Logotypy UE

Roussel, Albert

Biogram i literatura

Roussel [rusʹel] Albert Charles Paul Marie, *5 IV 1869 Tourcoing, †23 VIII 1937 Royan, francuski kompozytor. Pochodził z bogatej rodziny przemysłowców. Wcześnie osierocony, od 10 roku życia wychowywał się w rodzinie swej ciotki E. Réquillart. Od 1880 poznawał zasady kompozycji i gry na instrumentach klawiszowych pod kierunkiem parafialnego organisty. Mając 15 lat, wyjechał do Paryża, gdzie uczęszczał do Collège Stanislas i pobierał lekcje muzyki u organisty J. Stolza. W 1887 zdał egzamin do szkoły morskiej (Ecole Navale) i przez kilka lat pracował jako marynarz na statkach płynących na Daleki Wschód. Muzyką interesował się amatorsko i w 1892 skomponował swój pierwszy utwór, Fantaisie na skrzypce i fortepian. W 1894 wystąpił z marynarki, osiadł w Paryżu i rozpoczął prywatne studia muzyczne (m.in. u J. Koszula i organisty E. Gigouta), a od 1898 podjął naukę w Schola Cantorum u V. d’Indy’ego. W latach 1902–14 prowadził tam klasę kontrapunktu; do jego uczniów należeli E. Varèse, E. Satie, P. Le Flem, i Roland-Manuel. W latach 20. uczył kompozycji m.in. B. Martinů i P. Perkowskiego. W 1904 zadebiutował jako kompozytor: na koncercie organizowanym przez Société Nationale wykonano preludium symfoniczne Résurrection. Trwałe uznanie przyniosła mu pierwsza symfonia Le poème de la fôret (1906) wykonana w 1908 w Brukseli pod dyrekcją S. Dupuis. W 1908 Roussel poślubił Blanche Preisach (1880–1962), z którą w 1909 wyjechał na kilka miesięcy do Indii i Kambodży. Kontakt z kulturą Dalekiego Wschodu był inspiracją do skomponowania trzech ważnych w dorobku Roussela utworów: kantaty Evocations (1911), baletu Le festin de l’araignée (1913) i opery-baletu Padmâvatî (1913–18) do libretta L. Laloy. W czasie I wojny światowej służył w artylerii; w 1918 został ranny. W 1920 zamieszkał w posiadłości w Varengeville (koło Dieppe) i zajął się wyłącznie pracą kompozytorską. W latach międzywojennych utwory Roussela zyskały międzynarodowe uznanie. W 1925 i 1929 Société Musicale Indépendante zorganizowało festiwal jego muzyki w Paryżu. W 1930 przebywał w Chicago i Bostonie, gdzie odbyło się prawykonanie III Symfonii zamówionej przez Boston Symphony Orchestra z okazji 50-lecia tego zespołu. Prezentacja utworów Roussela w Stanach Zjednoczonych była jego kolejnym sukcesem kompozytorskim. Roussel występował także jako pianista, wykonywał partię fortepianową w swych dziełach kameralnych i pieśniach. Jego kompozycje były wydawane głównie w paryskich firmach: Durand, Rouart-Lerolle/Salabert, Heugel. Roussel zmarł na atak serca i został pochowany w Varengeville.

W twórczości Roussela wyróżnia się zwykle dwa okresy (rozdzielone latami I wojny światowej), w których zauważalna jest odmienność estetyki kompozytora. Początkowo interesowała go idea muzyki programowej, inspirowanej kulturą egzotyczną i poprzez nowe rozwiązania harmoniczno-instrumentacyjne poszukiwał niekonwencjonalnych, adekwatnych brzmień. Marynarskie podróże, kontakt z egzotyczną przyrodą i kulturą Dalekiego Wschodu, zwłaszcza Indii, wywarły wpływ na osobowość artystyczną Roussela, a także na wybór treści libretta, tekstów słownych i tytułów utworów komponowanych w pierwszym okresie twórczości (np. kantata Evocations, widowisko muzyczne Padmâvatî). Pierwsze instrumentalne dzieła Roussela (Trio fortepianowe 1902, Résurrection na orkiestrę 1903) odznaczają się dobrym, charakterystycznym dla uczniów V. d’Indy’ego warsztatem kompozytorskim, w którym widoczne są wpływy C. Francka. Programowa I Symfonia wpisuje się w nurt kolorystyczno-ekspresyjnych poszukiwań dźwiękowych łączonych z pojęciem impresjonizmu. Trwały sukces przyniosły Rousselowi widowiska muzyczne Le festin de l’araignée i Padmâvatî.

W latach powojennych nastąpiła zmiana orientacji estetycznych Roussela, który podjął poszukiwania klasycznej równowagi w kształtowaniu dzieła muzycznego. Przemiana założeń estetycznych przejawiła się m.in. w widowisku muzycznym według Sofoklesa La naissance de la lyre (1924), wystawionym w 1925 w Paryżu. Roussel odwoływał się raczej do grecko-rzymskich korzeni kultury europejskiej, do tradycji francuskiego klasycyzmu (opera La naissance de la lyre, balety Bacchus et Ariane, Aeneas) i preferował technikę polifoniczną oraz postawę twórczą akcentującą klasyczne zrównoważenie kształtowania formy i środków wyrazu. Szczególnym uznaniem cieszyły się jego symfonie, zwłaszcza III i IV, uznane za jedne z najwybitniejszych dzieł symfonicznych w muzyce francuskiej. Czteroczęściowa III Symfonia (Allegro vivo, Adagio, Vivace, Allegro con spirito) jest świadectwem zarówno bogatej inwencji melodyczno-harmoniczno-instrumentacyjnej, jak i umiejętności uwydatniania klarownej konstrukcji kolejnych części (I część i IV część to dwutematowe allegro sonatowe, II część – wariacje lirycznego tematu i fuga, III część – trzyczęściowe scherzo z tematem w rytmie walca). Cały cykl symfoniczny spaja krótki, 5-dźwiękowy motyw melodyczny, który pojawia się na początku i (dwukrotnie) na końcu utworu, a w drugiej części pełni funkcję tematu fugi. Podobnie ukształtowana jest IV Symfonia (1934); kolejne części (Allegro con brio, Lento molto, Allegro scherzando, Allegro molto) poprzedzone są krótkim wstępem (Lento), którego motywy wykorzystane są także w części II. Koncerty solowe Roussela (fortepianowe i wiolonczelowe) łączą walory wirtuozowskie instrumentów solowych z finezją instrumentacyjną. W jego pieśniach obecne są wątki egzotyczne (np. Deux poèmes chinois 1908 i 1927), jazzowe (Jazz dans la nuit 1928), antyczne (Odes anacréontiques 1926). Zróżnicowane środki melodyczno-harmoniczne i metrorytmiczne inspirowane były m.in. starożytną poezją grecką (Teokryt, Anakreont) i chińską, francuską poezją klasyczną (P. de Ronsard) i romantyczną (F.R. de Chateaubriand), twórczością parnasistów (C. Mendès) i symbolistów (H. de Régnier). Fascynacja Roussela samym brzmieniem głosu zaowocowała wokalizami bez słów. Wyrafinowane pod względem kolorystyki brzmienia utwory kameralne Roussela przeznaczone są na zróżnicowane – ilościowo i jakościowo – zespoły instrumentalne: smyczkowe (kwartet, trio), dęte (Andante na obój, klarnet i fagot 1937), mieszane (np. Duo na fagot i wiolonczelę 1925, Trio na flet, altówkę i wiolonczelę 1929, Serenada na trio smyczkowe, flet i harfę 1925). Osobowość artystyczna Roussela i jego muzyka, zwłaszcza ta łączona z pojęciem neoklasycyzmu, miała wpływ na kształtowanie się estetyki twórczej kompozytorów polskich, m.in. Lutosławskiego, który nazywał Roussela „francuskim Brahmsem XX wieku”.

Literatura: J. Weterings Catalogue de l’oeuvre d’Albert Roussel, Bruksela 1947; N. Labelle Catalogue raisonné de l’oeuvre de Albert Roussel, Louvain-la-Neuve 1992; F. Lesure Albert Roussel, 1869–1937, Paryż 1969 (katalog wystawy 23 IX–15 X 1969 w Bibliothèque Nationale); E.D.R. Neill Albert Roussel, „Musicalia” I, 1970 nr 1 (zawiera wykaz dzieł i dyskografię); „Cahiers Albert Roussel”, Bruksela 1978–79, 1981; Témoignage inédit sur Albert Roussel par Ch. Koechlin, red. N. Labelle, „Revue internationale de musique française” 1984 nr 14; Témoignage inédit sur Albert Roussel par J. Cartan, red. N. Labelle, „Education Musicale” nr 322, 1985 oraz nr 324, 326 i 328, 1986; Albert Roussel. Le carnet de bord (1889–1890), wyd. D. Kawka, Saint Etienne 1987; Albert Roussel. Lettres et écrits, wyd. N. Labelle, Paryż 1987; R. Follet Albert Roussel. A Bio-Bibliography, Westport (Connecticut) 1988; L. Vuillemin Albert Roussel et son oeuvre, Paryż 1924; A. Hoérée Albert Roussel, Paryż 1938; N. Demuth Albert Roussel, Londyn 1947; R. Bernard Albert Roussel, Paryż 1948; M. Pincherle Albert Roussel, Genewa 1957; B. Deane Albert Roussel, Londyn 1961; A. Surchamp Albert Roussel, Paryż 1967; Albert Roussel, red. C. Bouju i M. Pazdro, Paryż 1987; Albert Roussel. Musique et esthétique. Actes, red. M. Kelkel, Paryż 1989; numery czasopism poświęcone Rousselowi: „La Revue Musicale” 1928/29 nr 6; „Courrier Musical et Théâtral” XXXI, 1929 nr 8; „La Revue Musicale” nr 178, 1937; „Zodiaque” nr 80, 1969

Kompozycje

Instrumentalne:

orkiestrowe:

Marche nuptiale na orkiestrę (utwór wycofany), 1893

Résurrection op. 4, preludium symfoniczne wg L. Tołstoja, 1903

Vendanges na orkiestrę (utwór wycofany), 1905

I Symfonia „Le poème de la forêt” op. 7, 1906: 1. Forêt d’hiver, 2. Renouveau, 3. Soir d’été, 4. Faunes et dryades

Pour une fête de printemps op. 22 na orkiestrę, 1920

II Symfonia B-dur op. 23, 1921

Suita F-dur op. 33 na orkiestrę, 1926: 1. Prélude, 2. Sarabande, 3. Gigue

Koncert op. 34 na małą orkiestrę, 1927

Koncert fortepianowy G-dur op. 36, 1927

Petite suite op. 39 na orkiestrę, 1929: 1. Aubade, 2. Pastorale, 3. Mascarade

III Symfonia g-moll op. 42, 1930

I Suita z baletu Bacchus et Ariane na orkiestrę, 1933

II Suita z baletu Bacchus et Ariane na orkiestrę, 1934

IV Symfonia A-dur op. 53, 1934

Sinfonietta op. 52 na smyczki, 1934

Concertino op. 57 na wiolonczelę i orkiestrę, 1936

Rapsodie flamande op. 56 na orkiestrę, 1936

kameralne:

Andante (Ave Maria) na trio smyczkowe i organy (utwór wycofany), 1892

Fantaisie na skrzypce i fortepian (utwór wycofany), 1892

Kwintet na harfę i kwartet smyczkowy (utwór wycofany), 1901

Trio fortepianowe Es-dur op. 2, 1902

Divertissement op. 6 na kwintet dęty i fortepian, 1906

I Sonata d-moll op. 11 na skrzypce i fortepian, 1908

Fanfare pour un sacre païen na instrumenty dęte blaszane i perkusję, 1921

II Sonata A-dur op. 28 na skrzypce i fortepian, 1924

Joueurs de flûte op. 27 na flet i fortepian, 1924: 1. Pan, 2. Tityre, 3. Krishna, 4. Monsieur de la Péjaudie

Duo na fagot i wiolonczelę, 1925

Serenada op. 30 na trio smyczkowe, flet i harfę, 1925

Trio op. 40 na flet, altówkę i wiolonczelę, 1929

A Glorious Day op. 48 na zespół wojskowy, 1932

Kwartet smyczkowy D-dur op. 45, 1932

Andante i scherzo op. 51 na flet i fortepian, 1934

Pipe D-dur na flet i fortepian, 1934

Andante, trio na obój, klarnet i fagot, 1937

Trio smyczkowe op. 58, 1937

na instrument solo:

Des heures passent op. 1 na fortepian, 1898: 1. Graves, légères…, 2. Joyeuses…, 3. Tragiques…, 4. Champêtres…

Fugue na fortepian, ok. 1898

Conte à la poupée na fortepian, 1904

Rustiques op. 5 na fortepian, 1906: 1. Danse au bord de l’eau, 2. Promenade sentimentale en forêt, 3. Retour de fête

Suita fis-moll op. 14 na fortepian, 1910: 1. Prélude, 2. Sicilienne, 3. Bourrée, 4. Ronde

Sonatina op. 16 na fortepian, 1912

Petit canon perpétuel na fortepian, 1913

Doute na fortepiano, 1919

Impromptu op. 21 na harfę, 1919

L’accueil des muses na fortepian, utwór poświęcony pamięci Debussy’ego, 1920

Ségovia op. 29 na gitarę, 1925

Prelude and Fughetta op. 41 na organy, 1929

Three Pieces op. 49 na fortepian, 1933

Prelude and Fugue op. 46 na fortepian, 1934

Wokalne:

2 madrygały na chór, 1897

Madrigal aux muses op. 25 na 2 soprany i alt, sł. G. Bernard, 1923

Wokalno-instrumentalne:

Les rêves, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. A. Silvestre, ok. 1900

Pendant l’attente, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. C. Mendès, ok. 1900

Tristesse au jardin, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. L. Tailhade, ok. 1900

Quatre poèmes op. 3, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. H. de Régnier, 1903: 1. Le départ, 2. Voeu, 3. Le jardin mouillé, 4. Madrigal lyrique

Quatre poèmes op. 8, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. H. de Régnier, 1907: 1. Adieux, 2. Invocation, 3. Nuit d’automne, 4. Odelette

Le ménace op. 9, pieśń solowa na głos z fortepianem lub orkiestrę, sł. H. de Régnier, 1908

Flammes op. 10, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. G. Jean-Aubry, 1908

Deux poèmes chinois op. 12, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. starożytnych poematów chińskich, tłum. H.P. Roché wg H. Gilesa, 1908: 1. Ode à un jeune gentilhomme, 2. Amoureux séparés

Evocations na alt, tenor, baryton, chór i orkiestrę, 1911: 1. Les dieux dans l’ombre des cavernes, 2. La ville rose, 3. Aux bords du fleuve sacré

Deux mélodies op. 19, pieśni solowe na głos i fortepian, 1918: 1. Light, sł. G. Jean-Aubry, 2. A Farewell, sł. E. Oliphant

Deux mélodies op. 20, pieśni solowe na głos z fortepianem lub orkiestrę, sł. R. Chalupt, 1919: 1. Le bachelier de Salamanque, 2. Sarabande

Deux poèmes de Ronsard op. 26, pieśni solowe na głos i flet, 1924: 1. Rossignol mon mignon, 2. Ciel aer et vens

Odes anacréontiques op. 31, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. Anakreont, ody: XVI, XIX, XX, tłum. L. de Lisle, 1926

Odes anacréontiques op. 32, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. Anakreont, ody: XXVI, XXXIV, XLIV, tłum. L. de Lisle, 1926

Deux poèmes chinois op. 35, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. starożytnych poematów chińskich, tłum. H.P. Roché wg H. Gilesa, 1927: 1. Des fleurs font une broderie, 2. Réponse d’une épouse sage

Vocalise nr 1, pieśń solowa na głos i fortepian, 1927

Psalm LXXX op. 37, na tenor, chór i orkiestrę, 1928

Jazz dans la nuit op. 38, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. R. Dommange, 1928

Le bardit des francs na chór męski, blachę i perkusję ad libitum, sł. F.R. de Chateaubriand, 1928

O bon vin, où as-tu crû?, pieśń solowa na głos i fortepian, 1928

Vocalise nr 2, pieśń solowa na głos i fortepian, 1928

A Flower Given to my Daughter, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. J. Joyce, 1931

Deux idylles op. 44, pieśń solowa na głos i fortepian, sł. Teokryt, tłum. L. de Lisle, 1931

Deux poèmes chinois op. 47, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. starożytnych poematów chińskich, tłum. H.P. Roché wg H. Gilesa, 1932

Deux mélodies op. 50, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. R. Chalupt, 1934: 1. Coeur en péril, 2. L’heure du retour

Deux mélodies op. 55, pieśni solowe na głos i fortepian, sł. G. Ville, 1935: 1. Vieilles cartes, vieilles mains, 2. Si quelquefois tu pleures…

Sceniczne:

Le marchand de sable qui passe G. Jeana-Aubry’ego, op. 13, muzyka do sztuki teatralnej, 1908, wyst. Hawr 16 XII 1908, dyr. Albert Roussel

Le festin de l’araignée op. 17, balet-pantomima, libr. G. de Voisins wg Souvenirs entomologiques H. Fabre’a, 1913, wyst. Paryż 3 IV 1913

Padmâvatî op. 18, opera-balet, libr. L. Laloy, 1913–18, wyst. Paryż 1 VI 1923

Le Toi Tobol, opera (nieukończona i wycofana), libr. J.L. Vaudoyer, 1915/16

La naissance de la lyre op. 24, opera, libr. Th. Reinach wg Sofoklesa, 1924, wyst. Paryż 1 VII 1925

Bacchus et Ariane op. 43, balet, libr. A. Hermant, 1930, wyst. Paryż 22 V 1931

Le testament de la tante Caroline, opera buffa, libr. Nino (M. Verber), 1933, wyst. Ołomuniec 14 XI 1936, Paryż 11 III 1937

Aeneas op. 54, balet na chór i orkiestrę, sł. J. Weterings, 1935, wyst. Bruksela 31 VII 1935

Preludium, muzyka do II aktu sztuki R. Rollanda Le quatorze juillet, 1936, wyst. Paryż 14 VII 1936

Le Téméraire op. 59, opera (nieukończona i wycofana), libr. J. Weterings, 1936–37