Karczmarewicz Barbara, *2 XII 1910 Warszawa, †21 I 1998 Kraków, polska tancerka i pedagog. W latach 1919–27 uczyła się u M. Sznarowskiej, Z. Spałkowskiej i P. Zajlicha w szkole baletowej w Warszawie i od 1924 występowała w warszawskim balecie. [Wzięła udział, m.in. z S. Miszczykiem i E. Paplińskim, w układzie baletowym otwierającym II akt Króla Rogera K. Szymanowskiego, w prapremierze w 1926]. W 1927 została zaangażowana do baletu Teatru Wielkiego, od 1929 jako solistka; w latach 1933–39 była primabaleriną. Kryzys ekonomiczny Teatru Wielkiego w latach 30. spowodował ograniczenie repertuaru baletowego, toteż Karczmarewicz często tańczyła solo w operetkach. Stworzyła wiele interesujących ról, jak Rosetta (Pulcinella, muz. G. Pergolesi), Królewna (Kleks, muz. W. Macura), Katarzyna (Na kwaterze, muz. S. Moniuszko), Ptak (Ognisty Ptak, muz. I. Strawiński), Swanilda (Coppelia, muz. L. Delibes), Lizetta (Przekorna Lizetta, muz. P. Hertel), Sulamitka (Legenda o Józefie, muz. R. Strauss), Bogini Górnictwa (Pan Twardowski, muz. L. Różycki), Panna Młoda (Harnasie, muz. K. Szymanowski). W latach 1945–47 działała w Krakowie jako pedagog i występowała w programach estradowych. W 1947 wystąpiła w inauguracyjnym przedstawieniu baletu Opery Dolnośląskiej we Wrocławiu (Z krakowiakiem do Wrocławia, muz. Z. Wierciak). W sezonie 1948/49 była solistką baletu Opery Śląskiej w Bytomiu, wykonując partie solowe w Panu Twardowskim oraz rolę Pięknej Dziewczyny w balecie Swantewit (muz. P. Perkowski). 1 IX 1949 została zaangażowana jako primabalerina do baletu opery w Poznaniu, gdzie występowała do emerytury (1971), wykonując następujące role: Kolombina (Karnawał, muz. R. Schumann), Diablica (Noc na Łysej Górze, muz. M. Musorgski), Odetta-Odylia (Jezioro łabędzie, muz. P. Czajkowski), Aurora (Śpiąca królewna, muz. P. Czajkowski), Maria (Fontanna Bachczyseraju, muz. B. Asafjew). W latach 1954–72 wykładała taniec klasyczny w szkole baletowej w Poznaniu. Została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1953).
