Jaroń Elżbieta, *30 VI 1941 Żyrardów, polska tancerka i pedagog baletu. Rozpoczynała naukę w klasie skrzypiec Państwowej Szkoły Muzycznej w swoim rodzinnym mieście, ale ukończyła Państwową Szkołę Baletową w Warszawie, gdzie uczyła się pod kierunkiem I. Szymańskiej, L. Wójcikowskiego i O. Jordan. W 1960 związała się z warszawską Państwową Operą. W 1961 laureatka I nagrody II Ogólnopolskiego Konkursu Tańca Scenicznego w Warszawie. W 1962 została solistką baletu Teatru Wielkiego z siedzibą tymczasową przy ul. Nowogrodzkiej a od 1965 kontynuowała pracę w odbudowanym Teatrze Wielkim, gdzie w latach 1967–85 była pierwszą solistką. Występowała w repertuarze klasycznym i współczesnym. Brała udział w koncertach estradowych oraz programach baletowych w TVP, która zrealizowała o niej film pt. Tańczy Elżbieta Jaroń (reż. J. Żukowska, 1974). Występowała także za granicą.
Była jedną z najzdolniejszych balerin polskich lat 60. i 70. XX w. Pod koniec kariery pierwszej solistki baletu Teatru Wielkiego zaczęła też praktykować jako pedagog tańca i już w latach 1969–71 uczyła w warszawskiej szkole baletowej. W 1980 ukończyła dodatkowo studia pedagogiki tańca Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. W sezonie 1984/85 pracowała gościnnie jako pedagog tańca w Hiszpanii: w Escuela Superior de Ballet w Torrelavedze i jako baletmistrzyni w tamtejszym zespole baletowym, a także w studiu baletowym Rosity Segovii w Barcelonie. Kierowała też krótko baletem Teatru Wielkiego w Warszawie (1981–82) i Operetki Warszawskiej (1989–93). Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1979), Złotą Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Warszawy” (1980) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987). Była żoną Andrzeja Ludwickiego (1939–2012), solisty baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, a po jego emigracji i rozwodzie poślubiła dziennikarza i scenarzystę Ryszarda Gontarza (1930–2017).
Literatura: J. Sibilska-Siudym Elżbieta Jaroń [https://archiwum.teatrwielki.pl/baza/-/o/jaron-elzbieta/192201/20181, data dostępu: 12.02.2023].
Pas de trois (Jezioro łabędzie, choreogr. N. Konius i A. Sobol wg W. Burmeistra i P. Gusiewa, muz. P. Czajkowski, 1962)
Ognik (Kamienny kwiat, choreogr. A. Tomski, muz. S. Prokofiew, 1962)
Dziewczyna Ofiarna (Święto wiosny, choreogr. A. Rodrigues, muz. I. Strawiński, 1962)
Młoda Dziewczyna (Cztery temperamenty, choreogr. F. Adret, muz. P. Hindemith, 1962)
Swanilda (Coppélia, choreogr. F. Parnell, muz. L. Delibes, gościnnie w Operze Łódzkiej, 1962)
Chloe (Dafnis i Chloe, choreogr. A. Rodrigues, muz. M. Ravel, 1963)
Uliczna Tancerka i Królowa Driad (Don Kichot, choreogr. A. Cziczinadze, muz. L. Minkus, 1964)
Kitri (Don Kichot, choreogr. A. Cziczinadze, muz. L. Minkus, 1965)
Diablica (Pan Twardowski, choreogr. S. Miszczyk, muz. L. Różycki, 1965)
Pas de trois i Odetta-Odylia (Jezioro łabędzie, choreogr. R. Kuzniecowa wg M. Petipy i L. Iwanowa, muz. P. Czajkowski, 1966)
Pas de deux (Nokturn i tarantela, choreogr. W. Gruca, muz. K. Szymanowski, 1966)
Giselle (Giselle, choreogr. A. Cziczinadze, 1968 oraz choreogr. A. Gridin i I. Michajliczenko, 1976, obie realizacje wg J. Corallego, J. Perrota i M. Petipy, muz. A. Adam)
Wróżka (Kopciuszek, choreogr. A. Cziczinadze, muz. S. Prokofiew, 1969)
Danse profane (Danse sacré – Danse profane, choreogr. W. Borkowski, muz. C. Debussy, 1971)
Dziewczyna (Metafrazy, choreogr. M. Bochenek, muz. J. Maksymiuk, 1971)
Aegina (Spartakus, choreogr. J. Czanga, muz. A. Chaczaturian, 1973)
Balerina (Pietruszka, choreogr. L. Wójcikowski wg M. Fokina, muz. I. Strawiński, 1973)
Ona (Pożądanie, choreogr. J. Makarowski, muz. G. Bacewicz, 1973)
Królowa Podziemi, Królowa Wschodu i Diablica (Pan Twardowski, choreogr. W. Gruca, muz. L. Różycki, 1973)
Odetta-Odylia (Jezioro łabędzie, choreogr. B. Chaliułow wg A. Gorskiego i A. Messerera, muz. P. Czajkowski, 1973)
Swanilda (Coppélia, choreogr. A. Messerer, muz. L. Delibes, 1974)
Panna Julia (Panna Julia, choreogr. B. Cullberg, muz. T. Rangström, 1975)
Pierwsza Solistka (Sylfidy, choreogr. R. Kuzniecowa wg M. Fokina, muz. F. Chopin, 1975)
