Logotypy UE

Migot, Georges

Biogram i literatura

Migot [mig’o] Georges, *27 II 1891 Paryż, †5 I 1976 Levallois (k. Paryża), francuski kompozytor. W 1909 rozpoczął studia w konserwatorium w Paryżu, gdzie uczył się kompozycji u Ch.-M. Widora, dyrygentury u V. d’Indy’ego, historii muzyki u M. Emmanuela oraz gry na organach u A. Guilmanta i E. Gigouta. Ciężko ranny podczas I wojny światowej, powrócił do konserwatorium prawdopodobnie w 1918. Już jego wczesne dzieła zyskały nagrody: Prix Lily Boulanger 1918, Prix Lepaulle 1919 i Prix Halphen 1920. Zyskał również rozgłos jako malarz (wystawy 1917, 1919) oraz pisarz (Essais pour une esthétique générale 1920). W 1921 otrzymał nagrodę Fundacji Blumenthala za całokształt dorobku artystycznego. W latach 20. i 30. Migot rozwinął intensywną działalność twórczą; jego nowe dzieła były stale wydawane, a w związku z ich licznymi wykonaniami Migot dużo podróżował (zwłaszcza do Szwajcarii, Holandii, Włoch). Szczególnym powodzeniem cieszyła się symfonia Les Agrestides, opera kameralna Le rossignol en amour oraz etiudy koncertowe na fortepian Le zodiaque. Po wybuchu II wojny światowej Migot napisał sonatę fortepianową Polonia dedykowaną walczącej Polsce i przerwał pracę twórczą, dopiero w 1941 powrócił do komponowania, tworząc Pasję, dzieło będące centralną pozycją w wielkim cyklu 6 oratoriów poświęconych życiu Chrystusa (1936–54). Pasja zapoczątkowała nowy etap twórczości Migota, przeniknięty mistycyzmem i tematyką religijną. W latach 1949–61 Migot pełnił funkcję konserwatora w Musée du Conservatoire w Paryżu.

Twórczość Migota zakorzeniona jest w tradycji francuskiej; we wczesnych kompozycjach widoczne są wpływy Debussy’ego, Faurégo, później także klawesynistów francuskich (zwłaszcza Preludia na fortepian, 1925). Spośród innych ówczesnych kompozytorów Migot wyróżnia się jednak ze względu na swój oryginalny język muzyczny. Cechą charakterystyczną jego stylu jest konsekwentne stosowanie środków polifonicznych, ewolucjonizm melodyczny, linearyzm faktury, występowanie modalizmów, brak jasno określonych ciążeń tonalnych. W poszukiwaniu nowych środków wyrazowych i brzmieniowych Migot czerpał inspirację z różnych źródeł: sztuki orientalnej (7 petites images du Japon, Le paravent de laque aux 5 images, Hagoromo, 2 stèles), śpiewu ptaków (6 petits préludes, Le mariage des oiseaux) lub tematyki biblijnej. Dorobek twórczy Migota jest bardzo bogaty, a zasięg podejmowanych gatunków szeroki. Jego zainteresowania ewoluowały od muzyki instrumentalnej (preferowanej w młodości) do utworów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, które dominowały później; mniejsze znaczenie mają utwory sceniczne (oprócz cieszących się popularnością Hagoromo i Le rossignol en amour). Szczególną rolę w muzyce Migota odgrywa śpiewna melodyka o szerokim ambitus, ewolucyjnym charakterze, z częstym stosowaniem ornamentyki. Forma kształtowana jest w oparciu o ewolucjonizm motywiczny, a nie poprzez realizację z góry założonych schematów.

Literatura: L. Vallas Georges Migot, Paryż 1923; P. Wolff La route d’un musicien, Georges Migot, Paryż 1933; M. Pinchard Connaissance de Georges Migot, Paryż 1959; M. Honegger Georges Migot et la musique religieuse, „Revue d’histoire et de philosophie religieuse” 1959 nr 4, Introduction à Georges Migot, musicien, „Profils” III, 1963 oraz Georges Migot et le chant choral, „Revue musicale de Suisse romande” 1972 nr 4; J. Viret Mélodie et polymélodie dans l’oeuvre de Georges Migot, „Chant choral” 1976 nr 9; Catalogue des oeuvres musicales de Georges Migot, red. M. Honegger, Strasburg 1977.

Kompozycje i prace

Kompozycje:

Instrumentalne:

I Symfonia „Les Agrestides” 1920 (transkr. kwintetu fortepian)

Suita na skrzypce i orkiestrę, 1924

I Dialogue na skrzypce i orkiestrę, 1925

I Dialogue na wiolonczelę i orkiestrę, 1926

Suita na fortepian i orkiestrę, 1926

Suite en concert na harfę i orkiestrę, 1926

Symfonie II–XI 1927–63

La jungle na organy i orkiestrę, 1928

XII Symfonia „Les nombres” 1962

Koncert fortepianowy 1962

XIII Symfonia „Du temps et de l’espace” 1967

Koncert klawesynowy 1964

Prélude pour un poète na orkiestrę, 1929

Livre des danceries na orkiestrę, 1929

Une Danse na orkiestrę, 1951

Polyphonie na orkiestrę, 1958

Phonie sous-marine na orkiestrę, 1960

kameralne:

Le paravent de laque aux 5 images na 2 skrzypiec, altówkę i fortepian, przed 1917, także wersja na orkiestrę, przed 1917

I Kwartet smyczkowy „Cinq mouvements d’eau” przed 1917

I Trio fortepianowe przed 1919

Kwintet fortepianowy „Les Agrestides” 1919, wersja na orkiestrę, 1920

I Dialogue na skrzypce i fortepian, 1922

I Dialogue na wiolonczelę i fortepian, 1922

3 Pastorales na flet, obój, klarnet i fagot, 1923

Kwartet na flet, klarnet, skrzypce i harfę, 1924

Livre de divertissements français na flet, klarnet i harfę, 1925

II Dialogue na skrzypce i fortepian, 1927

6 petits préludes na flet i skrzypce, 1927

II Dialogue na wiolonczelę i fortepian, 1929

Koncert na flet, wiolonczelę i harfę, 1929

Livre des danceries na flet, skrzypce i fortepian, 1929

Suite en 3 mouvements na skrzypce i wiolonczelę, 1929

II Trio fortepianowe 1935

Sonata na flet i fortepian, 1945

Trio d’anches 1947

Sonate à danser „La malouve” na skrzypce i fortepian, 1948

Kwintet dęty 1954

Kwartet saksofonowy 1955

II Kwartet smyczkowy 1957

Kwartet na flet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 1960

2 préludes na 2 gitary, 1961

Kwartet fortepianowy 1961

Sonata na 2 gitary, 1962

Sonata na flet i gitarę, 1965

Trio na flet, wiolonczelę i harfę, 1965

III Kwartet smyczkowy 1966

Trio na flet, skrzypce i klawesyn, 1968

na instrument solo:

8 préludes na fortepian, 1925

Le petit fablier na fortepian, 1927

Prélude, salut et danse na fortepian, 1927

Ad usum Delphini na fortepian, 1928

Suite de 3 pièces na flet, 1931

Le zodiaque na fortepian, 1932

Le calendrier du petit berger na fortepian, 1932

3 nocturnes dantesques na fortepian, 1934

La „Nimura” na fortepian, 1934

Le livre d’Anne-Marie na fortepian, 1939

Sonata „Polonia” na fortepian, 1939

5 études en forme de suite na fortepian na prawą rękę, 1941

suita Eve et le serpent na flet, 1945

4 nocturnes na fortepian, 1946

12 préludes na fortepian, 1947

Sonatine sur les touches blanches na fortepian, 1950

Sonata na gitarę, 1960

Le mariage des oiseaux na flet, 1970

Wokalne i wokalno-instrumentalne:

utwory na chór a cappella, m.in.:

Saint Germain d’Auxerre, sł. kompozytor, 1947

10 quatuors vocaux 1949

Le petit évangéliaire 1952

10 Noëls anciens 1952

Requiem 1953

5 choeurs, sł. kompozytor, 1960

pieśni na głos i fortepian, m.in.:

7 petites images du Japon, poezja japońska z IX w., przed 1917

pieśni na głos z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego, m.in.:

2 stèles na głos, harfę, czek, tam-tam, talerze i kontrabas, sł. V. Segalen, 1925

5 Chansons na głos i kwartet smyczkowy, sł. kompozytor, 1951

Liturgie oecuménique na 3 głosy i organy, 1959

na chór i organy:

5 Cantiques, sł. kompozytor, 1959

35 Psaumes novellement harmonisés 1961

Répons et cantiques liturgiques 1965

kantaty:

Le cortège d’Amphitrite, sł. A. Samain, 1923

Vini vinoque amor, sł. kompozytor, 1937

Les Nativités, sł. kompozytor, 1951

Cantate de la vie meilleure, sł. kompozytor, 1956

Du ciel et de mer, sł. kompozytor, 1961

oratoria:

Le sermon sur la montagne 1936

La Passion 1942

L’Annonciation 1946

La mise au tombeau 1949

La Résurrection 1953

La Nativité de Notre Seigneur 1954

Sceniczne:

symfonia liryczna i choreograficzna Hagoromo 1921, wyst. Monte Carlo 1922

balet La fête de la bergère 1924

opera kameralna Le rossignol en amour, libretto kompozytor, 1926, wyst. Genewa 1937

opera choreograficzna La belle et la bête, libretto kompozytor, 1938

polifonia choreograficzna Mystère orphique, sł. kompozytor, 1948

choreografia liryczna Le zodiaque, sł. kompozytor, 1960

 

Prace:

Essais pour une esthétique générale, Paryż 1920, 2. wyd. 1937

Appoggiatures résolues et non résolues, 3 zeszyty, Paryż 1922–31

Jean-Philippe Rameau et le génie de la musique française, Paryż 1930

Les écrits de Georges Migot, 3 t., red. J. Délayé, Paryż 1932 (wybór pism)

Lexique de quelques termes utilisés en musique, Paryż 1947

Poèmes, Genewa 1951

Kaléidoscope et miroirs ou les images multipliées et contraires, Tuluza 1970

Matériaux et inscriptions, Tuluza 1970