Bauer Andrzej, *25 X 1962 Łódź, polski wiolonczelista, syn Jerzego. Studiował w Akademii Muzycznej w Łodzi u K. Michalika (dyplom z wyróżnieniem uzyskany w 1984), w latach 1986–87 jako stypendysta rządu austriackiego kształcił się u A. Navarry oraz T. Kühnego w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu; w latach 1989–90 dzięki stypendium W. Lutosławskiego kontynuował studia u W. Pleetha w Londynie. Brał udział w licznych kursach mistrzowskich. Jest laureatem konkursów muzycznych: im. D. Danczowskiego w Poznaniu (I nagroda, 1983), „Praska Wiosna” (III nagroda, 1989), międzynarodowego konkursu radiofonii niemieckich w Monachium (I nagroda, 1992). W 1989 otrzymał nagrodę Parlamentu Europejskiego i Rady Europy. Koncertował w wielu krajach europejskich, Azji i Ameryce. Brał udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych, m.in. w Warszawie (Warszawska Jesień), San Juan (Puerto Rico), Paryżu, Louisville (Stany Zjednoczone, Kentucky). W 2014 roku Andrzej Bauer otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych. Prowadzi klasy wiolonczeli na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy, kształcąc wybitnych muzyków, laureatów konkursów krajowych i międzynarodowych. Jest także opiekunem artystycznym Warszawskiej Grupy Cellonet i Chain Ensemble. Był współzałożycielem i od 2018 jest prezesem Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego, a także inicjatorem i kierownikiem artystycznym dwu pierwszych edycji festiwalu muzyki Lutosławskiego Łańcuch (w latach 2004 i 2005).
Obszerny repertuar Andrzeja Bauera obejmuje kompozycje od barokowych po współczesne. Współpracował z wieloma radiofoniami (PR, BBC, ORTF, Norddeutscher Rundfunk, Südwestfunk, Bayerischer Rundfunk), nagrał płyty z utworami m.in.: Schuberta, Webera, Mendelssohna, Brahmsa, Schumanna (wyróżnienie niemieckiej krytyki płytowej, Koch/Schwann), K. Regameya (Lila – koncert na skrzypce, wiolonczelę i orkiestrę, Swiss Radio International), Lutosławskiego (Koncert na wiolonczelę i orkiestrę, Naxos), Szostakowicza, Prokofiewa, Strawińskiego, Messiaena, Panufnika, Mozarta, Chopina, Pendereckiego, Mykietyna. Wydany w 2000 r. przez CD Accord dwupłytowy album zawierający 6 suit na wiolonczelę solo J.S. Bacha przyniósł artyście nagrodę Polskiej Akademii Fonograficznej – Fryderyk 2000.
Ostatnie dwie dekady zaowocowały realizacją szeregu projektów niejednoznacznych pod względem stylistycznym, które cechowało połączenie elementów historycznych ze współczesnymi, elitarnych z popkulturą, wzbogaconych o rozszerzone techniki wykonawcze, znaczny zakres improwizacji i udział technologii cyfrowych. Zaprezentowany w 2002 r podczas 44. Międzynarodowego Festiwalu Warszawska Jesień recital wypełniony prawykonaniami powstałych z jego inspiracji utworów na wiolonczelę solo z towarzyszeniem mediów elektronicznych zainicjował projekt Cellotronicum, który jest przez tego artystę przez wiele lat kontynuowany, a jego kolejna edycja została podczas Warszawskiej Jesieni uhonorowana nagrodą Orfeusz 2006.
