Czarnecki, Sławomir

Czarnecki Sławomir, *23 VII 1949 Jelenia Góra, polski kompozytor i pedagog. Studiował kompozycję u P. Perkowskiego i R. Twardowskiego w PWSM w Warszawie (1974 dyplom). W latach 1980–81 odbył jako stypendysta rządu francuskiego studia uzupełniające u O. Messiaena w Paryżu. Od 1974 wykłada przedmioty teoretyczne w PSM II st. im. J. Elsnera w Warszawie. Laureat kilkunastu nagród i wyróżnień na konkursach kompozytorskich, m.in: I nagrody na konkursie kompozytorów twórczości pedagogicznej we Wrocławiu (1973) za I Koncert fortepianowy, II nagrody na Konkursie Kompozytorskim IX Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1975) za Concertino na fortepian i orkiestrę, I nagrody na Konkursie Młodych ZKP (1976) za Gradito, wyróżnienia na XIX Concorso Internazionale di Composizione „Premio Cittá di Trieste” (1980) za Concerto pesante, nagrody miasta Darmstadt na konkursie Chopin-Gesellschaft (1980) za Symphonie concertante, dwukrotnie I nagrody na konkursie oddziału warszawskiego ZKP: w 1982 za Intrada, Elegia e Postludium oraz w 1985 za Pieśni Orfeusza, nagrody im. V. Bucchiego w Rzymie (1986) za Leśne wędrówki, III nagrody na konkursie im. K. Szymanowskiego (1992) za Muzykę z Zawratu, nagrody miasta Gdańska na konkursie z okazji 1000-lecia Gdańska (1997) za Hymnus Gedanensis.

Punktem wyjścia dla twórczości Czarneckiego jest odrzucenie awangardowości. Jego postawa estetyczna wiąże się z tradycyjnym rozumieniem piękna muzycznego, dążeniem do doskonałości warsztatowej i logiki rozwoju formalnego. Pierwsze utwory Czarneckiego wywodzą się z inspiracji neoklasycznych (2 toccaty, Cantata Igor Strawiński in memoriam), wkrótce jednak kompozytor zwrócił się w stronę własnych, oryginalnych poszukiwań techniczno-estetycznych. Język dźwiękowy Czarneckiego w tym okresie opiera się na myśleniu harmoniczno-interwałowym, w którym struktury złożone z tercji i kwinty zyskują status elementów formotwórczych (Gradito, Trio fortepianowe); później kompozytor wprowadził pierwiastki czysto sonorystyczne (Capriccio na 2 wiolonczele, Concerto pesante, Koncert na kontrabas i smyczki). Począwszy od 1985 (Cantata Laudate Dominum) twórczość Czarneckiego wkracza w fazę syntezy, którą umieścić można w nurcie postmodernistycznym. Wyrazem tej postawy jest sumowanie doświadczeń własnych i elementów zaczerpniętych z tradycji (Via Crucis, Hombark-Concerto). Ważnym elementem dialogu z szeroko pojętą tradycją muzyczną są w najnowszej twórczości Czarneckiego wątki folklorystyczne, a szczególnie pomysłowo przetworzona muzyka górali podhalańskich i spiskich (Hombark-Concerto, II Kwartet smyczkowy „Spiski”, Wałaski, Interludia Sabałowe).