Schubert, Franz

Biogram i literatura

Schubert [sz’u:bert] Franz, *31 I 1797 Wiedeń, †19 XI 1828 Wiedeń, austriacki kompozytor.

Kronika życia i twórczości

Lata dzieciństwa w kręgu rodzinnym 1797–1808

1797

31 I — Franciszek Schubert przychodzi na świat na przedmieściu Wiednia (Lichtental) jako 12. dziecko nauczyciela Franciszka Teodora Schuberta i jego żony Elżbiety z d. Vietz

1801

wiosna — zamieszkuje z rodzicami w domu „Zum schwarzen Rössel” przy Säulengasse 3, który do 1818 stanowić będzie zarazem siedzibę rodziny i prowadzonej przez ojca szkoły

1805–08

ojciec uczy go gry na skrzypcach, brat Ignacy na fortepianie, a miejscowy organista, Michael Holzer – śpiewu, gry na organach i zasad generałbasu

1808

IX — zdaje egzamin konkursowy do wiedeńskiego nadwornego chóru chłopięcego.

Lata kształtowania talentu i charakteru 1808–1814

1808

X/XI — jako członek nadwornego chóru chłopięcego zostaje przyjęty do Kaiserlich-königliches Stadtkonvikt w Zögling i do Akademisches Gymnasium; chór prowadzi A. Salieri, wykształceniem muzycznym zajmuje się V. Růžíčka

1810

IV — pierwsze próby kompozytorskie, m.in.: Fantasie G-dur na fortepian na 4 ręce (D 1)

1811

wśród pierwszych skomponowanych pieśni: Hagars Klage D 5 i Leichenfantasie D 7

1812

28 V — śmierć matki

VII — objawy mutacji i przerwanie uczestnictwa w chórze

18 VI — Schubert zaczyna pobierać u A. Salieriego lekcje kontrapunktu (do 1817)

X — pierwszy z liczących się młodzieńczych kwartetów smyczkowych (C-dur D32)

1813

— dalsze kwartety; seria tercetów wokalnych do sł. F. Schillera

25 IV — ślub ojca z Anną Kleyenböck

28 X — Schubert kończy I Symfonię D-dur

30 X — zaczyna komponować singspiel Des Teufels Lustschloss

XI — podejmuje studia w seminarium nauczycielskim

1814

IV–X — komponuje serię 12 pieśni do słów F. v. Matthisona

VIII — kończy studia nauczycielskie i zostaje pomocnikiem w szkole ojca.

Lata pierwszych fascynacji i ekspresji pierwszych uczuć 1814–1816

1814

14 X — w kościele parafialnym (w Lichtental) pierwsze publiczne wykonanie utworu Schuberta: Mszy F-dur D 105 pod dyrekcją kompozytora, z bratem Ferdynandem przy organach i Teresą Grob (sopran)

19X–XII — zafascynowanie poezją J. W. Goethego: Gretchen am Spinnrade, Trost in Tränen, Schäfers Klagelied (D 118, 120, 121)

1815

I–XII — „rok pieśni” — powstaje ich 145, w tym 30 do sł. Goethego, m.in.: Heidenröslein, Mignon i Erlkönig (D 257, 321 i 328)

III–VII — powstają symfonie: II B-dur i III D-dur

V–XII — seria singspieli: Der vierjährige Posten, Claudine von Villa Bella i Die Freunde von Salamanka

1816

I–XII — Schubert komponuje sto nowych pieśni, m.in. do sł.: E v. Matthisona, L.C.H. Höltyego i F.G. Klopstocka oraz Schillera i Goethego

28 II — rozpoczyna oratorium Stabat Mater do niemieckiego tekstu F.G. Klopstocka

I–II — powstają serie lendlerów, écossaises i innych utworów do tańca

III–IV — trzy sonaty skrzypcowe (D 384, 385 i 408) oraz Konzertstück in D na skrzypce i orkiestrę

17 IV — wysłany do Weimaru zeszyt z 16 pieśniami do słów Goethego nie wzbudza reakcji poety

27 IV — ukończenie IV Symfonii c-moll „Tragicznej”, pół roku później — V Symfonii B-dur, obie w tymże roku wykonane przez zespół amatorski, w którym Schubert gra na altówce.

Lata buntu, przyjaźni i początku wędrówki 1816–1818

1816

jesień — Schubert opuszcza dom rodzinny, zamieszkuje przejściowo u rodziny poety F. v. Schobera, jednego z przyjaciół

IX–XI — komponuje serię 8 pieśni do słów swego przyjaciela J. Mayrhofera, wśród nich Abschied D 475

IX — rozpoczyna pracę nad cyklem Śpiewów harfiarza z Wilhelma Meistra (sł. J.W Goethe)

X — powstaje pieśń Der Wanderer D 489 (sł. G.P. Schmidt), punkt wyjściowy dla fortepianowej Wandererfantasie D 760

XI — grupa pieśni do sł. M. Claudiusa, m.in.: Abendlied D 499

XI — Schubert z pieśni komponowanych dla Teresy Grob zestawia rodzaj albumu

1817

— poszerza się krąg przyjaciół Schuberta, wśród nich: A. Hüttenbrenner, L. Sonnleitner i A. v. Spaun

— zaczynają ukazywać się redagowane przez A. v. Spauna i A. Ottenwalta, zorientowane idealistycznie „Beiträge zur Bildung für Jünglinge”

I–IX — powstaje seria pieśni: 15 do sł. J. Mayrhofera (m.in. Memnon D 541), 3 do sł. F. v. Schobera (m.in. oda An die Musik D 547) oraz 4 do sł. M. Claudiusa (m.in. Der Tod und das Mädchen D 531)

III–IX — grupa 5 sonat fortepianowych (D 537, 557, 566, 567 i 575) oraz Sonata skrzypcowa D 574 i Trio smyczkowe D 581

1818

II — Schubert kończy pracę nad VI Symfonią C-dur (zwaną Małą), niebawem wykonaną przez zespół O. Hatwiga

22 II — powstaje jedna z wersji pieśni Die Forelle D 550, której temat podjęty zostanie w rok później w słynnym Kwintecie fortepianowym

5 III — daremne starania o przyjęcie do Gesellschaft der Musikfreunde

III–VI — wśród nowych utworów m.in. pieśń Grablied für die Mutter D 616.

Lata zmagań „z wiatrem i bez wiatru w żaglach” 1818–1822

1818

IV — szkice do nieukończonej Sonaty fortepianowej D 613; również następne sonaty: D 625 i 655 zostaną zachowane fragmentarycznie

V — szkice do Symfonii D 615; kolejne symfonie: D 708a i D 729 także zostaną zaczęte i porzucone

VII–XI — szczęśliwe dni na zamku hr. Johanna Karla Esterházyego w Zseliz (obec. Zeliezovce na Słowacji), gdzie Schubert pełni funkcję nauczyciela hrabianek Marii i Karoliny

VII–IX — powstaje seria polonezów i marszy na fortepian na 4 ręce oraz Wielka Sonata B-dur D 617

— po powrocie z Zseliz Schubert zamieszkuje przy Wipplingsstrasse, wspólnie z J. Mayrhoferem

XI–XII — powstają pieśni do sonetów F. Petrarki (D 628–630) i do słów F. v. Schlegla (D 631–632), m.in. z cyklu Stimmen der Liebe

— otrzymuje zamówienie na muzykę do singspielu Die Zwillingsbrüder dla Kärntnertortheater

1819

28 II — pierwsza z pieśni Schuberta: Schäfers Klagelied wykonana na koncercie publicznym

III — krąg przyjaciół poszerza się o malarzy M. v. Schwinda i L. Kupelwiesera oraz o dramaturga A. Ottenwalta

V — Schubert komponuje serię Hymnów do sł. Novalisa

VII–IX — pierwsza ze wspólnych z barytonem J.M. Voglem podróży po Austrii (Steyr, Linz i Kremsmünster)

X–XI — powstają dalsze pieśni do nastrojowych wierszy J. Mayrhofera (m.in. Nachtstück D 672) oraz do antykizujących tekstów Goethego (Prometheus D 674) i Schillera (Die Götter Griechenlands D 677)

XI — rozpoczyna pracę nad mszą As-dur

1820

II — szkice do nieukończonego oratorium sceniczne Lazarus

— przerwanie pracy nad operą Sakuntala

III — komponuje nowe pieśni do słów F. v. Schlegla z cyklu Abendröte, m.in.: Die Sterne D 684

2 IV — Schubert w roli dyrygenta prowadzi Nelsonmesse J. Haydna

14 VI — w Kärntnertortheater prapremiera singspielu Die Zwillingsbrüder

19 VIII — w Theater an der Wien prawykonanie melodramu Die Zauberharfe

X–XII — poznanie czterech sióstr Fröhlich, uczestniczek przyszłych „schubertiad”

9 XII — w „Wiener Zeitschrift für Kunst, Literatur, Theater und Mode” — pierwsza pieśń wypuszczona w świat: Die Forelle D 550

1821

I — w drezdeńskiej „Abendzeitung” superlatywna recenzja pieśni Die Forelle oraz Gretchen am Spinnrade

25 I — Erlkönig wykonany na koncercie wiedeńskiego Musikverein

26 I — wieczór muzyczny u F. v. Schobera z udziałem 14 przyjaciół — pierwsza znana „schubertiada”

I–II — nieporozumienia z J. Mayrhoferem — Schubert zamieszkuje sam, w innym domu przy Wipplingsstrasse

II–IV — powstają nowe pieśni do sł. Goethego, z West-Östlicher Divan i z Wilhelma Meistra (m.in.: Mignon I i II, D 726 i 727) — początek fazy zainteresowań orientalnych Schuberta

7 III — sukces pieśni Erlkönig w interpretacji J.M. Vogla na koncercie w Kärtnertortheater; wydana staraniem przyjaciół w IV jako op. 1 wzbudza ogromne zainteresowanie

IV–VI — comiesięczne edycje kolejnych opusów pieśni; wśród nich: Gretchen am Spinnrade, Der Wanderer, Der Tod und das Mädchen

VI–XI — liczne wycieczki z F. v. Schoberem pod Dolnej i Górnej Austrii: pobyt w Sankt Pölten oraz na zamkach w Atzenbrugg i Ochsenberg; Schubert zaczyna pracę nad romantyczną operą Alfonso und Estrella według libretta Schobera

VIII — próba skomponowania kolejnej symfonii (E-dur D 729) nie wychodzi poza szkice

XI — Schubert przyjęty na członka Gesellschaft der Musikfreunde w Wiedniu

1822

— przejściowe zamieszkanie u rodziny F. v. Schobera

27 II — kończy pracę nad partyturą opery Alfonso udn Estrella; jedynie uwertura z niej zostanie wykonana – jako uwertura do sztuki Rosamunda

IV – komponunje nowe pieśni do antykizujących tekstów J. Mayrhofera (D 753–54)\

VI–VII — „schubertiady” na zamku w Atzenbrugg, urządzane przez „triumwirat”: Schober-Schubert-Kupelwieser

3 VII — Schubert w alegorycznym opowiadaniu Mein Traum („Mój sen”): „Gdy chciałem śpiewać miłość – zamieniała się w cierpienie. Gdy chciałem śpiewać cierpienie – stawało się miłością”.

Lata wędrówek „w smudze cienia” 1822–1826

1822

IX – XI — wśród nowych pieśni powstają: Todesmusik D 758 i Schatzgräbers Begehr D 761 do sł. F. v. Schobera

X/XI — prawdopodobnie wówczas Schubert zostaje zarażony syfilisem

30 X — zaczyna komponować VII Symfonię h-moll, zwaną „Niedokończoną”

XI — powstaje Wandererfantasie na fortepian (D 760)

XI (?) — na pewien czas Schubert przenosi się do domu rodzinnego w Rossau, potem wraca do Schoberów

XII — powstają nowe pieśni do sł. Goethego

1823

I–V — komponuje serie éccosaises, tańców niemieckich i walców (D 781, 190 i 779), Sonatę a-moll D 784; zaczyna pisać serię miniatur fortepianowych Moments musicaux D 780

III–V — wśród nowych pieśni znajduje się: 5 do sł. F. Rückerta (m.in. Du bist die Ruh D 776, 3 do F. v. Schobera (m.in. Pilgerweise D 789) i 2 do F. Schillera (Der Pilgrim D 794)

IV — Schubert zostaje członkiem honorowym Stiermärkischer Musikverein w Grazu

8 V — w wierszu własnym, zatytułowanym Mein Gebet: „Droga męczeńska mego życia zbliża się do wiecznego zatracenia”

V–X — pracuje nad partyturą nowej opery „romantycznej” Fierabras, również nieprzyjętej do wystawienia

VII–IX — podróż artystyczna z J.M. Voglem do Linzu i Steyr

VIII — w Linzu Schubert zostaje członkiem honorowym miejscowego Musikverein

IX — kolejna zmiana mieszkania: Stubenbastei u J. Hubera

IX–X — komponuje muzykę do sztuki Rosamunda, wystawionej bez powodzenia w Theater an der Wien

X — pobyt w miejskim szpitalu

XI — komponuje cykl 20 pieśni do sł. W. Müllera Die schöne Müllerin

1824

I–III — zmienne stany zdrowia; powstają wariacje na temat pieśni Trockne Blumen D 802, Oktet F-dur D 803 oraz 2 kwartety smyczkowe: a-moll i d-moll „Der Tod unad das Mädchen” (D 804 i 810)

II — zaczyna ukazywać się (w 5 zeszytach) cykl Die schöne Müllerin

5 V–16 X — ponownie na zamku Esterházych w Zseliz jako nauczyciel hrabianek Marii i Karoliny; powstaje repertuar utworów fortepianowych na 4 ręce, m.in. w stylu węgierskim (D818)

— powstaje Wandrers Nachtlied D 768

X–XI — swemu doktorowi, J. Bernhardtowi, Schubert dedykuje Six Grandes Marches D 819, dla znajomego wiolonczelisty V. Schustera komponuje Sonatę a-moll D 821 na arpeggione i fortepian

X — przenosi się na jakiś czas do rodziców w Rossau

1825

29 I — wznowienie „schubertiad” – w godzinie u K. v. Enderesa i J.W. Witteczka, wśród nowych przyjaciół pojawia się E. v. Bauernfeld – komediopisarz; prowadzony przez niego dziennik staje się kroniką grupy przyjaciół Schuberta

II — kolejna zmiana miejsca pobytu: Schubert zamieszkał samotnie na przedmieściu Wieden, w pobliżu Karlskirche

IV–III — wśród nowych utworów: seria śpiewów do sł. W. Scotta z Dziewicy jeziora (m.in. Elles Gesang III – słynne Ave Maria) oraz 3 sonaty fortepianowe (D 840, 845 i 850)

V–X — podróż w towarzystwie J.M. Vogla po Górnej Austrii: Steyr, Linz, Gmunden, Salzburg, Gastein

6 VI — u A. Diabellego ukazuje się zeszyt pieśni Schuberta do sł. Goethego (op. 19), wysłany do poety pozostaje bez reakcji

1826

I–III — cztery nowe śpiewy z Wilhelma Meistra D 877, wśród nich: Mignon und der Harfner, praca nad VIII Symfonią C-dur

IV — bezskuteczne starania o stanowisko zastępcy kapelmistrza na dworze wiedeńskim

V–X — Schubert mieszka na przedmieściu Währing, następnie w śródmieściu, na Bäckerstrasse 6; skarży się na stan zdrowia

VI–X — powstają: Kwartet smyczkowy G-dur D 887, Sonata fortepianowa G-dur D 894 oraz seria pieśni do sł. Szekspira (m.in.: An Sylvia D 891).

Lata samotności wśród przyjaciół 1826–1828

XI (?) — Schubert zamieszkał samotnie przy ulicy Bastei, obok Karolinentor

8 i 15 XII — dwie „schubertiady” u J. v. Spauna, opisane szczegółowo przez F. Hartmanna — wśród uczestników m.in. F. Schober, J. Mayrhofer, M. v. Schwind, E. v. Bauernfeld, L. Kupelwieser i F. Grillparzer wraz z damami; J.M. Vogl — z Schubertem przy fortepianie — wykonał 30 pieśni

I—IV — kolejne „schubertiady”, m.in. u J. v. Spauna i sióstr Fröhlich

II — Schubert zaczyna komponować pierwszą część cyklu (24) pieśni do sł. W. Müllera — Winterreise

III–VIII — przenosi się na ulicę Tuchlauben 18, w gościnę do Schoberów, a następnie osiedla się samotnie na przedmieściu Dornbach

VI–VIII — pracuje nad operą Der Graf der Gleichen, pozostawia ją w szkicu

IX — koncerty oraz „schubertiada” na zamku w Wildbach

X — Schubert zaczyna komponować drugą część Winterreise

VIII–XII — dwie serie fortepianowych Impromptus D 899 i 935 oraz Trio fortepianowe (D 929); ostatnie trio (D 898) w roku następnym

14 I — u T. Hasslingera ukazuje się pierwsza część Winterreise

28 I — ostatnia „schubertiada” u J. v. Spauna, utrwalona we wspomnieniu M. v. Schwinda

9 II — wydawnictwo Schott z Moguncji proponuje współpracę

III — Schubert kończy VIII Symfonię C-dur, zw. „Wielką”

26 III — w wiedeńskim Musikverein wielki koncert „autorski” Schuberta, w programie pieśni i muzyka kameralna

V–VIII — seria utworów religijnych, m.in.: Hymn do św. Ducha D 948, Msza Es-dur D 950 oraz Psalm 92 D 953 dla wiedeńskiej synagogi

1 IX — przenosi się do brata Ferdynanda

IX — dokonuje korekty drugiej części Winterreise oraz komponuje serię ostatnich arcydzieł: Kwintet smyczkowy C-dur i 3 sonaty fortepianowe: c-moll, A-dur i B-dur (D 958–960), kończy dwie grupy ostatnich pieśni — do sł. L. Rellstaba i H. Heinego, wyd. pośmiertnie jako Schwanengesang D 957

X — powstają ostatnie utwory religijne: Tantum ergo D 962, ofertorium Intende voci orationis meae D 963 i nowa wersja Hymnu do św. Ducha D 948

31 X — ostry atak choroby

3 XI — w kościele parafialnym Schubert słucha Requiem brata Ferdynanda, następnego dnia zgłasza się na lekcje kontrapunktu do S. Sechtera

14 XI — słucha Kwartetu cis-moll op. 131 Beethovena w wykonaniu przyjaciół

19 XI — Schubert umiera.

Osobowość

Schubert przeszedł przez swoje krótkie życie jak wędrowiec, poszukujący nadaremnie świata idealnego, ziemskiej arkadii. Jedną z jego najsłynniejszych pieśni Der Wanderer D 489 zamyka nostalgiczne westchnienie: „Szczęście jest tam, gdzie mnie nie ma”. Listy oraz niezliczone teksty pamiętnikarskie i wspomnieniowe bliższych i dalszych przyjaciół przekazują obraz człowieka rozdwojonego. Według E. v. Bauernfelda (1869) „drzemała w nim natura podwójna”: wiedeńska beztroska wrażliwa na uroki życia i „nawiedzający go niekiedy demon smutku i melancholii, ze swymi czarnymi skrzydłami”, zdaniem J. Kennera (1858) „tym krzepkim ciałem rządziły dwie dusze”, z których jedna dążyła do nieba, druga w stronę odwrotną (Schubert. Die Erinnerungen…, 1957). Sam siebie odsłonił w dwu słynnych wyznaniach z lat krytycznych (Mój sen 1822 i Moja modlitwa 1823). Wrodzona nieśmiałość i niezaradność życiowa skazywały go na niepowodzenia w sferze uczuć, rozgrywających się między tęsknotą do nieosiągalnego a żalem za tym, co utracone. Rzemiosło kompozytorskie na poziomie podstawowym opanował, terminując u A. Salieriego. W odczuciu własnym i przyjaciół pozostał autodydaktą. Znany z pracowitości wprost niezwyczajnej – według przekazów źródłowych każdego dnia rano i przed południem „oddawał się kompozycji i studium dawnych mistrzów”, popołudnia stanowiły dla grupy intelektualnie i artystycznie aktywnych młodych ludzi oś programu i symbol duchowej więzi. Całe życie był zafascynowany poezją; wprowadzała go niekiedy w stan ekstazy, inspirowała do twórczości własnej (60% to utwory słowno-muzyczne), pozwalając na wypowiadanie za jej pośrednictwem swych uczuć, doznań i myśli. Należał do ludzi wierzących, choć nie ortodoksyjnie, skromnych, choć nie pozbawionych poczucia własnej wartości i zaangażowanych w realizację romantycznego ideału wolności – bez wszelkiej manifestacji. W odczuciu powszechnym kojarzony z wiedeńską serdecznością stał się zarazem symbolem twórcy tragicznego – nagle „wyrzuconego z życia”, w momencie dojścia do szczytu.

Twórczość

Źródła, wzorce, inspiracje. Urodzony na dalekim przedmieściu Wiednia, Schubert musiał mieć w uszach intonację i rytmy austriackiego folkloru i koloryt wiedeńskiej muzyki ulicznej i popularnej. Ich echa odzywać się będą w licznych seriach fortepianowych lendlerów, w pieśniowo-tanecznych partiach singspieli, w triach menuetów i scherz, i w śpiewno-skocznych finałach niektórych utworów kameralnych i orkiestrowych. Klimat austriackiego muzykowania wysłyszeć można nawet jeszcze w ostatniej symfonii C-dur. Rolę podstawowych wzorców strukturalnych pełniła jednak muzyka klasyków wiedeńskich. Schubert znał ją doskonale, choćby jako członek orkiestry Konwiktu; w jej repertuarze oprócz symfonii i uwertur Haydna, Mozarta i Beethovena znajdowały się utwory L. Cherubiniego, G. Spontiniego i wielu im współczesnych. Według J. v. Spauna wśród utworów szczególnie bliskich Schubertowi znalazły się: Don Giovanni i Requiem Mozarta oraz Msza C-dur, V Symfonia c-moll i pieśń Adelaide Beethovena, ponadto zaś Mesjasz Händla. Beethovena podziwiał, ale z dystansem. Szczególny kult, przejęty od A. Salieriego, żywił natomiast do twórczości Ch.W. Glucka. Długa jest lista utworów Schuberta, przede wszystkim wczesnych, w których wzory i inspiracje poprzedników pozostawiły swój ślad. Niemal namacalny wpływ Mozarta słyszy się np. w menuecie V Symfonii, Beethovena w scherzu VI Symfonii, Haydna w triach smyczkowych, Rossiniego w obu Uwerturach „w stylu włoskim” D 590, 591. W muzyce mszalnej Schuberta można odnaleźć inspiracje twórczością M. Haydna, w muzyce operowej – C.M. v. Webera, w muzyce kantatowej – Händla, w muzyce wczesnych ballad – J.R. Zumsteega; impulsu dla skomponowania Oktetu F-dur D 803 dostarczył kompozytorowi Septet Beethovena, a na szczególną obsadę Forellenquintett wpłynął Septet J.N. Hummla. Niewątpliwie po Mozarcie odziedziczył Schubert kantabilność faktury orkiestrowej, po Beethovenie wzmocnienie brzmienia fortepianu, po Haydnie opanowanie warsztatu kameralnego, a po nich wszystkich – doprowadzoną do szczytu doskonałości formę sonatową, jednak o znaczeniu twórczości Schuberta w dziejach muzyki zadecydował sposób, w jaki tę tradycję rozwinął i w jaki się jej twórczo – swoją koncepcją muzyki romantycznej – przeciwstawił.

Droga twórcza i jej fazy. Jakkolwiek już w pierwszych utworach Schuberta znaleźć można momenty wskazujące na autora, to jednak w pewnych zakresach specyficznie schubertowskie cechy objawiły się dopiero w jednej z kolejnych faz jego ewolucji twórczej. W nurcie twórczości pieśniowej nastąpiło to wcześnie – już w II fazie Schubert sięgnął szczytu (pieśni do słów Goethego), podczas gdy w nurcie muzyki instrumentalnej osiągnął go na dobre dopiero w fazie przedostatniej (VII Symfonia). W nurcie twórczości operowej skończyło się na serii prób, w których Schubert nie odnalazł siebie. Jego droga twórcza nie przebiegała prosto; złożyły się na nią okresy nagłych erupcji twórczych, ale także załamań i ich przezwyciężeń.

1808–14 — faza twórczości początkowej (utwory od D 1 do ok. D 117) stanowi okres adaptacji wzorów stylu klasycznego i maniery sentymentalnej (empfindsamer Stil). Pierwsze kwartety smyczkowe, przeznaczone do muzykowania domowego, pierwsza symfonia (D-dur), dla orkiestry szkolnej, pierwsze utwory sakralne, komponowane dla kościoła parafialnego – zdają się być pisane pod dyktando klasyków wiedeńskich, pierwsze pieśni (Des Mädchens Klage D 6), sceny dramatyczne (Hagars Klage D 5) i ballady (Leichenfantasie D 7) – pod wpływem kompozytorów berlińskiej i szwabskiej Liederschulen. W sferze liryki wokalnej szczególnie inspirującą rolę odegrała poezja Schillera (26 pieśni). Schubert był odważny; mając 14 lat próbował skomponować singspiel (Der Spiegelritter), a 2 lata później następny (Des Teufels Lustschloss).

1814–16 — faza twórczości wczesnej (D 118 do ok. D 485) przyniosła eksplozję wczesnoromantycznego idiomu lirycznego. Została zainicjowana skomponowaniem pieśni Gretchen am Spinnrade D 118; datę jej powstania (1814) przyjmuje się za początek muzycznego romantyzmu. „Poetą, który w Schubercie wyzwolił pieśniową energię stał się Goethe” (T. Georgiades); do jego słów powstało wówczas ok. 40 utworów, m.in.: Erlkönig D 328 i Heidenröslein D 257. A przy tym: „los sprawił, że spotkanie z poezją Goethego zbiegło się z pierwszą miłością Schuberta” (D. Fischer-Dieskau). Między 1814 a l816 powstało ponadto ok. 200 pieśni (najczęściej miłosnych) do słów F.G. Klopstocka, F. v. Matthisona, L.C.H. Höltyego i in. W twórczości instrumentalnej Schuberta doprowadził do perfekcji środki przejęte od klasyków wiedeńskich, w ramach klasycznych gatunków: kwartetu, sonaty fortepianowej i skrzypcowej, a przede wszystkim – symfonii (II–V). W twórczości scenicznej Schubert dokonał nowych prób w zakresie singspielu, nie wyszedł jednak poza wzory obiegowe.

1816–18 — faza twórczości dojrzałej (ok. D 485 do ok. D 616) to okres utrwalania własnego oblicza, ukazanego już w gatunku pieśni. Był to zarazem czas pierwszej syntezy, noszącej charakter refleksyjny. Widoczne stały się przejawy zdystansowania wobec wcześniejszej spontaniczności, a liryka miłosna ustąpiła miejsca nastrojonej filozoficznie. Rolę inspirującą przejęły romantycznie nostalgiczne wiersze J. Mayrhofera (16) oraz M. Claudiusa (10). Klimat twórczości tych lat streszczają pieśni: Der Wanderer D 489, An die Musik D 547 i Der Tod und das Mädchen D 531, ale także: Die Forelle D 550 i Wiegenlied D 498. Zainteresowanie muzyką instrumentalną koncentrowało się niemal wyłącznie wokół gatunku sonaty fortepianowej, który doznawał stopniowej liryzacji i romantycznego upoetycznienia. VI Symfonia zamknęła mocnym akcentem serię utworów orkiestrowych, determinowanych jeszcze silnie przez klasyczne dziedzictwo.

1818–22 — faza szczególna, twórczości poszukującej (od ok. D 617 do ok. D 757), nazywana „latami kryzysu”. Świadectwo dwojakich tendencji: z jednej strony – szukanie w pełni własnego sposobu wypowiedzi, kończące się najczęściej zaniechaniem (kilkanaście sonat, symfonii i pieśni rozpoczętych i porzuconych), z drugiej – uporczywe próby sprostania aktualnym konwencjom dramaturgii operowej. Wprawdzie trzy z utworów scenicznych wystawiono w wiedeńskich teatrach – lecz z niewielkim powodzeniem; dwóch wielkich romantycznych oper: Alfonsa und Estrella, jak również późniejszej Fierabras nie dopuszczono na scenę – miłość Schuberta do teatru nie została odwzajemniona. W pieśni tego czasu, ilościowo nielicznej, do głosu doszły inspiracje romantyczne (liryki miłosne F. v. Schlegla i hymny Novalisa).

Jedynym znaczniejszym utworem z zakresu muzyki instrumentalnej doprowadzonym do końca stał się Kwintet fortepianowy A-dur. Paradoksalnie właśnie te lata przyniosły Schubertowi momenty radości osobistej (pobyty w Zseliz) i pierwsze publiczne dowody uznania; znalazł śpiewaka (J.M. Vogla), który interpretacją jego pieśni wzbudził powszechny podziw.

1822–26 — faza twórczości szczytowej (ok. D 758 do ok. D 896), przypadająca na lata, w których na życie Schuberta padła „smuga cienia”, wywołana nieuleczalną chorobą. Nastąpiło przezwyciężenie twórczej niemożności i stopniowe odstępowanie od bezowocnych zmagań w obszarze sceny. We wszystkich pozostałych zakresach powstały obfite serie utworów o swoistej strukturze tonalnej i indywidualnym obliczu harmonii, naznaczone przy tym aurą marzycielsko-melancholiczną, przerywaną akcentami tragicznymi, m.in. VII Symfonia h-moll, Kwartet d-moll „Śmierć i dziewczyna”, Wandererfantasie. Wśród ponownie licznych pieśni pojawia się grupa liryków refleksyjnych: Lachen und Weinen D 777, Wanderers Nachtlied D 768 i Ellens Gesang III (Ave Maria) D 839 oraz Die schöne Müllerin (sł. W. Müller), cykl pieśni streszczający charakter okresu.

1826–28 — faza twórczości późnej (od D 897 do D 965) stanowi nową i ostatnią syntezę, naznaczoną tonem egzystencjalnym. Muzyka przyjęła charakter wypowiedzi solilokwialnej: dialog ze słuchaczami „schubertiad” przybrał postać rozmowy z samym sobą, przerywanej momentami ciszy i skrajnymi wyrazami protestu i buntu. Okres nowej erupcji – muzyki pisanej znowu z intensywnością niezwyczajną: skupionej i lapidarnej lub też zamyślonej, jakby „wyjętej z czasu”. Powstała seria miniatur fortepianowych i potężna triada sonat ostatnich (D 958–960), pierwsza pełna symfonia w stylu własnym (VIII C-dur) i msza (Es-dur), wyzwolona z obowiązujących konwencji, wreszcie arcydzieło kameralistyki – Kwintet smyczkowy C-dur, rozmowa „z drugim brzegiem”. Liryka wokalna osiąga swój ekspresywny szczyt w Winterreise, cyklu 24 „schauerliche Lieder” do słów W. Müllera oraz w pieśniach do słów Heinego, zespole liryków, zamkniętego pieśnią-płaczem Der Doppelgänger.

Język muzyczny

Język muzyczny Schuberta w kolejnych fazach jego twórczości opierał się na coraz bardziej zindywidualizowanej odmianie systemu dur-moll, odziedziczonego w momencie najświetniejszego rozkwitu. Najwybitniejszy melodysta swej epoki był zarazem nie mniej doskonałym harmonistą; oba te elementy znajdowały się u Schuberta w ścisłej symbiozie. Podstawowa struktura interwałowa melodii wyrasta u Schuberta z trójdźwięku (por. tematy cyklu Die schöne Müllerin); niezwykle zróżnicowany charakter otrzymuje poprzez odmienność rytmu i tempa, trybu i interwaliki charakterystycznej (np. trytonu). Tok swobodnie rozwijającej się melodii zostaje poddany nieustającym zmianom harmonicznego oświetlenia. Myślenie harmoniczne Schuberta znamionuje szereg właściwości szczególnych: kompozytor preferował połączenia mediantowe nad kwartowo-kwintowymi i subdominantowe nad dominantowymi, przejawiał też skłonność do niestabilności tonalnej i operował z upodobaniem nieprzewidywalnymi zwrotami modulacyjnymi. Według E. Kurtha „koncentruje się bardziej na zmysłowo-wrażeniowej niż na strukturalnej stronie środków harmonicznych, na świetle i na barwie” (Romantische Harmonik und ihre Krise…, Berno 1920). W ten sposób do repertuaru środków harmonicznych swego czasu wprowadził Schubert procedury paradygmatyczne – jako dopełniające wobec syntagmatycznych. Ich obecność stała się wyróżnikiem harmoniki romantycznej.

Strona metrorytmicznej twórczości Schuberta, bardziej zróżnicowana niż u poprzedników, spełnia wobec strony melodyczno-harmonicznej funkcje komplementarne. Przy częstej zmienności harmonicznej – poprzez stosowanie jednego wzoru metrorytmicznego (moto perpetuo, ostinato) – Schubert integrował przebieg narracji. Równocześnie nadawał utworowi określony charakter przez odwoływanie się do uniwersalnych wzorów ruchu, sięgając po nie do pieśni (kołysanka, barkarola), tańca (menuet, lendler, walc) lub naśladując zjawiska przyrody i życia codziennego (wiatr, cwał konia, chód, ruch kołowrotka). W utworach słowno-muzycznych muzyka przejmuje metrum i rytm wiersza – wiernie, lecz nie pedantycznie; rozbieżności działają dynamizujące. Tempo utworów instrumentalnych określał Schubert oznaczeniami z odziedziczonego kanonu (od presto do adagio), jednakże różnicował je często dalej, stosując dookreślenia, najczęściej ostrożnie zwalniające przebieg narracji. Metronomu nie używał. W pieśniach dookreślał nierzadko ich ekspresję. Środki dynamiczne i artykulacyjne włączał do budowania struktury dramatycznej utworów; w późnej twórczości instrumentalnej silnie je kontrastował (ppp/fff i ffz), wykorzystując w momentach transgresywnych (Symfonia h-moll, Kwintet smyczkowy C-dur).

Działania Schuberta w zakresie faktury i formy dyktowane były poszukiwaniem najbardziej odpowiednich środków wyrazu. Faktura wokalna – różnicująca się w sposób naturalny na kantabilną i ekspresywną, recytatywną i intonacyjną – stała się wymownym nosicielem niezliczonych odmian charakteru i ekspresji sugerowanych przez tekst słowny. Faktura fortepianowa przyjęła w pieśniach Schuberta funkcję towarzyszenia, współtworzącego spójną całość utworu. Jej niezwykła różnorodność wynikła z wrażliwej reakcji kompozytora na odcienie znaczeniowe tekstów (mimetyczne dopowiedzenie albo osobisty komentarz).

Wynalazczość dotycząca formy doszła w pełni do głosu dopiero w twórczości szczytowej i późnej. We wczesnej dominowało zawierzenie nieznacznie tylko odmienianym wzorom przejętym od poprzedników, w muzyce wokalno-instrumentalnej – oparcie się na tradycyjnej zasadzie formy stroficznej względnie addycyjnej (Der Taucher D 77). Nowe myślenie przejawiło się głównie w formie sonatowej, rozumianej nie jako aprioryczny schemat formalny, lecz jako spójna i opatrzona sensem całość, wynikająca z apriorycznej funkcji ekspresji. Cechy zewnętrzne formy sonatowej w twórczości Schuberta można sprowadzić do: 1. trójstopniowości tonacyjnej w ekspozycji (konstelacja w miejsce polaryzacji), 2. oparcia narracji muzycznej na dominacji związków mediantowych, 3. wyraźnego poniesienia znaczenia funkcji subdominanty. Cechy wewnętrzne – do takiego przeobrażenia formy klasycznej, by mogła stać się medium dla ekspresji osobistej. Według C. Dahlhausa Schubert nadał formie sonatowej charakter liryczno-epicki, zdaniem P. Gülkego (1978) narracja Schuberta zamiast dążyć wyraźnie do celu rozwija się na kształt „poszukującego krążenia”; poprzez powtarzanie, odmienianie i rozwijanie tematów powiązanych wielorakimi związkami Schubert zapewnił formie strukturalną spójnię, mimo jej pozornej „luźności” i pokrewieństwa z zasadą ronda czy fantazji. W sferze pieśni przełom dokonał się dosyć wcześnie (Gretchen am Spinnrade); polegał na zjednoczeniu dwu przeciwstawnych zasad: stroficzności i tzw. przekomponowania. Forma nowego gatunku – romantycznej pieśni lirycznej (Lied) – opierała się wprawdzie w swej strukturze głębokiej na zasadzie stroficzności, lecz zarazem przyjmowała wielorakie kształty w zależności od treści, sensu i ekspresji wiersza, który stanął u jej genezy.

Swój sposób wypowiedzi, poetykę muzyczną, traktował Schuberta jako mowę bezpośrednią i naturalną, swojej muzycznej narracji nie konstruował, lecz zapisywał w nutach jako wyraz myśli, wrażeń i przeżyć. Świadczą o tym szkice utworów, wprawdzie niedookreślone co do szczegółów, ale przynoszące pełne continuum utworu, a także zespół tych kategorii, w jakich Schubert charakteryzował muzykę. Krytykując „dziwactwa” niektórych współczesnych kompozytorów, zarzucał im np., że „nie rozróżniają człowieka wprawionego we wściekłość od tego, który poddał się uczuciu miłości, pobudzonego do śmiechu – od podniesionego ku Bogu” (dziennik prywatny z 16 VI 1816). Swoje poglądy estetyczne opierał na tezach Glucka: „Prostota, prawda i naturalność są podstawami piękna w każdym dziele sztuki” (wstęp do Alceste).

Ekspresja i aspekt semantyczny. W stosowaniu słownych określeń ekspresywnych był Schubert oszczędny. Główną wskazówkę niosło tempo, rozumiane zarazem jako sugestia ekspresywną, jednak w utworach z tekstem kategorię ekspresji Schubert nierzadko dookreślał słownie, tworząc swoisty mikrokosmos odcieni emocjonalnych. Utwory w tempach szybkich otrzymywały dookreślenia, np. lebhaft, kräftig, feurig czy leidenschaftlich, w tempach umiarkowanych – lieblich, freudig, sanft czy zart, w tempach wolnych — feierlich, mit Almut, schwärmerisch, wehmutig, klagend czy trauernd.

Kategorie ekspresywne zyskiwały też często zabarwienie semantyczne. Wiele wskazuje na to, iż Schubert, zgodnie z tradycją retoryczną, przypisywał tonacjom określony etos: d-moll było tonacją śmierci, g-moll konotowało nastroje elegijne i posępne, E-dur idylliczne i mistyczne, zaś h-moll stanowiło tonację „oczekiwania na to, co przyniesie los”. Na sposób retoryczny posługiwał się też Schubert strukturami ekspresywno-semantycznymi o charakterze melorytmicznych toposów; szczególnie często sięgał po toposy wędrówki i śmierci. Nie stronił od środków rucho- i dźwiękonaśladowczych: np. w wielu pieśniach została – na sposób mimetyczny lub symboliczny – przywołana obecność wody (Die schöne Müllerin).

Częstość użycia pewnych chwytów kompozytorskich pozwala uznać je za przejawy indywidualnej retoryki muzycznej: chromatyzacja narracji pojawia się np. w momentach wyrażających cierpienie, przemiany enharmoniczne i zmiany trybu wnoszą światło lub kładą cień (Die liebe Farbe), zawieszanie frazy melodycznej na tercji pozwala w oczekiwaniu mieć nadzieję (Ständchen), na kwincie tonacji – najczęściej ją odbiera (Gretchen am Spinnrade).

Styl twórczości Schuberta powstawał i kształtował się na krawędzi stylu klasycznego i romantycznego, zarazem zaś – w swoistym rozdwojeniu. Równocześnie z przemianą na poziomie obu stylów „wysokich” przebiegała bowiem przemiana na poziomie dwu towarzyszących im „niższych”: styl „czuły”, sentymentalny (empfindsamer Stil) przekształcał się powoli w styl biedermaier.

Dwa odmienne zespoły właściwości złożyły się zatem ostatecznie na syndrom stylistyczny muzyki Schuberta, dopełniając się wzajemnie. Styl „wysoki”, obecny w głównym, publicznym nurcie kompozytorskim, charakteryzuje: 1. liryzm, dominujący nad dramatycznością i epickością, 2. poetyckość, przeciwstawiająca się prozaizmowi np. „dziwnością” połączeń tonalnych, 3. marzycielstwo, odrywające słuchacza od rzeczywistości, 4. płynność narracji, jej ewolucyjny charakter i elokwencja („himmlische Länge”), dominująca nad logiką i lapidarnością, 5. zmienność, przeciwstawiająca stabilizacji nagłe porzucanie punktów odniesienia, 6. melancholia (Weltschmerz) ekspresji – wypierająca klasyczną pogodę, 7. tragiczne widzenie świata, biorące górę nad „zgodą na świat”, 8. transgresywność jako wyraz buntu i protestu, 9. podmiotowość wypowiedzi, wnosząca w twórczość aspekt autobiograficzny. Styl biedermaier – widoczny u Schuberta przede wszystkim w nurcie towarzyskim – charakteryzuje natomiast: 1. melodyczność, odwołująca się do pieśni typu Lied im Volkston, 2. utanecznienie, sięgające po wzory muzyki popularnej, 3. prostota tematów melodycznych, 4. naturalność przebiegu narracji, 5. czułość (Empfindsamkeit) i swoista serdeczność (Gemütlichkeit) oraz 6. intymność ekspresji, wymagająca kameralnej interpretacji, 7. koloryt ludowy austriacko-wiedeński i 8. egalitarność, czyli otwarcie się na odbiorcę spoza kręgów elity.

Gatunki

Schubert należał do twórców wszechstronnych, choć nie we wszystkich gatunkach zaznaczył swą obecność równie silnie; obca mu była tylko wirtuozeria (brak muzyki koncertującej). W historii muzyki zaistniał przede wszystkim jako twórca pieśni, nie mający w tym gatunku ani równych sobie poprzedników ani następców.

Pieśni i śpiewy stanowią punkt centralny twórczości Schuberta. Pisał je od 1811 przez całe życie i skomponował łącznie ok. 600. Gatunek pełniący dotychczas w dziejach muzyki funkcję marginalną Schubert podniósł do poziomu sztuki wysokiej. Po poprzednikach dziedziczył odę (Gluck), balladę (J.R. Zumsteeg), Lied im Volkston (C.F. Zelter i J.F. Reichardt), a ponadto z tradycji francuskiej – romance, z włoskiej – canzonę, a z rodzimej – pieśni i piosnki towarzyskie typu galant i empfindsam. Inspirowała go poezja zrazu każdego rodzaju, z czasem poddana coraz wyraźniej określonym wyborom. Komponował do wierszy ok. 150 poetów niemieckojęzycznych, ale ustalił wśród nich hierarchię; na czele znaleźli się Goethe (70 pieśni) i Schiller (68). Od wierszy Schillera Schubert zaczął, ale rozstał się z nimi niemal na dobre już u progu lat 20.; ich epicko-dramatyczny charakter, a przede wszystkim patos i dydaktyczny ton nie leżały w jego naturze. Pieśniarza lirycznego rozbudziła w nim twórczość Goethego, którego poezje, począwszy od Gretchen am Spinnrade, odkrywał Schubert stale na nowo. We wczesnych latach inspirowały go głównie utwory poetów stylu „czułego”: Klopstocka (17 pieśni), Höltyego (30), Kosegartena (22), Matthisona (30), Claudiusa (14) i Körnera (19), w późniejszych – wczesnoromantycznego: F. v. Schlegla (16), Novalisa (6) i Rückerta (5); na koniec odkrył Schubert poezję W. Müllera (45) i Heinego (6), która go na nowo uskrzydliła. Niemałą też rolę odegrały wiersze pisane przez znajomych i przyjaciół: F. v. Schobera (18), J.G. Seidla (12) i J. Mayrhofera (50). Z rzadka tylko sięgał do poezji obcej (Petrarka, Szekspir, Scott i Osjan).

Schubert wypowiadał się poprzez wiele odmian dwu głównych gatunków pieśniowych – ballady i pieśni lirycznej. W obu grupach dokonała się w jego twórczości podstawowa zmiana – przejście od struktury opartej na stroficzności do opartej na przekomponowaniu. W grupie śpiewów balladowych odrębne potraktowanie każdej strofy stało się zasadą. W utworach do słów Schillera prowadziło to nierzadko do osłabienia spójności utworu i do gigantycznych rozmiarów (27 strof ballady Der Taucher). W balladach do słów Goethego osiągnął Schubert idealnie wyważoną postać gatunku (Erlkönig). Na bliskich balladzie zasadach oparte zostały liczne u Schuberta sceny dramatyczne (Ossian-Lieder). W grupie pieśni lirycznych dla pewnej części utworów – bliskich pieśniom „w tonie ludowym” – stroficzność (pełna lub wariacyjna) stanowiła nadal podstawowy punkt oparcia (Heidenröslein). Dla pozostałej, większej części, zasadą stało się przekomponowanie, prowadzące do formy swobodnej; struktura treści i kształt liryczny wiersza dyktuje tu pieśni jej niemal każdorazowo odmienną postać, np.: ABA (An den Mond D 193), AB (Der Tod und das Mädchen D 531), AAA1 (Du bist die Ruh D 776) itp., najczęściej niedającą się ująć w prosty schemat. Rodzaj pośredni między balladą a pieśnią liryczną tworzą pieśni bliskie kantacie solowej, szczególnie częste we wczesnej twórczości Schuberta, oparte na zasadzie kalejdoskopu (Die Erwartung D 159). W latach późniejszych ich miejsce zajęły wielkie monologi liryczne, prezentujące uniwersalne tematy poprzez ekstremalną pełnię środków (Grenzen der Menschheit D 716). Punktem szczytowym twórczości lirycznej Schuberta stały się oba pieśniowe cykle (Die schöne Müllerin i Winterreise), w których nowa prostota i lapidarność formy łączy się z dojmującą głębią wyrazu, a także grupa pieśni ostatnich – do słów H. Heinego, szczególnie osobistych. Zakres tematyczny pieśni lirycznej ma charakter swoistego universum. Schubert komponował pieśniowe liryki, których przedmiotem była tak natura jak i ojczyzna, wydarzenia historyczne i obyczaje, refleksja filozoficzna i religijna; wszystkie te zakresy zdystansował jednak temat miłości (ok. 360 pieśni), a właściwie dialektyka miłości i samotności.

Msze, kantaty, chóry i zespoły wokalne. Muzykę kościelną wczesnego romantyzmu wzbogacił Schubert o 7 mszy, 2 requiem, kilka części mszalnych, 5 Tantum ergo oraz o sporą ilość części oficium, szczególnie tych związanych z kultem maryjnym: 7 Salve Regina, 6 innych antyfon, 2 Stabat Mater oraz Magnificat. Pierwsze 4 msze, zgodne z normą gatunku związanego z liturgią, powstały jako rezultat bliskich kontaktów z rodzinną parafią w Lichtental; pierwsza (F-dur) ma charakter missa solemnis, następne, pisane częściowo w stile antico, pełniły funkcję missa brevis. Dwie dalsze, prezentujące dojrzały symfonizm Schuberta (szczególnie ostatnia, Es-dur), przyniosły muzykę poruszającą osobistym zaangażowaniem.

Muzyka kantatowa, pisana z okazji rodzinnych i przyjacielskich uroczystości nie ma większego znaczenia; wyjątek stanowi tu Mirjams Siegesgesang D 942, utwór noszący ślady studiów nad twórczością Händla. Jedyne oratorium Schuberta, Lazarus, nie zostało ukończone. Znaczna część muzyki na 3- i 4-głosowe zespoły kameralne i na chóry męskie, żeńskie i mieszane, nosząca charakter użytkowy, zdobyła duże powodzenie w kręgach amatorskich; słynne stało się idylliczne Das Dörfchen D 598. Wyjątkowe znaczenie ma Psalm XCII D 953, napisany do tekstu hebrajskiego dla wiedeńskiej synagogi.

Muzyka symfoniczna była Schubertowi bliska od młodości: w Konwikcie grał w zespole na II skrzypcach, później na altówce. Własne utwory zaczął układać od 1811, zrazu według wzorów podpatrzonych. Skomponował ogółem 19 uwertur oraz 7 symfonii – z 13 jakie rozpoczął (6 pozostawił we fragmentach, w tym VII Symfonię zw. Niedokończoną). Uwertury dawały mu doświadczenie w zakresie barwy (klasyczną obsadę podwójnych instrumentów dętych poszerzał niekiedy o 3 puzony) i formy; pisał według założeń preklasycznych (allegro bez przetworzenia), niekiedy w stylu włoskim. Początkowo komponował nieporadnie, nierzadko prymitywnie. Żadna z uwertur nie sprostała randze ustanowionej dla tego gatunku przez Beethovena i Webera.

Pierwsze 6 symfonii, jakkolwiek warsztatowo niekiedy wprost doskonałe (np. V Symfonia B-dur), są raczej repliką lub odblaskiem stylu Haydna (Symfonie I–III), Mozarta (V), Beethovena i Rossiniego (VI). Jedynie w IV Symfonii „Tragicznej” próbował Schubert, dosyć zresztą powierzchownie, romantyzować. Trzy symfonie z lat 1818–21, zaledwie naszkicowane, świadczą o próbach wyjścia z kręgu muzyki obiegowej. Dwie ostatnie przyniosły muzykę niezaprzeczalnie własną: Symfonia h-moll (VII) wniosła w brzmienie orkiestry przyciemnione barwy, w narrację – pieśniowy liryzm, niespiesznie poszukujący celu, w formę – fragmentaryczność jako wyraz romantycznego niespełnienia. W VIII Symfonii, tzw. „Wielkiej”, Schubert podjął wyzwanie, jakie stwarzała niepokojąca obecność symfoniki Beethovena; skomponował symfonię w stylu wysokim, operując romantycznym rozmachem, przełamując dziedziczone formuły przez narrację nie liczącą się z czasem i normą dla dobitnego wyrażenia osobistej reakcji na świat i los.

Muzyka kameralna, zajmująca w twórczości Schuberta znaczące miejsce, wyraźnie różnicuje się – wagą i charakterem – na twórczość wczesną (1811–17), komponowaną obficie (25 utworów) na użytek domowy i amatorski, oraz późną (1824–28), pisaną w stylu wysokim, dla estrady koncertowej (12 utworów). Wśród duetów instrumentalnych na skrzypce i fortepian, już w triadzie trzech Sonat z 1816, a następnie w wielkim Duo D 574 pojawiają się momenty prawdziwie schubertowskie, jednak nad całością dominuje klimat minionej epoki. Romantyczna swoboda przejawiła się w utworach późnych, pisanych dla J. Slavíka (Rondo D 895 i Fantazia D 934). Spośród triów Schubert ukończył tylko cztery: jedno smyczkowe (D 581), naznaczone manierą brillant, oraz trzy fortepiany (D 897, 898 i 929), zachwycające liryzmem i zaskakujące niespodziewanymi akcentami tragizmu. Najchętniej wypowiadał się Schubert w gatunku kwartetu smyczkowego; wczesne pisał według wzorów Haydna, głównie na użytek rodzinny, późne przyniosły esencję wczesnoromantycznego operowania kwartetem. W każdym odzywają się związki intertekstualne: w Kwartecie a-moll pojawia się autocytat z Rosamundy, w G-dur – reminiscencje z Podróży zimowej, a Kwartet d-moll powstał z inspiracji pieśnią Śmierć i dziewczyna. Podobna była zresztą geneza Kwintetu fortepianowego A-dur, dla którego punktem wyjścia stała się pieśń Pstrąg. Kwintet smyczkowy C-dur (z 2 wiolonczelami), zadziwiający śmiałością planów tonalnych (oniryczne adagio E-dur), bywa odczuwany jako muzyczny testament. Znaczenie odrębne i szczególne posiada barwny Oktet F-dur D 803, niepozbawiony autocytatów.

Muzyka fortepianowa. Schubert nie był pianistą zawodowym, ale sam wykonywał swoje utwory i towarzyszył śpiewakom na koncertach. Miał „piękne uderzenie, spokój ręki, grę jasną i wyrazistą, pełną ducha i czułości. Pod jego palcami klawisze śpiewały” (Schubert Die Erinnerungen…, 1957). Było tak również dlatego, gdyż „w muzyce instrumentalnej nie znajdziemy Schuberta innego, niż w pieśniach” (T. Georgiades). Jego sonaty poprzez liryzm i niezwykłą sferę tonacyjno-harmoniczną przyniosły alternatywną propozycję wobec sonat Beethovena. Sonaty wczesne stanowią jeszcze naśladownictwo formuł obiegowych, późniejsze (z lat 1817–19) próbę uromantycznienia gatunku, w ostatnich Schubert wypowiadał się w pełni własnym głosem. Triada sonat z 1828 (D 958–960) należy do szczególnie osobistych arcydzieł muzyki fortepianowej. Kompozytor próbował wypowiadać się również w formach swobodnych, głównie w fantazjach; Wandererfantasie D 760 otworzyła drogę ku fortepianowej balladzie. Dwoma zbiorami Impromptus D 899 i 935 oraz serią „fragmentów” wydanych jako Moments musicaux D 780, zainicjował dzieje romantycznej miniatury fortepianowej. Potrzeby natury towarzyskiej wpłynęły na powstanie obszernego repertuaru utworów na 4 ręce, niekiedy bliskich muzyce lżejszego autoramentu. Wyraźnie użytkowy charakter posiadają niezliczone modne tańce (lendlery, walce, écossaises i in.), opublikowane w kilkunastu zbiorach; popularność wykraczającą poza biedermaierowską epokę zyskały serie Valses sentimentales D 779 i Valses nobles D 969, szczególnie dzięki transkrypcjom Liszta i Ravela.

Muzyka sceniczna, wielostronna i wielobarwna, komponowana z uporem, a spotykająca się niezmiennie z brakiem uznania, stanowi jedyny zakres twórczości kompozytora głębiej nie rozpoznany; ani wystawienia za życia Schuberta jego trzech utworów scenicznych, ani żadne z inscenizacji późniejszych nie przyniosły oczekiwanego uznania. Nie wszystkie utwory sceniczne zostały ukończone, niektóre zaledwie naszkicowane. Twórczość ta obejmuje singspiele (m.in. Zwillingsbrüder), muzykę do dramatu (Rosamunde), melodram Die Zauberharfe o tematyce czarodziejskiej i opery, w tym 2 bohaterskie, sięgające po typowe dla wczesnego romantyzmu tematy średniowiecza (Alfonso und Estrella i Fierabras) – obie niewystawione w czasach Schuberta. Pierwsza z nich miała w swoim czasie szansę dokonać przełomu w operze romantycznej, jako „opera przekomponowana”. Na niepowodzenia Schuberta w tej dziedzinie mogły mieć wpływ również słabe libretta, najczęściej preparowane przez przyjaciół z motywów intertekstualnych, będących en vogue.

Recepcja i rezonans

Poznawanie i przyjmowanie muzyki Schuberta oraz jej oddziaływanie na innych twórców przebiegało w sposób zróżnicowany. Przez długie lata Schubert był znany i uznany jako twórca pieśni oraz muzyki popularnej o charakterze biedermaierowskim. Uznanie i promieniowanie całokształtu twórczości następowało wraz z jej odsłanianiem przez kolejne prawykonania i publikacje utworów dotąd nieznanych: Symfonię C-dur zw. Wielką wykonano dopiero w 1839, Kwintet smyczkowy C-dur w 1850, Symfonię h-moll w 1865.

Schubertofania — zrodziła się za życia kompozytora w kręgu jego przyjaciół, znajdując wyraz w tzw. schubertiadach, z których szczegółowe relacje przekazali pamiętnikarze. Głównym wykonawcą był na nich sam kompozytor, od 1821 wraz z J.M. Voglem. Oprócz pieśni w repertuar spotkań wchodziły utwory fortepianowe na 2 i 4 ręce oraz tańce. Sporą popularność, ale ograniczoną do obszaru dzielnicy i parafii zyskiwały pierwsze kwartety, symfonie i msze, pisane dla tejże społeczności. Wejście na wielką estradę zostało otwarte przez wykonanie i wydanie ballady Erlkönig. Za życia Schuberta wykonano nie więcej niż 70 jego utworów, z ok. 1000 skomponowanych. O popularności poszczególnych rodzajów muzyki świadczyć mogą proporcje ilościowe wydanych w tym czasie kompozycji: do 1828 opublikowano 193 tańce, 181 pieśni, 56 utworów na fortepian na 4 ręce, 13 na 2 ręce, 22 śpiewy wielogłosowe oraz 4 utwory religijne i 3 kameralne. Recenzje, najczęściej przychylne, a nawet entuzjastyczne (R. Schumann w „Neue Zeitschrift für Musik”), zaczęły ukazywać się od 1826. Z żywiołowym przyjęciem, już na wielkiej estradzie, spotykały się utwory Schuberta po jego śmierci. Pieśni weszły szybko w obieg kultury europejskiej; we Francji upowszechniał je A. Nourrit z towarzyszeniem Liszta, który ponadto spopularyzował je ponad 50 swoimi transkrypcjami. W programach austriackich i niemieckich Liedertafeln zadomowiły się śpiewy kameralne i religijne Schuberta. Wśród wielbicieli z kręgu kultury popularnej utrwalił się na wiele lat obraz Schuberta zredukowany do stylu biedermaier, poprzez singspiel spreparowany z utworów kompozytora przez H. Bertégo pt. Das Dreimäderlhaus (Domek trzech dziewcząt). W XX w. z inicjatywy międzynarodowych towarzystw schubertowskich próbowało się odnowić tradycję spotkań o charakterze schubertiady.

Interpretacje wykonawcze. Ich styl, odwołujący się do intymności muzykowania w kręgu kameralnym, został w zakresie pieśni i muzyki fortepianowej utrwalony przez samego kompozytora. Charakter wysoce profesjonalny, a zgodny z wyobrażeniami Schuberta, nadał interpretacji pieśni J.M. Vogl, który stał się ich pierwszym propagatorem. Następnym był J. Stockhausen, który upowszechnił typ koncertu poświęconego wyłącznie pieśniom Schuberta i wprowadził zwyczaj wykonywania w całości wielkich cykli lirycznych (Wiedeń 1856). W XX w. wielu wokalistów przejawiło szczególną predylekcję do muzyki Schuberta – wśród śpiewaków m.in. H. Irey, G. Souzay, F. Wunderlich i P. Schreier, wród śpiewaczek E. Ameling, E. Schwarzkopf, Z. Ludwig i B. Hendricks. Wykonawcą, który na wiele lat utrwalił współczesny kanon interpretacji utworów Schuberta stał się D. Fischer-Dieskau; wspólnie z pianistą G. Moore’em zarejestrował na płytach DG komplet pieśni (poza tymi, które nie są do przekazania w interpretacji męskiej). Wysoki poziom tradycji wykonawczej muzyki kameralnej Schuberta nadał już I. Schuppanzigh ze swym kwartetem (1824), ciąg wybitnych interpretacji symfonicznych zainaugurował F. Mendelssohn (1839), wśród interpretacji pianistycznych szczególną czystość stylu zachowali A. Schnabel i W. Kempff.

Schubertologia. Piśmiennictwo dotyczące życia i twórczości Schuberta zainicjowali jego przyjaciele (J. Spaun, E. v. Bauernfeld, L. Sonnleithner, A. Hüttenbrenner i in.), spisując wspomnienia; zebrane i skomentowane przez O.E. Deutscha (1913, 1914) stanowią one podstawowe źródło do biografii kompozytora. Pierwsze znające analizy utworów przeprowadził R. Schumann (1840). Serię krytycznych monografii otworzył A. Reissmann (1873), wybitniejsze syntezy ogólne dali następnie m.in.: P. Stefan (1928), A. Einstein (1951) i P. Gülke (1991), a klasyczne już monografie niektórych gatunków lub elementów muzyki napisali H. Költzsch (sonaty fortepianowe, 1927), T. Georgiades (pieśni, 1967) i A. Feil (rytm, 1966). Wyniki badań szczegółowych publikowano najczęściej w księgach kongresów organizowanych w okrągłe rocznice (Wiedeń 1928 i 1978, Duisburg 1997). Przy tej ostatniej okazji wydano ponadto syntetyczny Schubert-Handbuch i Schubert-Lexikon. Schubertologia ostatnich dziesiątków lat sączyła w zakres bliższych zainteresowań m.in. zagadnienie recepcji (W. Dürr i in.), relacji między słowem a muzyką, tzw. „lat kryzysu” (sympozjum 1982) oraz związków między życiem a dziełem. Podstawowy punkt oparcia dla badań nad twórczością Schuberta wniósł tematyczny katalog O.E. Deutscha (1951, 2. wyd. 1978) oraz na krytyczne wydania jego dzieł.

Rezonans wzbudzony przez muzykę Schuberta jest widoczny szczególnie w twórczości kompozytorów austriackich i niemieckich XIX wieku. Loewego nazywano „północno-niemieckim Schubertem”, Brucknera „Schubertem naszego czasu”, a Brahms wyznał: „Nie ma u niego takiej pieśni, z której by się nie można było czegoś nauczyć”. Liszt, autor fortepianowych transkrypcji pieśni Schuberta, koncertowej wersji jego walców (Soirée de Vienne, 1852) i orkiestrowej Wandererfantasie, swoje własne pieśni komponował z inspiracji liryką wokalną Schuberta. Zdaniem E. Kurtha „wpływ Schuberta na symfoniczne myślenie Brucknera był rozstrzygający”. Wagner zawdzięcza Schubertowi koncepcję strukturalnej jedności melodii i akompaniamentu, Berg pozostawał pod przemożnym oddziaływaniem Schuberta przez wczesne fazy własnej twórczości lirycznej. Najsilniej do twórczości Schuberta nawiązał Mahler, zarówno jako twórca cykli lirycznych, jak i „upieśniowionych” symfonii, wreszcie także jako kompozytor czerpiący twórcę impulsy z klimatu austriackiej muzyki niższego lotu. W XX w. muzyka Schuberta odzywa się już raczej jedynie jako element gry intertekstualnej lub przedmiot nostalgii (cytat w Black Angels G. Crumba), jakkolwiek według C. Dahlhausa „skłonność Schuberta ku temu co nieograniczone” (w sferze tonalno-harmonicznej) nie pozostała bez wpływu na sytuację muzyki również i w tym stuleciu. Znaczenie podstawowe twórczości Schuberta w dziejach europejskiej kultury polega przede wszystkim na znalezieniu formuły na niepowtarzalną jedność słowa i muzyki, ukazaną w nieprzebranym bogactwie odcieni gatunku Lied; według lapidarnego określenia T. Georgiadesa Schubert potrafił „słowo wcielić w dźwięk”.

Literatura:

Dokumentacja — G. Nottebohm Thematisches Verzeichnis der im Druck erschienenen Werke von Franz Schubert, Wiedeń 1874; O.E. Deutsch, D.R. Wakeling Schubert. A Thematic Catalogue of All his Works, Londyn 1951, tłum. niem. Franz Schubert. Thematisches Verzeichnis seiner Werke in chronologischer Folge, zrewid. i poszerz, przez W. Dürra, A. Feila, Ch. Landon i in., w: Neue Ausgabe sämtlicher Werke VIII/4, Kassel 1978; O.E. Deutsch The Schubert-Catalogue. Corrections and Additions, „Music and Letters” XXXIV, 1953; R. van Hoorickx Thematic Catalogue of Schubert’s Works. New Additions, Corrections and Notes, „Revue Belge de Musicologie” XXVIII–XXX, 1974–76.

H. de Curzon Bibliographie critique de Franz Schubert, Paryż 1900; W. Kahl Verzeichnis des Schrifttums über Franz Schubert, 1828–1928, Ratyzbona 1938; H. Hryszczyńska Pieśni Schuberta. Zarys bibliografii, «Muzyka i Liryka» z. 5, red. M. Tomaszewski, Kraków 1994; E. Hilmar, W. Bodendorff Bausteine zu einer neuen Schubert-Bibliographie vornehmlich der Schriften von 1929 bis 2000, „Schubert durch die Brille” nr 25, 2000; T. Gerlich Schubert. Bibliographie 1999 oraz Schubert. Bibliographie 2000 (mit Nachträgen), „Schubert: Perspektiven” nr 1, 2001 oraz nr 2, 2002.

R. Lachmann Die Schubert-Autographen der Staatsbibliothek zu Berlin, „Zeitschrift für Musikwissenschaft” XI, 1928/29; J.G. Prod’homme Les manuscrits de Schubert à la Bibliothèque du Conservatoire de Paris, „Revue de Musicologie” IX, 1928; H. Hilmar Verzeichnis der Schubert-Handschriften in der Musiksammlung der Wiener Stadt- und Landesbibliothek, Kassel 1978.

Franz Schubert. Die Dokumente seines Lebens, w: Franz Schubert. Die Dokumente seines Lebens und Schaffens, t. 2 cz. 1, wyd. O.E. Deutsch, Monachium 1914, poszerz. w: Neue Ausgabe sämtlicher Werke VIII/5, Kassel 1964, tłum. ang. Schubert. A Documentary Biography, Londyn 1946; Franz Schuberts Briefe und Schriften, wyd. O.E. Deutsch, Monachium 1919, 4. wyd. 1954; Franz Schuberts Tagebuch, faksymile i transkrypcja wyd. O.E. Deutsch, Wiedeń 1928; Neue Dokumente zum Schubert-Kreis: aus Briefen und Tagebüchern seiner Freunde, wyd. W. Litschauer, Wiedeń 1986; Franz Schubert. Dokumente 1817–1830. Texte-Programme, Rezensionen, Anzeigen, Nekrologe, Musikbeilagen und andere gedruckte Quellen, wyd. T.G. Waidlich, Tutzing 1993.

J. Mayrhofer Erinnerungen an Franz Schubert, „Neues Archiv für Geschichte, Staatenkunde, Literatur und Kunst” I, 1829; A. Schindler Erinnerungen an Franz Schubert, „Niederrheinische Musik-Zeitung” V, 1857; Erinnerungen an Schubert. Josef von Spauns erste Lebensbeschreibung (1829), wyd. G. Schünemann, Berlin 1936; Schubert. Die Erinnerungen seiner Freunde, wyd. O.E. Deutsch, Lipsk 1957, 3. wyd. 1974.

Franz Schubert. Sein Leben in Bildern, w: Franz Schubert. Die Dokumente seines Lebens und Schaffens, t. 3, wyd. O.E. Deutsch, Monachium 1913; Die historischen Bildnisse Franz Schuberts in getreuen Nachbildungen, wyd. O.E. Deutsch, Wiedeń 1922.

Biografie, monografie, przyczynki biograficzne — A. Reissmann Franz Schubert. Sein Leben und seine Werke, Berlin 1873; M. Friedländer Beiträge zur Biographie Franz Schuberts, Berlin 1887, pt. Franz Schubert. Skizze seines Lebens und Wirkens, Lipsk 1928; O. Bie Franz Schubert. Sein Leben und sein Werk, Berlin 1925; P. Stefan Franz Schubert, Berlin 1928; B. Paumgartner Franz Schubert, Zurych 1943, 4. wyd. 1974; A. Einstein Schubert, Londyn 1951, zrewid. 1971; P. Mies Franz Schubert, Lipsk 1954; M.J.E. Brown Schubert. A Critical Biography, Londyn 1958, 2. wyd. 1961, tłum. niem. Wiesbaden 1969; J. Reed Schubert. The Final Years, Londyn 1972; H. Osterheld Franz Schubert. Schicksal und Persönlichkeit, Stuttgart 1978; Franz Schubert. Jahre der Krise, 1818–1823, ks. pam. A. Feila, red. W. Aderhold, W. Dürr, W. Litschauer, Kassel 1985; C. Osborne Schubert and his Vienna, Nowy Jork 1985; E. Hilmar Schubert and his Time, Portland (Oregon) 1988; P. Gülke Franz Schubert und seine Zeit, Laaber 1991; R. Steblin The Peacock’s Tale. Schubert’s Sexuality Reconsidered, „19th-Century Music” XVII, 1993/94; E.N. McKay Franz Schubert. A Biography, Oksford 1996; W. Litschauer, W. Dürr Schubert und das Tanzvergnügen seinerzeit, Wiedeń 1997; P. Clive Schubert and his World. A Biographical Dictionary, Oksford 1997; B. Newbould Schubert. The Music and the Man, Londyn 1997; Schubert’s Vienna, red. R. Erickson, New Haven 1997; Schubert und seine Freunde, red. E. Badura-Skoda i in., Wiedeń 1999; I. Dürhammer Schuberts literarische Heimat. Dichtung und Literatur-Rezeption der Schubert-Freunde, Wiedeń 1999; C.H. Gibbs The Life of Schubert, «Musical Lives», Cambridge 2000; O. Kolleritsch Franz Schuberts literarische Kultur, „International Review of the Aesthetics and Sociology of Music” nr 32, 2001; W. Litschauer Schubert und sein Lehrer Salieri, „Schubert: Perspektiven” nr 1, 2001; R.S. Hatten Interpretacje motywacji osobistych: reakcje na kryzysy życiowe w późnych dziełach Beethovena, Schuberta i Chopina, w: Beethoven 2. Studia i interpretacje, red. M. Tomaszewski i M. Chrenkoff, Kraków 2003.

Styl, technika, poetyka, ekspresja—M. Chusid Schubert’s Cyclic Compositions of 1824, „Acta Musicologica” XXXVI, 1964; A. Feil Studien zu Schuberts Rhythmik, Monachium 1966; T. Georgiades Schubert. Musik und Lyrik, Getynga 1967; W. Riezler Schuberts Instrumentalmusik, Zurych 1967; M.K. Whaples On Structural Integration in Schubert’s Instrumental Works, „Acta Musicologica” XL, 1968; R. Bruce The Lyrical Element in Schubert’s Instrumental Forms, „The Music Review” XXX, 1969; H. Keller Schuberts Verhältnis zur Sonatenform, w: Musa – mens – musici, ks. pam. V. Vettera, Lipsk 1969; W.S. Newman Freedom of Tempo in Schubert’s Instrumental Music, „The Musical Quarterly” LXI, 1975; L.M. Griffel A Reappraisal of Schubert’s Methods of Composition, „The Musical Quarterly” LXIII, 1977; W. Gray Schubert the Instrumental Composer, „The Musical Quarterly” LXIV, 1978; E. Cone Schubert ‘s Promissory Note. An Exercise in Musical Hermeneutics, „19th-Century Music” V, 1981/82; Schubert Studies. Problems of Style and Chronology, red. E. Badura-Skoda i P. Branscombe, Cambridge 1982; Schubert. Critical and Analytical Studies, red. W.M. Frisch, Lincoln (Nebraska) 1986; J. Hinrichsen Die Sonatenform im Spätwerk Franz Schuberts, „Archiv für Musikwissenschaft” XLV, 1988; Franz Schubert. Der Fortschrittliche? Analysen – Perspektiven – Fakten, red. F.W. Partsch, Tutzing 1989; V.K. Agawu Schubert’s Sexuality. A Prescription for Analysis? oraz S. McClary Music and Sexuality. On the Steblin/Solomon Debate, „19th-Century Music” XVII, 1993/94; W. Dürr The Prince of Song. A Critique of Old and New Schubert Clichés, „Österreichische Musikzeitschrift” LII, 1997; J. Chołopow Kłassiczeskoje i romanticzeskoje w tworczestwie Szuberta oraz O formie skierco u Szuberta, w: Szubert, Moskwa 1997; W. Kinderman Wandering Archtypes in Schubert’s Instrumental Music, „19th-Century Music” XXI, 1997; Bach & Schubert. Beiträge zur Musikforschung, red. W. Schult, Monachium 1999; S. Clark Schubert, Theory and Analysis, „Music Analysis” XXI, 2002.

Gatunki muzyczne — R. Capell Schubert’s Songs, Londyn 1928, zrewid. 31973; P. Mies Schubert, der Meister des Liedes, Berlin 1928; E. Schnapper Die Gesänge des jungen Schubert vor dem Durchbruch des romantischen Liedprinzipes, Berno 1937; H. Haas Über die Bedeutung der Harmonik in den Liedern Franz Schuberts, Bonn 1957; E.G. Porter Schubert’s Song-Technique, Londyn 1961; M.J.E. Brown Schubert Songs, Londyn 1967; E. Schwarmath-Tarjän Musikalischer Bau und Sprachvertonung in Schuberts Liedern, Tutzing 1969; D. Fischer-Dieskau Auf den Spuren der Schubert-Lieder. Werden, Wesen, Wirkung, Wiesbaden 1971; Franz Schubert. Die Texte seiner einstimmig komponierten Lieder und ihre Dichter, wyd. M. i L. Schochow, Hildesheim 1974; J. Chailley Le voyage d’hiver de Schubert, Paryż 1975; A. Feil Franz Schubert. „Die schöne Müllerin’”, „Winterreise”, Stuttgart 1975; G. Moore The Schubert Song Cycles, Londyn 1975, tłum. niem. Kassel 1975; J. Reed The Schubert Song Companion, Manchester 1985; S. Youens Schubert’s Poets and the Making of Lieder, Cambridge 1996; H.J. Kreutzer Dichtung und Liedkunst. Franz Schubert und die Dichter, Schubert Jahrbuch 1997; K.S. Whitton Goethe and Schubert. The Unseen Bond, Portland (Oregon) 1999; M. Kohlhäufl Poetisches Vaterland. Dichtung und politisches Denken im Freundeskreis Franz Schuberts, Kassel 1999; S. Youens Schubert’s Late Lieder. Beyond the Song-cycles, Cambridge 2002; J.M. Stein Schubert’s Heine Songs oraz D.B. Greene Schubert’s „Winterreise”. A Study in the Aesthetics of Mixed Media, „Journal of Aesthetics and Art Criticism” XXIV, 1966 oraz XXIX, 1970/71; H. Löwen Marshall Symbolism in Schubert’s „Winterreise”, „Studies in Romanticism” XII, 1973; M. Flothuis Franz Schubert’s Compositions to Poems from Goethe’s „Wilhelm Meisters Lehrjahre”, w: Notes on Notes. Selected Essays, Buren 1974; H. Hryszczyńska Franz Schubert. „Winterreise”…, w: Cykle pieśni romantycznej 1816–1914 oraz Franz Schubert. Gretchen am Spinnrade w: Forma i ekspresja w liryce wokalnej 1808–1909, «Muzyka i Liryka», red. M. Tomaszewski, z. 1 oraz z. 2, Kraków 1989; M. Tomaszewski „Über allen Gipfeln ist Ruh” Goethego w pieśniach Zeltera, Schuberta, Schumanna i Liszta, w: Wiersz i jego pieśniowe interpretacje, «Muzyka i Liryka» z. 3, red. M. Tomaszewski, Kraków 1991; L.M. Zbikowski The Blossoms of „Trockne Blumen”. Music and Text in the Early Nineteenth Century, „Music Analysis” XVIII, 1999; D. Lewin Auf dem Flusse. Image poétique et structure musicale profonde dans un lied de Schubert, „Cahiers F. Schubert” XII, 1999; S. Schmalzriedt „Meiner Seele Saiten streift”. F. von Schobers Lyrik in Franz Schuberts Vertonungen, M. Jahrmärker Barock und Beginn der Moderne. Zu Matthäus von Collins Lyrik und ihrer Vertonung durch Schubert, A. Feil Des Fischers Liebesglück (D 933). Leitners Gedicht in Schuberts Komposition. Musikalische Struktur im Lied oraz W. Seidel „Die Erde ist gewaltig schön, doch sicher ist sie nicht”. Über J. Mayrhofers Lebenslieder, w: Schuberts Lieder nach Gedichten aus seinem literarischen Freundeskreis. Auf der Suche nach dem Ton der Dichtung in der Musik, red. W. Dürr, S. Schmalzriedt, T. Seyboldt, «Karlsruher Beiträge zur Musikwissenschaft» I, Frankfurt n. Menem 1999; C. Garben Zur Interpretation der Liedzyklen von Franz Schubert. „Die schöne Müllerin”, „Winterreise”, „Schwanengesang”. Anmerkungen für Pianisten, «Schriftenreihe zur Musik» 32, Eisenach 1999; A. Feil Król olch Goethego i Schuberta oraz H. Hryszczyńska „Sobowtór” Schuberta do słów Heinego, w: Pieśń artystyczna narodów Europy, «Muzyka i Liryka» z. 8, red. M. Tomaszewski, Kraków 1999; M. Tomaszewski O ekspresji w pieśniach lirycznych Schuberta, w: Arcana musicae, red. M. Szoka, Łódź 1999; C. Wintie Franz Schuberts „Ihr Bild” (1828). A Response to Schenker’s Essay in „Der Tonwille”, vol. 1, „Music Analysis” XIX, 2000; L. Byrne Goethe, Schubert and the Sonnet oraz C. Howie Schubert the Dramatist. The Song Cycles I–II, „The Schubertian” nr 31, 2001 oraz nr 36, 2002; S. Urmoneit Mignons Sehnsucht. Versuch über Goethe, Zelter und Schubert, „Schubert: Perspektiven” nr 2, 2002.

O. Wissig Franz Schuberts Messen, Lipsk 1909; H. Jaskulsky Die lateinischen Messen Franz Schuberts, Moguncja 1986.

W. Szmolyan Schubert als Opernkomponist, „Österreichische Musikzeitschrift” XXVI, 1971; E.N. McKay Franz Schubert’s Music for the Theatre, Tutzing 1991; G. Jackson Schubert the Dramatist, „The Schubertian” nr 35, 2002.

H. Koitzsch Franz Schubert in seinen Klaviersonaten, Lipsk 1927; P. Mies Die Entwürfe Franz Schuberts zu den letzten drei Klaviersonaten von 1828, „Beiträge zur Musikwissenschaft” II, 1960; P. Radcliffe Schubert Piano Sonatas, Londyn 1967; K.M. Komma Franz Schuberts Klaviersonate a-moll op. posth. 164 (D 537), „Zeitschrift für Musiktheorie” III, 1972; T.A. Denny „Der schönste erste Genuss”. Geselligkeit, Freundschaft und Intimität um Schuberts Klavierduos, w: Schubert und seine Freunde, red. E. Badura-Skoda i in., Wiedeń 1999; T. Rusanowa Ob osobiennostiach fortiepiannoj faktury Szuberta, w: Szubert, Moskwa 1997; A. Lindmayr-Brandl Die „wiederentdeckte” unvollendete Sonate in E, D 459 und die Fünf Klavierstücke von Franz Schubert, „Archiv für Musikwissenschaft” LVII, 2000; D. Gramit Between Täuschung and Seligkeit. Situating Schubert’s Dances oraz C. Fisk Schubert Recollects Himself. The Piano Sonata in C Minor, D 958, MQLXXXIV, 2000; P. Brett Piano Four Hands. Schubert and the Performance of Gay Male Desire, „Repercussion” VII, 1999/2000; Franz Schubert. Das Zeitmass in seinem Klavierwerk, «Musik-Konzepte» 114, red. H.-K. Metzger i R. Riehn, Monachium 2001; C. Fisk Returning Cycles. Contexts for the Interpretation of Schubert’s Impromptus and Last Sonatas, «California Studies in 19th-Century Music» 11, Berkeley 2001; L. Polony „Prawdziwy łabędzi śpiew” Schuberta [Sonata B-dur], w: Beethoven 2. Studia i interpretacje, red. M. Tomaszewski i M. Chrenkoff, Kraków 2003.

O.E. Deutsch The Chronology of Schubert’s String Quartets, „Music and Letters” XXIV, 1943; H.-M. Sachse Franz Schubertss Streichquartette, Monachium 1958; A.A. Abert Rhythmus und Klang in Schuberts Streichquintett, w ks. pam. K.G. Fellerera, red. H. Hüschen, Ratyzbona 1962; J.A. Westrup Schubert Chamber Music, Londyn 1969; X.A. Hauscher Reconstruire Schubert, déconstruire Schubert…. L’achèvement par B. Newbould du deuxième mouvement du Quartettsatz D 703, „Cahiers F. Schubert” XII, 1999; S. Reiser Franz Schuberts frühe Streichquartette. Eine klassische Gattung am Beginn einer nachklassischen Zeit, Kassel 1999; J.M. Gingerich Remembrance and Consciousness in Schubert’s C-major String Quintet, D. 956, „The Musical Quarterly” LXXXIV, 2000; C. Strekh Letzte Antwort auf Beethoven? Zur Entstehung von Sch.s Streichquintett D-dur (D. 956), Schubert Jahrbuch 2000; R. Cadenbach Równoczesność jako problem. Kwartety smyczkowe Beethovena i Schuberta z czerwca roku 1826, w: Beethoven 2. Studia i interpretacje, red. M. Tomaszewski i M. Chrenkoff, Kraków 2003.

R. Schumann Die 7. Symphonie von F. Schubert, „Neue Zeitschrift für Musik” XII, 1840; S. Kunze Franz Schubert. Sinfonie h-moll. Unvollendete, Monachium 1965; M.J.E. Brown Schubert Symphonies, Londyn 1970; B. Newbould Schubert and the Symphony. A New Perspective, Londyn 1992; M. Solomon Schubert’s „Unfinished” Symphony oraz R.B. Kurth On the Subject of Schubert’s „ Unfinished” Symphony. Was bedeutet die Bewegung?, „19th-Century Music” XXI, 1997/98 oraz XXIII, 1999; O. Budakowa Iz istorii simfoniczeskogo nasledija Szuberta, Moskwa 1999; M. Negrey Środki wyrazu w IV Symfonii c-moll „Tragicznej” Franza Schuberta (1816), w: Beethoven 2. Studia i interpretacje, red. M. Tomaszewski i M. Chrenkoff, Kraków 2003.

Recepcja i rezonans twórczości — M. Solomon Schubert and Beethoven, „19th-Century Music” III, 1979/80; Der vergessene Schubert. Franz Schubert auf der Bühne. Katalog zur Ausstellung, red. E.W Partsch i O. Pausch, Wiedeń 1997; „Dialekt ohne Erde…” Franz Schubert und das 20. Jahrhundert, «Studien zur Wertungsforschung» t. 34, red. O. Kolleritsch, Wiedeń 1998; E.W. Partsch Bruckner und Schubert. Zu Interpretation und Kritik einer vielbehaupteten Beziehung oraz H. J. Hinrichsen „Himmlische Länge” und „symphonischer Strom ”. Bruckner, Schubert und das Problem der Form, w: Bruckner. Vorbilder und Traditionen, red. A. Harrandt, U. Harten i in., Wiedeń 1999; A. Lindmayr-Brandl J. Brahms und Schuberts drei Klavierstücke D 946. Entstehungsgeschichte, Kompositionsprozess und Werkverständnis, „Die Musikforschung” LIII, 2000; F. Jary-Janecka Franz Schubert am Theater und im Film, «Wort und Musik. Salzburger Akademische Beiträge» 42, 2000.

Kompendia, księgi pamiątkowe i okolicznościowe — Bericht über den Internationalen Kongress für Schubertforschung in Wien 1928, red. A. Orel i R. Haas, Augsburg 1929; Schubert. A Symposium, red. G. Abraham, Londyn 1946; Festschrift O.E.
Deutsch, red. W. Gerstenberg, J. LaRue i W. Rehm, Kassel 1963; Schubert-Kongress Wien 1978. Bericht im Auftrag der Österreichischen Gesellschaft für Musikwissenschaft, red. O. Brusatti, Graz 1979; Schubert-Studien. Festgabe der Österreichischen Akademie der Wissenschaften zum Schubert-Jahr 1978, red. F. Grasberger i O. Wessely, «Veröffendichungen der Kommission für Musikforschung» XIX, Wiedeń 1978; Schubert. Critical and Analytical Studies, red. W. Frisch, Lincoln 1986; Schubert-Handbuch, red. W. Dürr i A. Krause, Kassel 1997; Schubert-Lexikon, red. E. Hilmar i M. Jestremski, Graz 1997; Szubert, materiały z międzynarodowej konferencji muzykologicznej w Moskwie, Moskwa 1997; The Cambridge Companion to Schubert, red. C.H. Gibbs, Cambridge 1997; Schubert Studies, red. B. Newbould, Aldershot 1998 (zawiera m.in.: R. Steblin Schubert’s Relationship with Women. An Historical Study, C. Brown Schubert’s Tempo Conventions, S. Wollenberg Schubert Transition, R. Howat Architecture as Drama in Late Schubert, E.N. McKay Schubert’s String and Piano Duos in Context, B. Newbould Schubert’s „Great” C major Symphony. The Autograph Revisited); Schubert neu entdeckt, red. E. Benedikt i in., Wiedeń 1999 (zawiera m.in.: E. Benedikt Musik für Franz Schubert, R.O. Declerq Schuberts Werden als Liedkomponist. Von „Hagars Klage” bis „Gretchen am Spinnrade”, I. Dürhammer Schuberts „romantische” Jahre. F. Schlegel’s Abendröte und Novalis Hymnen, W. Litschauer Schuberts letzte Sonaten); Franz Schubert. Werk und Rezeption, materiały z kongresu poświęconego Schubertowi w Duisburgu 1997, red. D. Berke i in., 3 cz., cz. 1: Lieder und Gesänge, geistliche Werke, Schubert Jahrbuch 1997, Kassel 1999, cz. 2: Bühnen- und Orchesterwerke, Kammer- und Klaviermusik, Schubert Jahrbuch 1998, Kassel 2000, cz. 3: Aesthetik, Rezeption und Methodenfragen, Schubert Jahrbuch 1999, Kassel 2001.

Periodyki, publikacje specjalne — Franz Schubert oraz Franz Schubert. „Todesmusik”, «Musik-Konzepte», red. H.-K. Metzger i R. Riehn, Monachium 1979 (nr specjalny) oraz 97/98, 1997; „Schubert durch die Brille”, Mitteilungen des Internationalen Franz Schubert Instituts, red. E. Hilmar, Tutzing 1988—; „The Schubertian. Newsletters of the Schubert Institute”, red. E.N. McKay, P. Reid i in., 1991—; „Cahiers F. Schubert. Bulletin de la Société Franz Schubert et Revue des études Schubertiennes”, red. X. Bodart, O. Feinberg i in., Paryż 1992—; „Schubert-Jahrbuch”, red. D. Berke, Ch. Schumann i in., 1996—.

Kompozycje

Wykaz kompozycji opracowano na podstawie Franz Schubert. Thematisches Verzeichnis seiner Werke O.E. Deutscha, Kassel 1978, i przedstawiono w następującym układzie: numer katalogowy – D, tytuł, autor tekstu (w kompozycjach wokalno-instrumentalnych), data powstania, data pierwszego wydania, numer serii i tomu w Franz Schubert. Neue Ausgabe sämtlicher Werke, Kassel 1964– (NA).

Wokalno-instrumentalne

pieśni i śpiewy na głos solo i fortepian:

cykle i zbiory:

D 93 Don Gayseros, 3 pieśni, sł. F. de la Motte Fouqué: Don Gayseros, Don Gayseros, 2. Nächtens klang die süsse Laute, 3. An dem jungen Morgenhimmel, ok. 1815, wyd. 1894, NA IV/7

D 278, 281, 293, Ossian-Lieder, 3 pieśni, sł. Osjan, tłum. E. de Harold: 1. Ossians Lied nach dem Falle Nathos, 2 wersje, 2. Das Mädchen von Inistore, 3. Shilric und Vinvela, 1815, wyd. 1830, NA IV/9

D 478–480 Gesänge des Harfners z Wilhelma Meistra op. 12, sł. J.W. Goethe: Harfenspieler I („Wer sich der Einsamkeit ergibt”), 2. oprac., 2 wersje, 2. Harfenspieler III („Wer nie sein Brot mit Tränen ass”), 3 wersje, 3. Harfenspieler II („An die Türen will ich schleichen”), 2 wersje, 1816–22, wyd. 1816, jako op. 12 wyd. 1822, NA IV/1

D 628–630 3 sonety do sł. F. Petrarki: Sonett I („Apollo, lebet noch”), II („Allein, nachdenklich wie gelähmt”), tłum. A.W. v. Schlegel, III („Nunmehr, da Himmel, Erde schweigt”), tłum. J.D. Gries, XI–XII 1818, wyd. 1895, NA IV/12

D 659–662 4 hymny do sł. Novalisa: Hymne I („Wenige wissen das Geheimnis”), II („Wenn ich ihn nur habe”), III („Wenn alle untreu werden”), IV(„Ich sag es jedem”), V 1819, wyd. 1872, NA IV/12

D 688 Vier Canzonen: 1. Non t’accostar all’urna, 2. Guarda, che bianca luna, sł. J.A. Vitorelli, 3. Da quel sembiante appresi, 4. Mio ben ricordati, sł. P. Metastasio, I 1820, wyd. 1871, NA IV/12

D 795 Die schöne Müllerin op. 25, 20 pieśni, sł. W. Müller, X–XI 1823, wyd. 1824, NA IV/2: 1. Das Wandern, 2. Wohin?, 3. Halt!, 4. Danksagung an den Bach, 5. Am Feierabend, 6. Der Neugierige, 7. Ungeduld, 8. Morgengruss, 9. Des Müllers Blumen, 10. Tränenregen, 11. Mein!, 12. Pause, 13. Mit dem grünen Lautenbande, 14. Der Jäger, 15. Eifersucht und Stolz, 16. Die liebe Farbe, 17. Die böse Farbe, 18. Trockne Blumen, 19. Der Müller und der Bach, 20. Des Baches Wiegenlied

D 837–839, 843, 846, pieśni do słów W. Scotta op. 52 nr 1, 2, 6, 7, 5, tłum. D.A. Storck: 1. Elens Gesang I („Raste, Krieger, Krieg ist aus”), 2. II („Jäger, ruhe von der Jagd!”), 6. III („Ave Maria!, Jungfrau mild!”), 7. Lied des gefangenen Jägers, 5. Normans Gesang, IV–VII 1825, wyd. 1826, NA IV/3

D 866 Vier Refrainlieder op. 95: 1. Die Unterscheidung, 2. Bei dir allein, 3. Die Männer sind méchant, 4. Irdisches Glück, sł. J.G. Seidl, lato 1828 (?),wyd. 1828, NA IV/5

D 877 Gesänge aus „Wilhelm Meister” op. 62, sł. J.W. Goethe: 1. Mignon und der Harfner („Nur wer die Sehnsucht kennt”), 5. oprac., 2. Lied der Mignon („Heiss mich nicht reden”), 2. oprac., 3. Lied der Mignon („So lasst mich scheinen”), 3. oprac., 4. Lied der Mignon („Nur wer die Sehnsucht kennt”), 6. oprac., 1 1826, wyd. 1827, NA IV/3

D 902 Drei Gesänge op. 83: 1. L’incanto degli occhi / Die Macht der Augen, 2. Il traditor deluso / Der getäuschte Verräter, sł. P. Metastasio, 3. Il modo diprender moglie / Die Art, ein Weib zu nehmen, autor sł. nieznany, 1827, wyd. 1827, NA IV/4

D 911 Winterreise op. 89, 24 pieśni, sł. W. Müller, II 1827 (cz. 1), X 1827 (cz. 2), wyd. 1828, NA IV/4: cz. 1: 1. Gute Nacht, 2. Die Wetterfahne, 3. Gefrorne Tränen, 4. Erstarrung, 5. Der Lindenbaum, 6. Wasserflut, 7. Auf dem Flusse, 8. Rückblick, 9. Irrlicht, 10. Rast, 2 wersje, 11. Frühlingstraum, 2 wersje, 12. Einsamkeit („Wie eine trübe Wolke”), cz. 2: 13. Die Post, 14. Der greise Kopf, 15. Die Krähe, 16. Letzte Hoffnung, 17. Im Dorfe, 18. Der stürmische Morgen, 19. Täuschung, 20. Der Wegweiser, 21. Das Wirtshaus, 22. Mut, 2 wersje, 23. Die Nebensonnen, 24. Der Leiermann

D 957 Schwanengesang, 13 pieśni: 1. Liebesbotschaft, 2. Kriegers Ahnung, 3. Frühlingssehnsucht, 4. Ständchen („Leise flehen”), 5. Aufenthalt, 6. In der Ferne, 7. Abschied („Ade! du muntre, du fröhliche Stadt”), sł. L. Rellstab, 8. Der Atlas, 9. Ihr Bild, 10. Das Fischermädchen, 11. Die Stadt, 12. Am Meer, 13. Der Doppelgänger, sł. H. Heine, VIII–X 1828, wyd. 1829, NA IV/14

pieśni pojedyncze:

D 5 Hagars Klage, sł. C.A. Schücking, 30 III 1811, wyd. 1894, NA IV/6

D 6 Des Mädchens Klage, sł. F. Schiller, 1811 lub 1812, wyd. 1894, NA IV/3b, 2. oprac. op. 58 nr 3 – D 191, 2 wersje, 1815,
wyd. 1826, NA IV/3, 3. oprac. – D 389, III 1816, wyd. 1873, NA IV/3

D 7 Leichenfantasie, sł. F. Schiller, ok. 1811, wyd. 1894, NA IV/6

D 10 Der Vatermörder, sł. G.C. Pfeffel, 26 XII 1811, wyd. 1894, NA IV/6

D 15 Der Geistertanz (2. oprac. — D 15 a), oba fragm., sł. F. v. Matthisson, ok. 1812, wyd. 1895, NA IV/7, 3. oprac. – D 116, 14 X 1814, wyd. 1840, NA IV/7

D 23 Klagelied op. posth. 131 nr 3, sł. F. Rochlitz, 1812, wyd. 1830, NA IV/6

D 30 Der Jüngling am Bache, sł. F. Schiller, 24IX1812, wyd. 1894, NA IV/4b, 2. oprac. – D 192, 15 V 1815, wyd. 1887, NA IV/4b, 3. oprac. op. 87 nr 3 – D 638, 2 wersje, 1819, wyd. 1827, NA IV/4

D 39 Lebenstraum, szkic, sł. G. v. Baumberg, 1810 (?), wyd. 1969, NA IV/6

D 44 Totengräberlied, 2. oprac., sł. L.C.H. Hölty, 19 I 1813, wyd. 1894, NA IV/6

D 50 Die Schatten, sł. F. v. Matthisson, 12 IV 1813, wyd. 1894, NA IV/6

D 52 Sehnsucht (,Ach, aus dieses Tales Gründen”), sł. F. Schiller, 15–17 IV 1813, wyd. 1868, NA IV/2b, 2. oprac. op. 39 – D 636, 3 wersje, ok. 1821, wyd. 1826, NA IV/2

D 59 Verklärung, sł. A. Pope, tłum. J.G. Herder, 4 V 1813, wyd. 1832, NA IV/6

D 73 Thekla, sł. F. Schiller, 22–23 VIII 1813, wyd. 1868, NA IV/4b, D 151 2. oprac. op. 88 nr 2 – D 595, 2 wersje, 1817, wyd. 1827, NA IV/4

D 77 Der Taucher, sł. F. Schiller, 17 IX 1813-5 IV 1814, wyd. 1831, NA IV/6, 2. wersja (dawniej D 111), ok. 1815, wyd. 1894, NA IV/6

D 81 Auf den Sieg der Deutschen, z towarzyszeniem 2 skrzypiec i wiolonczeli, sł. kompozytor (?), 1813, wyd. 1895, NA IV/14

D 83 Zur Namensfeier des Herrn Andreas Siller, z towarzyszeniem skrzypiec i harfy, autor sł. nieznany, 28 X–4 XI 1813, wyd. 1895, NA IV/14

D 95 Adelaide, sł. F. v. Matthisson, 1814, wyd. 1848, NA IV/7

D 97 Trost. An Elisa („Lehnst du deine bleichgehärmte”), sł. F. v. Matthisson, 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 98 Erinnerungen, sł. F. v. Matthisson, 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 99 Andenken, sł. F. v. Matthisson, IV 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 100 Geisternähe, sł. F. v. Matthisson, IV 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 101 Erinnerung, sł. F. v. Matthisson, IV 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 102 Die Betende, sł. F. v. Matthisson, 1814, wyd. 1840, NA IV/7

D 104 Die Befreier Europas in Paris, 3 wersje, sł. J.C. Mikan, V 1814, wyd. 1895, NA IV/7

D 107 Lied aus der Ferne, 2 wersje, sł. F. v. Matthisson, VII 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 108 Der Abend („Purpur malt die Tannenhügel”), sł. F. v. Matthisson, VII 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 109 Lied der Liebe, sł. F. v. Matthisson, VII 1814, wyd. 1894, NA D 176
IV/7

D 113 An Emma, 3 wersje, sł. E Schiller, 1814, wyd. 1821, jako op. 58 D 177
nr 2 wyd. 1826, NA IV/3

D 114 Romanze („Ein Fräulein klagt’ im finstern Turm”), 2 wersje, sł. F. v. Matthisson, IX 1814, wyd. 1868, NA IV/7

D 115 An Laura, als sie Klopstocks Auferstehungslied sang, sł. F. v. D Matthisson, 2–7 X 1814, wyd. 1840, NA IV/7

D 117 Das Mädchen aus der Fremde, sł. F. Schiller, 16 X 1814, wyd. 1894, NA IV/8, 2. oprac. – D 252, 12 VIII 1815, wyd. 1887, NA IV/8

D 118 Gretchen am Spinnrade op. 2, sł. J.W. Goethe, 19 X 1814, wyd. 1821, NA IV/1

D 119 Nachtgesang, sł. J.W Goethe, 30 XI 1814, wyd. 1850, NA IV/7

D 120 Trost in Tränen („Wie kommt’s, dass du so traurig bist”), sł. J.W. Goethe, 30 XI 1814, wyd. 1835, NA IV/7

D 121 Schäfers Klagelied op. 3 nr 1, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 30 XI 1814, wyd. 1821, NA IV/1

D 122 Ammenlied, sł. M. Lubi, XII 1814, wyd. 1872, NA IV/7

D 123 Sehnsucht („Was zieht mir das Herz so?”), sł. J.W. Goethe, 3 XII 1814, wyd. 1842, NA IV/7

D 124 Am See, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, XII 1814, wyd. 1894, NA IV/7

D 126 Szene aus Goethes „Faust” („Wie anders, Gretchen, war dir’s”), 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 12 XII 1814, wyd. 1832, NA IV/7

D 134 Ballade („Ein Fräulein schaut vom hohen Turm”) op. posth. 126, sł. J. Kenner, ok. 1815, wyd. 1830, NA IV/7

D 138 Rastlose Liebe op. 5 nr 1, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 19 V 1815, wyd. 1821,NA IV/1

D 141 Der Mondabend op. posth. 131 nr 1, sł. J.G. Kumpf, 1815, wyd. 1830, NA IV/7

D 142 Geistes-Gruss op. 92 nr 3, 6 wersji, sł. J.W. Goethe, III 1816, wyd. 1828, NA IV/5

D 143 Genügsamkeit op. posth. 109 nr 2, sł. F. v. Schober, 1815, wyd. D 210
1829, NA IV/7

D 144 Romanze („In der Väter Hallen ruhte”), szkic, sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, IV 1816, wyd. 1897, NA IV/7

D 149 Der Sänger op. posth. 117, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, II 1815, wyd. 1829, NA IV/7

D 150 Lodas Gespenst, sł. Osjan, tłum. E. de Harold, 17 I 1816, wyd. 1830, NA IV/7

D 151 Auf einem Kirchhof, sł. F. v. Schlechta, 2 II 1815, wyd. 1850, NA IV/7

D 152 Minona, sł. F.A. Bertrand, 8 II 1815, wyd. 1894, NA IV/7

D 153 Als ich sie erröten sah, sł. B.A. Ehrlich, 10 II 1815, wyd. 1845, NA IV/7

D 155 Das Bild op. posth. 165 nr 3, autor sł. nieznany, 11 II 1815, wyd. 1862, NA IV/7

D 159 Die Erwartung op. posth. 116, sł. F. Schiller, V 1816, wyd. 1829, NA IV/7

D 160 Am Flusse, sł. J.W. Goethe, 27 II 1815, wyd. 1894, NA IV/13, 2. oprac. – D 766, XII 1822, wyd. 1872, NA IV/13

D 161 An Mignon („Über Tal und Fluss getragen”) op. 19 nr 2, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 1815, wyd. 1825, NA IV/1

D 162 Nähe des Geliebten op. 5 nr 2, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 27 II 1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 163 Sängers Morgenlied, sł. T. Körner, 27 II 1815, wyd. 1894, NA IV/8, 2. oprac. – D 165, 1 III 1815, wyd. 1872, NA IV/8

D 164 Liebesrausch, fragm., sł. T. Körner, III 1815, wyd. 1928, NA IV/8, 2. oprac. – D 179, 8 IV 1815, wyd. 1872, NA IV/8

D 166 Amphiaraos, sł. T. Körner, 1 III 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 171 Gebet während der Schlacht („Vater, ich rufe dich!”), sł. T. Körner, 12 III 1815, wyd. 1831, NA IV/8

D 172 Der Morgenstern, fragm., sł. T. Körner, 12 III 1815, NA IV/8

D 174 Das war ich, sł. T. Körner, 26 III 1815, wyd. 1845, NA IV/8

D 176 Die Sterne („Was funkelt ihr so mild mich an?”), sł. J.G. Fellinger, 6 IV 1815, wyd. 1872, NA IV/8

D 177 Vergebliche Liebe op. posth. 173 nr 3, sł. J.K. Bernard, 6 IV 1815, wyd. 1867, NA IV/8

D 180 Sehnsucht der Liebe, sł. T. Körner, 8 IV 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 182 Die erste Liebe, sł. J.G. Fellinger, 12 IV 1815, wyd. 1842, NA IV/8

D 186 Die Sterbende, sł. F. v. Matthisson, V 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 187 Stimme der Liebe, sł. F. v. Matthisson, V 1815, wyd. 1894, NA IV/8, 2. oprac. – D 418, 29 IV 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 188 Naturgenuss, sł. F. v. Matthisson, V 1815, wyd. 1887, NA IV/8

D 193 An den Mond („Geuss, lieber Mond”) op. 57 nr 3, sł. L.C.H. Hölty, 17 V 1815, wyd. 1826, NA IV/3

D 194 Die Mainacht, sł. L.C.H. Hölty, 17 V 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 195 Amalia op. posth. 173 nr 1, sł. F. Schiller, 19 V 1815, wyd. 1867, NA IV/8

D 196 An die Nachtigall op. posth. 172 nr 3, sł. L.C.H. Hölty, 22 V 1815, wyd. 1865, NA IV/8

D 197 An die Apfelbäume, wo ich Julien erblickte, sł. L.C.H. Hölty, 22 V 1815, wyd. 1850, NA IV/8

D 198 Seufzer, sł. L.C.H. Hölty, 22 V 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 201 Auf den Tod einer Nachtigall, szkic, sł. L.C.H. Hölty, 25 V 1815, wyd. 1970, NA IV/10, 2. oprac. – D 399, 13 V 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 206 Liebeständelei, sł. T. Körner, 26 V 1815, wyd. 1872, NA IV/8

D 207 Der Liebende, sł. L.C.H. Hölty, 29 V 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 208 Die Nonne, sł. L.C.H. Hölty, 29 V 1815, wyd. 1897, NA IV/8, 2. oprac. (dawniej D 212), 16 VI 1815, wyd. 1895, NA IV/8

D 209 Der Liedler op. 38, sł. J. Kenner, I 1815, wyd. 1825, NA IV/2

D 210 Die Liebe („Freudvoll und leidvoll”), sł. J.W. Goethe, 3 VI 1815, wyd. 1838, NA IV/8

D 211 Adelwold und Emma, sł. EA. Bertrand, 5–14 VI 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 213 Der Traum op. posth. 172 nr 1, sł. L.C.H. Hölty, 17 VI 1815, wyd. 1865, NA IV/8

D 214 Die Laube op. posth. 172 nr 2, sł. L.Ch.H. Hölty, 17 VI 1815, wyd. 1865, NA IV/8

D 215 Jägers Abendlied, sł. J.W. Goethe, 20 VI 1815, wyd. 1907, NA IV/1b, 2. oprac. op. 3 nr 4 – D 368,1816, wyd. 1821, NA IV/1

D 215a Meeresstille, sł. J.W. Goethe, 20 VI 1815, wyd. 1952, NA IV/1b, 2. Oprac. op. 3 nr 2 – D 216, 21 VI 1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 217 Kolmas Klage, sł. Osjan, autor tłum. nieznany, 22 VI 1815, wyd. 1830, NA IV/8

D 218 Grablied („Er fiel den Tod fürs Vaterland”), sł. J. Kenner, 24 VI 1815, wyd. 1848, NA IV/8

D 219 Das Finden, sł. L. Kosegarten, 25 VI 1815, wyd. 1848, NA IV/8

D 221 Der Abend („Der Abend blüht”) op. posth. 118 nr 2, sł. L. Kosegarten, 15 VII 1815, wyd. 1829, NA IV/8

D 222 Lieb Minna, sł. A. Stadler, 2 VII 1815, wyd. 1885, NA IV/8

D 224 Wandrers Nachtlied („Der du von dem Himmel bist”) op. 4 nr 3, sł. J.W. Goethe, 5 VII 1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 225 Der Fischer op. 5 nr 3, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 226 Erster Verlust op. 5 nr 4, sł. J.W. Goethe, 5 VII1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 227 Idens Nachtgesang, sł. L. Kosegarten, 7 VII 1815, wyd. 1885, NA IV/8

D 228 Von Ida, sł. L. Kosegarten, 7 VII 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 229 Die Erscheinung op. 108 nr 3, sł. L. Kosegarten, 7 VII 1815, wyd. 1829, NA IV/5

D 230 Die Täuschung, sł. L. Kosegarten, 7 VII 1815, wyd. 1855, jako op. posth. 165 nr 4 wyd. 1862, NA IV/8

D 231 Das Sehnen op. posth. 172 nr 4, sł. L. Kosegarten, 8 VII 1815, wyd. 1865, NA IV/8

D 233 Geist der Liebe op. posth. 118 nr 1, sł. L. Kosegarten, 15 VII 1815, wyd. 1829, NA IV/8

D 234 Tischlied op. posth. 118 nr 3, sł. J.W. Goethe, 15 VII 1815, wyd. 1829, NA IV/8

D 235 Abends unter der Linde, sł. L. Kosegarten, 24 VII 1815, wyd. 1894, NA IV/8, 2. oprac. – D 237, 25 VII 1815, wyd. 1872, NA IV/8

D 238 Die Mondnacht, sł. L. Kosegarten, 25 VII 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 240 Huldigung, sł. L. Kosegarten, 27 VII 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 241 Alles um Liebe, sł. L. Kosegarten, 27 VII 1815, wyd. 1894, NA IV/8

D 246 Die Bürgschaft, sł. F. Schiller, VIII 1815, wyd. 1830, NA IV/8

D 247 Die Spinnerin op. posth. 118 nr 6, sł. J.W Goethe, VIII 1815, wyd. 1829, NA IV/8

D 248 Lob des Tokayers op. posth. 118 nr 4, sł. G. v. Baumberg, VIII 1815, wyd. 1829, NA IV/8

D 250 Das Geheimnis („Sie konnte mir kein Wörtchen sagen”), sł. F. Schiller, 7 VIII 1815, wyd. 1872, NA IV/13, 2. oprac. – D 793, V 1823, wyd. 1867, NA IV/13

D 251 Hoffnung („Es reden und träumen die Menschen”), sł. F. Schiller, 7 VIII 1815, wyd. 1872, NA IV/4b, 2. oprac. op. 87 nr 2 – D 637, ok. 1819, wyd. 1827, NA IV/4

D 253 Punschlied. Im Norden zu singen, sł. F. Schiller, 18 VIII 1815, wyd. 1887, NA IV/8 (także oprac. na 2 głosy solowe a cappella, NA III/4)

D 254 Der Gott und die Bajadere, sł. J.W. Goethe, 18 VIII 1815, wyd. 1887, NA IV/8

D 255 Der Rattenfänger, sł. J.W. Goethe, 19 VIII 1815, wyd. 1850, NA IV/8

D 256 Der Schatzgräber, sł. J.W. Goethe, 19 VIII 1815, wyd. 1887, NA IV/8

D 257 Heidenröslein op. 3 nr 3, sł. J.W. Goethe, 19 VIII 1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 258 Bundeslied, sł. J.W. Goethe, 4 lub 19 VIII 1815, wyd. 1887, NA IV/8

D 259 An den Mond („Füllest wieder Busch und Tal“), sł. J.W. Goethe, 19 VIII 1815, wyd. 1850, NA IV/9, 2. oprac. – D 296, 1815 lub 1816, wyd. 1868, NA IV/9

D 260 Wonne der Wehmut op. posth. 115 nr 2, sł. J.W. Goethe, 20 VIII 1815, wyd. 1829, NA IV/8

D 261 Wer kauft Liebesgötter?, sł. J.W Goethe, 21 VIII 1815, wyd. ok. 1850, NA IV/8

D 262 Die Fröhlichkeit, sł. M.J. Prandstetter, 22 VIII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 263 Cora an die Sonne, sł. G. v. Baumberg, 22 VIII 1815, wyd. 1848, NA IV/9

D 264 Der Morgenkuss, 2 wersje, sł. G. v. Baumberg, 1815, wyd. 1850, NA IV/9

D 265 Abendständchen. An Lina, sł. G. v. Baumberg, 23 VIII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 266 Morgenlied („Willkommen, rotes Morgenlicht”), sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, 24 VIII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 272 An die Sonne („Sinke, liebe Sonne”) op. posth. 118 nr 5, sł. G. v. Baumberg, 25 VIII 1815, wyd. 1829, NA IV/9

D 271 Der Weiberfreund, sł. A. Cowley, tłum. J.F. v. Ratschky, 25 XII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 272 An die Sonne („Königliche Morgensonne”), sł. C.A. Tiedge, 25 VIII 1815, wyd. 1872, NA IV/9

D 273 Lilia an die Morgenröte, autor sł. nieznany, 25 VIII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 274 Tischlerlied, autor sł. nieznany, 25 VIII 1815, wyd. 1850, NA IV/9

D 275 Totenkranz für ein Kind, sł. F. v. Matthisson, 25 VIII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 276 Abendlied („Gross und rotentflammet”), sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, 28 VIII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 280 Das Rosenband, sł. F.G. Klopstock, IX 1815, wyd. 1837, NA IV/9

D 282 Cronnan, sł. Osjan, tłum. E. de Harold, 1815, wyd. 1830, NA IV/9

D 283 An den Frühling op. posth. 172 nr 5, sł. F. Schiller, 6 IX 1815, wyd. 1865, NA IV/11, 3. oprac. – D 587, 2 wersje, X 1817, wyd. 1885, NA IV/11

D 284 Lied („Es ist so angenehm”), sł. F. Schiller (?), 6 IX 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 285 Furcht der Geliebten (An Cidli), 2 wersje, sł. F.G. Klopstock, 1815, wyd. 1885, NA IV/9

D 26 Selma und Selmar, 2 wersje, sł. F.G. Klopstock, 14 IX 1815, wyd. 1837, NA IV/9

D 287 Vaterlandslied, 2 wersje, sł. F.G. Klopstock, 14 IX 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 288 An Sie, sł. F.G. Klopstock, 14 IX 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 289 Die Sommernacht, 2 wersje, sł. F.G. Klopstock, 14 IX 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 290 Die frühen Gräber, sł. F.G. Klopstock, 14 IX 1815, wyd. 1837, NA IV/9

D 291 Dem Unendlichen, 3 wersje, sł. F.G. Klopstock, 1815, wyd. 1831, NA IV/9

D 295 Hoffnung („Schaff, das Tagwerk meiner Hände”), 2 wersje, sł. J.W. Goethe, 1815 lub 1816 (?), wyd. 1872, NA IV

D 297 Augenlied, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, 1817 (?), wyd. 1850, NA IV/9

D 298 Liane, sł. J. Mayrhofer, X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 300 Der Jüngling an der Quelle, sł. J.G. v. Salis-Seewis, 1816 lub 1817 (?), wyd. 1842, NA IV/9

D 301 Lambertine, sł. J.L. Stoll, 12 X 1815, wyd. 1842, NA IV/9

D 302 Labetrank der Liebe, sł. J.L. Stoll, 15 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 303 An die Geliebte, sł. J.L. Stoll, 15X1815, wyd. 1897, NA IV/9

D 304 Wiegenlied („Schlumm’re sanft!”), sł. T. Körner, 15 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 305 Mein Gruss an den Mai, sł. J.G. Kumpf, 15X1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 306 Skolie („Lasst im Morgenstrahl des Mai’n”), sł. J.L. von Deinhardstein, 15X1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 307 Die Sternenwelten, sł. U. Jarnik, tłum. J.G. sh Fellinger, 15 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 308 Die Macht der Liebe, sł. J.N. v. Kalchberg, 15X1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 309 Das gestörte Glück, sł. T. Körner, 15 X 1815, wyd. 1872, NA IV/9

D 310 Sehnsucht („Nur wer die Sehnsucht kennt”), sł. J.W. Goethe, 18 X 1815, wyd. 1895, NA IV/3, 2. oprac. – D 359, 1816, wyd. 1872, NA IV/3b, 3. oprac. – D 481, IX 1816, wyd. 1895, NA IV/3

D 312 Hektors Abschied op. 58 nr 1, sł. F. Schiller, 1815, wyd. 1826, NA IV/3

D 313 Die Sterne („Wie wohl ist mir im Dunkeln”), sł. L. Kosegarten, 19 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 314 Nachtgesang, sł. L. Kosegarten, 19X1815, wyd. 1887, NA IV/9

D 315 An Rosa I („Warum bist du nicht hier”), sł. L. Kosegarten, 19 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 316 An Rosa II („Rosa, denkst du an mich?”), 2 wersje, sł. L. Kosegarten, 19X1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 317 Idens Schwanenlied, 2 wersje, sł. L. Kosegarten, 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 318 Schwangesang, sł. L. Kosegarten, 19X1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 319 Luisens Antwort, sł. L. Kosegarten, 19 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 320 Der Zufriedene, sł. C.L. Reissig, 23 X 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 321 Mignon („Kennst du das Land”), sł. J.W. Goethe, 23 X 1815, wyd. 1832, NA IV/9

D 322 Hermann und Thusnelda, sł. F.G. Klopstock, 27 X 1815, wyd. 1837, NA IV/9

D 323 Klage der Ceres, sł. F. Schiller, 9 XI 1815-VI 1816, wyd. 1895, NA IV/9

D 325 Harfenspieler („Wer sich der Einsamkeit ergibt”), sł. J.W. Goethe, 13 XI 1815, wyd. 1895, NA IV/1b

D 327 Lorma, fragm., sł. Osjan, tłum. E. de Harold, 28 XI 1815, wyd. 1928, NA IV/10, 2. oprac., fragm. – D 376, 10 II 1816,
wyd. 1895, NA IV/10

D 328 Erlkönig op. 1, 4 wersje, sł. J.W. Goethe, 1815, wyd. 1821, NA IV/1

D 329 Die drei Sänger, fragm., sł. F. Bobrik, 23 XII 1815, wyd. 1895, NA IV/9

D 342 An mein Klavier, sł. C.F.D. Schubart, ok. 1816, wyd. 1885, NA IV/10

D 343 Am Tage aller Seelen (Litanei auf das Fest aller Seelen), 2 wersje, sł. J.G. Jacobi, VIII 1816, wyd. 1831, NA IV/10

D 344 Am ersten Maimorgen, sł. M. Claudius, 1816 (?), NA IV/10

D 350 Der Entfernten, 2. oprac., sł. J.G. v. Salis-Seewis, 1816 (?), wyd. 1885, NA IV/10

D 351 Fischerlied, sł. J.G. v. Salis-Seewis, 1816 (?), wyd. 1895, NA IV/11, 3. oprac. – D 562, V 1817, wyd. 1895, NA IV/11

D 358 Die Nacht („Du verstörst uns nicht, o Nacht!”), sł. J.P. Uz, 1816, wyd. 1849, NA IV/10

D 360 Lied eines Schiffers an die Dioskuren op. 65 nr 1, sł. J. Mayrhofer, 1816, wyd. 1826, NA IV/3

D 361 Am Bach im Frühlinge op. posth. 109 nr 1, sł. F. v. Schober, 1816, wyd. 1829, NA IV/10

D 362 Zufriedenheit, sł. M. Claudius, 1815 lub 1816, wyd. 1895, NA IV/11, 2. oprac. – D 501, XI 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 363 An Chloen, fragm., sł. J.P. Uz, 1816, NA IV/10

D 367 Der König in Thule op. 5 nr 5, sł. J.W Goethe, 1816, wyd. 1821, NA IV/1

D 369 An Schwager Kronos op. 19 nr 1, sł. J.W. Goethe, 1816, wyd. 1825, NA IV/1

D 371 Klage („Trauer umfliesst mein Leben”), autor sł. nieznany, I 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 372 An die Natur, sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, 15 I 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 373 Lied („Mutter geht durch ihre Kammern”), sł. F. de la Motte Fouqué, 15 I 1816 (?), wyd. 1895, NA IV/10

D 375 Der Tod Oskars, sł. Osjan, tłum. E. de Harold, II 1816, wyd. 1830, NA IV/10

D 381 Morgenlied („Die frohe neubelebte Flur”), autor sł. nieznany, 24 II 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 382 Abendlied („Sanft glänzt die Abendsonne”), autor sł. nieznany, 24 II 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 388 Laura am Klavier, 2 wersje, sł. F. Schiller, III 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 390 Entzückung an Laura, sł. F. Schiller, III 1816, wyd. 1895, NA IV/10, 2. oprac., 2 fragm. – D 577, VIII 1817, wyd. 1895, NA IV/10

D 391 Die vier Weltalter op. posth. 111 nr 3, sł. F. Schiller, III 1816, wyd. 1829, NA IV/10

D 392 Pflügerlied, sł. J.G. v. Salis-Seewis, III 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 393 Die Einsiedelei, 2. oprac., sl. J.G. v. Salis-Seewis, III 1816, wyd. ok. 1845, NA IV/11, 3. oprac. – D 563, V 1817, wyd. 1887, NA IV/11

D 394 An die Harmonie, sl. J.G. v. Salis-Seewis, III 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 395 Lebensmelodien op. posth. 111 nr 2, sł. AW. v. Schlegel, III 1816, wyd. 1829, NA IV/10

D 396 Gruppe aus dem Tartarus, fragm., sł. F. Schiller, III 1816, wyd. 1975, NA IV/2, 2. oprac. op. 24 nr 1 – D 583, IX 1817, wyd. 1823, NA IV/2

D 397 Ritter Toggenburg, sł. F. Schiller, 13 III 1816, wyd. 1832, NA IV/10

D 398 Frühlingslied („Die Luft is blau”), 2. oprac., sł. L.C.H. Hölty, 13 V 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 400 Die Knabenzeit, sł. L.C.H. Hölty, 13 V 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 401 Winterlied, A. L.C.H. Hölty, 13 V 1816,wyd. 1895,NA IV/10

D 402 Der Flüchtling, sł. F. Schiller, 18 III 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 403 Lied („Ins stille Land”), 4 wersje, sł. J.G. v. Salis-Seewis, 27 III 1816, wyd. 1845, NA IV/10

D 404 Die Herbstnacht, sł. J.G. v. Salis-Seewis, III 1816, wyd. 1885, NA IV/10

D 405 Der Herbstabend, 2 wersje, sł. J.G. v. Salis-Seewis, IV 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 406 Abschied von der Harfe, sł. J.G. v. Salis-Seewis, III 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 409 Die verfehlte Stunde, sł. A.W. v. Schlegel, IV 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 410 Sprache der Liebe op. posth. 115 nr 3, sł. A.W v. Schlegel, IV 1816, wyd. 1829, NA IV/10

D 411 Daphne am Bach, sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, IV 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 412 Stimme der Liebe, 2 wersje, sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, 1816, wyd. 1838, NA IV/10

D 413 Entzückung, sł. F. v. Matthisson, IV 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 414 Geist der Liebe, sł. F. v. Matthisson, IV 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 415 Klage („Die Sonne steigt”), sł. F. v. Matthisson, IV 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 416 Lied in der Abwesenheit, fragm., sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, IV1816, wyd. 1925, NA IV/10

D 419 Julius an Theone, sł. F. v. Matthisson, 30 IV 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 429 Minnelied, sł. L.C.H. Hölty, V 1816, wyd. 1885, NA IV/10

D 430 Die frühe Liebe, 2 wersje, sł. L.C.H. Hölty, V 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 431 Blumenlied, sł. L.C.H. Hölty, V 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 432 Der Leidende, 2 wersje, autor sł. nieznany, V 1816, wyd. 1850, NA IV/10

D 433 Seligkeit, sł. L.C.H. Hölty, V 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 434 Erntelied, sł. L.C.H. Hölty, V 1816, wyd. 1850, NA IV/10

D 436 Klage („Dein Silber schein”), 2 wersje (1. zag.), sł. L.C.H. Hölty, 12 V 1816, wyd. 1850, NA IV/10

D 442 Das grosse Halleluja, sł. F.G. Klopstock, VI 1816, wyd. ok. 1847, NA IV/10 (także w oprac. na chór i fortepian, NA III/3)

D 443 Schlachtlied, sł. F.G. Klopstock, VI 1816, wyd. 1895, NA IV/10 (także w oprac. na chór i fortepian, NA III/3)

D 444 Die Gestirne, sł. F.G. Klopstock, VI 1816, wyd. 1831, NA IV/10

D 445 Edone, sł. F.G. Klopstock, VI 1816, wyd. 1837, NA IV/10

D 446 Die Liebesgötter, sł. J.P. Uz, VI 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 447 An den Schlaf, autor sł. nieznany, VI 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 448 Gott im Frühlinge, 2 wersje, sł. J.P. Uz, VI 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 449 Der gute Hirt, sł. J.P. Uz, VI 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 450 Fragment aus dem Aeschylus, sł. Ajschylos, tłum. J. Mayrhofer, VI 1816, wyd. 1832, NA IV/10

D 454 Grablied auf einen Soldaten („Zieh hin, du braver Krieger du!”), sł. C.F.D. Schubart, VII 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 455 Freude der Kinderjahre, sł. E v. Köpken, VII 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 456 Das Heimweh, sł. K.G.T. Winkler, VII 1816, wyd. 1887, NA IV/10

D 457 An die untergehende Sonne op. 44, sł. L. Kosegarten, VII 1816–V 1817, wyd. 1827, NA IV/3

D 458 Aus Diego Manazares. Ilmerine, sł. F. v. Schlechta, 30 VII 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 462 An Chloen, sł. J.G. Jacobi, VIII 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 463 Hochzeit-Lied, sł. J.G. Jacobi, VIII 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 464 In der Mitternacht, sł. J.G. Jacobi, VIII 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 465 Trauer der Liebe, 2 wersje, sł. J.G. Jacobi, VIII 1816, wyd. 1885, NA IV/10

D 466 Die Perle, sł. J.G. Jacobi, VIII 1816, wyd. 1872, NA IV/10

D 467 Pflicht und Liebe, sł. F.W. Gotter, VIII 1816, wyd. 1885, NA IV/10

D 468 An den Mond („Was schauest du so hell und klar”), sł. L.C.H. Hölty, 7 VIII 1816, wyd. 1895, NA IV/10

D 469 Mignon („So lasst mich scheinen”), fragm., sł. J.W Goethe, IX 1816, wyd. 1897, NA IV/3, 2. oprac. (Mignon II) – D 727, IV 1821, wyd. 1850, NA IV/3b

D 473 Liedesend, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, IX 1816, wyd. 1833, NA IV/10

D 474 Lied des Orpheus, als er in die Hölle ging, 2 wersje, sł. J.G. Jacobi, 1816, wyd. 1832, NA IV/10

D 475 Abschied („Über die Berge zieht ihr fort”), sł. J. Mayrhofer, IX 1816, wyd. 1885, NA IV/11

D 476 Rückweg, sł. J. Mayrhofer, IX 1816, wyd. 1872, NA IV/11

D 477 Alte Liebe rostet nie, sł. J. Mayrhofer, IX 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 482 Der Sänger am Felsen, sł. C. Pichler, IX 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 483 Lied („Ferne von der grossen Stadt”), sł. C. Pichler, IX 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 484 Gesang der Geister über den Wassern, fragm., sł. J.W. Goethe, IX 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 489 Der Wanderer („Ich komme vom Gebirge her”) op. 4 nr 1, 3 wersje, sł. G.P. Schmidt, 1816, wyd. 1821, NA IV/1

D 490 Der Hirt, sł. J. Mayrhofer, X 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 491 Geheimnis, sł. J. Mayrhofer, X 1816, wyd. 1887, NA IV/11

D 492 Zum Punsche, sł. J. Mayrhofer, X 1816, wyd. 1849, NA IV/11

D 495 Abendlied der Fürstin, sł. J. Mayrhofer, XI 1816, wyd. 1868, NA IV/11

D 496 Bei dem Grabe meines Vaters, sł. M. Claudius, XI 1816, wyd. 1885, NA IV/11

D 496a Klage um Ali Bey, sł. M. Claudius, XI1816, wyd. 1968, NA IV/7

D 497 An die Nachtigall op. 98 nr 1, sł. M. Claudius, XI 1816, wyd. 1829, NA IV/5

D 498 Wiegenlied („Schlafe, schlafe, holder süsser Knabe”) op. 98 nr 2, autor sł. nieznany, XI 1816, wyd. 1829, NA IV/5

D 499 Abendlied („Der Mond ist aufgegangen”), sł. M. Claudius, XI 1816, wyd. 1885, NA IV/11

D 500 Phidile, sł. M. Claudius, XI 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 502 Herbstlied, sł. J.G. v. Salis-Seewis, XI 1816, wyd. 1872, NA IV/11

D 503 Mailied, 3. oprac., sł. L.C.H. Hölty, XI 1816, NA IV/11

D 504 Am Grabe Anselmos op. 6 nr 3, 2 wersje, sł. M. Claudius, 4 XI 1816, wyd. 1821, NA IV/1

D 507 Skolie („Mädchen entsiegelten”), sł. F. v. Matthisson, XII 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 508 Lebenslied („Kommen und Scheiden”), sł. F. v. Matthisson, XII 1816, wyd. 1845, NA IV/11

D 509 Leiden der Trennung, 2 wersje, sł. P. Metastasio, tłum. H. v. Collin, XII 1816, wyd. 1872, NA IV/11

D 510 Vedi quanto adoro, sł. P Metastasio, XII 1816, wyd. 1895, NA IV/11

D 513a Nur wer die Liebe kennt, szkic, sł. F.L.Z. Werner, 1817 (?), wyd. 1974, NA IV/11

D 514 Die abgeblühte Linde op. 7 nr 1, sł. L. v. Szechenyi, 1817 (?), wyd. 1821, NA IV/1

D 515 Der Flug der Zeit op. 7 nr 2, sł. L. v. Széchényi, 1817 (?), wyd. 1821, NAIV/1

D 516 Sehnsucht („Der Lerche wolkennahe Lieder”) op. 8 nr 2, sł. J. Mayrhofer, 1816 (?), wyd. 1822, NA IV/1

D 517 Der Schäfer und der Reiter op. 13 nr 1, 2 wersje, sł. F. de la Motte Fouqué, IV 1817, wyd. 1822, NA IV/1

D 518 An den Tod, sł. C.F.D. Schubart, 1816 lub 1817, wyd. 1824, NA IV/5

D 519 Die Blumensprache op. posth. 173 nr 5, sł. E. Platner (?), 1817 (?), wyd. 1867, NA IV/11

D 520 Frohsinn, 2 wersje, sł. I.F. Castelli, 1817, wyd. 1850, NA IV/11

D 521 Jagdlied, sł. F.L.Z. Werner, I 1817, wyd. 1895, NA IV/11 (także w oprac. na chór 1-głosowy i fortepian III/3)

D 522 Die Liebe („Wo weht der Liebe hoher Geist”), sł. G. Leon, I 1817, wyd. 1895, NA IV/11

D 523 Trost („Nimmer lange weil’ ich hier”), autor sł. nieznany, I 1817, wyd. 1885, NA IV/11

D 524 Der Alpenjäger op. 13 nr 3 (,Auf hohen Bergesrücken”), 3 wersje, sł. J. Mayrhofer, I 1817, wyd. 1822, NA IV/1

D 525 Wie Ulfru fischt op. 21 nr 3, sł. J. Mayrhofer, 11817, wyd. 1823, NA IV/1

D 526 Fahrt zum Hades, sł. J. Mayrhofer, 11817, wyd. 1832, NA IV/11

D 527 Schlaflied op. 24 nr 2, także pt. Abendlied lub Schlummerlied, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, I 1817, wyd. 1823, NA IV/2

D 528 La pastorella al. prato, 2. oprac., sł. C. Goldoni, I 1817, wyd. 1872, NA IV/11

D 530 An eine Quelle op. posth. 109 nr 3, sł. M. Claudius, II1817, wyd. 1829, NA IV/11

D 531 Der Tod und das Mädchen op. 7 nr 3, sł. M. Claudius, II 1817, wyd. 1821, NA IV/1

D 532 Das Lied vom Reifen, sł. M. Claudius, II 1817, wyd. 1895, NA IV/11

D 533 Täglich zu singen, sł. M. Claudius, II 1817, wyd. 1895, NA IV/11

D 534 Die Nacht („Die Nacht ist dumpfig und finster”), sł. Osjan, tłum. E. de Harold, II 1817, wyd. 1830, NA IV/11

D 536 Der Schiffer op. 21 nr 2, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, III 1817 (?), wyd. 1823, NA IV/1

D 539 Am Strome op. 8 nr 4, sh J. Mayrhofer, III 1817, wyd. 1822, NA IV/1

D 540 Philoktet, sł. J. Mayrhofer, III 1817, wyd. 1831, NA IV/11

D 541 Memnon op. 6 nr 1, sh J. Mayrhofer, III 1817, wyd. 1821, NA IV/1

D 542 Antigone und Oedip op. 6 nr 2, sł. J. Mayrhofer, III 1817, wyd. 1821, NA IV/1

D 543 Auf dem See op. 92 nr 2, 2 wersje, sł. J. W. Goethe, III 1817, wyd. 1828, NA IV/5

D 544 Ganymed op. 19 nr 3, sł. J.W. Goethe, III 1817, wyd. 1825, NA IV/1

D 545 Der Jüngling und der Tod, 2 wersje, sł. J. v. Spaun, III 1817, wyd. 1872, NA IV/11

D 546 Trost im Liede („Braust des Unglücks Sturm empor”), sł. E v. Schober, III 1817, wyd. 1827, jako op. posth. 101 nr 3 wyd. 1828, NA IV/5

D 547 An die Musik op. 88 nr 4, 2 wersje, sł. E v. Schober, 1817, wyd. 1827, NAIV/4

D 548 Orest auf Tauris, sł. J. Mayrhofer, III1817, wyd. 1831, NA IV/11

D 549 Mahomets Gesang, fragm., sł. J.W. Goethe, III 1817, wyd. 1895, NA IV/13, 2. oprac., fragm. – D 721, III 1821, wyd. 1895, NA IV/13

D 550 Die Forelle, 5 wersji, sł. C.F.D. Schubart, 1817, wyd. 1820, jako op. 32 wyd. 1827, NA IV/2

D 551 Pax vobiscum, sł. F. v. Schober, IV 1817, wyd. 1831, NA IV/11

D 552 Hänflings Liebeswerbung op. 20 nr 3, 2 wersje, sł. F. Kind, 1817, wyd. 1823, NA IV/1

D 553 Auf der Donau op. 21 nr 1, sł. J. Mayrhofer, IV 1817, wyd. 1823, NA IV/1

D 558 Liebhaber in allen Gestalten, sł. J.W. Goethe, V 1817, wyd. 1887, NA IV/11

D 559 Schweizerlied, sł. J.W. Goethe, V 1817, wyd. 1885, NA IV/11

D 560 Der Goldschmiedsgesell, sł. J.W. Goethe, V 1817, wyd. 1850, NA IV/11

D 561 Nach einem Gewitter, sł. J. Mayrhofer, V 1817, wyd. 1872, NA IV/11

D 564 Gretchen im Zwinger, także pt. Gretchen lub Gretchens Bitte, fragm., sł. J.W. Goethe, V 1817, wyd. 1838, NA IV/11

D 565 Der Strom, autor sł. nieznany, VI1817 (?), wyd. 1876, NA IV/11

D 573 Iphigenia op. 98 nr 3, sł. J. Mayrhofer, VII 1817, wyd. 1829, NA IV/5

D 578 Abschied („Lebe wohl! Lebe wohl!”), sł. kompozytor, 24 VIII 1817, wyd. 1838, NA IV/11

D 579 Der Knabe in der Wiege (Wiegenlied), 2 wersje, sł. A. Ottenwalt, XI 1817, wyd. 1872, NA IV/11

D 579a Vollendung (dawniej D 989), sł. F. v. Matthisson, IX lub X 1817, wyd. 1970, NA IV/11

D 579b Die Erde, sł. F. v. Matthisson, IX lub X 1817, wyd. 1970, NA IV/11

D 584 Elysium, sł. F. Schiller, IX 1817, wyd. 1830, NA IV/11

D 585 Atys, sł. J. Mayrhofer, IX 1817, wyd. 1833, NA IV/11

D 586 Erlafsee, sł. J. Mayrhofer, IX 1817, wyd. 1818, jako op. 8 nr 3 wyd. 1822, NA IV/1

D 588 Der Alpenjäger („Willst du nicht das Lämmlein hüten”) op. 37 nr 2, 2 wersje, sł. F. Schiller, 1817, wyd. 1825, NA IV/2

D 594 Der Kampf op. posth. 110, sł. F. Schiller, XI 1817, wyd. 1829, NA IV/11

D 596 Lied eines Kindes, fragm., autor sł. nieznany, XI 1817, wyd. 1895, NA IV/11

D 611 Auf der Riesenkoppe, sł. T. Körner, III 1818, wyd. 1850 (?), NA IV/12

D 614 An den Mond in einer Herbstnacht, sł. A.W. Schreiber, IV 1818, wyd. 1832, NA IV/12

D 616 Grablied für die Mutter, autor sł. nieznany, VI 1818, wyd. 1838, NA IV/12

D 620 Einsamkeit („Gib mir die Fülle der Einsamkeit”), sł. J. Mayrhofer, VII 1818, wyd. 1840, NA IV/12

D 622 Der Blumenbrief, sl. A.W. Schreiber, VIII 1818, wyd. 1833, NA IV/12

D 623 Das Marienbild, sł. AW. Schreiber, VIII 1818, wyd. 1831, NA IV/12

D 626 Blondel zu Marien, autor sł. nieznany, IX 1818, wyd. 1842, NA IV/12

D 627 Das Abendrot („Du heilig, glühend Abendrot”) op. posth. 173 nr 6, sł. A.W. Schreiber, XI 1818, wyd. 1867, NA IV/12

D 631 Blanka (Das Mädchen), st. F. v. Schlegel, XII 1818, wyd. 1885, NA IV/12

D 632 Vom Mitleiden Mariä, sl. F. v. Schlegel, XII 1818, wyd. 1831, NA IV/12

D 633 Der Schmetterling op. 57 nr 1, sł. F. v. Schlegel, ok. 1819, wyd. 1826, NA IV/3

D 634 Die Berge op. 57 nr 2, st. F. v. Schlegel, ok. 1819, wyd. 1826, NA IV/3

D 639 Widerschein, 2 wersje, sł. F. v. Schlechta, ok. 1819, wyd. 1820, NA IV/5

D 645 Abend („Wie ist es denn”), fragm., sł. L. Tieck, I 1819 (?), NA IV/12

D 646 Die Gebüsche, sł. F. v. Schlegel, I 1819, wyd. 1885, NA IV/12

D 649 Der Wanderer („Wie deutlich des Mondes Licht”) op. 65 nr 2, sł. F. v. Schlegel, II 1819, wyd. 1826, NA IV/3

D 650 Abendbilder, sł. J.P. Silbert, II 1819, wyd. 1831, NA IV/12

D 651 Himmelsfunken, sł. J.P. Silbert, II 1819, wyd. 1831, NA IV/12

D 652 Das Mädchen, 2 wersje, sł. F. v. Schlegel, II 1819, wyd. 1842, NA IV/12

D 653 Bertas Lied in der Nacht, sł. F. Grillparzer, II1819, wyd. ok. 1842, NA IV/12

D 654 An die Freunde, sł. J. Mayrhofer, III 1819, wyd. ok. 1842, NA IV/12

D 658 Marie, sł. Novalis, V 1819 (?), wyd. 1895, NA IV/12

D 663 Der 13. Psalm, fragm., sł. ze Starego Testamentu, tłum. M. Mendelssohn, VI 1819, wyd. faks. 1927, NA IV/12

D 669 Beim Winde, sł. J. Mayrhofer, X 1819, wyd. 1829, NA IV/12

D 670 Die Sternennächte op. posth. 165 nr 2, sł. J. Mayrhofer, X 1819, wyd. 1862, NA IV/12

D 671 Trost („Hörnerklänge rufen klagend”), sl. J. Mayrhofer, X 1819, wyd. 1849, NA IV/12

D 672 Nachtstück op. 36 nr 2, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, 1819, wyd. 1825, NA IV/2

D 673 Die Liebende schreibt, sł. J.W. Goethe, X 1819, wyd. 1832, jako op. posth. 165 nr 1 wyd. 1862, NA IV/12

D 674 Prometheus, sł. J.W. Goethe, X 1819, wyd. 1850, NA IV/12

D 677 Strophe aus Die Götter Griechenlands, 2 wersje, sł. F. Schiller, XI 1819, wyd. 1848, NA IV/12

D 682 Über allen Zauber Liebe, fragm., sł. J. Mayrhofer, ok. 1820, wyd. 1895, NA IV/12

D 684 Die Sterne („Du staunest, o Mensch”), sł. F. v. Schlegel, 1820, wyd. 1850, NA IV/12

D 685 Morgenlied op. 4 nr 2 („Eh’ die Sonne früh aufersteht”), sł. F.L.Z. Werner, 1820, wyd. 1821, NA IV/1

D 686 Frühlingsglaube op. 20 nr 2, 3 wersje, sł. L. Uhland, 1820, wyd. 1823, NA IV/1

D 687 Nachthymne, sł. Novalis, I 1820, wyd. 1872, NA IV/12

D 690 Abendröte, sł. F. v. Schlegel, III 1823, wyd. 1830, NA IV/12

D 691 Die Vögel op. posth. 172 nr 6, sł. F. v. Schlegel, III 1820, wyd. 1865, NA IV/12

D 692 Der Knabe, sł. F. v. Schlegel, III 1820, wyd. 1872, NA IV/12

D 693 Der Fluss, sł. F. v. Schlegel, III 1820, wyd. 1872, NA IV/12

D 694 Der Schiffer, sł. E v. Schlegel, III 1820, wyd. 1842, NA IV/12

D 695 Namenstagslied, sł. A. Stadler, III 1820, wyd. 1895, NA IV/12

D 698 Des Fräuleins Liebeslauschen, także pt. Liebeslauschen, sł. F. v. Schlechta, IX 1820, wyd. 1832, NA IV/12

D 699 Der entsühnte Orest, sł. J. Mayrhofer, IX 1820, wyd. 1831, NA IV/12

D 700 Freiwilliges Versinken, sł. J. Mayrhofer, IX 1820, wyd. 1831, NA IV/12

D 702 Der Jüngling auf dem Hügel op. 8 nr 1, sł. H. Hüttenbrenner, XI 1820, wyd. 1822, NA IV/1

D 707 Der zürnenden Diana op. 36 nr 1, 2 wersje, sł. J. Mayrhofer, XII 1820, wyd. 1825, NA IV/2

D 708 Im Walde (Waldesnacht), sł. F. v. Schlegel, XII 1820, wyd. 1832, NA IV/12

D 711 Lob der Tränen op. 13 nr 2, 2 wersje, sł. A.W. v. Schlegel, 1818, wyd. 1822, NA IV/1

D 712 Die gefangenen Sänger, sł. A. W. v. Schlegel, I 1821, wyd. 1842, NA IV/13

D 713 Der Unglückliche op. 87 nr 1, sł. C. Pichler, I 1821, wyd. 1827, NA IV/4

D 715 Versunken, sł. J.W. Goethe, II 1821, wyd. 1845, NA IV/13

D 716 Grenzen der Menschheit, sł. J.W. Goethe, III 1821, wyd. 1832, NA IV/13

D 717 Suleika II („Ach um deine feuchten Schwingen”) op. 31, sł. M. v. Willemer, III 1821, wyd. 1825, NA IV/2

D 719 Geheimes op. 14 nr 2, sł. J.W. Goethe, III 1821, wyd. 1822, NA IV/1

D 720 Suleika I („Was bedeutet die Bewegung?”) op. 14 nr 1, 2 wersje, sł. M. v. Willemer, 1821, wyd. 1822, NA IV/1

D 726 Mignon I („Heiss mich nicht reden”), sł. J.W. Goethe, IV 1821, wyd. 1870, NA IV/3b

D 728 Johanna Sebus, fragm., sł. J.W. Goethe, IV 1821, wyd. 1895, NA IV/13

D 731 Der Blumen Schmerz, sł. J. Mayläth, IX 1821, wyd. 1821, jako op. posth. 173 nr 4 wyd. 1867, NA IV/5

D 736 Ihr Grab, sł. K.A. Engelhardt, 1822 (?), wyd. 1842, NA IV/13

D 737 An die Leier op. 56 nr 2, sł. ES. v. Bruchmann, 1822 lub 1823, wyd. 1826, NA IV/3

D 738 Im Haine op. 56 nr 3, sł. ES. v. Bruchmann, 1822 lub 1823, wyd. 1826, NA IV/3

D 741 Sei mirgegrüsst („O du Entrissne mir”) op. 20 nr 1, sł. F. Rückert, 1821–22, wyd. 1823, NA IV/1

D 742 Der Wachtelschlag, sł. S.F. Sauter, 1822, wyd. 1822, jako op. 68 wyd. 1827, NA IV/3

D 743 Selige Welt op. 23 nr 2, sł. J.C. Senn, jesień 1822, wyd. 1823, NA IV/2

D 744 Schwanengesang („Wie klag ichs aus”) op. 23 nr 3, sł. J.C. Senn, jesień 1822, wyd. 1823, NA IV/2

D 745 Die Rose, 2 wersje, sł. F. v. Schlegel, 1822, wyd. 1822, jako op. 73 wyd. 1827, NA IV/3

D 746 Am See, sł. F.S. v. Bruchmann, 1822 lub 1823, wyd. 1831, NA IV/13

D 749 Herrn Josef Spaun, Assessor in Linz, sł. M. v. Collin, I 1822, wyd. 1850, NA IV/13

D 751 Die Liebe hat gelogen op. 23 nr 1, sł. A. v. Platen-Hallermünde, przed 17 IV 1822, wyd. 1823, NA IV/2

D 752 Nachtviolen, sł. J. Mayrhofer, IV 1822, wyd. 1872, NA IV/13

D 753 Heliopolis I op. 65 nr 3, sł. J. Mayrhofer, IV 1822, wyd. 1826, NA IV/3

D 754 Heliopolis II, sł. J. Mayrhofer, IV 1822, wyd. 1842, NA IV/13

D 756 Du liebst mich nicht op. 59 nr 1, 2 wersje, sł. A. v. Platen-Hallermünde, VII 1822, wyd. 1826, NA IV/3

D 758 Todesmusik op. 108 nr 2, sł. F. v. Schober, IX 1822, wyd. 1829, NA IV/5

D 761 Schatzgräbers Begehr op. 23 nr 4, 2 wersje, sł. F. v. Schober, XI 1822, wyd. 1823, NA IV/2

D 762 Schwestergruss, sł. F.S. v. Bruchmann, XI 1822, wyd. 1833, NAIV/13

D 764 Der Musensohn op. 92 nr 1, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, XII 1822, wyd. 1828, NA IV/5

D 765 An die Entfernte, sł. J.W. Goethe, XII 1822, wyd. 1868, NA IV/13

D 767 Willkommen und Abschied op. 56 nr 1, 2 wersje, sł. J.W. Goethe, XII 1822, wyd. 1826, NA IV/3

D 768 Wandrers Nachtlied („Über allen Gipfeln ist Ruh”), sł. J.W. Goethe, przed VII 1824, wyd. 1827, jako op. 96 nr 3 wyd. 1828, NA IV/5

D 770 Drang in die Feme, sł. K.G. v. Leitner, 1823, wyd. 1823, jako op. 71 wyd. 1827, NA IV/3

D 771 Der Zwerg op. 22 nr 1, sł. M. v. Collin, 1822 (?), wyd. 1823, NA IV/1

D 772 Wehmut op. 22 nr 2, sł. M. v. Collin, 1822 lub 1823, wyd. 1823, NA IV/1

D 774 Auf dem Wasser zu singen, sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, 1823, wyd. 1823, jako op. 72 wyd. 1827, NA IV/3

D 775 Dass sie hier gewesen op. 59 nr 2, sł. F. Rückert, 1823, wyd. 1826, NA IV/3

D 776 Du bist die Ruh op. 59 nr 3, sł. F. Rückert, 1823, wyd. 1826, NA IV/3

D 777 Lachen und Weinen op. 59 nr 4, sł. F. Rückert, 1823, wyd. 1826, NA IV/3

D 778 Greisengesang op. 60 nr 1, 2 wersje, sł. F. Rückert, przed VI 1823, wyd. 1826, NA IV/3

D 778a Die Wallfahrt, sł. F. Rückert, 1823, wyd. 1969, NA IV/13

D 785 Der zürnende Barde, sł. F.S. v. Bruchmann, II 1823, wyd. 1831, NA IV/13

D 786 Viola op. posth. 123, sł. F. v. Schober, III 1823, wyd. 1830, NA IV/13

D 788 Lied („Des Lebens Tag ist schwer und schwül”), także pt. Die Mutter Erde, sł. F.L. zu Stolberg-Stolberg, IV 1823, wyd. 1838, NA IV/13

D 789 Pilgerweise, sł. F. v. Schober, IV 1823, wyd. 1832, NA IV/13

D 792 Vergissmeinnicht, sł. E v. Schober, V 1823, wyd. 1833, NA IV/13

D 794 Der Pilgrim op. 37 nr 1, 2 wersje, sł. F. Schiller, V 1823, wyd. 1825, NA IV/2

D 797/3b Romanze zum Drama „Rosamunde” op. 26, sł. H. v. Chézy, jesień 1823, wyd. 1824, NA IV/2

D 799 Im Abendrot („O, wie schön ist deine Welt”), sł. K. Lappe, 1824 lub II 1825, wyd. 1832, NA IV/13

D 800 Der Einsame op. 41, 2 wersje, sł. K. Lappe, 1825, wyd. 1825, NA IV/2

D 801 Dithyrambe op. 60 nr 2, 2. oprać., sł. F. Schiller, VI 1826, wyd. 1826, NA IV/3

D 805 Der Sieg, sł. J. Mayrhofer, III 1824, wyd. 1833, NA IV/3

D 806 Abendstern, sł. J. Mayrhofer, III 1824, wyd. 1833, NA IV/13

D 807 Auflösung, sł. J. Mayrhofer, III 1824, wyd. 1842, NA IV/13

D 808 Gondelfahrer, sł. J. Mayrhofer, III 1824, wyd. 1872, NA IV/13

D 827 Nacht und Träume op. 43 nr 2, 2 wersje, sł. M. v. Collin, przed VI 1823, wyd. 1825, NA IV/2

D 828 Die junge Nonne op. 43 nr 1, sł. J.N. Craigher de Jachelutta, 1825, wyd. 1825, NA IV/2

D 829 Abschied („Leb wohl, du schöne Erde”), sł. A. v. Pratobevera, II 1826, wyd. 1873, NA IV/13

D 830 Lied der Anne Lyle op. 85 nr 1, sł. A. MacDonald, tłum. S. May (?), 1825, wyd. 1828, NA IV/4

D 831 Gesang der Noma op. 85 nr 2, sł. W. Scott, tłum. S.H. Spiker, 1825, wyd. 1828, NA IV/4

D 832 Des Sängers Habe, sł. E v. Schlechta, II 1825, wyd. 1830, NA IV/13

D 833 Der blinde Knabe, 2 wersje, sł. C. Cibber, tłum. J.N. Craigher de Jachelutta, IV 1815, wyd. 1827, jako op. posth. 101 nr 2 wyd. 1828, NA IV/5

D 834 Im Walde op. 93 nr 1,2 wersje, sł. E. Schulze, III 1825, wyd. 1828, NA IV/5

D 842 Totengräbers Heimwehe, sł. J.N. Craigher de Jachelutta, IV 1825, wyd. 1833, NA IV/13

D 851 Das Heimweh op. 79 nr 1,2 wersje, sł. J.L. Pyrker v. Felsö-Eör, VIII 1825, wyd. 1827, NA IV/3

D 852 Die Allmacht op. 79 nr 2, 2 wersje, sł. J.L. Pyrker v. Felsö-Eör, VIII 1825, wyd. 1827, NA IV/3

D 853 Auf der Bruck op. 93 nr 2, 2 wersje, sł. E. Schulze, III lub VIII 1825, wyd. 1835,NA IV/3

D 854 Fülle der Liebe, sł. F. v. Schlegel, VIII 1825, wyd. 1830, NA IV/3

D 855 Wiedersehn, sł. A.W. v. Schlegel, IX 1825, wyd. 1842, NA IV/13

D 856 Abendlied für die Entfernte op. 88 nr 1, sł. A. W. v. Schlegel, IX 1825, wyd. 1827, NA IV/4

D 857 Zwei Szenen aus dem Schauspiel „Lacrimas” op. posth. 124: 1. Lied der Delphine, 2. Lied des Florio, sł. C.W. Schütz, IX 1825, wyd. 1829, NA IV/13

D 860 An mein Herz, sł. E. Schulze, XII 1825, wyd. 1832, NA IV/13

D 861 Der liebliche Stern, sł. E. Schulze, XII 1825, wyd. 1832, NA IV/13

D 862 Um Mitternacht op. 88 nr 3, sł. E. Schulze, 2 wersje, XII 1825, niewyd., III 1826, wyd. 1827, NA IV/4

D 867 Wiegenlied („Wie sich der Äuglein kindlicher Himmel”) op. 105 nr 2, sł. J.G. Seidl, 1826 (?), wyd. 1828, NA IV/5

D 869 Totengräber-Weise, sł. F. v. Schlechta, 1826, wyd. 1832, NA IV/14

D 870 Der Wanderer an den Mond („Ich auf der Erd’, am Himmel du”) op. 80 nr 1, sł. J.G. Seidl, 1826, wyd. 1827, NA IV/4

D 871 Das Zügenglöcklein op. 80 nr 2, 2 wersje, sł. J.G. Seidl, 1826, wyd. 1827, NA IV/4

D 874 O Quell, was strömst du rasch und wild, fragm., sł. E. Schulze, I 1826, wyd. 1974, NA IV/14

D 876 Im Jänner 1817 (Tiefes Leid), sł. E. Schulze, I 1826, wyd. 1838, NA IV/14

D 878 Am Fenster op. 105 nr 3, sł. J.G. Seidl, III 1826, wyd. 1828, NA IV/5

D 879 Sehnsucht („Die Scheibe friert”) op. 105 nr 4, sł. J.G. Seidl, III 1826, wyd. 1828, NA IV/5

D 880 Im Freien op. 80 nr 3, sł. J.G. Seidl, III 1826, wyd. 1827, NA IV/4

D 881 Fischerweise op. 96 nr 4, 2 wersje, sł. F. v. Schlechta, III 1826, wyd. 1828, NA IV/5

D 882 Im Frühling op. posth. 101 nr 1, sł. E. Schulze, III 1826, wyd. 1828, NA IV/5

D 883 Lebensmut, sł. E. Schulze, III 1826, wyd. 1832, NA IV/14

D 884 Über Wildemann op. posth. 108 nr 1, sł. E. Schulze, III 1826, wyd. 1829, NA IV/5

D 888 Trinklied („Bacchus, feister Fürst des Weins”), sł. W. Szekspir, tłum. F. Mayerhofer v. Grünbühel i E. v. Bauernfeld, VII 1826, wyd. 1850, NA IV/14

D 889 Ständchen („Horch, horch! Die Lerch”), sł. W. Szekspir, tłum. A.W. v. Schlegel, VII 1826, wyd. 1830, NA IV/14

D 890 Hippolits Lied, sł. F. v. Gerstenberg, VII 1826, wyd. 1830, NA IV/14

D 891 Gesang (An Sylvia) op. 106 nr 4 („Was ist Silvia”), sł. W. Szekspir, tłum. E. v. Bauernfeld, VII 1826, wyd. 1828, NA IV/5

D 904 Alinde op. 81 nr 1, sł. J.F. Rochlitz, 1 1827, wyd. 1827, NA IV/4

D 905 An die Laute op. 81 nr 2, sł. J.F. Rochlitz, I 1827, wyd. 1827, NA IV/4

D 906 Der Vater mit dem Kind, sł. E. v. Bauernfeld, I 1827, wyd. 1832, NA IV/14

D 907 Romanze des Richard Löwenherz op. 86, 2 wersje, sł. W. Scott, tłum. K.L.M. Müller, III 1826 (?), wyd. 1828, NA IV/4

D 909 Jägers Liebeslied op. 96 nr 2, sł. F. v. Schober, II 1827, wyd. 1828, NA IV/5

D 910 Schiffers Scheidelied, sł. F. v. Schober, II 1827, wyd. 1833, NA IV/14

D 917 Das Lied im Grünen op. posth. 115 nr 1 („Ins Grüne, ins Grüne”), sł. J.A.F. Reil, VI 1827, wyd. 1829, NA IV/14

D 919 Frühlingslied („Geöffnet sind des Winters Riegel”), 2. oprac., sł. A. Pollak, 1827, wyd. 1897, NA IV/14

D 922 Heimliches Lieben op. 106 nr 1, 2 wersje, sł. K.L. v. Klenke, IX 1827, wyd. 1828, NA IV/5

D 923 Eine altschottische Ballade op. posth. 165 nr 5 („Dein Schwert, wie ist’s von Blut so rot”), 3 wersje, autor sł. nieznany, tłum. z ang. J.G. Herder, IX 1827, wyd. 1862, NA IV/14

D 926 Das Weinen op. 106 nr 2, sł. K.G. v. Leitner, 1827/28, wyd. 1828, NA IV/5

D 927 Vor meiner Wiege op. 106 nr 3, sł. K.G. v. Leitner, 1827/28, wyd. 1828, NA IV/5

D 931 Der Wallensteiner Lanzknecht beim Trunk, sł. K.G. v. Leitner, XI 1827, wyd. 1835, NA IV/14

D 932 Der Kreuzzug, sł. K.G. v. Leitner, XI1827, wyd. 1832, NA IV/14

D 933 Des Fischers Liebesglück, sł. K.G. v. Leitner, XI 1827, wyd. 1835, NA IV/14

D 937 Lebensmut, fragm., sł. L. Rellstab, lato 1828 (?), wyd. 1872, NA IV/14

D 938 Der Winterabend, sł. K.G. v. Leitner, I 1828, wyd. 1835, NA IV/14

D 939 Die Sterne („Wie blitzen die Sterne”) op. 96 nr 1, sł. K.G. v. Leitner, I 1828, wyd. 1828, NA IV/5

D 943 Auf dem Strom op. posth. 119, z towarzyszeniem rogu lub wiolonczeli, sł. L. Rellstab, III 1828, wyd. 1829, NA IV/14

D 945 Herbst, sł. L. Rellstab, IV 1828, wyd. 1895, NA IV/14

D 955 Glaube, Hoffnung und Liebe op. 97, sł. C. Kuffner, VIII 1828, wyd. 1828, NA IV/5

D 965 Der Hirt auf dem Felsen op. posth. 129, z kl., sł. W Müller i H. v. Chézy (?), X 1828, wyd. 1830, NA IV/14

D 965a Die Taubenpost, sł. J.G. Seidl, X 1828, wyd. 1829, jako 14. pieśń w zbiorze Schwanengesang, NA IV/14

D 990 Der Graf von Habsburg, sł. F. Schiller, 1815 (?), wyd. 1853, NA IV/14

D 990a Kaiser Maximilian auf der Martinswand, sł. H. v. Collin, 1815 (?), wyd. 1853, NA IV/14

D 990c Das Echo op. posth. 130, sł. I.F. Castelli, wyd. 1830, NA IV/14

pieśni na 3-5 głosów męskich (są to głównie pieśni a cappella na głosy solowe o układzie TTB, TTBB, ewentualnie na
chór 2–4 głosowy, in. obsady zaznaczono):

D 37 Die Advokaten op. 74, z fortepianem, sł. Engelhart, 25–27 XII 1812, wyd. 1827, NA III/3

D 38 Totengräberlied, sł. L.C.H. Hölty, 1813 (?), wyd. 1892, NA III/4

14 utworów do sł. F. Schillera (D 43, 51, 53–55, 57, 58, 60, 62–65, 67, 71, prawdopod. ćwiczenia na lekcje u Salieriego), 1813, NA III/4

D 75 Trinklied („Freunde, sammelt euch im Kreise”) na bas, chór i fortepian, sł. F. Schäffer, 29 VIII 1813, wyd. 1850, NA III/3

D 88 Verschwunden sind die Schmerzen, kanon 3-głosowy, sł. kompozytor, 15 XI1813, wyd. 1892, NA III/4

D 129 Mailied („Grüner wird die Au”), sł. L.Ch.H. Hölty, 1815 (?), wyd. 1892, NA III/4

D 140 Klage um Ali Bey, z fortepianem (także w wersji na chór żeński z fortepianem), sł. M. Claudius, 1815, wyd. 1850, NA III/3

D 147 Bardengesang, sł. Osjan, tłum. E. de Harold, 20 I 1816, wyd. 1892, NA III/4

D 148 Trinklied („Brüder! Unser Erdenwallen”) op. posth. 131 nr 2, na tenor, chór i fortepian, sł. I.E Castelli, II 1815, wyd. 1830, NA III/3

D 236 Das Abendrot („Der Abend blüht, der Westen glüht”), z fortepianem, sł. L. Kosegarten, 20 VII 1815, wyd. 1892, NA III/2

D 242 Trinklied im Winter, sł. L.C.H. Hölty, VIII 1815 (?), wyd. 1892, NA III/4

D 243 Frühlingslied („Die Luft ist blau”), sł. L.C.H. Hölty, VIII 1815 (?), wyd. 1892, NA III/4

D 267 Trinklied („Auf! Jeder sei nun froh”), z fortepianem, autor sł. nieznany, 25 VIII 1815, wyd. 1872, NA III/3

D 268 Bergknappenlied, z fortepianem, autor sł. nieznany, 25 VIII 1815, wyd. 1872, NA III/3

D 269 Das Leben, z fortepianem (także w wersji na 3 głosy żeńskie z fortepianem, wyd. 1849), sł. J.C. Wannovius, VIII 1815, NA III/3

D 277 Punschlied („Vier Elemente, innig gesellt”), z fortepianem, sł. F. Schiller, 29 VIII 1815, wyd. 1892, NA III/3

D 331 Der Entfernten, sł. J.G. v. Salis-Seewis, ok. 1816, wyd. 1866, NA III/4

D 337 Die Einsiedelei, sł. J.G. v. Salis-Seewis, ok. 1816, wyd. ok. 1860, NA III/4

D 338 An den Frühling, 2. oprac., sł. E Schiller, ok. 1816, wyd. 1891, NA III/4

D 356, Trinklied („Funkelnd im Becher”), autor sł. nieznany, 1816, wyd. 1844, NA III/3

D 364 Fischerlied, 2. oprac., sł. J.G. v. Salis-Seewis, ok. 1816–17, wyd. 1897, NA III/4

D 377 Das Grab, 3. oprac., z fortepianem, sł. J.G. v. Salis-Seewis, 11II1816, wyd. 1872, NA III/3, 4. oprac. na l-głosowy
chór męski z fortepianem – D 569, VI 1817, wyd. 1895, NA III/3

D 422 Naturgenuss op. 16 nr 2, 2. oprac., z fortepianem, sł. F. v. Matthisson, 1822 (?), wyd. 1823, NA III/3

D 423 Andenken, 2. oprac., sł. F. v. Matthisson, V 1816, wyd. 1927, NA III/4

D 424 Erinnerungen, 2. oprac., sł. F. v. Matthisson, V 1816, wyd. 1927, NA III/4

D 427 Trinklied im Mai, sł. L.C.H. Hölty, V1816, wyd. 1892, NA III/4

D 428 Widerhall, sł. F. v. Matthisson, V 1816, wyd. 1927, NA III/4

D 441 Gütigster, Bester, Weisester, z fortepianem (2. oprac. fragmentu kantaty D 407), sł. kompozytor, przed 16 VI, wyd. 1892, NA III/3

D 494 Der Geistertanz, 4. oprac., sł. F. v. Matthisson, XI 1816, wyd. 1871, NA III/4

D 513 La pastorella al prato, z fortepianem, sł. C. Goldoni, 1817 (?), wyd. 1891, NA III/3

D 538 Gesang der Geister über den Wassern, 2. oprac., sł. J.W. Goethe, III 1817, wyd. 1891, NA III/4, 4. oprac. na oktet męski z towarzyszeniem 2 skrzypiec, 2 wiolonczele i kontrabas – D 714 op. posth. 167 (szkic XII 1820, wyd. 1891), II 1821, wyd. 1858, NA III/1

D 572 Lied im Freien, sł. J.G. v. Salis-Seewis, VII 1817, wyd. 1872, NA III/4

D 598 Das Dörfchen op. 11 nr 1, sł. G.A. Bürger (szkic XII 1817, wyd. 1891), wersja z fortepianem (dawniej D 641), 1818, wyd. 1822, NA III/3

D 635 Leise, leise lasst uns singen, autor sł. nieznany, ok. 1819, wyd. 1906–07, NA III/4

D 656 Sehnsucht („Nur wer die Sehnsucht kennt”), 4. oprac., sł. J.W. Goethe, IV 1819, wyd. 1867, NA III/4

D 657 Ruhe, schönstes Glück der Erde, autor sł. nieznany, IV 1819, wyd. 1871, NA III/4

D 709 Frühlingsgesang, sł. F. v. Schober, przed IV 1822, wyd. 1891, NA III/4, 2. oprac. op. 16 nr 1, z fortepianem – D 740, I–IV 1822, wyd. 1823, NA III/3

D 710 Im Gegenwärtigen Vergangenes, z fortepianem, sł. J.W. Goethe, III 1821 (?), wyd. 1849, NA III/3

D 724 Die Nachtigall op. 11 nr 2, z fortepianem, sł. J.K. Unger, IV 1821, wyd. 1822, NA III/3

D 747 Geist der Liebe op. 11 nr 3, 2. oprac., z fortepianem, sł. F. v. Matthisson, I 1822, wyd. 1822, NA III/3

D 778b Leh hab in mich gesogen, szkic, sł. F. Rückert, 1823 (?), wyd. 1978, NA VIII/3

D 809 Gondelfahrer op. 28, 2. oprac., z fortepianem, sł. J. Mayrhofer, III 1824, wyd. 1824, NA III/3

D 822 Lied eines Kriegers na bas, chór 1-głosowy i fortepian, autor sł. nieznany, 31 XII 1824, wyd. 1842, NA III/3

D 825 Wehmut („Die Abendglocke tönet”) op. 64 nr 1, sł. H. Hüttenbrenner, 1825 lub 1826 (?), wyd. 1828, NA III/4

D 825a Ewige Liebe op. 64 nr 2, sł. E. Schulze, 1825, wyd. 1828, NA III/4

D 825b Flucht op. 64 nr 3, sł. K. Lappe, pocz. 1825, wyd. 1828, NA III/4

D 835 Bootgesang op. 52 nr 3, z fortepianem, sł. W. Scott, tłum. D.A. Storck, 1825, wyd. 1826, NA III/3

D 847 Trinklied aus dem 16. Jahrhundert op. posth. 155, sł. F. Gräffer, VII 1825, wyd. 1849, NA III/4

D 848 Nachtmusik op. 156, sł. K.S. v. Seckendorff, VII 1825, wyd. 1849, NA III/4

D 865 Widerspruch op. 105 nr 1, na chór męski z fortepianem lub na głos solo z fortepianem, sł. J.G. Seidl, 1826 (?), wyd. 1828, NA III/3, IV/5

D 875 Mondenschein op. 102, z fortepianem, sł. F. v. Schober, I 1826, wyd. 1831, NA III/3

D 892 Nachthelle op. posth. 134, na tenor, chór i fortepian, sł. J.G. Seidl, IX 1826, wyd. 1839, NA III/3

D 893 Grab und Mond, sł. J.G. Seidl, IX 1826, wyd. 1827, NA III/4

D 901 Wein und Liebe, sł. J.C.F. Haug, przed VI 1827, wyd. 1827, NA III/4

D 903 Zur guten Nacht op. 81 nr 3, na bas, chór i fortepian, sł. J.F. Rochlitz, I 1827, wyd. 1827, NA III/3

D 912 Schlachtlied op. posth. 151, 2. oprac., sł. F.G. Klopstock, 28 II 1827, wyd. 1844, NA III/4

D 913 Nachtgesang im Walde op. posth. 139, z towarzyszeniem 4 rogów, sł. J.G. Seidl, IV 1827, wyd. 1846, NA III/1

D 914 Frühlingslied („Geöffnet sind des Winters Riegel”), sł. A. Pollak, IV 1827, wyd. 1897, NA III/4

D 983 Jünglingswonne op. 17 nr 1, sł. F. v. Matthisson, 1822 (?), wyd. 1823, NA III/4

D 983a Liebe op. 17 nr 2, sł. F. Schiller, 1822 (?), wyd. 1823, NA III/4

D 983b Zum Rundetanz op. 17 nr 3, sł. J.G. v. Salis-Seewis, 1822 (?), wyd. 1823, NA III/4

D 983c Die Nacht op. 17 nr 4, sł. F.W Krummacher, 1822 (?), wyd. 1823, NA III/4

D 984 Der Wintertag op. posth. 169, z fortepianem, autor sł. nieznany, wyd. ok. 1865, NA III/3

na 3 głosy żeńskie i fortepian (NA III/3):

D 706 Psalm XXIII op. posth. 132, sł. ze Starego Testamentu, tłum. M. Mendelssohn, XII 1820, wyd. 1832

D 757 Göttin der Natur, sł. E.C. v. Kleist, VIII 1822, wyd. 1839

D 836 Coronach (Totengesang der Frauen und Mädchen) op. 52 nr 4, sł. W. Scott, tłum. A.D. Storck, 1825, wyd. 1826

wielogłosowe na głosy mieszane (z towarzyszeniem fortepianu, jeśli nie zaznaczono inaczej):

D 34 Te solo adoro, a cappella, sł. P. Metastasio, 5 XI 1812, wyd. 1940, NA VIII/2

D 47 Dithyrambe, fragm., sł. F. Schiller, 29 III 1813, NA III/2

D 168 Nun lasst uns den Leib begraben (Begräbnislied), sł. F.G. Klopstock, 9 III 1815, wyd. 1872, NA III/2

D 168a Jesus Christus unser Heiland (Osterlied), sł. F.G. Klopstock, 9 III 1815, wyd. 1872, NA III/2

D 232 Hymne an den Unendlichen op. posth. 112/3, sł. F. Schiller, 11 VII 1815, wyd. 1829, NA III/2

D 329a Das Grab, fragm., a cappella, sł. J.G. v. Salis-Seewis, 28 XII 1815 (?), NA III/2, 2. oprac. – D 330, na chór l-głosowy lub mieszany, 28 XII 1815, wyd. 1895, NA III/3, 5. oprac. – D 643a, a cappella, 1819, wyd. 1972, NA III/2

D 439 An die Sonne, sł. J.P. Uz, VI 1816, wyd. 1872, NA III/2

D 440 Chor der Engel, a cappella, sł. J.W. Goethe, VI 1816, wyd. 1839, NA III/2

D 609 Die Geselligkeit, sł. J.K. Unger, I 1818, wyd. 1872, NA III/2

D 642 Viel tausend Sterne prangen, sł. A.G. Eberhard, 1812 (?), wyd. 1937, NA III/2

D 763 Des Tages Weihe op. posth. 146, autor sł. nieznany, 22 XI 1822, wyd. 1842, NA III/2

D 815 Gebet op. posth. 139, sł. F. de la Motte Fouqué, IX 1824, wyd. 1840, NA III/2

D 826 Der Tanz, sł. K. Schnitzer v. Meerau, pocz. 1828, wyd. 1892, NA III/2

D 875a Die Allmacht, 2. oprac., fragm., sł. J.L. Pyrker von Felsö-Eör, I 1826, NA III/2

D 920 Ständchen na alt i chór męski, sł. F. Grillparzer, VII 1827, wyd. 1891 (także w oprac. na alt i chór żeński jako op. posth. 135 wyd. 1840), NA III/3

D 930 Der Hochzeitsbraten op. posth. 104, sł. F. v. Schober, XI 1827, wyd. 1829, NA III/2

D 953 Psalm XCII (Lied für den Sabbath), a cappella, sł. ze Starego Testamentu, język hebrajski, VII 1828, wyd. 1841, NAIII/2

D 954 Glaube, Hoffnung und Liebe („Gott, lass die Glocke glücklich steigen”), z fortepianem (NA III/2) lub z instrumentami dętymi (NA III/1), s. J.A.F. Reil, VIII 1828, wyd. 1828

D 985 Gott im Ungewitter op. posth. 112 nr 1, sł. J.P. Uz, 1827 (?), wyd. 1829, NA III/2

D 986 Gott der Weltschöpfer op. posth. 112 nr 2, sł. J.P. Uz, 1827 (?), wyd. 1829, NA III/2

na głosy nieokreślone i układy szczególne:

D 130 Der Schnee zerrint, kanon 3-głosowy, sł. L.C.H. Hölty, ok. 1815 (?), wyd. 1892, NA III/4

D 131 Lacrimoso son io, 2 wersje, sł. brak, VIII 1815 (?), wyd. 1892, NA III/4

D 169 Trinklied vor der Schlacht na 2 chóry 1-głosowe i fortepian, sł. T. Körner, 12 III 1815, wyd. 1894, NA III/3

D 170 Schwertlied na gł. solo, chór 1-głosowy i fortepian, sł. T. Körner, 12 III 1815, wyd. 1873, NA III/3

D 183 Trinklied („Ihr Freunde und du gold’ner Wein”) na głos solo, chór 1-głosowy i fortepian, sł. A. Zettler, 12 IV 1815, wyd. 1887, NA III/3

D 189 An die Freude op. posth. 111 nr 1, na głos solo, chór 1-głosowy i fortepian, sł. F. Schiller, V 1815, wyd. 1829, NA III/3

D 199 Mailied („Grüner wird die Au”), 2. oprac., na 2 głosy/2 rogi, sł. L.C.H. Hölty, 24 V 1815, wyd. 1885, NA III/4

D 202 Mailied („Der Schnee zerrint”), 2. oprac., na 2 głosy/2 rogi, sł. L.C.H. Hölty, 26 V 1815, wyd. 1885, NA III/4

D 203 Der Morgenstern, 2. oprac., na 2 głosy/2 rogi, sł. T. Körner, 26 V 1815, wyd. 1892, NA III/4

D 204 Jägerlied na 2 głosy/2 rogi, sł. T. Körner, 26 V 1815, wyd. 1892, NA III/4

D 205 Lützows wilde Jagd na 2 głosy/2 rogi, sł. T. Körner, 26 V 1815, wyd. 1892, NA III/4

D 244 Willkommen, lieber schöner Mai, kanon 3-głosowy, sł. L.C.H. Hölty, VIII 1815, wyd. 1892, NA III/4

D 352 Licht und Liebe (Nachtgesang), sł. M. v. Collin, 1816 (?), wyd. ok. 1847, NA III/2

D 357 Gold’ner Schein, kanon 3-głosowy, sł. F. v. Matthisson, V 1816, wyd. 1892, NA III/4

D 535 Lied („Brüder, schrecklich brennt die Träne”) na sopran i małą orkiestrę, autor sł. nieznany, II 1817, wyd. 1895, NA III/1

D 988 Liebe säuseln die Blätter, kanon 3-głosowy, sł. L.C.H. Hölty, 1815 (?), wyd. 1873, NA III/4

kantaty:

D 80 Zur Namensfeier meines Vaters, sł. kompozytor, 27 IX 1813, wyd. 1892, NA III/3

D 110 Wer ist gross?, autor sł. nieznany, 24–25 VII 1814, wyd. 1891, NA III/1

D 294 Namensfeier für Franz Michael Vierthaler (Gratulations-Kantate), autor sł. nieznany, 27 IX 1815, wyd. 1892, NA III/1

D 387 Die Schlacht, szkic, 2. oprac., sł. F. Schiller, III 1816, wyd. 1897, NA III/2

D 407 Beitrag zur fünfzigjährigen Jubelfeier des Herrn von Salieri, sł. kompozytor, przed 16 VI 1816, wyd. 1891/92, NA III/3

D 451 Prometheus, sł. P. Dräxler v. Carin, 17 VI 1816, zag.

D 472 Kantate zu Ehren von Josef Spendous op. posth. 128, sł. J. Hoheisel, IX 1816, wyd. 1830, NA III/1

D 666 Kantate zum Geburtstag des Sängers Johann Michael Vogl (Der Frühlingsmorgen) op. posth. 158, sł. A. Stadler, 10 VIII 1819, wyd. 1849, NA III/2

D 748 Am Geburtstag des Kaisers, sł. J.L.F. v. Deinhardstein, I 1822, wyd. 1822, jako op. posth. 157 wyd. 1849, NA III/l

D 936 Kantate für Irene Kiesewetter, 26X11 1827, wyd. 1892, NA III/2

D 942 Mirjams Siegesgesang op. posth. 136, sł. F. Grillparzer, III 1828, wyd. ok. 1839, NA III/2

ćwiczenia:

z uwagami A. Salieriego — D 17 Quell’ innocente figlio, sł. P. Metastasio, ok. 1812, wyd. 1940, NA VIII/2, D 33 Entra l’uomo allor che nasce, sł. P. Metastasio, IX–X 1812, wyd. 1940, NA VIII/2, D 35 Serbate, o dei custodi, sł. P. Metastasio, 10 XII 1812, wyd. 1940, NA VIII/2

D 619 ćwiczenia wokalne, VII 1818, wyd. 1892, NA VIII/2

szkice: D 249 Die Schlacht, sł. F. Schiller, 1 VIII 1815, NA III/2; D 311, An den Mond, bez tekstu, 19 X 1815, NA IV/9; do sł. K.G. v. Leitnera, 1827/28, NA IV/14: D 896, Fröhliches Scheiden, wyd. 1920, D 896a Sie in jedem Liede, D 896b Wolke und Quelle

msze i inne utwory religijne:

D 24e Msza F-dur (?) na chór, orkiestrę i organy, fragm., 1812 (?), NA 1/5

D 105 Msza F-dur na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, 17 V–22 VII 1814, wyd. 1856, NA 1/1

D 167 Msza G-dur na głosy solowe, chór, orkiestrę smyczkową i organy, 2–7 III 1815, wyd. 1846, NA 1/1

D 324 Msza B-dur op. posth. 141, na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, XI 1815, wyd. 1837, NA 1/2

D 452 Msza C-dur op. 48, na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, VI–VII 1816, wyd. 1825, NA 1/2

D 453 Requiem c-moll na chór i orkiestrę, fragm., VII 1816, NA 1/5

D 621 Deutsches Requiem g-moll (Deutsche Trauermesse) na głosy solowe, chór i organy, VIII 1818, wyd. 1826, NA 1/6

D 678 Msza As-dur na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, 2 wersje, XI 1819–IX 1822, wyd. 1875, NA 1/3

D 872 Deutsche Messe F-dur, na chór i organy lub na chór, 2 wersje, orkiestrę i organy, późne lato 1827, wyd. 1870, NA 1/6

D 950 Msza Es-dur na głosy solowe, chór i orkiestrę, VI 1828, wyd. 1865, NA 1/4

D 27 Salve Regina F-dur na głosy solo, orkiestrę i organy, 28 VI 1812, wyd. 1928, NA 1/8

D 31 Kyrie d-moll na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, 25 IX 1812, wyd. 1888, NA 1/5

D 45 Kyrie B-dur na chór, 1 III 1813, wyd. 1888, NA 1/5

D 49 Kyrie d-moll na głosy solowe, chór i orkiestrę, IV 1813, wyd. 1888, NA 1/5

D 56 Sanctus, kanon 3-głosowy, IV 1813, wyd. 1892, NA 1/8

D 66 Kyrie F-dur na chór, orkiestrę i organy, 12 V 1813, wyd. 1888, NA 1/5

D 71a Alleluja F-dur, kanon 3-głosowy, VII 1813 (?), wyd. 1956, NA 1/8

D 106 Salve Regina B-dur na głos solo, orkiestrę i organy, 28 VI–1 VII 1814, wyd. 1888, NA 1/8

D 136 Offertorium C-dur op. 46 („Totus in corde”) na głos solo, klarnet/skrzypce, orkiestrę i organy, 1815 (?), wyd. 1825, NA 1/8

D 175 Stabat Mater g-moll na chór, orkiestrę i organy, 4–6 IV 1815, wyd. 1888, NA 1/8

D 181 Offertorium a-moll („Tres sunt”) na chór, orkiestrę i organy, 10–11 IV 1815, wyd. 1888, NA 1/8

D 184 Gradual C-dur op. posth. 150 („Benedictus es, Domine”), na chór, orkiestrę i organy, 15–17 IV 1815, wyd. 1843, NA 1/8

D 185, Dona nobis pacem F-dur (2. oprac. części mszy F-dur D 105) na głos solo, chór, orkiestrę i organy, 25–26 IV 1815, wyd. 1887, NA 1/1

D 223, ofertorium Salve Regina F-dur op. 47, na głos solo, orkiestrę i organy, 1. oprac. 5 VII 1815 (niewyd.), 2. oprac. 28 I 1823, wyd. 1825, oba NA 1/8

D 379, Deutsches Salve Regina F-dur na chór i organy, 21II1816, wyd. 1859, NA 1/8

D 383 Stabat Mater f-moll/F-dur, oratorium na głosy solowe, chór i orkiestrę, tekst niemiecki F.G. Klopstock, 28 II 1816, wyd. 1888, NA 1/7

D 386 Salve Regina B-dur na chór, pocz. 1816, wyd. 1833, NA 1/8

D 460 Tantum ergo C-dur na głos solo, chór, orkiestrę i organy, VIII 1816, wyd. 1888, NA 1/8

D 461 Tantum ergo C-dur na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, VIII 1816, wyd. 1935, NA 1/8

D 486 Magnificat na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, 15 IX 1815, wyd. 1888, NA 1/8

D 488 Auguste jam coelestium na głosy solowe i orkiestrę, X 1816, wyd. 1888, NA 1/8

D 676 ofertorium Salve Regina A-dur op. 153, na głos solo i orkiestrę smyczkową, XI 1819, wyd. 1845, NA 1/8

D 689 oratorium Lazarus, oder Die Feier der Auferstehung, niekompletne, sł. A.H. Niemeyer, II 1820, wyd. 1865, NA II/10

D 696 6 antyfon na Niedzielę Palmową op. 113, na chór a cappella, III 1820, wyd. 1829, NA 1/8

D 730 Tantum ergo B-dur na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy, 16 VIII 1821, wyd. 1926, NA 1/8

D 739 Tantum ergo C-dur op. 45 na chór, orkiestrę i organy, 1814, wyd. 1825, NA 1/8

D 750 Tantum ergo D-dur na chór, orkiestrę i organy, 20 III 1822, wyd. 1888, NA 1/8

D 755 Kyrie a-moll na głosy solowe, chór, orkiestrę smyczkową i organy, szkic, V 1822, NA 1/5

D 811 Salve Regina C-dur op. posth. 149, na głosy solowe, IV 1824, wyd. 1850, NA 1/8

D 948 Hymnus an den Heiligen Geist na głosy solowe i chór, sł. A. Schmidl, V 1828, wyd. 1891, 2. wersja z towarzyszeniem instrumentów dętych, wyd. 1849 jako op. posth. 154, NA 1/8

D 961 Benedictus a-moll (oprac. części mszy C-dur D 452) na głosy solowe i chór, X 1828, wyd. 1829, NA1/2

D 962 Tantum ergo Es-dur na głosy solowe, chór i orkiestrę, X 1828, wyd. 1890, NA 1/8

D 963 ofertorium Intende voci B-dur na głosy solo, chór i orkiestrę, X 1828, wyd. 1890, NA 1/8

Instrumentalne

orkiestrowe:

symfonie:

(Dawna numeracja obejmowała kolejno symfonie ukończone, a następnie zachowane we fragm.: symfonii C-dur jako ostatniej z ukończonych nadano nr 7, zaś symfonii h-moll jako pierwszej z nieukończonych nadano numer 8. W przyjętym obecnie ujęciu chronologicznym symfonia h-moll jest 7. z kolei symfonią Schuberta, a powstała później symfonia C-dur ma nr 8.)

D 82 I Symfonia D-dur, ukończ. 28 X 1813, wyd. 1884, NA V/1

D 125 II Symfonia B-dur, 10 XII 1814–24 III 1815, wyd. 1884, NA V/1

D 200 III Symfonia D-dur, 24 V–19 VII 1815, wyd. 1884, NA V/1

D 417 IV Symfonia c-moll „Tragiczna”, ukończ. 27 IV 1816, wyd. 1884, NA V/2

D 485 V Symfonia B-dur, IX–3 X 1816, wyd. 1885, NA V/2

D 589 VI Symfonia C-dur, X 1817–11 1818, wyd. 1885, NA V/2

D 759 VII (dawniej VIII) Symfonia h-moll, tzw. „Niedokończona”, X–XI 1822, wyd. 1867, NA V/3

D 849 Symfonia „Gmunden-Gastein” (tożsama z VIII Symfonią C-dur, tzw. „Wielką”, D 944), VI–IX 1825, zag.

D 944 VIII (dawniej VII lub IX) Symfonia C-dur, tzw. „Wielka”, 1825–III 1828, wyd. 1840, NA V/3

ponadto (NA V/5): D 2b Symfonia D-dur, szkice 1 cz., 1811 (?); D 615 Symfonia D-dur, szkice fortepianowe do 2 cz., V 1818; D 708a Symfonia D-dur, szkice fortepianowe, po 1820; D 729 Symfonia E-dur, szkice partytury, VIII 1821, wyd. 1934;
D 936a Symfonia D-dur, szkice, jesień 1828, wyd. 1978

D 4b Uwertura D-dur do sztuki Der Teufel als Hydraulicus J.F.E. Albrechta, 1812 (?), wyd. 1886, NA V/4

D 12 Uwertura D-dur, 1811 lub 1812, wyd. 1897, NA V/4

D 26 Uwertura D-dur, 26 VI 1812, wyd. 1886, NA V/4

D 470 Uwertura B-dur, IX 1816, wyd. 1886, NA V/4

D 556 Uwertura D-dur, V 1817, wyd. 1886, NA V/4

D 590 Uwertura D-dur „im italienischen Stile”, XI 1817, wyd. 1886, NA V/4

D 591 Uwertura C-dur„im italienischen Stile” op. posth. 170, XI 1817, wyd. 1865, NA V/4

D 648 Uwertura e-moll, II 1819, wyd. 1886, NA V/4

D 345 Konzertstück in D na skrzypce i orkiestrę, 1816, wyd. 1897, NA V/4

D 438 Rondo A-dur na skrzypce i orkiestrę smyczkową, VI 1816, wyd. 1897, NA V/4

D 580 Polonez B-dur na skrzypce i orkiestrę, IX 1817, wyd. 1928, NA V/4

kameralne:

D 2d 6 menuetów na 2 oboje, 2 klarnety, 2 rogi, 2 fagoty i puzon, 1811, wyd. 1970, NA VI/9

D 72 Oktet dęty F-dur na 2 oboje, 2 klarnety, 2 rogi i 2 fagoty, 18 VIII 1813, wyd. 1889, NA VI/1

D 79 Nonet dęty es-moll (Eine kleine Trauermusik) na 2 klarnety, 2 fagoty, kontrafagot, 2 rogi i 2 puzony, 19 IX 1813, wyd. 1889, NA VI/1

D 802 Introdukcja i wariacje na temat pieśni Trockne Blumen op. posth. 160, na flet i fortepian, I 1824, wyd. 1850, NA VI/8

D 803 Oktet F-dur op. posth. 166, na klarnet, fagot, róg, 2 skrzypiec, altówkę, wiolonczelę i kontrabas, II–1 III 1824, wyd. 1853 (cz. 1–3, 6), 1898 (całość), NA VI/1

D 821 Sonata a-moll „Arpeggione” na arpeggione i fortepian, XI 1824, wyd. 1871,NA VI/8

na instrumenty smyczkowe:

D 8 Uwertura c-moll na kwintet smyczkowy, VI 1811, wyd. 1970, NA VI/2

D 8a Uwertura c-moll na kwartet smyczkowy (oprac. D 8), po 12 VII 1811, wyd. 1970, NA VI/3

D 18 Kwartet smyczkowy g-moll/B-dur, 1810 lub 1811, wyd. 1890, NA VI/3

D 32 Kwartet smyczkowy C-dur, IX–X 1812, wyd. 1890 (cz. 1 i 3), 1897 (cz. 4), 1954 (całość), NA VI/3

D 36 Kwartet smyczkowy B-dur, 19 XI 1812–21 II 1813, wyd. 1890, NA VI/3

D 46 Kwartet smyczkowy C-dur, 5–7 III 1813, wyd. 1890, NA VI/3

D 68 Kwartet smyczkowy B-dur (tylko 1 i 4 cz.), 8 VI–18 VIII 1813, wyd. 1890, NA VI/3

D 74 Kwartet smyczkowy D-dur, 22 VIII–IX 1813, wyd. 1890, NA VI/4

D 86 Menuet D-dur na kwartet smyczkowy, XI 1813 (?), wyd. 1886, NA VI/9

D 87 Kwartet smyczkowy Es-dur op. posth. 125 nr 1, XI 1813, wyd. 1830, NA VI/4

D 89 5 menuetów, 6 triów i 5 deutsche na kwartet smyczkowy, 19 XI 1813, wyd. 1886, NA VI/9

D 90 5 deutsche i 7 triów na kwartet smyczkowy, 19 XI1813, wyd. 1886, NA VI/9

D 94 Kwartet smyczkowy D-dur, 1811 lub 1812 (?), wyd. 1871, NA VI/3

D 112 Kwartet smyczkowy B-dur op. posth. 168, 5–13 IX 1814, wyd. 1863, NA VI/4

D 173 Kwartet smyczkowy g-moll, 25 III–1 IV 1815, wyd. 1871, NA VI/4

D 353 Kwartet smyczkowy E-dur op. posth. 125 nr 2, 1816, wyd. 1830, NA VI/4

D 581 Trio smyczkowe B-dur, IX 1817, wyd. 1897, NA VI/6

D 804 Kwartet smyczkowy a-moll op. 29, II–III 1824, wyd. 1824, NA VI/5

D 810 Kwartet smyczkowy d-moll „Der Tod und das Madchen”, III 1824, wyd. 1831, NA VI/5

D 887 Kwartet smyczkowy G-dur op. 161, 20–30 VI 1826, wyd. 1851, NA VI/5

D 956 Kwintet smyczkowy C-dur op. 163, IX/X 1828, wyd. 1853, NA VI/2

ponadto: D 103 Kwartet smyczkowy c-moll, fragm., 23 IV 1814, wyd. 1939, NA VI/4; D 354 4 lendlery D-dur na 2 skrzypiec, I 1816, wyd. 1930, NA VI/9; D 355 8 lendlerów fis-moll na skrzypce (?), 11816, wyd. 1928, NA VI/9; D 370 9 lendlerów D-dur na skrzypce (?), I 1816, wyd. 1930, NA VI/9; D 374 11 lendlerów B-dur na skrzypce (?), II1816 (?), wyd. 1902, NA VI/9; D 471 Trio B-dur, tylko 1 cz. i fragm. 2 cz., IX 1816, wyd. 1890/97, NA VI/6; D 703 Kwartet smyczkowy c-moll, tylko 1 cz. i fragm. 2 cz., XII 1820, wyd. 1870 (1 cz.), 1897 (2 cz.), NA VI/5

na instrumenty smyczkowe i fortepian:

D 28 Trio fortepianowe B-dur (1-cz.), 27 VII–28 VIII 1812, wyd. 1923, NA VI/7

D 384 Sonata skrzypcowa D-dur op. posth. 137 nr 1, III 1816, wyd. 1836, NA VI/8

D 385 Sonata skrzypcowa a-moll op. posth. 137 nr 2, III 1816, wyd. 1836, NA VI/8

D 408 Sonata skrzypcowa g-moll op. posth. 137 nr 3, IV 1816, wyd. 1836, NA VI/8

D 487 Adagio i Rondo concertante F-dur na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian, X 1816, wyd. 1865, NA VI/7

D 574 Sonata skrzypcowa (Duo) A-dur op. posth. 162, VIII 1817, wyd. 1851, NA VI/8

D 667 Kwintet fortepianowy A-dur „Die Forelle” op. posth. 114, na skrzypce, altówkę, wiolonczelę, kontrabas i fortepian, jesień 1819, wyd. 1829, NA VI/7

D 895 Rondo brillant h-moll op. 70, na skrzypce i fortepian, X 1826, wyd. 1827, NA VI/8

D 897 Trio fortepianowe Es-dur „Notturno” op. posth. 148, 1828 (?), wyd. 1846, NA VI/7

D 898 Trio fortepianowe B-dur op. posth. 99, 1828 (?), wyd. 1836, NA VI/7

D 929 Trio fortepianowe Es-dur op. 100, XI 1827, wyd. 1828, NA VI/7

D 934 Fantazja C-dur op. posth. 159, na skrzypce i fortepian, XII 1827, wyd. 1850, NAVI/8

fortepianowe (NAVII/2):

D 537 Sonata a-moll op. posth. 164, III 1817, wyd. 1852

D 557 Sonata As-dur, V 1817, wyd. 1888

D 567 Sonata Des-dur (1. oprac. Sonaty Es-dur D 568), VI 1817, wyd. 1897

D 568 Sonata Es-dur op. posth. 122, 1817, wyd. 1829

D 575 Sonata H-dur op. posth. 147, VIII 1817, wyd. 1846

D 664 Sonata A-dur op. posth. 120, lato 1819 lub 1825, wyd. 1829

D 784 Sonata a-moll op. posth. 143, II 1823, wyd. 1839

D 845 Sonata a-moll op. 42, V 1825, wyd. 1826

D 850 Sonata D-dur op. 53, VIII 1825, wyd. 1826

D 894 Sonata G-dur op. 78, X 1826, wyd. 1827

D 958 Sonata c-moll, IX 1828, wyd. 1839

D 959 Sonata A-dur, IX 1828, wyd. 1839

D 960 Sonata B-dur, IX 1828, wyd. 1839

D 605a Fantazja C-dur (Grazer Fantasie), 1818 (?), wyd. 1969

D 760 Fantazja C-dur (Wandererfantasie) op. 15, XI 1822, wyd. 1823

D 156 10 wariacji F-dur, 15 II 1815, wyd. 1887

D 576 13 wariacji na temat A. Hüttenbrennera, VIII 1817, wyd. 1867

D 718 Wariacje c-moll na temat walca A. Diabellego, III 1821, wyd. 1824

D 506 Rondo E-dur op. posth. 145, VI 1817, wyd. 1848

ponadto: D 2e Fantazja c-moll (dawniej D 993), 1811; D 157 Sonata E-dur (bez finału; szkic fragm. 1 cz. – D 154 Allegro E-dur, 11 II 1815,wyd. 1897, NAVII/2), 18 II 1815, wyd. 1888; D 279 Sonata C-dur, bez finału, IX 1815, wyd. 1888; D 459 Sonata E-dur, tylko 1 i 2 cz. – nr 1 i 2 z Fünf Klavierstücke, VIII 1816, wyd. 1843; D 566 Sonata e-moll, nieukończ., VI 1817, wyd. 1888 (cz. 1), 1907 (cz. 2), 1928–29 (cz. 3); D 571 Sonata fis-moll, fragm. 1 cz., VII 1817, wyd. 1897; D 605 Fantazja C-dur, fragm., 1821–23, wyd. 1897; D 613 Sonata C-dur, fragm. 1 i 2 cz., IV 1818, wyd. 1897; D 625 Sonata f-moll, fragm. 1 i 3 cz., IX 1818, wyd. 1897; D 655 Sonata cis-moll, fragm. 1 cz., IV 1819, wyd. 1897; D 769a Sonata e-moll, fragm. 1 cz., dawniej D 994, ok. 1823, wyd. 1958; D 840 Sonata C-dur „Reliquie”, nieukończ., IV 1825, wyd. 1861

D 29 Andante C-dur (oprac. kwartetu smyczkowego D 36), 9 IX 1812, wyd. 1888

D 178 Adagio G-dur, 2 wersje, 8 IV 1815, wyd. 1897

D 459a Drei Klavierstücke (nr 3–5 z Fünf Klavierstücke), 1816 (?), wyd. 1843

D 505 Adagio Des-dur (prawdopod. 2 cz. Sonaty f-moll D 625), IX 1818 (?), wyd. 1897

D 604 Andante A-dur, 1816 lub VII 1817, wyd. 1888

D 612 Adagio E-dur, IV 1818, wyd. 1869

D 915 Allegretto c-moll, 26 IV 1827, wyd. 1870

D 946 Drei Klavierstücke: es-moll, Es-dur, C-dur, V 1828, wyd. 1868

ponadto: D 346 Allegretto C-dur, fragm., 1816 (?), wyd. 1897; D 347 Allegro moderato C-dur, fragm., 1813 (?), wyd. 1897; D 348 Andantino C-dur, fragm., 1816 (?), wyd. 1897; D 349 Adagio C-dur, fragm., 1816 (?), wyd. 1897

D 593 2 scherza: B-dur, Des-dur, XI 1817, wyd. 1871

D 780 6 Moments musicaux op. 94: C-dur, As-dur, f-moll, cis-moll, f-moll, As-dur, 1823–28, wyd. 1828

D 817 Ungarische Melodie h-moll, 2 IX 1824, wyd. 1928

D 899 4 Impromptus op. 90: c-moll, Es-dur, Ges-dur, As-dur, lato-jesień 1827 (?), wyd. 1827 (nr 1 i 2), 1857 (nr 3 i 4)

D 935 4 Impromptus op. posth. 142: f-moll, As-dur, B-dur, f-moll, XII 1827, wyd. 1839

D 41 20 menuetów, 1813, wyd. 1889

D 128 12 wiener Deutsche, 1812 (?), wyd. 1897

D 139 Deutscher Cis-dur, 1815, wyd. 1930

D 145 12 walców, 17 lendlerów i 9 écossaises op. 18, 1815–VII 1821, wyd. 1823

D 146 20 walców op. posth. 127, 1815 (nr 1, 3–11), II 1823 (nr 2, 12–20), wyd. 1830

D 158 Ecossaise d-moll/F-dur, 21 II 1815, wyd. 1889

D 299 12 écossaises, 3 X 1815, wyd. 1897 (nr 1–8), 1912 (nr 9–12)

D 334 Menuet A-dur, ok. 1815, wyd. 1897

D 335 Menuet E-dur, z 2 triami, ok. 1813, wyd. 1897

D 365 36 Originaltänze op. 9, 1816–VII 1821, wyd. 1821

D 366 17 lendlerów, 1816–XI 1824, wyd. 1824 (6 i 17), 1869 (1–17)

D 378 8 lendlerów B-dur, 13 II 1816, wyd. 1889

D 380 3 menuety z 2 triami, 22 II 1816, wyd. 1897

D 42 12 deutsche, 1816, wyd. 1871

D 421 6 écossaises, V 1816, wyd. 1889

D 511 Ecossaise Es-dur, ok. 1817, wyd. 1924

D 529 8 écossaises, II 1817, wyd. 1871 (nr 1–3, 6, 8), 1897 (nr 4, 5, 7)

D 600 Menuet cis-moll, pocz. 1814 (?), wyd. 1897

D 606 Marsz E-dur, 1818 (?), wyd. 1840

D 643 Deutscher cis-moll i Ecossaise Des-dur, 1819, wyd. 1889

D 681 12 lendlerów (nr 1–4 zag.), ok. 1815, wyd. 1930

D 697 6 écossaises As-dur, V 1820, wyd. 1889

D 722 Deutscher Ges-dur, 8 III 1821, wyd. 1889

D 734 Wiener Damen-Ländler (16 lendlerów i 2 écossaises) op. 67, ok. 1822, wyd. 1826

D 735 Galop i 8 écossaises op. 49, ok. 1822, wyd. 1825

D 769 2 deutsche, XII 1823–1 1824, wyd. 1889 (1), 1823 (2)

D 779 Valses sentimantales (34 walce) op. 50, ok. 1823, wyd. 1825

D 781 12 écossaises, I 1823, wyd. 1825 (nr 1), 1824 (nr 4 i 7), 1889 (nr 2, 3, 5, 6, 8–12)

D 783 16 deutsche i 2 écossaises op. 33,1 1823–VII 1824, wyd. 1825

D 790 12 deutsche op. posth. 171, V 1823, wyd. 1864

D 816 3 écossaises: D-dur, D-dur, B-dur, IX 1824, wyd. 1956

D 820 6 deutsche, X 1824, wyd. 1931

D 841 2 deutsche, IV 1825, wyd. 1930

D 844 Walc G-dur, 16 IV 1825, wyd. 1897

D 924 12 grazer Walzer op. 91, IX 1827 (?), wyd. 1828

D 925 Grazer Galopp, IX 1827 (?), wyd. 1828

D 969 Valses nobles (12 walców) op. 77, 1826 (?), wyd. 1827

D 970 6 lendlerów, wyd. 1889

D 971 3 deutsche: a-moll, A-dur, E-dur, koniec 1822, wyd. 1823

D 972 3 deutsche: Des-dur, As-dur, A-dur, wyd. 1889

D 973 3 deutsche: E-dur, E-dur, As-dur, wyd. 1889

D 974 2 deutsche Des-dur, wyd. 1889

D975 Deutscher D-dur, wyd. 1889

D 976 Cotillon Es-dur, wyd. 1825

D 977 8 écossaises, wyd. 1889

D 978 Walc As-dur, koniec 1825, wyd. 1825

D 979 Walc G-dur, koniec 1826, wyd. 1826

D 980 2 walce: G-dur, h-moll, koniec 1826, wyd. 1826

D 980d Walc C-dur, koniec 1827, wyd. 1828

fortepianowe na 4 ręce (NA VII/1):

D 1 Fantazja G-dur, 8 IV–1 V 1810, wyd. 1888

D 9 Fantazja g-moll, 20 IX 1811, wyd. 1888

D 48 Fantazja c-moll (Grande Sonate), IV–10 VI1813, wyd. 1871 (bez finału), 1888 (całość)

D 592 Uwertura D-dur „im italienischen Stile” (oprac. wersji orkiestrowej, D 590), XII 1817, wyd. 1872

D 597 Uwertura C-dur „im italienischen Stile” (oprac. wersji orkiestrowej, D 591), XI lub XII 1817, wyd. 1872

D 599 4 polonezy op. 75: d-moll, B-dur, E-dur, F-dur, VII 1818, wyd. 1827

D 602 3 Marches Héroiques op. 27: h-moll, C-dur, D-dur, 1818 lub 1824, wyd. 1824

D 608 Rondo D-dur (Notre amitié est invariable) op. posth. 138, ok. 1818, wyd. 1835

D 617 Sonata B-dur op. 30, lato–jesień 1818, wyd. 1823

D 618 Deutscher G-dur z 2 triami i 2 lendlery E-dur, lato-jesień 1818, wyd. 1909

D 624 8 wariacji e-moll op. 10, na temat francuskiej piosenki, IX 1818, wyd. 1822

D 668 Uwertura g-moll, X 1819, wyd. 1897

D 675 Uwertura F-dur op. 34, XI 1819 (?), wyd. 1825

D 733 3 marsze wojskowe op. 51: D-dur, G-dur, Es-dur, lato-jesień 1818, wyd. 1826

D 773 Uwertura do opery Alfonso i Estrella (oprac. D 732), 1823, wyd. 1826, jako op. 69 wyd. 1830

D 798 Uwertura do opery Fierabras (oprac. D 796), koniec 1823, wyd. 1897

D 812 Sonata C-dur (Grand Duo) op. posth. 140, VI 1824, wyd. 1837

D 813 8 wariacji As-dur op. 35, V-VII 1824, wyd. 1825

D 814 4 lendlery: Es-dur, As-dur, c-moll, C-dur, VII 1824, wyd. 1869

D 818 Divertissement à la hongroise g-moll op. 54, jesień 1824 (?), wyd. 1826

D 819 Six Grandes Marches: Es-dur, g-moll, b-moll, D-dur, es-moll, E-dur op. 40, jesień 1824, wyd. 1825

D 823 Divertissement sur des motifs originaux français e-moll, ok. 1825, wyd. 1826 (nr 1), 1827 (nr 2 i 3)

D 824 6 Polonaisen op. 61: d-moll, F-dur, B-dur, D-dur, A-dur, E-dur, IV–VII 1826, wyd. 1826

D 859 Grande Marche Funèbre c-moll op. 55, XII 1825, wyd. 1826

D 885 Grande Marche Héroïque op. 66, 1826, wyd. 1826

D 908 8 wariacji op. 82 nr 1, na temat z opery Maria F. Hérolda, II 1827, wyd. 1827

D 928 Marsz G-dur (Kindermarsch), 12 X 1827, wyd. 1870

D 940 Fantazja f-moll op. 103,1–IV 1828, wyd. 1829

D 947 Allegro a-moll (Lebensstürme) op. 144, V 1828, wyd. 1840

D 951 Rondo A-dur op. 107, VI 1828, wyd. 1828

D 952 Fuga e-moll op. posth. 152, na fortepian/organy, 3 VI 1828, wyd. 1848

D 968 Allegro i Andante C-dur (Sonatina), 1818 (?), wyd. 1888

D 968a introdukcja i 4 wariacje B-dur op. posth. 82 nr 2 (dawniej D 603), 1824 (?), wyd. 1860

D 968b Deux Marches Caractéristiques C-dur op. posth. 121 (dawniej D 886), 1826 (?), wyd. 1829

Sceniczne:

singspiele:

D 11 Der Spiegelritter, 3-aktowy, fragm., libretto A. v. Kotzebue, 1811–12, wyk. Swiss Radio 11 XII 1949, wyd. 1893, NA II/11

D 84 Des Teufels Lustschloss, libretto A. v. Kotzebue, 2 oprac., 30 X 1813–15 V 1814, ukończ. 22 X 1814, wyk. Wiedeń 12 XII 1879, Musikvereinssaal, wyd. 1888 (1. oprac.), 1890 (2. oprac.), NA II/1

D 137 Adrast, fragm., libretto J. Mayrhoffer (zag.), 1817–19 (?), wyk. fragmentów Wiedeń 13 XII 1868, Redoutensaal, wyd. fragm. 1893, NA II/11

D 190 Der vierjährige Posten, 1-aktowy, libretto T. Körner, 8–19 V 1815, wyk. Drezno 23 IX 1896, wyd. 1888, NA II/2

D 220 Fernando, 1-aktowy, libretto A. Stadler, ukończ. 9 VII 1815, wyst. Magdeburg 18 VIII 1918, wyd. 1888, NA II/2

D 239 Claudine von Villa Bella, 3-aktowy, fragm., libretto J.W. Goethe, 1815, wyk. Wiedeń 26 IV 1913, Gemeindehaus, wyd. 1893, NA 11/12

D 326 Die Freunde von Salamanka, 2-aktowy, libretto J. Mayrhofer, XI–XII 1815, wyst. Halle 6 V 1928, wyd. 1888, NA II/3

D 647 Die Zwillingsbrüder, 1-aktowy, libretto G. v. Hofmann, ukończ. 1819, wyst. Wiedeń 14 VI 1820, Kärntnertortheater, wyd. 1889, NA II/5

D 787 Die Verschworenen (Der häusliche Krieg), 1-aktowy, libretto I.F. Castelli wg Arystofanesa, ukończ. IV 1823, wyst. Frankfurt n. Menem 29 VIII 1861, wyd. 1889,NAII/7

opery:

D 435 Die Bürgschaft, 3-aktowa, fragm., autor libretta nieznany, 1816, wyk. koncert. Wiedeń 7 II 1908, wyd. 1893, NA 11/12

D 701 Sakuntala, 3-aktowa (fragm. I i II aktu), libretto J.P. Neumann wg Kalidasa, X 1820, wyk. koncert. 12 VI 1971, NA 11/13

D 732 Alfonso und Estrella, 3-aktowa, libretto F. v. Schober, 20 IX 1821–27 II 1822, wyst. Weimar 24 VI 1854, wyd. 1892, NA II/6

D 791 Rüdiger, 3-aktowa, fragm., libretto I. v. Mosel (?), V 1823, nr 1 wyst. Wiedeń 5 I 1868, Redoutensaal, wyd. 1867, NA 11/14

D 796 Fierabras, 3-aktowa, libretto J. Kupelwieser, 25 V-2 X 1823, wyst. Karlsruhe 9 II 1897, wyd. 1886, NA II/8

D 918 Der Graf von Gleichen, 2-aktowa, fragm., libretto E. v. Bauernfeld, 19 VI 1827–28, NA 11/14

D 644 Die Zauberharfe, melodram, 3-aktowy, libretto G. v. Hofmann, V–VIII 1820, wyst. Wiedeń 19 VIII 1820, Theater An der Wien, wyd. 1891, NA II/4

D 797 Rosamunde, Fürstin von Zypern, muzyka do dramatu, libretto H. v. Chézy, jesień 1823, wyst. Wiedeń 20 XII 1823, Theater An der Wien, wyd. 1891, NA II/9

Edycje:

Franz Schuberts Werke. Kritisch durchgesehene Gesamtausgabe, wyd. J. Brahms, J. Brüll, A. Door, J. Eppstein, J.N. Fuchs, J. Gänsbacher, J. Hellmesberger, E. Mandyczewski, 21 serii, 41 t., Lipsk 1884–97

Franz Schubert. Neue Ausgabe sämtlicher Werke (NA), wyd. W. Dürr, M. Kube, W. Litschauer, Internationale Schubert-Gesellschaft, 8 serii, Kassel 1964–

wróć do listy

Pobierz w pdf

Drukuj

Schubert, Franz

Biogram i literatura

Kompozycje

Cookies