Wiechowicz Stanisław, *27 XI 1893 Kroczyce, †12 V 1963 Kraków, polski kompozytor, pedagog, dyrygent, publicysta i działacz muzyczny. W latach 1908–11 studiował w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie i w 1912–13 w Instytucie E. Jaques-Dalcroze’a w Hellerau (k. Drezna). W latach 1913–14 uczył solfeżu i rytmiki w prywatnej szkole J. Mieczyńskiej w Warszawie. W 1914–16 studiował w konserwatorium muzycznym w Piotrogrodzie (obec. St. Petersburg). 1916–18 służył w armii rosyjskiej i po demobilizacji przebywał w Charkowie, gdzie do 1920 uczył solfeżu i rytmiki w prywatnej szkole W. Szaposznikow-Wiechowicz. Wiosną 1920 opuścił Związek Radziecki, w marcu 1921 powrócił do kraju, osiadł w Poznaniu i od IX 1921 do VII 1926 był nauczycielem przedmiotów teoretycznych w Państwowym Konserwatorium Muzycznym (obecnie Akademia Muzyczna) w Poznaniu. Od X 1926 do VI 1927 jako stypendysta studiował w Schola Cantorum w Paryżu; w XII 1926 był jednym z założycieli, następnie wiceprezesem Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu. Do konserwatorium w Poznaniu powrócił we IX 1930 i do 1939 wykładał tam przedmioty teoretyczne. W 1931 zdał egzamin eksternistyczny z kompozycji w Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie i objął klasę kompozycji w Poznaniu; jego uczniami byli m.in. W. Gniot, R. Maciejewski, R. Padlewski i A. Świerzyński. W 1932 Wiechowicz został przewodniczącym Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli śpiewu i muzyki w szkołach ogólnokształcących, a w 1935 kierownikiem wydziału pedagogicznego w konserwatorium w Poznaniu. 1 XII 1939 został wysiedlony z Poznania, lata wojny spędził w Jeleńcu na Kielecczyznie w majątku T. Halperta. Korespondując z A. Chybińskim, Wiechowicz przygotowywał dalekosiężne plany stworzenia literatury podręcznikowej dla szkolnictwa muzycznego i po wojnie niektóre jego pomysły doczekały się realizacji. W IV 1945 powrócił do Poznania, ale przeniesiony służbowo do Krakowa od IX 1945, do końca życia pozostał profesorem i dziekanem Wydziału Pedagogicznego tamtejszej PWSM (obecnie Akademia Muzyczna); do 1947 był też prorektorem tej uczelni. W 1954 otrzymał tytuł zastępcy profesora, a w 1956 tytuł profesora zwyczajnego. Od 1945 prowadził klasę kompozycji, którą ukończyli m.in. Z. Bujarski, J. Fotek, J. Garścia, J. Kaszycki, L. Kaszycki, J. Łuciuk, K. Meyer, K. Moszumańska-Nazar, K. Mrowiec, K. Penderecki i H. Schiller. W X 1957 Wiechowicz został kierownikiem Katedry Zespołowej Kompozycji na Wydziale Kompozycji, Teorii i Dyrygentury.
Dydaktyka nie była jednak jedynym polem działalności zawodowej Wiechowicza. Od XII 1921 związał się z amatorskim ruchem śpiewaczym jako kierownik Koła Śpiewackiego Polskiego, z którym miał kilkadziesiąt występów estradowych i za zwycięstwa w konkursach trzykrotnie zdobywał Złoty Łańcuch m. Poznania. Z inicjatywy Wiechowicza Koło przekształciło się w 1931 w Poznańskie Towarzystwo Oratoryjne, a w 1934 w Poznańskie Towarzystwo Muzyczne. W 1935 Wiechowicz rozstał się z towarzystwem i został kierownikiem chóru im. S. Moniuszki, z którym również odnosił sukcesy artystyczne. W latach 1927–30 był także kierownikiem chóru im. F. Chopina i w latach 1928–30 kierownikiem chóru męskiego Echo w Poznaniu. Mimo wyraźnej predylekcji do batuty kapelmistrzowskiej i znacznych predyspozycji psychotechnicznych Wiechowicz rzadko występował jako dyrygent orkiestr symfonicznych. W latach 1924–37 poprowadził w Poznaniu i Warszawie kilkanaście koncertów symfonicznych, m.in. w 1926 dyrygował w Warszawie polskim prawykonaniem oratorium Król Dawid A. Honeggera, a w 1933 w Poznaniu Requiem W. Maliszewskiego. Działalność organizacyjną w amatorskim ruchu śpiewaczym Wiechowicz podjął w 1924 jako współorganizator II Wszechpolskiego Zjazdu Śpiewaczego w Poznaniu. W latach 1925–32 był radnym zarządu głównego Wielkopolskiego Związku Kół Śpiewaczych. W 1929 jako dyrektor artystyczny okręgu poznańskiego współorganizował Wszechsłowiański Zjazd Śpiewaczy. Do 1938 wielokrotnie zasiadał w jury konkursów chórów amatorskich. W 1947 został dyrektorem artystycznym, a w 1951 honorowym dyrektorem artystycznym Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych.
Poczynaniom artystycznym Wiechowicza towarzyszyła działalność publicystyczna. Jako krytyk muzyczny pisał dla „Śpiewaka” (1922–24), „Orędownika Wielkopolskiego” (1925–26), „Przeglądu Muzycznego” (1925–31, od 1927 redaktor naczelny), „Kuriera Poznańskiego” (1929–34) i „Muzyki Polskiej” (1934–39). Jego publicystyka muzyczna jest ważnym przyczynkiem do badań naukowych okresu dwudziestolecia międzywojennego, bowiem w 400 recenzjach Wiechowicz omówił ponad 500 koncertów i przedstawień operowych, a w 80 artykułach znalazły się wypowiedzi na temat najważniejszych spraw ówczesnego życia muzycznego w Polsce. Po wojnie publicystykę zastąpiło u Wiechowicza edytorstwo muzyczne. W XI 1945 został wiceprzewodniczącym Państwowej Rady Wydawniczej, a od II 1953 pozostawał członkiem Rady Programowej PWM. Od 1946 był redaktorem serii «Polska Literatura Chóralna», w latach 1955–57 redaktorem serii «Polska Pieśń Ludowa». Wiechowicz był członkiem Sekcji Współczesnych Kompozytorów Polskich przy WTM (od 1925), Klubu Fachowej Prasy Muzycznej (od 1929, późniejsze Stowarzyszenie Pisarzy i Krytyków Muzycznych), ZKP (od 1945) i Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (od 1946). Nagrody i odznaczenia: 1933 Złota Odznaka Honorowego Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych, 1936 Srebrny Krzyż Zasługi, 1937 Złoty Medal Wystawy Paryskiej za Chmielą, 1939 państwowa nagroda muzyczna, 1950 państwowa nagroda artystyczna II stopnia, 1952 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, 1953 nagroda ZKP, 1955 Medal X-lecia PRL, 1955 nagroda muzyczna m. Krakowa, 1959 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, 1959 Złota Odznaka Honorowa z Wieńcem Laurowym Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych, 1962 nagroda muzyczna PR i ZAiKS, 1962 nagroda państwowa I stopnia za List do Marc Chagalla.
Największym wkładem Wiechowicza w dzieło tworzenia polskiej współczesnej kultury muzycznej jest jego twórczość chóralna, która wyrosła z podłoża tonalnego polskiej muzyki ludowej. Wiechowicz wniósł do muzyki wokalnej nowe wartości, przenosząc do faktury chóralnej cechy typowe dla faktury instrumentalnej, np. dialogowanie i zmienność układów głosowych. Działalność kompozytorską Wiechowicz podjął w okresie, kiedy był już cenionym pedagogiem, dyrygentem, działaczem i publicystą muzycznym. Jako kompozytor uważał się za samouka i komponowanie zaczął od prostych opracowań oryginalnych pieśni ludowych, które niekiedy poddawał stylizacji; z czasem zaczął tworzyć własne struktury melodyczne, zbudowane na ludowym pierwowzorze. Świadczą one o wybitnej indywidualności twórczej, która sprawiła, że komponowanie z czynności czysto użytkowej przerodziło się w potrzebę artystycznej wypowiedzi.
Wiechowicz napisał 165 utworów chóralnych, w tym 151 na chór a cappella. Fenomenem w historii polskiej chóralistyki jest wielowersyjność jego pieśni chóralnych/ Do najważniejszych utworów z lat przedwojennych należą: Słowo o Jakubie Szeli, Oj, ty wolo, Mruczkowe bajki i Na glinianym wazoniku. Pieśni chóralne Wiechowicza, w większości opublikowane i po 1945 opracowane w nowej wersji, były wysoko oceniane przez wykonawców i recenzentów, a także często znajdowały się na listach obowiązkowych utworów konkursowych. Pozycję najwybitniejszego w XX w. polskiego kompozytora muzyki chóralnej zapewniły Wiechowiczowi: Kujawiak-ballada, Kantata żniwna oraz Passacaglia i fuga. Pierwszym znaczącym dziełem symfonicznym w dorobku twórczym Wiechowicza był taniec weselny Chmiel. Grany na estradach całego świata w nowej, powojennej wersji, jest najczęściej wykonywanym utworem kompozytora. Z dużym uznaniem przyjęto również Kantatę romantyczną do słów A. Mickiewicza i to zarówno w wersji przedwojennej, jak i w nowym opracowaniu, sporządzonym z okazji Roku Mickiewiczowskiego (1955), zaś Koncert staromiejski należy do wybitnych utworów nurtu neoklasycznego w polskiej muzyce współczesnej.
Dorobek kompozytorski Wiechowicza zamykają: List do Marc Chagalla, jedyny jego utwór kantatowy niezawierający elementów folklorystycznych, i monumentalna, komponowana przez wiele lat Gołębica. Wiechowicz nie był twórcą awangardowym, ale nie stronił od tendencji klasycyzujących, w czasie gdy były one w Polsce atrybutem nowoczesności. Jego bezpretensjonalny styl, pełen temperamentu i humoru, niepozbawiony dyskretnego liryzmu i zadumy, jest jedną z ciekawych odmian stylu narodowego we współczesnej muzyce polskiej. Po II wojnie światowej główny nacisk w swojej działalności kompozytorskiej Wiechowicz położył na tworzenie nowych wersji wcześniej napisanych utworów. Spuścizna kompozytorska Wiechowicza jest przechowywana w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie.
Literatura: J.M. Chomiński „Kujawiak-ballada” Stanisława Wiechowicza, „Studia Muzykologiczne” V 1956; J.M. Chomiński i K. Wilkowska-Chomińska „Passacaglia i fuga” Stanisława Wiechowicza, w: Formy muzyczne, t. 3, Kraków 1974; B. Cisowska „List do Marc Chagalla” Stanisława Wiechowicza, w: Muzyka instrumentalno-wokalna kompozytorów krakowskich, Kraków 1979; A. Mrygoń Stanisław Wiechowicz, 2 t.: t. 1: Działalność, Kraków 1982, t. 2: Twórczość, Kraków 1989 (zawiera pełny wykaz kompozycji); Stanisław Wiechowicz in memoriam, materiały z sympozjum w 100-lecie urodzin i 30-lecie śmierci Stanisława Wiechowicza, red. J. Kurcz, Kraków 1996; Stanisław Wiechowicz – by czas nie zaćmił i niepamięć, red. E. Mizerska-Golonek, Kraków 2005.
Kompozycje:
Instrumentalne:
A siadajże na wóz na orkiestrę smyczkową, 1924, wykorzystana w IV cz. suity Kasia
Nie chcę cię Kasiuniu na małą orkiestrę, 1924, wykorzystana w I cz. suity Kasia Chmiel na orkiestrę, 1927, wyk. Poznań 1929, wyd. Kraków 1949
Chmiel. Taniec weselny na orkiestrę symfoniczną, 1927, wyd. Kraków 2018 PWM
I Kwartet smyczkowy Es-dur [przed 1939]
2 mazurki na skrzypce i fortepian, 1942, nr 2 wyd. Kraków 1950
II Kwartet smyczkowy „Jeleniecki” [1943], także wersja na orkiestrę smyczkową pt. Koncert staromiejski [po 1945]
Ulęgałki, suita na małą orkiestrę [1944?]
Andante d-moll, kwartet smyczkowy [przed 1945], wykorzystany w II cz. suity Kasia
Andante D-dur, kwartet smyczkowy [przed 1945]
Kasia, suita na orkiestrę smyczkową i 2 klarnety, 1946, wyk. Warszawa 1951, wyd. Kraków 1953
Koncert staromiejski na orkiestrę smyczkową, 1954, wyk. Zabrze 1956, wyd. Kraków 1957
Szyszki, rondo na orkiestrę, 1954, wyk. Kraków 1954
Zawołanie (Millenium) na instrumenty dęte i perkusję [ok. 1960]
Nokturn na orkiestrę symfoniczną, 1960
Wokalne:
Gdzie mi się podziały tulipany na chór mieszany, sł. ludowe, 1922, wyd. w zbiorze Melodie ludowe, Poznań 1922
Kiedy będzie słońce i pogoda na chór żeński, sł. ludowe, 1922, wyd. w zbiorze 3 pieśni, Poznań 1922
Z tamtej strony rzeki na chór mieszany, sł. ludowe, 1922, wyd. w zbiorze Melodie ludowe, Poznań 1922
Matulu moja na chór mieszany, sł. ludowe, 1923, wyd. w zbiorze Pieśń ludowa, Poznań 1924
Nie chcę cię Kasiuniu na chór mieszany, sł. ludowe, 1923, wyd. w zbiorze Pieśń ludowa, Poznań 1924, także wersja na głos i fortepian, 1935, wyd. w zbiorze Koło mego ogródeczka, Poznań 1936
W dzikim boru na chór mieszany, sł. ludowe, 1923, wyd. w zbiorze Pieśni ludowe, Poznań 1923
Pragną ocki na chór mieszany, sł. ludowe, 1923, wyd. w zbiorze Pieśni ludowe, Poznań 1923 także wersja pt. Pragną oczki na chór i 2 fortepiany, 1943, wyk. Kraków 1946, wyd. Kraków 1950
Ach biada mnie na chór męski, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 12 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
A te rudzkie dziewki na chór mieszany, 1924, wyd. Kraków 1952
Chodziłem ja. Śląska pieśń ludowa na chór męski, 1924, wyd. Kraków 1952 PWM
Chodziłem po grobelce na chór męski, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 12 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Deszcz idzie na chór mieszany a cappella, 1924, wyd. Kraków 1952 PWM
Jakech ja konie pasł na chór męski, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 12 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Jestem ja dzieweczka na chór mieszany, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 20 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Kiedym ja szedł na chór męski, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 12 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Leciały gęsi na chór męski, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 12 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Matulko moja na chór męski, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 12 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Stoi lipka na chór mieszany, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 20 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Krakowski mosteczek na chór mieszany, sł. ludowe, 1924, wyd. w zbiorze 20 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Wdycki, wdycki na chór mieszany, 1924, wyd. Kraków 1952 PWM
Jak się będę wydawała na chór mieszany, sł. ludowe, 1925 wyd. w zbiorze 20 pieśni górnośląskich, Poznań 1925
Kolędziołki beskidzkie na chór żeński, sł. E. Zegadłowicz, 1925, wyd. w zbiorze 3 pieśni, Poznań 1926
Kołysanka na chór żeński, sł. J. Porazińska, 1925, wyd. w zbiorze 3 pieśni, Poznań 1926
Jechało pacholę na chór mieszany, sł. ludowe, 1926, wyd. w zbiorze 7 pieśni, Poznań 1926
Już się lasy zielenią na chór mieszany, sł. ludowe, 1926, wyd. w zbiorze 7 pieśni, Poznań 1926
Matka mię tu posłała na chór mieszany, sł. ludowe, 1926, wyd. w zbiorze 7 pieśni, Poznań 1926
Pieśni wielkanocne na chór mieszany, sł. religijne, 1926
Pod kominem na chór mieszany, sł. J. Porazińska, 1926, wyd. Poznań 1927
Wedle tego Jędrzejeczka na chór mieszany, sł. ludowe, 1926, wyd. w zbiorze 7 pieśni, Poznań 1926
Za ujazdem czarna rola na chór mieszany, sł. ludowe, 1926, wyd. w zbiorze 7 pieśni, Poznań 1926
Kaczor na chór mieszany, sł. ludowe, 1927, wyd. w zbiorze 7 pieśni, Poznań 1926
Kolędy na chór mieszany, sł. religijne, 1927
Kołysanka bez słów wg Rapsodii litewskiej M. Karłowicza na chór mieszany, 1927, wyd. w zbiorze: 7 pieśni, Poznań 1927
Pieśni wielkopostne na chór mieszany, sł. religijne, 1927
Słowo o Jakubie Szeli na chór mieszany, sł. B. Jasieński, 1927, wyk. i wyd. Poznań 1927
Trzy utwory religijne na chór mieszany, sł. religijne, 1927
Chodziła po sieni na 4-głosowy chór mieszany, 1928, wyd. Kraków 1948 PWM
Oj ty, wolo na chór mieszany, sł. B. Jasieński, 1928, wyk. i wyd. Poznań 1929
Veni Creator na chór mieszany, sł. religijne, 1928
Kukułecka na chór mieszany, 1934, sł. ludowe, wyd. w zbiorze 2 pieśni, Poznań 1936
Mruczkowe bajki na chór mieszany, 1934, sł. J. Porazińska, wyd. Warszawa 1934
Oj siadaj, siadaj na chór mieszany, sł. ludowe, 1937, wyd. Poznań 1937
Powiewaj wiatreńku na chór żeński, sł. J. Porazińska,1938, wyd. Poznań 1939
Na glinianym wazoniku na chór mieszany, sł. J. Porazińska, 1939, wyd. Poznań 1939, także wersje: na chór męski, 1941, na 8-głosowy chór i 2 fortepiany, 1946, wyk. Kraków 1946, na chór i orkiestrę, 1947, wyk. Kraków 1947, wyd. Kraków 1953, wyciąg fortepianowy Kraków 1954
Stuku, puku na chór żeński, sł. J. Porazińska, 1939, wyd. Poznań 1939
Pastorałka na chór żeński, sł. religijne, 1942
Kujawiak-ballada na chór mieszany, sł. ludowe, 1944, wyk. Warszawa 1951, wyd. Kraków 1949
Hosa, hosa na chór mieszany, sł. ludowe, 1945, wyd. w zbiorze 5 pieśni ludowych ze Śląska, wyd. Kraków 1946
Ma miła dzieweczko na chór żeński, 1945, sł. ludowe, wyd. w zbiorze 5 pieśni ludowych ze Śląska, Kraków 1946
Od buczku do buczku na chór żeński, 1945, sł. ludowe, wyd. w zbiorze 5 pieśni ludowych ze Śląska, Kraków 1946
Zarżyjże mi mój koniczku na chór żeński, 1945, sł. ludowe, wyd. w zbiorze 5 pieśni ludowych ze Śląska, Kraków 1946
Krakowiak C na chór męski, 1945, sł. ludowe, wyd. Kraków 1947
Krakowiak Es na chór mieszany, 1945, sł. ludowe, wyd. Kraków 1947
Kantata żniwna na chór mieszany, 1947, sł. ludowe, wyk. 1951, wyd. Kraków 1948
Leluje na chór mieszany, 1949, sł. ludowe, wyd. w zbiorze Pieśni polskie, wyd. Warszawa 1950
W gaiku na chór mieszany, sł. A.E. Odyniec, 1949, wyd. w zbiorze Pieśni polskie, Warszawa 1950
Tam na górze jawor stoi na chór mieszany, sł. J. Czeczot, 1953, wyd. Kraków 1953
10 pieśni śląskich. Melodie ludowe na chór mieszany, wyd. Kraków 1953 PWM
Pieśni Mickiewiczowskie na chór mieszany, 1954, wyd. Kraków 1955
Proso na chór mieszany, 1954, sł. ludowe, wyd. Kraków 1954
Passacaglia i fuga na temat „Na polu wiśnia” na chór mieszany, 1960, sł. ludowe, wyk. Warszawa 1960, wyd. Kraków 1962
Po nocnej rosie na chór żeński, sł. W. Syrokomla, 1961
Wokalno-instrumentalne:
Widmo na głos i fortepian, sł. L. Staff, 1918
A że zapomnieć ciebie muszę na głos i fortepian, sł. L. Staff [ok. 1920]
Pocałunek na głos i fortepian, sł. L. Staff [ok. 1920], wyd. w zbiorze 4 pieśni, Warszawa 1936
Czego ty bledniesz na głos i fortepian, sł. M. Konopnicka, 1921, wyd. w zbiorze 8 pieśni, Kraków 1950
Dzień słowiański na chór i orkiestrę, sł. E. Zegadłowicz, 1928, wyk. Poznań PR 1937, wyd. wyciągu fortepianowego Poznań 1929
Veni creator na chór męski i organy, 1928, wyd. Poznań 1928
Suita pastoralna na recytatora, chór i orkiestrę, sł. T. Czyżewski i in., 1929, wyk. jako Muzyka symfoniczna (bez partii wokalnych) Warszawa 1935, wyk. jako Pastorałki PR 1937
Kantata romantyczna na sopran, chór i orkiestrę, sł. A. Mickiewicz, 1934, wyk. Poznań 1936, wyd. Poznań 1935, zrewid. 1955, wyk. Kraków 1955, wyd. wyciągu fortepianowego Kraków 1955
A kto ciebie na głos i fortepian, sł. M. Konopnicka, 1935, wyd. w zbiorze 4 pieśni, Warszawa 1936
Hej żeglajże żeglarze [sic!] na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Hejże ino fijołeczku leśny na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Koło mego ogródeczka na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Kołysanka lalek, sł. K. Iłłakowiczówna, 1935, wyd. w zbiorze 4 pieśni, Warszawa 1936
Liście w ogrodzie na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Miała Kasieńka na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Pod borem sosna na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Są na boru szyszki na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Som w stawie rybecki na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936, także wersje: na 3-głosowy chór żeński, 1938, na chór i orkiestrę pt. Rybeczki, 1956, wyk. Kraków 1956
Ta kolebka na głos i fortepian, sł. sł. J. Porazińska, 1935, wyd. w zbiorze 4 pieśni, Warszawa 1936
Uśnijże mi moje dziecię na głos i fortepian, sł. ludowe, 1935, wyd. Poznań 1936
Na krosnach na głos i fortepian, sł. sł. J. Porazińska, [przed 1939], wyd. Kraków 1950
Powadziły się bieguny na głos i fortepian, sł. sł. J. Porazińska [przed 1939], wyd. w zbiorze 8 pieśni, Kraków 1950
W Betleem sławnem na chór żeński i fortepian/organy, 1942
Kolęda w olbrzymim mieście na chór i orkiestrę, sł. T. Czyżewski, [po 1945], wyk. Kraków 1947
Pochód czasów, onomatopeia rytmiczna na chór i orkiestrę, sł. P. Waręż, 1947
A czemużeś nie przyjechał na chór i orkiestrę, sł. ludowe, 1948, wyd. Kraków 1951
Tren (Wokaliza) na głos i fortepian, 1949, wyd. w zbiorze 8 pieśni, Kraków 1950
Kujawiak G na chór i orkiestrę, 1952
Pado dysc na chór i orkiestrę, 1953
Jesień na głos i fortepian, sł. M. Miszewski, 1955, wyd. Kraków 1959
Polskie kolędy i pastorałki na głos i fortepian, sł. J. Porazińska, 1957, wyd. Kraków 1958
List do Marc Chagalla 2 głosy solowe, 2 recytatorów, chór i orkiestrę, sł. J. Ficowski, 1961, wyk. Warszawa 1961, wyd. Kraków 1966
Gołębica na sopran, chór i orkiestrę, sł. S. Wyspiański, 1963, wyk. Wrocław 1969
Sceniczne:
muzyka teatralna (wyst. w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie):
Polacy nie gęsi L.H. Morstina wg M. Reja, 1953
Popas króla jegomości A. Grzymały-Siedleckiego, 1958
Redakcje i opracowania:
Antologia muzyki chóralnej Renesansu na chór mieszany a cappella, t. I, Kraków 1965, 3. wyd. 1980, 4. wyd. 1994
Antologia muzyki chóralnej Renesansu na chór mieszany a cappella, t. II, Kraków 1965, 3. wyd. 1980, 4. wyd. 1994
Antologia pieśni chóralnej romantyków niemieckich na chór męski a cappella, Kraków 1961
Praca:
Podstawowe uwagi dla dyrygentów chórowych, Kraków 1951
