); Modus vivendi (muz. N.M. Kuźnik, wyst. Poznań 1975); Odwieczne pieśni (do muzyki M. Karłowicza, wyst. Poznań 1975); Stabat Mater (do muzyki K. Pendereckiego, wyst. Poznań 1976); Krzesany (do muzyki W. Kilara, wyst. Poznań 1977); III Symfonia (do muzyki K. Szymanowskiego, wyst. Poznań 1977, Praga 1983); Dramatic Story (do muzyki K. Serockiego, wyst. Poznań 1979); Dzieciństwo Jezusa (do muzyki H. Berlioza, wyst. Mediolan 1980, 2. premiera Poznań 1980); Yesterday (do muzyki The Beatles, wyst. Sofia 1981); Ad Matrem (do muzyki H.M. Góreckiego, wyst. Poznań 1983); Ostatnia niedziela (do muzyki J. Skrzeka, wyst. 1985).
