logotypes-ue_ENG

Czarnecki, Sławomir

Biogram

Czarnecki Sławomir, *23 VII 1949 Jelenia Góra, polski kompozytor i pedagog. Studiował kompozycję u P. Perkowskiego i R. Twardowskiego w PWSM w Warszawie (1974 dyplom). W latach 1980–81 odbył jako stypendysta rządu francuskiego studia uzupełniające u O. Messiaena w Paryżu. Od 1974 wykłada przedmioty teoretyczne w PSM II st. im. J. Elsnera w Warszawie. Laureat kilkunastu nagród i wyróżnień na konkursach kompozytorskich, m.in: I nagrody na konkursie kompozytorów twórczości pedagogicznej we Wrocławiu (1973) za I Koncert fortepianowy, II nagrody na Konkursie Kompozytorskim IX Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1975) za Concertino na fortepian i orkiestrę, I nagrody na Konkursie Młodych ZKP (1976) za Gradito, wyróżnienia na XIX Concorso Internazionale di Composizione „Premio Cittá di Trieste” (1980) za Concerto pesante, nagrody miasta Darmstadt na konkursie Chopin-Gesellschaft (1980) za Symphonie concertante, dwukrotnie I nagrody na konkursie oddziału warszawskiego ZKP: w 1982 za Intrada, Elegia e Postludium oraz w 1985 za Pieśni Orfeusza, nagrody im. V. Bucchiego w Rzymie (1986) za Leśne wędrówki, III nagrody na konkursie im. K. Szymanowskiego (1992) za Muzykę z Zawratu, nagrody miasta Gdańska na konkursie z okazji 1000-lecia Gdańska (1997) za Hymnus Gedanensis.

Punktem wyjścia dla twórczości Czarneckiego jest odrzucenie awangardowości. Jego postawa estetyczna wiąże się z tradycyjnym rozumieniem piękna muzycznego, dążeniem do doskonałości warsztatowej i logiki rozwoju formalnego. Pierwsze utwory Czarneckiego wywodzą się z inspiracji neoklasycznych (2 toccaty, Cantata Igor Strawiński in memoriam), wkrótce jednak kompozytor zwrócił się w stronę własnych, oryginalnych poszukiwań techniczno-estetycznych. Język dźwiękowy Czarneckiego w tym okresie opiera się na myśleniu harmoniczno-interwałowym, w którym struktury złożone z tercji i kwinty zyskują status elementów formotwórczych (Gradito, Trio fortepianowe); później kompozytor wprowadził pierwiastki czysto sonorystyczne (Capriccio na 2 wiolonczele, Concerto pesante, Koncert na kontrabas i smyczki). Począwszy od 1985 (Cantata Laudate Dominum) twórczość Czarneckiego wkracza w fazę syntezy, którą umieścić można w nurcie postmodernistycznym. Wyrazem tej postawy jest sumowanie doświadczeń własnych i elementów zaczerpniętych z tradycji (Via Crucis, Hombark-Concerto). Ważnym elementem dialogu z szeroko pojętą tradycją muzyczną są w najnowszej twórczości Czarneckiego wątki folklorystyczne, a szczególnie pomysłowo przetworzona muzyka górali podhalańskich i spiskich (Hombark-Concerto, II Kwartet smyczkowy „Spiski”, Wałaski, Interludia Sabałowe).

Kompozycje

Instrumentalne:

orkiestrowe:

Symfonietta, 1973

Preludium na orkiestrę, 1975

Gradito na orkiestrę, 1976

Wałaski, poemat choreograficzny na orkiestrę smyczkową, 1997

na instrument/y solo i orkiestrę:

I Koncert dla młodzieży na fortepian i orkiestrę, 1973

II Koncert dla młodzieży na fortepian i orkiestrę, 1974

Concertino na fortepian i orkiestrę, 1975

Concerto pesante na tubę i orkiestrę, 1978

Symphonie concertante na fortepian i orkiestrę, 1979

Koncert na kontrabas i smyczki, 1991

Hombark-Concerto na skrzypce i orkiestrę smyczkową, 1995

Concerto na 2 skrzypiec i orkiestrę smyczkową, 2000

kameralne:

Canzona da chiesa na skrzypce i organy, 1968; 2. wersja na skrzypce i fortepian na 4 ręce, 1968

Preludium i nokturn na flet i fortepian, 1969

Trio fortepianowe, 1977, wyd. Warszawa 1978

I Kwartet smyczkowy, 1980

Sonata pastorale na flet i fortepian, 1980, wyd. Kraków 1986

Sonata tragique na skrzypce i fortepian, 1982

Trio smyczkowe, 1983

Kwintet saksofonowy, 1987, wyd. Darmstadt 1987

Capriccio na 2 wiolonczele, 1988, wyd. Warszawa 1988

Trio-basso na altówkę, wiolonczelę i kontrabas, 1988, wyd. Darmstadt 1988

Muzyka z Zawratu na kontrabas i fortepian, 1991

II Kwartet smyczkowy „Spiski”, 1997

Toccatina na fortepian na 4 ręce, utwór dla dzieci, 2000

na instrument solo:

Toccata profana na fortepian, 1971–73, wyd. Warszawa 1980

Toccata vigorosa na fortepian, 1971–73, wyd. Warszawa 1980

Sonata na klawesyn, 1979, wyd. Darmstadt 1982

Intrada, Elegia e Postludium na organy, 1982, wyd. Warszawa 1985

Leśne wędrówki, 5 utworów na fortepian dla dzieci, 1985, wyd. Warszawa 1985

3 Visions na organy, 1990

7 małych etiud na fortepian, utwory dla dzieci, 1992

Via Crucis na organy, 1993

Interludia Sabałowe na obój, 1998

Wokalno-instrumentalne:

Cantata Igor Strawiński in memoriam na chór i zespół instrumentalny, tekst biblijny, 1971

Źródło bijące na sopran i 11 instrumentów, sł. H. Poświatowska, 1975

Magnificat na sopran, chór i orkiestrę, 1981–94

17 piosenek na głos i fortepian, utwory dla dzieci, 1982

Lamentationes na 9 głosów i 10 instrumentów smyczkowych, tekst biblijny, 1984

Cantata Laudate Dominum na sopran, bas, chór i orkiestrę, tekst biblijny, 1985

Pieśni Orfeusza na kontratenor, flet, obój i harfę, sł. kompozytor, 1985

Hymnus Gedanensis, poemat symfoniczny na orkiestrę i chór, sł. G. Jabłońska, 1986–97

Msza Jasnogórska na sopran, bas-baryton, chór i orkiestrę, 2000

muzyka teatralna, radiowa i filmowa