Małecki Maciej, *27 XI 1940 Warszawa, polski kompozytor. Studiował kompozycję u K. Sikorskiego oraz grę na fortepianie u N. Hornowskiej w PWSM w Warszawie (dyplom z wyróżnieniem 1965). Jako stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w 1968 uzupełniał studia w Eastman School of Music w Rochester pod kierunkiem S. Adlera (kompozycja) i E. Lista (fortepian). Po studiach przez kilka lat grał w duecie fortepianowym z J. Derflem, występując z bogatym repertuarem na 2 fortepiany i na 4 ręce (m.in. W.A. Mozart, F. Chopin, B. Bartók, I. Strawiński, C. Saint-Saëns, W. Lutosławski). W latach 70. komponował przede wszystkim muzykę dla teatru, radia, telewizji i filmu. W następnym dziesięcioleciu porzucił ten rodzaj twórczości na rzecz muzyki koncertowej. W latach 1991–93 pełnił funkcję wiceprezesa, w latach 1993–99 prezesa ZKP. W 1982 otrzymał wyróżnienie na konkursie im. K. Szymanowskiego za 4 pieśni, w 1996 – I nagrodę na Konkursie Kompozytorskim w ramach III Ogólnopolskiego Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie za Niemowlątko na słomie. Laureat nagród za muzykę radiową (1989 nagroda krytyki „Złoty mikrofon”) i telewizyjną.
W pierwszej fazie twórczości, na fali przełomu polityczno-kulturowego po 1956, Małecki był głęboko zafascynowany muzyką jazzową i rozrywkową. Od swego debiutu kompozytorskiego na forum Studenckiego Teatru Satyryków (1967) poświęcił się twórczości popularnej, głównie muzyce dla teatru i piosence teatralnej do tekstów wybitnych autorów polskich i obcych (m.in. A. Osiecka, W. Młynarski, A. Jarecki, B. Leśmian, W. Szekspir), muzyce radiowej, telewizyjnej i filmowej. Tam znajdował azyl przed presją postserialistycznych i sonorystycznych tendencji awangardowych, które stały w sprzeczności z ówczesną estetyką kompozytora. Od lat 80. (punkt przełomowy – Awantura w Recco) muzyka Małeckiego wpisuje swój oryginalny ślad w postmodernistyczny nurt twórczości muzycznej. Na pierwszym miejscu kompozytor stawia wartości związane z ekspresją i treścią muzyczną. Próbuje dokonać syntezy tradycyjnych kategorii tonalno-harmonicznych z dwunastodźwiękowym strukturalizmem, który w pewien sposób zbliża się do tradycji dodekafonii wiedeńskiej (Koncert na puzon i orkiestrę, Pieśń i ostinato) oraz z elementami repetytywności (I Kwartet smyczkowy, Pieśń i ostinato). Najważniejszą rolę odgrywa w muzyce Małeckiego melodia, którą kształtuje kompozytor z małych fragmentów strukturalnych i łączy z wyrafinowanym kontekstem harmonicznym, nie stroniącym od tonalnych odwołań. Melodia i harmonia wzajemnie się warunkują. Harmoniczne wielodźwięki, nierzadko o budowie symetrycznej (jak w Pieśni i ostinato czy Koncercie na puzon), w warstwie melodycznej dopełniane są do materiału pełnej skali chromatycznej. W twórczości Małeckiego obecne są również ślady stylizacji (Concertino w dawnym stylu) i neoklasycznego parodystycznego pastiszu (suita Offenbachiana, Concertino na 12 instrumentów) wywodzącego się z tradycji Strawińskiego. Forma utworów Małeckiego kształtuje się w kręgu klasycznych wzorców gatunkowych (sonata, suita, koncert, kwartet smyczkowy), które w połączeniu z tendencją do strukturalistycznego zdyscyplinowania techniki dźwiękowej (przebiegi lustrzane w I cz. Koncertu saksofonowego), bogatą fakturą i troską o walory brzmieniowe kompozycji, zyskują całkiem nowe zabarwienie. Zdyskontowanie doświadczeń związanych z muzyką użytkową owocuje w niezwykle świeżym i pełnym humoru idiomie kompozytorskim Małeckiego.
Instrumentalne:
orkiestrowe:
Ułańska fantazja na orkiestrę dętą, 1975
Rondo na fortepian i orkiestrę, 1981
Concertino w dawnym stylu na 2 harfy i orkiestrę smyczkową, 1988
Poemat w trzech nastrojach na orkiestrę dętą, 2 harfy i perkusję, 1988
Marsz koncertowy na orkiestrę dętą, 1991
Koncert na harfę elektryczną i orkiestrę, 1992
Koncert na fortepian i orkiestrę dla młodego pianisty, 1993
Koncert na puzon i orkiestrę, 1994
Offenbachiana, suita na orkiestrę z baletu Brazylijczyk w Paryżu, 1994
Polskie hymny wielkanocne na orkiestrę, 1995
Uwertura koncertowa na orkiestrę dętą, 1995
Dziki gołąb, las i panna na orkiestrę, poemat symfoniczny, 1998
Koncert na saksofon altowy i orkiestrę, 1998
kameralne:
Suita na kwintet dęty, 1984
Nokturn na 4 rogi i 4 puzony, 1985
Scherzando na 10 instrumentów, 1988
Concertino na 12 instrumentów, 1990
Pieśń i ostinato na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian, 1988, wyk. Warszawska Jesień 1991
I Kwartet smyczkowy, 1994
Sinfonietta na 9 instrumentów, 1996
II Kwartet smyczkowy, 1997
na instrument solo:
Sonata na fortepian, 1980
Humoreska na fortepian, 1987
Elegia na saksofon altowy, 1988
Wokalne:
Cztery małe pory roku na chór dziecięcy a cappella, sł. E. Szeptyńska, 1994
Niemowlątko na słomie na chór mieszany, sł. E. Szeptyńska, 1996; 2. wersja na głos i fortepian, 1996
2 pieśni na chór mieszany, sł. K. Przerwa-Tetmajer, 1997
4 pieśni na baryton i fortepian, sł. K. Przerwa-Tetmajer, 1981, wyd. Warszawa 1983
piosenki i utwory chóralne dla dzieci
Sceniczne:
Cień, bajka muzyczna dla dorosłych, libr. W. Młynarski wg. J.Ch. Andersena i E. Szwarca, 1973, wyst. Warszawa 1973
Awantura w Recco, opera, libr. W. Młynarski, 1979, wyst. Warszawa 1979
Skrzypek opętany, balet wg baśni B. Leśmiana, 1990, wyst. Poznań 1991
Brazylijczyk w Paryżu, balet na motywach J. Offenbacha, libr. L. Massine, 1992, wyst. Warszawa 1992
muzyka teatralna, m.in.:
Apetyt na czereśnie A. Osieckiej, przedstawienie muzyczne, wyst. Warszawa 1967
Ćwiczenia z Szekspira A. Bardiniego, cykl piosenek dla PWST w Warszawie, 1971
muzyka radiowa, filmowa i telewizyjna