Gorączkiewicz, Wincenty

Gorączkiewicz Wincenty, *1789 Kraków, †4 XI 1858 Kraków (pogrzebany 6 XI 1858 na Cmentarzu Zwierzynieckim), polski organista, dyrygent, pedagog i kompozytor. Syn Dominika Gorączkiewicza (1747–1803), organisty katedry krakowskiej od 1788, i brat Dominika Gorączkiewicza (1780–1813), organisty w katedrze w latach 1803–08. Kształcił się pod kierunkiem ojca, a następnie w Dreźnie i Wiedniu. Od 1808 do końca życia był organistą i dyrektorem muzyki w katedrze w Krakowie. Grał też na kontrabasie w orkiestrze teatru starosty brzegowskiego J. Kluszewskiego i przez pewien czas był jej dyrygentem. W 1818 został mianowany dyrektorem Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w Krakowie. Był także seniorem-kuratorem Bursy Muzycznej, gdzie od 1820 kształcił organistów. Od 1841 kierował klasą gry organowej i śpiewu chóralnego w szkole przy Instytucie Technicznym. Od 1838 współpracował ze szkołą śpiewu dramatycznego F. Mireckiego. Występował też jako dyrygent koncertów symfonicznych i chórów. Jako organistę porównywano go z największymi ówczesnymi wirtuozami – S. Sechterem w Wiedniu i A. F. Hessem we Wrocławiu. Wyjeżdżał do Drezna, Wiednia i Ołomuńca, gdzie dał koncert na nowo zbudowanych organach w katedrze; gry jego słuchał w Krakowie F. Liszt (III 1843). Krakowiaki Gorączkiewicza na fortepian mają charakter ludowego autentyku, wzbogacona jest w nich tylko linia melodyczna.

Gorączkiewicz był propagatorem muzyki wokalnej J. Haydna, W. A. Mozarta oraz dawnej muzyki kościelnej. W 1866 wmurowano w katedrze na Wawelu tablicę pamiątkową na jego cześć.

Literatura: K. Kurpiński Wiadomości o kompozytorach polskich, „Tygodnik Polski i Zagraniczny”, Warszawa 1819 nr 36; „Ruch Muzyczny” 1852 nr 52; A. Chybiński [artykuł], „Kurier Literacko-Naukowy”, Kraków 1936 nr 46; A. Nowak-Romanowicz Przyczynek do dziejów „Boże, coś Polskę”, „Ruch Muzyczny” 1983 nr 7.