Carter Elliott, *11 XII 1908 Nowy Jork, †5 XI 2012 Nowy Jork, amerykański kompozytor, pedagog. Wykładał kompozycję na wielu uczelniach amerykańskich: Peabody Conservatory w Baltimore w latach 1946–48, Columbia University w Nowym Jorku w 1948–50, Queens College w Nowym Jorku w 1955–56, Yale University w 1960–62, Cornell University w Ithaca (Nowy Jork) i Massachusetts Institute of Technology w 1967–68, Juilliard School of Music w Nowym Jorku w 1964–84, ponadto na letnich kursach kompozytorskich w Salzburgu, Dartington i Tanglewood. Carter uzyskał dwukrotnie nagrodę Pulitzera (w 1960 za II i w 1973 za III Kwartet smyczkowy), nagrodę UNESCO (w 1961 za II Kwartet smyczkowy), medal Sibeliusa (1961), złoty medal National Institute of Arts and Letters (1971), nagrodę im. E. von Siemensa (Monachium 1981). Jest pierwszym kompozytorem uhonorowanym United States National Medal of Arts (1985); został dwukrotnie wyróżniony przez rząd Francji: mianowany Komandorem “Ordre des Arts et des Lettres” (1988) oraz Komandorem Legii Honorowej (Commandeur de la Légion d’honneur, 2012). W 2009 otrzymał „Grammy Trustees Award” za całokształ tworczości.
Carter działał we władzach League of Composers, American Composers Alliance i MTMW. Otrzymał doktoraty honoris causa kilku uniwersytetów amerykańskich (m.in. w 1967 Princeton University, w 1970 Yale University i Harvard University oraz w 1983 University of Cambridge). Z okazji 90. rocznicy urodzin Cartera 1998 odbyły się liczne koncerty (Amsterdam, Bruksela, Kolonia, Londyn, Montreal, Nowy Jork, Toronto, Zurych) oraz festiwale poświęcone jego twórczości (w Stanach Zjednoczonych, Anglii, we Włoszech). Muzyka Cartera spotkała się z dużym uznaniem krytyki europejskiej, co zaowocowało w 1987 decyzją o nabyciu manuskryptów kompozytora przez Fundację Paula Sachera w Bazylei.
Carter w licznych publikowanych wypowiedziach szeroko komentował własną twórczość i współczesne życie muzyczne. W swej twórczości, zdominowanej przez muzykę instrumentalną, kontynuował rodzime tradycje nowej muzyki spod znaku American Five, rozwijał idee twórcze Strawińskiego w zakresie kształtowania czasu muzycznego, nawiązywał do koncepcji „rozwijającej się wariacji” i Grundgestalt Schönberga, ale już w latach 50. i 60. wypracował własne zasady dramaturgii muzycznej związanej z eksponowaniem wielu równoczesnych warstw brzmieniowych. W utworach z lat 1938–48, zarówno scenicznych, instrumentalnych, jak i wokalnych, zauważyć można wpływy idiomu kompozytorskiego Strawińskiego, Hindemitha i Coplanda przejawiające się w preferowaniu przejrzystej faktury i przebiegów diatonicznych. Interesującą propozycją kompozytorską w zakresie organizacji czasu była – inspirowana utworami Strawińskiego, Ivesa i muzyką pozaeuropejską – tzw. metryczna modulacja (metric modulation) polegająca m.in. na proporcjonalnej zmianie metrycznego pulsu, a w zakresie formy – idea równoczesnego prowadzenia kilku różnych akcji muzycznych, skontrastowanych przez odmienny rodzaj ruchu, tempa, inne relacje interwałowe, artykulację i środki wykonawcze. Pod koniec lat 40. (m.in. pod wpływem lektury S. Freuda, filozofii A.N. Whiteheada) Carter zaakceptował estetykę ekspresjonizmu i do połowy lat 70. był otwarty na awangardowe idee formułowane przez europejskich i amerykańskich kompozytorów i teoretyków. Świadectwem nowej postawy estetycznej przejawiającej się w emancypacji dysonansu i rozmaitej realizacji idei prekompozycyjnej serii klas wysokości są jego dzieła kameralne (kwartety smyczkowe) i orkiestrowe (koncerty z lat 60.). Podstawą kształtowania dramaturgii muzycznej stała się zasada symetrycznej ewolucji wydarzeń muzycznych: od wielości różnych, równocześnie prezentowanych planów brzmieniowych do ich homogenizacji, a następnie stopniowe ich skontrastowanie do pierwotnej złożoności i skomplikowania faktury. Taką konstrukcję ma m.in. Double Concerto (1961), gdzie skrajne części są maksymalnie złożone i skomplikowane, a w centralne części oba zespoły grają zgodnie w uproszczonej fakturze. Na podobnej zasadzie muzyka ewoluuje w II Kwartecie, gdzie każdy instrument realizuje inny przebieg dźwiękowy dający wrażenie improwizacji, ale jest on oparty na prekompozycyjnie wybranej grupie interwałów i łączony z takim rodzajem ruchu dźwięków i ich artykulacją, który uwydatnia odrębne „charaktery” kojarzone z wirtuozerią (I skrzypce), lakonicznością i porządkiem (II skrzypce), teatr, patosem (altówka), gwałtownością i niepokojem związanym z tempem accelerandi-decelerandi (wiolonczela). W III Kwartecie kompozytor podzielił zespół na dwie grające równocześnie grupy; pierwsza wykonuje zawsze quasi rubato 4 zróżnicowane wyrazowo fragmenty, druga zaś gra sempre giusto, realizuje 6 innych fragmentów, które tworzą odrębną sekwencję następstw. Utwory Cartera skomponowane w 2. połowie lat 70. znamionuje uproszczenie faktury, rezygnacja z totalnej dysonansowości i faworyzowanie lirycznego klimatu brzmieniowego, wyraźnego zwłaszcza w kompozycjach wokalnych (A Mirror on which to Dwell 1975, Syringa 1978, In Sleep, in Thunder 1981, Of Challenge and of Love 1994). Ale nadal w muzyce Cartera istotna jest idea dialogu i polifonii (np. Syringa to pieśń o Orfeuszu śpiewana przez mezzosopran w języku angielskim i równocześnie przez baryton w języku starogreckim). W 3-częściowej Symphonii, inspirowanej poezją siedemnastowiecznego poety angielskiego R. Crashawa, Carter nawiązuje zarówno do muzyki Brucknera, jak i nowojorskiego eksperymentatora M. Feldmana. Ostatnie utwory instrumentalne Cartera, zwłaszcza często wykonywane Koncert skrzypcowy (1990) i Koncert klarnetowy (1996) oraz opera What Next? (1998) z jednej strony świadczą o poszukiwaniu klas, równowagi i „utraconego piękna” brzmieniowego, zaś z drugiej są kontynuacją podstawowych – wypracowanych w latach poprzednich – zasad kształtowania muzyki. Utwory Cartera prezentowane były w Polsce, m.in. na festiwalach Warszawskiej Jesieni (np. Kwartety smyczkowe nr 1 [w 1960], nr 4 [w 1990], a w roku 1986 w obecności kompozytora wykonano Triple Duo). Krytycy zwracają uwagę na niezwykłą eksplozję twórczą Cartera w ostatnich latach jego długiego życia: w ciągu 75 lat pracy twórczej napisał ponad 150 utworów, ale po ukończeniu dziewięćdziesiątego roku życia skomponował ponad 60 utworów (solowych, kameralnych i orkiestrowych). Jego ostatni utwór Epigrams (2012) na trio fortepianowe miał premierę na Aldeburgh Festival w czerwcu 2013 roku.
Literatura: Flawed Words and Stubborn Sounds. A Conversation with Elliott Carter, wyd. A. Edwards, Nowy Jork 1971; R. Jackson (red.), Elliott Carter: Sketches and Scores in Manuscript, Nowy Jork 1973; D. Schiff The Music of Elliott Carter, Nowy Jork 1983, wyd. nowe poszerz. Ithaca (Nowy Jork) 1998; Ch. Rosen The Musical Languages of Elliott Carter, Waszyngton 1984; D. Harvey The Later Music of Elliott Carter. A Study in Music Theory and Analysis, Nowy Jork 1989; E. Restagno, Elliott Carter in Conversation with Enzo Restagno for Settembre Musica 1989, Brooklyn 1989; Carter, red. E. Restagno, Turyn 1989; H. Pollack Harvard Composers: W. Piston and His Students, from Elliott Carter to F. Rzewski, Metuchen (New Jersey) 1992; Ch. Rosen, H. Holliger, A. Edwards Entretiens avec Elliott Carter, Genewa 1992; W.T. Doering Elliott Carter. A Bio-Bibliography, Westport (Connecticut) 1993; Zbigniew Skowron, Nowa muzyka amerykańska, Kraków 1995; H. Eisenlohr Komponieren als Entscheidungsprozess. Studien zur Problematik von Form und Gehalt, dargestellt am Beispiel von Elliott Carters „Trilogy for oboe and harp” (1992), Kassel 1999; John F. Link Elliott Carter. A Guide to Research, Nowy Jork 2000; Max Noubel, Elliott Carter, ou le temps fertile, Genewa 2000; Felix Meyer, Anne C. Shreffler (red.), Elliott Carter: A Centennial Portrait in Letters and Documents, Woodbridge 2008; Marc Ponthus, Susan Tang (red.), Elliott Carter: A Centennial Celebration. Hillsdale 2008; James Wierzbicki, Elliott Carter, Urbana 2011; Guy Capuzzo,. Elliott Carter’s ‘What Next?’: Communication, Cooperation, Separation. Rochester 2012; Marguerite Boland, John Link (red.), Elliott Carter Studies. Cambridge 2012; Max Noubel (red.), Hommage à Elliott Carter, Paryż 2013; David Schiff, Carter, Oxford 2018; Laura Emmery, Compositional Process in Elliott Carter’s String Quartets: A Study in Sketches. Nowy Jork 2020; Elliott Carter Studies Online, red. John Link, Marguerite Boland, Guy Capuzzo, vol, I–IV (2016, 2017, 2018, 2021); John F. Link, Elliott Carter’s Late Music, Cambridge 2022.
Prace:
The Writings of Elliott Carter: An American composer looks at modern music, red. E. Stone, K. Stone, Bloomington-Londyn 1977
Carter, red. Enzo Restagno (przekł. włoski niektórych esejów Cartera), Turyn 1989
Elliot Carter. Collected Essays and Lectures 1937–1995, red. J.W. Bernard, Rochester 1997
La dimension du temps: Seize essais sur la musique (przekł. francuski niektórych esejów Cartera), Genewa 1998
Harmony Book, red. N. Hopkins, J.F. Link, Nowy Jork 2002
artykuły:
A. Skulsky Elliott Carter, „American Composers Alliance Bulletin” II, 1953
W. Glock „A Note on Elliott Carter „The Score and I.M.A. Magazine” (12) 1955
R.F. Goldman The Music of Elliott Carter „The Musical Quarterly” II, 1957; przedruk w: Selected Essays and Reviews 1948–1968, red. D. Klotzman, Brooklyn 1980
M. Boykan Elliott Carter and the Postwar Composers, „Perspectives of New Music” II, 1964; przedruk w: Perspectives on American Composers, red. B. Boretz, E. T. Cone, Nowy Jork 1971
B. Northcott Elliott Carter: Continuity and Coherence, „Music and Musicians” XII, 1971–72
Th. DeLio Spatial Design in Elliott Carter’s Canon for 3., „Indiana Theory Review” I, 1980
Ch. Rosen, P.-É. Will Un morceau facile: Le double concerto d’Elliott Carter, „Critique: Revue générale des publications françaises et étrangères”, 1981
G. Gass Elliott Carters Second String Quartet. Aspects of Time and Rhythm, „Indiana Theory Review” 1981 nr 3
R. Derby Carter’s Duo for Violin and Piano, „Perspectives of New Music” I/2, 1981–1982
J. Bernard Spatial Sets in Recent Music of Elliott Carter, „Music Analysis” II, 1983
A. Mead Pitch Structures in Elliott Carters String Quartet No. 3, „Perspectives of New Music” XXII, 1983/84
L. Kramer Song as Insight: John Ashbery, Elliott Carter, and Orpheus, w: Music and Poetry. The Nineteenth Century and After, Berkeley 1984
R. Piencikowski Fonction relative du timbre dans la musique contempraine: Messiaen, Carter, Boulez, Stockhausen, „Analyse musicale” III, 1986
R. Groth Über die Konzerte Elliott Carters, w: Amerikanische Musik seit Ch. Ives, red. H. Danuser, D. Kämper i P. Terse, Laaber 1987
S. Lipman Doing New Music, Doing American Music, „New Criterion” III, 1987
J. Bernard The Evolution of Carters Rhythmic Practice, „Perspectives of New Music” XXVI, 1987/88
D. Schiff Elliott Carter’s Harvest Home, „Tempo” 1988 nr 167
H. Danuser Spätwerk als Lyrik. Über Elliott Carters Gesänge nach Dichtungen von E. Bishop, J. Ashbery und R. Lowell, w księdze międzynarodowego sympozjum poświęconego Ch. Ivesowi, Kolonia 1988, red. K.W Niemöller, Ratyzbona 1990; przedruk jako Elliott Carter, Late Work as Lyric Poetry, przekł. angielski M. Truniger, „Sonus” I, 1998
J. Bernard An Interview with Elliott Carter, „Perspectives of New Music” XXVIII, 1990
H. Holliger Abseits des Mainstreams: Ein Gespräch mit dem amerikanischen Komponisten Elliott Carter, „Neue Zeitschrift für Musik” III, 1991
A. Shreffler „Give the Music Room”. Elliott Carters „ View of the Capitol from the Library of Congress” aus „A Mirror on Which to Dwell”, w: Zwölf Komponisten des 20. Jahrhunderts, «Quellenstudien» II, red. F. Meyer, Bazylea 1993
W. Gratzer Wahlverwandter des Expressionismus. Über Elliott Carters Traditionsverständnis, w: Die Neue Musik in Amerika. Über Traditionslosigkeit und Traditionslastigkeit, red. O. Kolleritsch, Graz 1994
A. Mead The Role of Octave Equivalence in Carter’s Recent Music oraz A. Shreffler Elliott Carter and His America, „Sonus” 1994 nr 2
J. Lochhead On the ‘Framing’ Music of Elliott Carter’s First String Quartet, w: Musical Transformation and Musical Intuition: Essays in Honor of David Lewin, red. R. Atlas, M. Cherlin, Roxbury 1994
J. Bernard Elliott Carter and Modern Meaning of Time, „The Musical Quarterly” LXXIX, 1995
A. Mead Twelve-Tone Composition and the Music of Elliott Carter, w: Concert Music, Rock and Jazz Since 1945. Essays and Analytical Studies, red. E. West Marvin I R. Hermann, Rochester (Nowy Jork) 1995
T. Koivisto Aspects of Motion in Elliott Carter’s Second String Quartet, „Intégral” (10) 1996
D. Vermaelen Le statut de l’esquisse dans la pensée musicale d’Elliott Carter, „Les cahiers du CIREM” (40–41), 1997
F. Meyer Klassizistische Tendenzen in der amerikanischen Musik der zwanziger bis vierziger Jahre, w: Die klassizistische Moderne in der Musik des 20. Jahrhunderts, red. H. Danuser, Winterthur 1997
M. Noubel, Expressivité et structure chez Carter. Les caractères musicaux et les formes de la composition, „Dissonance” 1998
D. Vermaelen Aspects de la pensée musicale d’Elliott Carter dans Syringa: Invention formelle et réflexion sur le temps, „Revue de musicologie” I, 1999
D. Vermaelen Fonction de la polyrhythmie dans la pensée musicale d’Elliott Carter, „Mitteilungen der Paul Sacher Stiftung”, 1999
F. Cox Elliott Carter zum 90. Geburtstag: Figment for solo cello, „Musik & Ästhetik” IX, 1999
J. Gottlieb Elliott Carter’s Piano Concerto and the Ford Foundation’s Support of American Composers and Performers, w: Pianist, Scholar, Connoisseur: Essays in Honor of Jacob Lateiner, red. B. Brubaker, J. Gottlieb, Stuyvesant 2000
D. Schmidt Formbildende Tendenzen der Musikalischen Zeit. Elliott Carters Konzept der Tempo-Modulation im zweiten Quartett als Folgerung aus dem Denken Schönbergs, w: Jahrbuch des Staatlichen Instituts für Musikforschung Preußischer Kulturbesitz 1999, red. G. Wagner, Stuttgart 2000
L. Powell Die Musik von Elliott Carter, „Musik & Ästhetik” VI, 2002
B. Ravenscroft, Setting the Pace: The Role of Speeds in Elliott Carter’s ‘A Mirror on Which to Dwell’, „Music Analysis” (22) 2003
M. Noubel, D. Vermaelen, L. Quetin Le Quatour pour hautbois et cordes d’Elliott Carter ou la complexité de l’évidence, „Musicorum”, 2003
A.C. Shreffler Instrumental Dramaturgy as Humane Comedy: What Next? by Elliott Carter and Paul Griffiths, w: Musiktheater heute, red. H. Danuser, M. Kassel, Moguncja 2003
J.W. Bernard Poem as non-verbal text: Elliott Carter’s Concerto for Orchestra and Saint-John Perse’s Winds, w: Analytical Strategies and Musical Interpretation, red. C. Ayrey, M. Everist, Cambridge 2004
G. Capuzzo The Complement Union Property in the Music of Elliott Carter, „Journal of Music Theory” I, 2004
T. Koivisto Syntactical Space and Registral Spacing in Elliott Carter’s Remembrance, „Perspectives of New Music” II, 2004
D. Vermaelen Elliott Carter’s Sketches: Spiritual Exercises and Craftsmanship, w: A Handbook to Twentieth Century Musical Sketches, red. P. Hall, F. Sallis, Cambridge 2004
Ch. Carey Elliott Carter: ‘Fountain of Youth’, „Signal to Noise: The Journal of Improvised and Experimental Music” (41) 2006
M. Kunkel, A. Schmid Fons juventatis: Heinz Holliger im Gespräch mit Elliott Carter, „Dissonanz/Dissonance”, 2006
M. Boland ‘Linking’ and ‘Morphing’: Harmonic Flow in Elliott Carter’s ‘Con Leggerezza Pensosa,’ „Tempo” (60/237) 2006
J. Roeder Autonomy and Dialogue in Elliott Carter’s ‘Enchanted Preludes’, w: Analytical Studies in World Music, red. M. Tenzer, Nowy Jork 2006
Ph. Albèra Elliott Carter à travers ses écrits, w: Le son et le sens: Essais sur la musique de notre temps, Genewa 2007
M. Noubel What do I say? How do I say? Who am I to say?’: Quelques considérations sur la dramaturgie musicale dans ‘What Next?’ d’Elliot Carter, w: L’écriture musicale et son expression scénique au XXe siècle, red. G. Ferrari, Paryż 2007
D. Vermaelen Vue sur l’atelier d’Elliott Carter (à partir du Triple duo), „Circuit: Musiques contemporaines” I, 2008
Elliott Carter on the ‘different time worlds’ in string quartets nos. 1 and 2, w: Music in the USA: A documentary companion, red. J. Tick, P. Beaudoin, Oxford 2008
G.R. Koch, Halbamerikanischer Amerikaner: Elliott Carter zum Hundertsten – Elliott Carter, Nestor der Gegenwartsmusiker, zum Hundertsten, „Neue Musikzeitung” XII, 2008
S. Stähr Im Jungbrunnen der Musik: Elliott Carter zum 100. Geburtstag, „Berliner Philharmoniker: Das Magazin”, 2008
F.J. Oteri The Carter Century, „Symphony” VI, 2008
È. Poudrier Local Polymetric Structures in Elliott Carter’s ‘90+ for Piano’ (1994), w: The Legacy of Modernism, red. B. Heile, Londyn 2008
A. Whittall A Play of Pure Forces’? Elliott Carter’s Opera in Context, „The Musical Times” 2008
D. Albright Elliott Carter and Poetry: Listening to, Listening Through, w: Music Speaks: On the Language of Opera, Dance, and Song, Chicago 2009
L. Lesle Transatlantische Zeitzeichen: Porträt eines Jahrhunderts – Elliott Carter in Briefen und Dokumenten, „Neue Zeitschrift für Musik: Das Magazin für neue Töne” II, 2009
J.W. Bernard The String Quartets of Elliott Carter, w: Intimate Voices: Aspects of Construction and Character in the Twentieth-Century String Quartet, E. Jones, Rochester 2009
J.B. Mailman An Imagined Drama of Competitive Opposition in Carter’s ‘Scrivo in Vento’, „Music Analysis” II/III, 2009
J. Roeder A Transformational Space for Elliott Carter’s Recent Complement-Union Music, w: Mathematics and Computation in Music: First International Conference, MCM 2007, red. T. Klouche, Th. Noll, Heidelberg 2009
J. Daniel Jenkins After the Harvest: Carter’s Fifth String Quartet and the Late Late Style, „Music Theory Online” III, 2010
J.-Y. Bosseur Elliott Carter: Écoute, temps et mémoire, w: De vive voix: Dialogues sur les musiques contemporaines, Paryż 2010
F. Meyer, ‘… keine Geduld mehr für längere Sachen’: Ein Blick auf szei späte Miniaturen von Elliott Carter, w: Ereignis und Exegese: Musikalische Interpretation, Interpretation der Musik, Schliengen 2011
D. Guberman Elliott Carter’s Cold War Abandonment of the Chorus, „Mitteilungen der Paul Sacher Stiftung” 2012
L. Emmery Rhythmic Process in Elliott Carter’s Fourth String Quartet, „Mitteilungen der Paul Sacher Stiftung”, 2013
P. Hahn Elliott Carter ruhe sanft, „Die Tonkunst: Magazin für klassische Musik und Musikwissenschaft” I, 2013
N.Y. Rao, ‘Allegro scorrevole’ in Carter’s First String Quartet: Crawford and the Ultramoden Inheritance, „Music Theory Spectrum” II, 2014
Th. DeLio A Web of Words: Elliott Carter’s ‘End of a Chapter’, „College Music Symposium” (56) 2016
K. Coulembier Static Structure, Dynamic Form: An Analysis of Elliott Carter’s Concerto for Orchestra, „Perspectives of New Music” I, 2016
A. Mead, Fuzzy Edges: Notes on Musical Interaction in the Music of Elliott Carter oraz J. Nichols, Mistaken Identities in Carter’s Variations for Orchestra, „Elliott Carter Studies Online”, 2016
D. Rust A kinetic projection of ideas: Rhythm and phrasing in Elliott Carter’s piano sonata, „Elliott Carter studies online” (2), 2017
G. Capuzzo Balancing the familiar and the unfamiliar: Three Elliott Carter pieces with quiet endings, „Elliott Carter studies online” (3), 2018
R.S. Vandagriff, An old story in a new world: Paul Fromm, the Fromm Music Foundation, and Elliott Carter, „The journal of musicology” IV, 2018
J.F. Link Harmony in Elliott Carter’s late music, „Music theory online” I, 2019
L. Emmery Beyond long-range polyrhythms: Harmonic process in Elliott Carter’s fourth string quartet, „Contemporary music review” III/IV, 2019
J. Leathwood, D. Leong, Local frictions and long-range connections in Carter’s Changes for guitar, w: Performing knowledge: Twentieth-century music in analysis and performance, red. D. Leong, Oxford 2019
G. Capuzzo Elliott Carter and musical silence: Intermittences and Sound and silence in time, „Journal of music theory” I, 2020
I. Braus Elliott Carter’s analysis of his piano sonata (1945–46): A moment of music historical agnosia?, „Current musicology” (108) 2021
M. Santana Particular cases of approach to rhythm, metric, and time in Elliott Carter’s piano work, w: Perspectives on contemporary musical practices: From research to creation, red. M. Soveral, Cambridge 2022
Filmy i nagrania wideo
Ch. Hegedus, D. A. Pennebaker Elliott Carter (wyprodukowany przez „Programs in the Arts of SUNY”, Buffalo, 1980
A. Benson Elliott Carter (London Weekend Television), 1986
F. Scheffer Time Is Music: Elliott Carter and John Cage (produkcja: Henk Pauwels. Sine Film/Video), 1988
F. Scheffer A Labyrinth of Time (Alegri Film BV DVD), 2004
Kompozycje:
Instrumentalne:
orkiestrowe:
Suite [z baletu Pocahontas], 1939, zrew. 1960
Symphony no. 1, 1942
Holiday Overture, 1944
Suite [z baletu The Minotaur], 1947
Variations for Orchestra, 1955
Double Concerto na klawesyn, fortepian i 2 orkiestry kameralne, 1961
Koncert fortepianowy, 1965
Concerto for Orchestra, 1969
A Symphony of Three Orchestras, 1976
Three Occasions, 1986–89: A Celebration of Some 100 x 150 Notes, 1986, Remembrance, 1988, Anniversary, 1989
Koncert obojowy, 1987
Koncert skrzypcowy, 1990
Symphonia „Sum fluxae pretium spei”, 1993–97, 3 cz.: Partita, 1993, Adagio tenebroso, 1995, Allegro scorrevole, 1997
Koncert klarnetowy, 1996
Koncert wiolonczelowy, 2000
Boston Concerto, 2002
Dialogues na fortepian i orkiestrę kameralną 2003
Réflexions na orkiestrę kameralną 2004
3 Illusions for Orchestra, 2002–2004 (Micomicón 2002, Fons Juventatis 2004, More’s Utopia 2004)
Soundings na fortepian i orkiestrę, 2005
Koncert na róg, 2006
Interventions na fortepian i orkiestrę, 2007
Sound Fields na orkiestrę smyczkową 2007
Concertino na klarnet basowy i orkiestrę kameralną 2009
kameralne:
Canonic Suite na 4 saxofony, 1939 zrew. na 4 klarnety, 1955–6
Pastoral na rożek angielski/altówkę/klarnet i fortepian, 1940
Elegy na wiolonczelę i fortepian, 1943
Sonata na wiolonczelę i fortepian, 1948
Woodwind Quintet, 1948
8 Etudes and a Fantasy na flet, obój, klarnet i fagot, 1949–50
8 Pieces na 4 kotły, 1950–66
String Quartet no. 1, 1950–51 (wyk. polskie Warszawska Jesień 1960)
String Quartet no. 2, 1959
String Quartet no. 3, 1971
String Quartet no. 4, 1986 (wyk. polskie Warszawska Jesień 1990)
String Quartet no. 5, 1995
Sonata na flet, obój, wiolonczelę, klawesyn, 1952
Canon for 3: in memoriam Igor Stravinsky na 3 te same instrumenty, 1971
Duo na skrzypce i fortepian, 1973–4
A Fantasy about Purcell’s “Fantasia Upon One Note” na róg, 2 trąbki, 2 puzony, 1974
Brass Quintet na róg, 2 trąbki, 2 puzony, 1974
Triple Duo na flet, klarnet, skrzypce, wiolonczelę, fortepian i perkusję, 1983, (wyk. polskie Warszawska Jesień 1986)
Canon for Four na flet, klarnet basowy, skrzypce i wiolonczelę, 1984
Esprit rude/esprit doux na flet i klarnet, 1984
Penthode na 5 grup po 4 instrumentalistów, 1985
Birthday Flourish na 5 trąbek, 1988
Enchanted Preludes na flet i wiolonczelę, 1988
Con leggerezza pensosa. Omaggio a Italo Calvino na klarnet, skrzypce i wiolonczelę, 1990
Kwintet na fortepian i instrumenty dęte, 1991
Trilogy: 1. Bariolage na harfę, 2. Inner Song na obój, 3. Immer neu na obój i harfę, 1992
Fragment na kwartet smyczkowy, 1994
Fragment no. 2 na kwartet smyczkowy, 1999
Esprit rude/esprit doux II na flet, klarnet i marimbę, 1995
Luimen na trąbkę, puzon, harfę, wibrafon, mandolinę i gitarę, 1997
Kwintet na fortepian i kwartet smyczkowy, 1998
Asco Concerto (dla holenderskiego zespołu ASKO), 2000
Oboe Quartet, 2001
Hiyoku na 2 klarnety, 2001
Au Quai na fagot i altówkę, 2002
Call na 2 trąbki i róg, 2003
Mosaic na zespół instrumentów, 2004
Tri-Tribute (Matribute, Fratribute, Sistribute) na fortepian, 2008
Clarinet Quintet, 2007
Tintinnabulation na sekset instrumentów perkusyjnych, 2008
Nine by Five na flet, obój, fagot, róg, 2009
Tre Duetti na skrzypce i wiolonczelę, 2008–9
Double Trio na trąbkę, puzon, perkusję, fortepian, skrzypce, wiolonczelę, 2011
Trije glasbeniki na flet, klarnet basowy, harfę, 2011
Rigmarole na wiolonczelę i klarnet basowy, 2011
String Trio na skrzypce, altówkę i wiolonczelę, 2011
Epigrams na fortepian, skrzypce i wiolonczelę, 2012
na instrumenty solo:
Sonata na fortepian, 1946; wersja zrewid., 1982, wyk. polskie Warszawska Jesień 1994
Night Fantasies na fortepian, 1980, wyk. polskie Warszawska Jesień 1986
Changes na gitarę, 1983, wyk. polskie Warszawska Jesień 1989
Riconoscenza per G. Petrassi na skrzypce, 1984, wyk. polskie Warszawska Jesień 1986
Scrivo in vento na flet, 1991
Gra na klarnet, 1993, wyk. polskie Warszawska Jesień 1994
90+ na fortepian, 1994
Figment na wiolonczelę, 1994
Figment II: Remembering Mr. Ives, na wiolonczelę, 2001
Figment III na kontrabas, 2007
Figment IV na altówkę, 2007
Figment V na marimbę, 2009
Figment VI na obój, 2011
A 6 Letter Letter na rożek angielski, 1996
Shard na gitarę, 1997
2 Diversions na fortepian, 1999
Retrouvailles na fortepian, 2000
Retracing na fagot, 2002
Retracing II na róg, 2009
Retracing III na trąbkę, 2009
Retracing IV na tubę, 2011
Retracing V na puzon, 2011
Steep Steps na klarnet basowy, 2001
2 Thoughts About the Piano (Intermittences, Caténaires) na fortepian, 2005–06
Tri-Tribute na fortepian, 2007–2008
Mnemosyné na skrzypce, 2011
Wokalno-instrumentalne:
chóralne:
Harvest Home na SATB, sł. R. Herrick, 1937 zrew. 1997
Let’s be Gay na SSAA i 2 fortepiany, sł. J. Gay, 1937
Heart not so heavy as mine na SATB, sł. E. Dickinson, 1938
The Harmony of Morning na SSAA i orkiestrę kameralną, sł. M. Van Doren, 1944
Musicians Wrestle Everywhere na SSATB i trąbka ad libitum, sł. E. Dickinson, 1945
Emblems na TTBB i fortepian, sł. A. Tate, 1947
Mad Regales na sopran, mezzosopran, alt, tenor, baryton i bas, sł. J. Ashbery, 2007
na głosy solowe:
Tell me where is fancy bred? na alt i gitarę, sł. W. Shakespeare, 1938
Voyage na mezzosopran lub baryton i fortepian, sł. H. Crane, 1943
Warble for Lilac-Time na sopran lub tenor i fortepian lub orkiestrę kameralną, sł. W. Whitman, 1943, zrew. 1954
A Mirror on which to Dwell na sopran i zespól instrumentów, sł. E. Bishop, 1975
Syringa, pieśń na mezzosopran, baryton i 11 instrumentów, sł. J. Ashbery, 1978
In Sleep, in Thunder, pieśń na tenor i 14 instrumentów, sł. R. Lowell, 1981
Of Challenge and of Love, pieśń na sopran i fortepian, sł. J. Hollander, 1994
Tempo e Tempi na sopran, skrzypce, rożek angielski i klarnet basowy, sł. E. Montale, S. Quasimodo, G. Ungaretti, 1998
Of Rewaking na sopran i orkiestrę, sł. W.C. Williams, 2002
In the Distances of Sleep na mezzosopran i orkiestrę kameralną, sł. W. Stevens, 2006
La Musique na sopran, sł. Baudelaire, 2007
On Conversing with Paradise na baryton i zespół instrumentów, sł. E. Pound, 2008
Poems of Louis Zukofsky na sopran i klarnet, sł. L. Zukofsky, 2008
What Are Years na sopran i zespół instrumentów, sł. M. Moore, 2009
A Sunbeam’s Architecture na tenor i orkiestrę kameralną, sł. E.E. Cummings, 2010
Three Explorations baryton i zespół instrumentów dętych, sł. T.S. Eliot, 2011
Sceniczne:
Pocahontas, balet, 1938–9, wyst. Nowy Jork 1939
The Minotaur, balet, 1947, wyst. Nowy Jork 1947
What Next?, opera 1-akt., libr. P. Griffiths, 1998, wyst. Berlin 1999 (potem także w Tanglewood, Monachium, Nowym Jorku, Wiedniu, Melbourne, Montpellier i Duisburgu)
