Abbado Claudio, *26 VI 1933 Mediolan, †20 I 2014 Bolonia, syn Michelangela, włoski dyrygent i pianista.
Studia muzyczne odbył w konserwatorium w Mediolanie pod kierunkiem E. Calacego (fortepian), A. Votta (dyrygentura) oraz G.C. Paribeniego i B. Bettinellego (kompozycja). Dodatkowo w 1957 odbył studia uzupełniające (dyrygentura u H. Swarowsky’ego) w akademii muzycznej w Wiedniu. Potem w 1958 otrzymał w Tanglewood (USA) nagrodę S. Kusewickiego, a w 1963 w Nowym Jorku nagrodę D. Mitropoulosa; Dalej zdobył liczne nagrody płytowe, m.in. Grand Prix du Disque (1967). Później od 1969 współpracował z La Scalą a także dyrygował czołowymi zespołami orkiestrowymi w Europie i USA. Następnie w latach 1971–86 był dyrektorem La Scali, potem w latach 1979–88 stał na czele London Symphony Orchestra, poźniej w 1989 objął po H. von Karajanie kierownictwo orkiestry Berliner Philharmoniker, sprawując jednocześnie obowiązki dyrektora Staatsoper (1986–91) i głównego dyrygenta filharmonii w Wiedniu.
Zasłużył się także jako animator życia muzycznego. Jest twórcą festiwalu Wien Modern (1988) i międzynarodowego konkursu kompozytorskiego w Wiedniu (1991), potem od 1992 organizował (z N. Gutman) Berliner Begegnungen, coroczne spotkania mistrzów i adeptów muzyki kameralnej, które poprzedzają festiwal Berliner Festwochen. Później od 1994 był dyrektorem Osterfestspiele w Salzburgu.
Abbado powołał do życia znane już dzisiaj międzynarodowe orkiestry młodzieżowe – European Community Youth Orchestra (1978), Gustav Mahler Youth Orchestra (1988) oraz Chamber Orchestra of Europe (1981), z którą w 1988 nagrał dla firmy DG m.in. Don Giovanniego Mozarta. Z realizacji operowych w La Scali i Staatsoper w Wiedniu, nagranych następnie dla firmy DG, wyróżniają się Aida, Bal maskowy, Don Carlos, Makbet i Simon Boccanegra Verdiego oraz Wozzeck A. Berga. W repertuarze koncertowym Abbada – obok dzieł Mozarta, Beethovena, Schumanna, Brahmsa, Dvořáka, Czajkowskiego, Brucknera, Mahlera, Janáčka, Hindemitha, Prokofiewa – wiele miejsca zajmują utwory współczesne (ceniony głównie jako interpretator muzyki współczesnej), niektóre wykonywane po raz pierwszy, m.in. Atomtod G. Manzoniego (1965), Al gran sole carico d’amore L. Nona (1975), Départ W. Rihma (1988), Samuel Beckett: What is the Word G. Kurtága (wersja na zespół wokalno-instrumentalny, 1991).
