Młynarski Wojciech, *26 III 1941 Warszawa, †15 III 2017 Warszawa, polski poeta, autor tekstów piosenek, piosenkarz, reżyser, kompozytor. Absolwent polonistyki na UW (1963). Pochodził z rodziny o bogatych tradycjach artystycznych, był spokrewniony z Emilem Młynarskim, A. Rubinsteinem i R. Orłowem. Karierę estradową rozpoczął w 1962 w studenckim kabarecie Hybrydy; w 1963 zadebiutował jako autor i kompozytor piosenką Ulica Żabia. W latach 1963–66 współpracował z kabaretami Pod Papugami, Dreszczowiec, U Lopka, najdłużej związany był z kabaretem Dudek. W 1965 Młynarski zadebiutował jako współautor telewizyjnej komedii muzycznej Butterfly cha-cha (muzyka M. Sart). Od 1966 występował z recitalami, w czasie występów towarzyszyli mu muzycy: A. Makowicz, J. Suchocki, J. Derfel i in. W latach 80. i 90. przygotowywał scenariusze i reżyserował w Warszawie teatralne widowiska muzyczne: Brel (1985), Pejzaż bez ciebie (1985), Hemar – piosenki i wiersze (1987), Wysocki (1989), Ordonka (1990), Criminale tango (1997), Brassens (1999). Jako autor tekstów najpełniej wyrażał się w miniaturach lirycznych, kontynuując tradycje polskich poetów-satyryków (J. Tuwima, M. Hemara, K.I. Gałczyńskiego, J. Przybory, L.J. Kerna), tworzył ballady (W co się bawić, Żurek), obrazki obyczajowe (Żorżyk, Jesteśmy na wczasach, Och, ty w życiu), śpiewane felietony (Przystanek koło zoo, Hotel „Europa”, satyry polityczne (Po co babcię denerwować, Przyjdzie walec i wyrówna, Układanka-Pucel, Maraton Sopot-Puck, Diatryba, Ballada o wróblach i strachu, Piosenka tonącego, Gruz do wywózki). Utwory Młynarskiego cechuje znakomite wyczucie języka potocznego, przejrzysta forma, lapidarna puenta, operowanie ironią i pastiszem (Ballada o strażaku z opery, Ułańska fantazja). Liryczne teksty, pisane zazwyczaj dla innych wykonawców, emanują ciepłem (Jesienny pan, Mam ochotę na chwileczkę zapomnienia, Nie ma jak u mamy), radością życia (Życie, kocham cię nad życie) i bezpretensjonalnym humorem (Prześliczna wiolonczelistka, Żyj kolorowo). Młynarski współpracował z wieloma polskimi wykonawcami, m.in. z Alibabkami, E. Bem, E. Geppert, A. German, H. Kunicką, A. Majewską, M. Rodowicz, Skaldami, Z. Wodeckim, A. Zauchą oraz z kompozytorami: J. Derflem (Absolutnie), P. Figlem (Być narzeczoną twą), W. Korczem (Marsz samotnych kobiet), W. Nahornym (Księżyc nad Kościeliskiem), J. Wasowskim (Szajba), J.P. Wróblewskim (Żyj kolorowo) i A. Zielińskim (Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał). Młynarski jest autorem libretta według W. Bogusławskiego do opery Henryk VI na łowach i libretta według K. Brodzińskiego do opery Kalmora (muzyka J. Dobrzański według K. Kurpińskiego) oraz musicali Cień i Awantura w Recco (muzyka M. Małecki), Wesołego, powszedniego dnia i Nędza uszczęśliwiona epilog (muzyka J. Derfel), Niedopasowani, czyli Goliath Wieloryb (muzyka M. Sart). Tłumaczył teksty Ch. Aznavoura, G. Brassensa, J. Brela, B. Okudżawy i W. Wysockiego, napisał polskie libretta musicali Jesus Christ Superstar (muzyka A.L. Webber) i Życie paryskie (muzyka J. Offenbach), przełożył songi z musicali Chicago i Kabaret (muzyka J. Kander), Fantastics (muzyka H. Schmidt), Huśtawka (muzyka C. Coleman). Ma w swoim dorobku piosenki do filmów i seriali telewizyjnych: Wojna domowa – 1965–66, reż. J. Gruza; Pieczone gołąbki – 1966, reż. T. Chmielewski; Stawka większa niż życie – 1967–68, reż. A. Konic i J. Morgenstern; Koncert na 707 ulic – 1969, reż. R. Pluciński; Droga – 1973, reż. S. Chęciński; Palace Hotel – 1977, reż. E. Kruk. Tworzył scenariusze i teksty piosenek do widowisk telewizyjnych, współpracował z satyryczną audycją radiową Radiokronika Decybel, pisał wierszowane felietony do pism „Życie Codzienne”, „Express Wieczorny” i „Express-Kulisy”. Komponował także muzykę do wykonywanych przez siebie utworów (Ballada o zasługiwaniu, Fruwa twoja marynara, Podchodzą mnie wolne numery, Rap po diecie, Ulica Żabia i in.). Młynarski był związany z festiwalem polskiej piosenki w Opolu, gdzie piosenki z jego tekstami wielokrotnie zdobywały główne nagrody (m.in. Spalona ziemia – 1964, Światowe życie –1965, Och, ty w życiu –1966, Jesteśmy na wczasach, W co się bawić –1967, Czekam tu – 1969, Ach, co to był za ślub – 1970, W Polskę idziemy, drodzy panowie – 1971, Tango retro –1975, Kocham się w poecie – 1977, Gram w kiepskiej sztuce – 1978, Jeszcze się tam żagiel bieli – 1980, Żal nowej miłości –1985, Odkryjmy miłość nieznaną – 1986, Marsz samotnych kobiet – 1987, Moja cierpliwość – 1991). Jako wykonawca Młynarski otrzymał w Opolu nagrodę specjalną dla najlepszego piosenkarza studenckiego (1965) i nagrodę publiczności (1975); działalność piosenkarską autora wyróżniono nagrodą za wybitną twórczość literacką (1987) oraz „Złotym Laurem” MKiS (1993).
Zbiory poetyckie Młynarskiego: W co się bawić?, Kraków 1983, 2. wyd. 1993; Róbmy swoje, Warszawa 1985; Jeszcze w zielone gramy, Wrocław 1988; Polska miłość, Warszawa 1992; „Róbmy swoje” – już 30 lat, Lublin 1993; Miłe panie i panowie bardzo mili, Warszawa 1995; Robię swoje, Warszawa 1999.
Nagrania płytowe: Wojciech Młynarski śpiewa swoje piosenki, Muza 1967; Dziewczyny bądźcie dla nas dobre na wiosnę, Muza 1968; Obiad rodzinny, Muza 1970; Recital ’71, Muza 1972; Złote przeboje, Wifon 1979; Szajba, Pronit 1982; Młynarski śpiewany przez przyjaciół, Muza 1986; Wojciech Młynarski w Ateneum. Recital ’86, Muza 1987; Jeszcze w zielone gramy, Muza 1990; Piosenki, ballady, Intersonus 1992; Młynarski w Paryżu, Pomaton 1994; Róbmy swoje ’95, Pomaton 1995; ponadto Młynarski jest autorem wszystkich tekstów na płytach Alicji Majewskiej Piosenki Korcza i Młynarskiego, Muza 1987 i H. Kunickiej 12 godzin z życia kobiety, Pronit 1980.
