Szymański Stanisław, *17 VI 1930 Kraków, †10 II 1999 Warszawa, polski tancerz. Uczeń L. Wójcikowskiego. W latach 1949–50 występował w Teatrze Nowym w Warszawie, następnie był solistą: w latach 1950–51 Opery w Poznaniu, 1951–57 Zespołu Pieśni i Tańca Domu Wojska Polskiego, 1957–80 (od 19661 tancerzem) Warszawskiej Opery (obecnie Teatr Wielki). Wszechstronny, bardzo skoczny, mistrz tańców hiszpańskich, wystąpił w kilkudziesięciu baletach klasycznych i współczesnych, m.in. w roli tytułowej w Mazepie T. Szeligowskiego (choreogr. S. Miszczyk, 1958), jako Diabeł w Panu Twardowskim L. Różyckiego (choreogr. S. Miszczyk, 1965) i w roli tytułowej w Pietruszce I. Strawińskiego (choreogr. L. Wójcikowski, 1973). W latach 90. zagrał gościnnie w Teatrze Studio w Warszawie w sztukach w reżyserii J. Grzegorzewskiego (Tadzio w Czterech komediach równoległych, wg Idioty F. Dostojewskiego, 1994; Chochoł w La Bohème, wg Wesela i Wyzwolenia S. Wyspiańskiego, 1995, sfilmowana 1997). W 1959 Szymański otrzymał w Paryżu prestiżową Nagrodę im. W. Niżyńskiego; jego sztukę tanenczną dokumentuje film Staszek (reż. J. Talczewski, 1994).
Literatura: T. Wysocka Dzieje baletu, Warszawa 1970.
