Wąsowski Andrzej, *24 I 1919 Warszawa, †26 V 1993 Waszyngton, polski pianista. Pierwszą nauczycielką Wąsowskiego była jego matka, Maria Glińska-Wąsowska (†l946 Warszawa), pianistka (uczennica R. Burmeistra) i pedagog m.in. konserwatorium w Warszawie, gdzie w latach 1931–39 Wąsowski studiował w klasie M. Trombini-Kazuro. Studia uzupełniające odbył u K. Igumnowa w Moskwie (1940–41), F. Wührera w Wiedniu (1944–45) i A. Caselli w Rzymie (1946); korzystał też z konsultacji A. Benedetti-Michelangelego (1952–53). Debiutował w Warszawie na koncertach w sali konserwatorium (1938 i 1939), dobrze przyjętych przez warszawską krytykę. Podczas II wojny światowej nie przerwał działalności koncertowej. Wywieziony ze Lwowa do ZSRR (1940–42), dał tam pod przymusem ponad 180 koncertów; wystąpił m.in. w Charkowie 9-krotnie w ciągu 3 dni. W 1942 Wąsowski przedostał się przez linię frontu do Warszawy i podjął działalność koncertową w kawiarni B. Woytowicza, w sali konserwatorium (pod auspicjami Rady Głównej Opiekuńczej) i na koncertach prywatnych. Po 1946 odbył kilka europejskich tournées (Włochy, Holandia, Wielka Brytania, Austria, Niemcy, Szwajcaria, Francja, Hiszpania, Szwecja i Norwegia) i został laureatem konkursów pianistycznych: w 1951 im. M. Long i J. Thibaud w Paryżu (III nagroda), w 1952 im. G.B. Viottiego w Vercelli (III nagroda) i im. F. Busoniego w Bolzano (II nagroda). W latach 1959–60 występował w Polsce (Warszawa, Toruń, Bydgoszcz, Łódź, Wrocław), dając recitale i występy z orkiestrą (koncerty: a-moll R. Schumanna, B-dur J. Brahmsa i c-moll S. Rachmaninowa). Następnie działał w Wenezueli, koncertując i organizując w 1963 Festival Chopin w Caracas. W 1965 debiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku, a w 1966 osiadł w Stanach Zjednoczonych na stałe. Obok działalności koncertowej poświęcał się tu pracy pedagogicznej jako profesor Music Department w Oral Roberts University w Tulsa (Oklahoma).
Wąsowski był przede wszystkim chopinistą. Recitale z różnorodnym repertuarem (m.in. J.S. Bach, J. Haydn, W.A. Mozart, Beethoven, Weber, Schumann, Brahms, Liszt, Debussy, Szymanowski) zastąpiły z czasem koncerty wyłącznie z utworami Chopina. Niekiedy konstruował program z utworów tylko jednego gatunku, dając m.in. niekonwencjonalne wykonanie wszystkich mazurków podczas jednego recitalu (Nowy Jork 1981). Cenne były jego nagrania płytowe, zwłaszcza komplety mazurków (1981) i nokturnów (1989), wydanych w 1996 przez Concord Records.
