Drzewiecki Zbigniew, *8 IV 1890 Warszawa, †11 IV 1971 Warszawa, polski pianista i pedagog. Gry na fortepianie uczył go początkowo ojciec Ludwik Drzewiecki oraz muzycy warszawscy: F. Konopasek, W. Oberfelt i R. Becker, teorii i gry na skrzypcach I. Pilecki. W 1909 podjął studia na politechnice w Wiedniu, a następnie w Brnie. Równocześnie dorywczo studiował w Wiener Akademie für Musik pod kierunkiem K. Prohaski (wyższy kurs gry na fortepianie), korzystał również ze wskazówek M. Aronsona i P. de Conne’a w Wiedniu a H. Janochy w Brnie. W 1911 przerwał studia na politechnice i zamieszkał na stałe w Wiedniu, gdzie w latach 1911–15 pobierał prywatnie lekcje u M. Prentner. W 1915 powrócił do Warszawy, 2 II 1916 wystąpił po raz pierwszy z recitalem w Filharmonii Warszawskiej, wykonując utwory Bacha, Beethovena, Brahmsa, Schumanna, Chopina i Liszta. We wrześniu 1916 został profesorem niższego i średniego, a następnie wyższego kursu gry na fortepianie w Instytucie Muzycznym w Warszawie (późniejsze konserwatorium). W latach 20., nie przerywając pracy pedagogicznej, Drzewiecki koncertował w kraju i za granicą, m.in. w Paryżu, Pradze, Bukareszcie, Wiedniu, Zurychu, Sztokholmie i Rydze; do swego repertuaru włączył wówczas utwory Skriabina, Debussy’ego, Paderewskiego i Prokofiewa. Już jako pianista doskonalił grę na fortepianie na kursach letnich w 1928 u Paderewskiego w Morges. W 1930 po reformie warszawskiej uczelni muzycznej został prorektorem, a od 1931 rektorem nowo powstałej Akademii Muzycznej. Po jej zlikwidowaniu Drzewiecki był nadal profesorem wyższego kursu gry na fortepianie w konserwatorium w Warszawie. W 1930 dojeżdżał też na lekcje do Lwowa i Krakowa. Do jego najwybitniejszych uczniów z tych czasów należeli: J. Bereżyński, F. Blumental, J. Ekier, R. Etkinówna, R. Jasiński, A. Kagan, B. Kon, M. Kondracki, A. Müller, S. Nadgryzowski, T. Wojtaszewska. W czasie II wojny światowej Drzewiecki przebywał w Warszawie, uczestniczył w konspiracyjnych koncertach i udzielał lekcji. Po powstaniu przebywał w Krakowie, gdzie w 1945 zorganizował PWSM. Był rektorem tej uczelni do 1950, a profesorem do 1955, prowadząc równocześnie klasę fortepianu w PWSM w Warszawie. W 1955 zamieszkał w Warszawie, ucząc nadal w krakowskiej PWSM. W 1961 przeszedł na emeryturę, ale do końca życia udzielał prywatnie lekcji najzdolniejszym studentom. Do jego uczniów w okresie powojennym należeli: R. Bakst, H. Czerny-Stefańska, Fu-Tsung, L. Grychtołówna, A. Harasiewicz, W. Kisielewski, W. Maciszewski, W. Obidowicz, T. Rutkowska, R. Smendzianka. W 1962 wystąpił po raz ostatni na estradzie w czasie jubileuszu Filharmonii Narodowej. Drzewiecki był organizatorem i członkiem jury Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych im. F. Chopina (1927, 1932, 1937) oraz ich przewodniczącym (1949, 1955, 1960, 1965). W latach 1931–39 działał jako publicysta muzyczny, pisząc w „Kurierze Warszawskim”, „Wiadomościach Literackich”, „Muzyce”, „Muzyce Polskiej” i „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Po 1945 publikował artykuły w „Ruchu Muzycznym” oraz opracował do wydania wiele utworów fortepianowych Händla, Mozarta, Scarlattiego, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego w seriach pedagogicznych, publikowanych przez PWM. W latach 1934–39 oraz 1945–48 był prezesem polskiej sekcji MTMW, w latach 1959–66 prezesem TIFC, w latach 1956–62 prezesem SPAM. Był laureatem wielu nagród artystycznych; w 1950 i 1952 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia; w 1955 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Był honorowym członkiem wielu wyższych uczelni, m.in. uniwersytetu w Helsinkach, Tokio oraz Royal Academy of Music w Londynie. W 1965 w Filharmonii Narodowej odbył się uroczysty jubileusz 75-lecia urodzin Drzewieckiego.
Literatura: Z. Drzewiecki Wspomnienia muzyka, Kraków 1971; S. Kisielewski Zbigniew Drzewiecki, Kraków 1973; Zbigniew Drzewiecki. We wspomnieniach uczniów i przyjaciół, red. J. Skarbowski, M. Schmyd-Dormus i J. Zathey, Kraków 1998.
