Migot [mig’o] Georges, *27 II 1891 Paryż, †5 I 1976 Levallois (k. Paryża), francuski kompozytor. W 1909 rozpoczął studia w konserwatorium w Paryżu, gdzie uczył się kompozycji u Ch.-M. Widora, dyrygentury u V. d’Indy’ego, historii muzyki u M. Emmanuela oraz gry na organach u A. Guilmanta i E. Gigouta. Ciężko ranny podczas I wojny światowej, powrócił do konserwatorium prawdopodobnie w 1918. Już jego wczesne dzieła zyskały nagrody: Prix Lily Boulanger 1918, Prix Lepaulle 1919 i Prix Halphen 1920. Zyskał również rozgłos jako malarz (wystawy 1917, 1919) oraz pisarz (Essais pour une esthétique générale 1920). W 1921 otrzymał nagrodę Fundacji Blumenthala za całokształt dorobku artystycznego. W latach 20. i 30. Migot rozwinął intensywną działalność twórczą; jego nowe dzieła były stale wydawane, a w związku z ich licznymi wykonaniami Migot dużo podróżował (zwłaszcza do Szwajcarii, Holandii, Włoch). Szczególnym powodzeniem cieszyła się symfonia Les Agrestides, opera kameralna Le rossignol en amour oraz etiudy koncertowe na fortepian Le zodiaque. Po wybuchu II wojny światowej Migot napisał sonatę fortepianową Polonia dedykowaną walczącej Polsce i przerwał pracę twórczą, dopiero w 1941 powrócił do komponowania, tworząc Pasję, dzieło będące centralną pozycją w wielkim cyklu 6 oratoriów poświęconych życiu Chrystusa (1936–54). Pasja zapoczątkowała nowy etap twórczości Migota, przeniknięty mistycyzmem i tematyką religijną. W latach 1949–61 Migot pełnił funkcję konserwatora w Musée du Conservatoire w Paryżu.
Twórczość Migota zakorzeniona jest w tradycji francuskiej; we wczesnych kompozycjach widoczne są wpływy Debussy’ego, Faurégo, później także klawesynistów francuskich (zwłaszcza Preludia na fortepian, 1925). Spośród innych ówczesnych kompozytorów Migot wyróżnia się jednak ze względu na swój oryginalny język muzyczny. Cechą charakterystyczną jego stylu jest konsekwentne stosowanie środków polifonicznych, ewolucjonizm melodyczny, linearyzm faktury, występowanie modalizmów, brak jasno określonych ciążeń tonalnych. W poszukiwaniu nowych środków wyrazowych i brzmieniowych Migot czerpał inspirację z różnych źródeł: sztuki orientalnej (7 petites images du Japon, Le paravent de laque aux 5 images, Hagoromo, 2 stèles), śpiewu ptaków (6 petits préludes, Le mariage des oiseaux) lub tematyki biblijnej. Dorobek twórczy Migota jest bardzo bogaty, a zasięg podejmowanych gatunków szeroki. Jego zainteresowania ewoluowały od muzyki instrumentalnej (preferowanej w młodości) do utworów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, które dominowały później; mniejsze znaczenie mają utwory sceniczne (oprócz cieszących się popularnością Hagoromo i Le rossignol en amour). Szczególną rolę w muzyce Migota odgrywa śpiewna melodyka o szerokim ambitus, ewolucyjnym charakterze, z częstym stosowaniem ornamentyki. Forma kształtowana jest w oparciu o ewolucjonizm motywiczny, a nie poprzez realizację z góry założonych schematów.
Literatura: L. Vallas Georges Migot, Paryż 1923; P. Wolff La route d’un musicien, Georges Migot, Paryż 1933; M. Pinchard Connaissance de Georges Migot, Paryż 1959; M. Honegger Georges Migot et la musique religieuse, „Revue d’histoire et de philosophie religieuse” 1959 nr 4, Introduction à Georges Migot, musicien, „Profils” III, 1963 oraz Georges Migot et le chant choral, „Revue musicale de Suisse romande” 1972 nr 4; J. Viret Mélodie et polymélodie dans l’oeuvre de Georges Migot, „Chant choral” 1976 nr 9; Catalogue des oeuvres musicales de Georges Migot, red. M. Honegger, Strasburg 1977.
Kompozycje:
Instrumentalne:
I Symfonia „Les Agrestides” 1920 (transkr. kwintetu fortepian)
Suita na skrzypce i orkiestrę, 1924
I Dialogue na skrzypce i orkiestrę, 1925
I Dialogue na wiolonczelę i orkiestrę, 1926
Suita na fortepian i orkiestrę, 1926
Suite en concert na harfę i orkiestrę, 1926
Symfonie II–XI 1927–63
La jungle na organy i orkiestrę, 1928
XII Symfonia „Les nombres” 1962
Koncert fortepianowy 1962
XIII Symfonia „Du temps et de l’espace” 1967
Koncert klawesynowy 1964
Prélude pour un poète na orkiestrę, 1929
Livre des danceries na orkiestrę, 1929
Une Danse na orkiestrę, 1951
Polyphonie na orkiestrę, 1958
Phonie sous-marine na orkiestrę, 1960
kameralne:
Le paravent de laque aux 5 images na 2 skrzypiec, altówkę i fortepian, przed 1917, także wersja na orkiestrę, przed 1917
I Kwartet smyczkowy „Cinq mouvements d’eau” przed 1917
I Trio fortepianowe przed 1919
Kwintet fortepianowy „Les Agrestides” 1919, wersja na orkiestrę, 1920
I Dialogue na skrzypce i fortepian, 1922
I Dialogue na wiolonczelę i fortepian, 1922
3 Pastorales na flet, obój, klarnet i fagot, 1923
Kwartet na flet, klarnet, skrzypce i harfę, 1924
Livre de divertissements français na flet, klarnet i harfę, 1925
II Dialogue na skrzypce i fortepian, 1927
6 petits préludes na flet i skrzypce, 1927
II Dialogue na wiolonczelę i fortepian, 1929
Koncert na flet, wiolonczelę i harfę, 1929
Livre des danceries na flet, skrzypce i fortepian, 1929
Suite en 3 mouvements na skrzypce i wiolonczelę, 1929
II Trio fortepianowe 1935
Sonata na flet i fortepian, 1945
Trio d’anches 1947
Sonate à danser „La malouve” na skrzypce i fortepian, 1948
Kwintet dęty 1954
Kwartet saksofonowy 1955
II Kwartet smyczkowy 1957
Kwartet na flet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 1960
2 préludes na 2 gitary, 1961
Kwartet fortepianowy 1961
Sonata na 2 gitary, 1962
Sonata na flet i gitarę, 1965
Trio na flet, wiolonczelę i harfę, 1965
III Kwartet smyczkowy 1966
Trio na flet, skrzypce i klawesyn, 1968
na instrument solo:
8 préludes na fortepian, 1925
Le petit fablier na fortepian, 1927
Prélude, salut et danse na fortepian, 1927
Ad usum Delphini na fortepian, 1928
Suite de 3 pièces na flet, 1931
Le zodiaque na fortepian, 1932
Le calendrier du petit berger na fortepian, 1932
3 nocturnes dantesques na fortepian, 1934
La „Nimura” na fortepian, 1934
Le livre d’Anne-Marie na fortepian, 1939
Sonata „Polonia” na fortepian, 1939
5 études en forme de suite na fortepian na prawą rękę, 1941
suita Eve et le serpent na flet, 1945
4 nocturnes na fortepian, 1946
12 préludes na fortepian, 1947
Sonatine sur les touches blanches na fortepian, 1950
Sonata na gitarę, 1960
Le mariage des oiseaux na flet, 1970
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
utwory na chór a cappella, m.in.:
Saint Germain d’Auxerre, sł. kompozytor, 1947
10 quatuors vocaux 1949
Le petit évangéliaire 1952
10 Noëls anciens 1952
Requiem 1953
5 choeurs, sł. kompozytor, 1960
pieśni na głos i fortepian, m.in.:
7 petites images du Japon, poezja japońska z IX w., przed 1917
pieśni na głos z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego, m.in.:
2 stèles na głos, harfę, czek, tam-tam, talerze i kontrabas, sł. V. Segalen, 1925
5 Chansons na głos i kwartet smyczkowy, sł. kompozytor, 1951
Liturgie oecuménique na 3 głosy i organy, 1959
na chór i organy:
5 Cantiques, sł. kompozytor, 1959
35 Psaumes novellement harmonisés 1961
Répons et cantiques liturgiques 1965
kantaty:
Le cortège d’Amphitrite, sł. A. Samain, 1923
Vini vinoque amor, sł. kompozytor, 1937
Les Nativités, sł. kompozytor, 1951
Cantate de la vie meilleure, sł. kompozytor, 1956
Du ciel et de mer, sł. kompozytor, 1961
oratoria:
Le sermon sur la montagne 1936
La Passion 1942
L’Annonciation 1946
La mise au tombeau 1949
La Résurrection 1953
La Nativité de Notre Seigneur 1954
Sceniczne:
symfonia liryczna i choreograficzna Hagoromo 1921, wyst. Monte Carlo 1922
balet La fête de la bergère 1924
opera kameralna Le rossignol en amour, libretto kompozytor, 1926, wyst. Genewa 1937
opera choreograficzna La belle et la bête, libretto kompozytor, 1938
polifonia choreograficzna Mystère orphique, sł. kompozytor, 1948
choreografia liryczna Le zodiaque, sł. kompozytor, 1960
Prace:
Essais pour une esthétique générale, Paryż 1920, 2. wyd. 1937
Appoggiatures résolues et non résolues, 3 zeszyty, Paryż 1922–31
Jean-Philippe Rameau et le génie de la musique française, Paryż 1930
Les écrits de Georges Migot, 3 t., red. J. Délayé, Paryż 1932 (wybór pism)
Lexique de quelques termes utilisés en musique, Paryż 1947
Poèmes, Genewa 1951
Kaléidoscope et miroirs ou les images multipliées et contraires, Tuluza 1970
Matériaux et inscriptions, Tuluza 1970
