Studziński, Karol

Studziński Karol, *24 I 1828 Kraków, †15 III 1883 Warszawa, polski skrzypek, altowiolista i kompozytor, brat Wincentego. Był uczniem W. Gorączkiewicza, od 1843 grał na skrzypcach w orkiestrze teatralnej w Krakowie. Od 1853 mieszkał w Warszawie; przez długie lata był pierwszym skrzypkiem w orkiestrze Teatru Wielkiego i altowiolistą w kwartecie smyczkowym A. Kątskiego, uczył prywatnie muzyki i zarządzał koncertami kameralnymi w Resursie Obywatelskiej. W 1856 utworzył i do ok. 1868 prowadził pierwszy w Polsce męski podwójny (nie zawsze był podwójny) kwartet wokalny, w którym także śpiewał. Śpiewali w nim także Walery Wysocki, Adolf Kozieradzki i Aleksander Mystkowski. Pieśni pisywał dla nich Ignacy F. Dobrzyński (Medytacja i scherzo, ok. 1857, prawdopodobnie niewydana). Kwartet ten ceniono za wykonania wokalnych transkrypcji instrumentalnych dzieł Mozarta (np. uwertury do Czarodziejskiego fletu, 1857), Schuberta, Mendelssohna, a także opracowań polskich pieśni, zwłaszcza Moniuszki. Od 1857 Karol Studziński pomagał J. Sikorskiemu w redagowaniu „Ruchu Muzycznego”. W 1863/64 podjął pracę jako profesor klasy solfeżu i zasad muzyki, a w 1865, z inicjatywy Moniuszki, także klasy chórów w Instytucie Muzyki; w 1866 został członkiem zarządu Instytutu; funkcje te pełnił do końca życia. Nieliczne miniatury instrumentalne Karola Studzińskiego mają banalną konstrukcję, lecz w utworach chóralnych kompozytor stosował poprawną formę i fakturę oraz bogatszy zespół środków, zwłaszcza polifonicznych, np. w Glorii z II Mszy. Popularność zyskały małe utwory dla dzieci (publikowane w dziecięcym piśmie „Wieczory rodzinne”). Swą działalnością na polu chóralistyki i instrumentalnej kameralistyki Karol Studziński przyczynił się do rozwoju zespołowego muzykowania w Polsce i wzbogacenia kultury muzycznej Warszawy.

Siostra Wincentego – Wiktoria Studzińska-Marczewska (1816 lub 1818–po 1881) była w latach 1842–48 cenioną śpiewaczką (sopran) teatrów krakowskich i Teatru Wielkiego w Warszawie oraz aktorką, występującą w repertuarze komediowym, m.in. w sztukach A. Fredry; najmłodszy brat – Kajetan Studziński (1832–1855) był członkiem orkiestry Teatru Wielkiego w Warszawie oraz kompozytorem pieśni i tańców, które często grywano w Ogrodzie Saskim.

Literatura J. Radwański Żywoty tegoczesne mężów znakomitych w rozmaitych zawodach, cz. 2.: Życie Wincentego Studzińskiego, skrzypka i krakowianina, Kraków 1848; [K. Estreicher], „Nowiny” 1854 nr 106 (nekrolog); T. L. [Tomasz le Brun] Kwartet Studzińskiego, „Gazeta Muzyczna i Teatralna” 1866 nr 24; A. P. [Aleksander Poliński] Karol Studziński, „Kłosy” 1883 nr 926.