Szmolcówna Halina, *25 XII 1892 Warszawa, †28 IX 1939 Warszawa, polska tancerka. W 1903, będąc jeszcze uczennicą szkoły baletowej, zadebiutowała w Teatrze Wielkim w Warszawie, tamże w latach 1909–11 była koryfejką zespołu baletowego. W latach 1911–19 występowała w Anglii, Stanach Zjednoczonych, Australii, Rosji, kolejno w zespołach: M. Mordkina, A. Pawłowej, A. Wołynina, A. Genée i Ballets Russes S. Diagilewa. Co roku przyjeżdżała jednak na gościnne występy w Warszawskich Teatrach Rządowych lub Teatrze Wielkim, w 1919 osiadła na stałe w Warszawie. W 1928 poślubiła G. Fitelberga. Zaangażowana do Teatru Wielkiego, do 1934 była w nim primabaleriną. Nadal występowała gościnnie, m.in. w Sofii (1922), Paryżu (1924 i 1925), Bukareszcie (1925). Po 1934 poświęciła się głównie pracy pedagogicznej, uczyła tańca klasycznego i charakterystycznego w Szkole Tańca Scenicznego T. Wysockiej. Perfekcyjna technika, umiejętności aktorskie i wrodzony wdzięk sprawiły, że Szmolcówna występowała w różnorodnym repertuarze. Tańczyła główne role we wznowieniach przedstawień z repertuaru Ballets Russes S. Diagilewa na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie, np. Primabalerina (Chopiniana, choreografia M. Fokin, wyst. 1922), w pełnospektaklowych baletach klasycznych i współczesnych w choreografiach P. Zajlicha, m.in. tytułowe role w Giselle (muz. A. Adam, wyst. 1919) i w Katarzyna, córka bandyty (muz. C. Pugni, wyst. 1920) oraz Tyra (Święto ognia, muz. Z. Noskowski, wyst. 1930), Ptak (Ognisty Ptak, muz. I. Strawiński, wyst. 1931), Sagna (Świtezianka, muz. E. Morawski, wyst. 1931) i F. Parnella, m.in. Królewna (Historia żołnierza, muz. I. Strawiński, wyst. 1928), Pimpinella (Pulcinella, muz. I. Strawiński, wyst. 1928). Przyczyniła się także do upowszechnienia w Polsce małych form baletowych, prezentując na recitalach m.in. Umierającego łabędzia, do muzyki C. Saint-Saënsa, w choreografii M. Fokina (wyst. Warszawa 1914).
