Kleczyński Emanuel, *23 III 1822 Warszawa, †po 1876, polski śpiewak (tenor) i aktor. Debiutował 29 XII 1839 w Warszawie jako Don Ramiro w Kopciuszku Rossiniego. Zaangażowany do opery warszawskiej, śpiewał m.in. w Zampie Hérolda, Cyruliku sewilskim Rossiniego i Fra Diavolo Aubera. W 1852 wyjechał do Wilna, gdzie 28 II 1854 śpiewał partię Jontka w scenicznej wersji 2-aktowej Halki Moniuszki. W 1855 wrócił do Warszawy. Na łamach „Ruchu Muzycznego” J. Sikorski pisał o nim krytycznie, aczkolwiek życzliwie w recenzjach z przedstawień w operze warszawskiej (1857 – Leopold w Żydówce Halévy’ego, 1858 – Nearch w Poliuto Donizettiego i prawdopodobnie Raul de Nangis w Hugonotach Meyerbeera, 1859 – Don Ottavio w Don Giovannim Mozarta, książę w Koniu spiżowym Aubera pod dyrekcją S. Moniuszki). Po utracie pełnych możliwości głosowych występował rzadko. 30 IX 1860 dał koncert pożegnalny w nowej Resursie w Warszawie, a w XII w drodze do Rosji dwa koncerty w Mińsku, śpiewając arie z Fra Diavolo Aubera, Łucji z Lammermoor Donizettiego i Otella Verdiego oraz Serenadę Schuberta. 15 I 1864 wystąpił w Krakowie wraz z żoną Adelą (sopran). Później działał jako aktor dramatyczny; w latach 1866–68 należał do zespołu A. Trapszy, a następnie do zespołu P. Ratajewicza. W 1869 był dyrektorem teatru ogródkowego Tivoli w Warszawie, w następnych latach występował też w innych teatrzykach ogródkowych.
Literatura: Kronika krajowa, „Ruch Muzyczny” 1857 nr 10, 13, 20, 21, 1858 nr 28, 1859 nr 4, 16, 22 i in.; [J. Sikorski] Tenor zapomniany, „Ruch Muzyczny” 1859 nr 5.
