Logotypy UE

Vecchi, Orazio

Biogram i literatura

Vecchi [wˊekki] Orazio, Horatio, Tiberio, ochrzczony 6 XII 1550 Modena (nie Finale), †19 II 1605 Modena, włoski kompozytor, teoretyk muzyki, pisarz. Po uzyskaniu w Modenie wykształcenia teologicznego w opactwie benedyktynów i muzycznego u Salvatore Essengi (mało znanego kompozytora, który w 1566 opublikował księgę 4-głosowych madrygałów, zamieszczając w niej też utwór 15-letniego ucznia) Vecchi wyjechał do Bergamo (1577), Brescii (1578) i zapewne Wenecji, gdzie w 1579 ukazała się księga jego motetów oraz – w prestiżowym zbiorze Trionfo di musica (obok utworów A. Gabrielego, C. Merula, Ph. di Monte i in.) 6-głosowy madrygał, a najpóźniej w 1580 księga canzonett. W 1581 Vecchi kierował oprawą muzyczną uroczystości wielkanocnych w katedrze w Salò, a w 1582 objął tam stanowisko maestro di cappella; zrezygnował z niego w 1584, przenosząc się na analogiczne w Modenie (gdzie został powołany w II 1583), a w 1586, na kilka miesięcy, w Reggio Emilia. W tym samym roku zamieszkał jako kanonik kolegiaty w Correggio, gdzie pozostał do 1592; w tym czasie intensywnie komponował, a także współpracował z L. Balbim przy opracowaniu nowej wersji chorałowej Graduale romanum (wyd. 1591). Współpracę tę rozpoczął prawdopodobnie w 1586 lub 1587, po śmierci trzeciego z redaktorów, którym był Andrea (nie Giovanni) Gabrieli. W 1593 powrócił do Modeny i został ponownie maestro di cappella przy katedrze, kierował też zespołami działającymi przy różnych bractwach. Ponadto w 1598 książę Cesare d’Este powierzył mu kierownictwo swojej nadwornej muzyki. Od III do V 1600 Vecchi przebywał z kardynałem Alessandrem d’Este w Rzymie, następnie powrócił do Modeny w towarzystwie hrabiego Alfonsa Fontanellego (kompozytora ksiąg madrygałów), z którym bardzo się zaprzyjaźnił; w tym samym roku pojechał z nim do Florencji, gdzie 6 X byli świadkami pierwszego wystawienia L`Euridice J. Periego (który wspomina, że był zaszczycony aprobatą wielkiego mistrza). W następnych latach Vecchi podupadł na zdrowiu, co było przyczyną stopniowego zmniejszania się jego aktywności koncertowej oraz odmowy przeniesienia się na dwór cesarza Rudolfa II Habsburga po śmierci Ph. di Monte. Do uczniów Vecchiego należeli m.in. G. Capilupi i P. Bravusi, który po śmierci mistrza opublikował jego Dialoghi i msze (1607), dodając do każdego zbioru utwór własny.

Zbiory muzyki świeckiej publikowane przez Vecchiego są bardzo różnorodne. Największą popularność u współczesnych mu zyskały 4-głosowe canzonetty (określenie pojawiające się na kartach tytułowych jego zbiorów po raz pierwszy w historii muzyki) – krótkie piosenki zwrotkowe, często z refrenem, nawiązujące do gatunku villanelli i canzony napolitana. Ich teksty mówią z reguły o miłości, udanej lub nie, ale zawsze z odcieniem humoru, zarówno gdy mają charakter satyryczny, z aluzjami do znanych madrygałów, jak i sentymentalny czy cyniczny (przypuszcza się, że Vecchi był autorem wielu tekstów, do których pisał muzykę). W budowie muzycznej najczęstszy jest schemat AABCC lub AABB (powtórki wraz z tekstem); przy dużej samodzielności głosów przeważa faktura homorytmiczna, ale występują też swobodne imitacje krótkich fraz o wyraźnym rysunku melodycznym i rytmicznym (recytacja przebiega często w fuzach); częsty jest taneczny trójmiar. Nagminnie stosowane są madrygalizmy, ilustrujące zjawiska fizyczne lub wyrażające (zwykle parodystycznie) cierpienia za pomocą zmian chromatycznych i dysonansów; z drugiej strony, w nawiązaniu do ludowego stylu villanell, wprowadzane bywają kwinty równoległe. Canzonetty 6-głosowe są bliższe madrygałowi przez odejście od zwrotkowości i żartobliwego charakteru; mają też nieco większe rozmiary. Już w 4-głosowych pojawia się sporadycznie dialogowanie 3 głosów z jednym lub dwóch z dwoma, w canzonettach 6-głosowych podział zespołu nawiązujący do dwuchórowości jest częstszy. W canzonettach 3-głosowych dodał Vecchi (w księdze głównie C) akompaniament w postaci lutniowej tabulatury; taki sam zamieścił w Selva… przy 3-głosowych ariach, 4-głosowych canzonettach i 5-głosowych tanecznych capricciach (w tym jedno czysto instrumentalne). W tym bardzo urozmaiconym zbiorze zamieścił też capriccia nietaneczne, 5- i 6-głosowe madrygały, 4-głosową fantazję instrumentalną, 6-głosową serenatę, 7-, 8- i 10-głosowe dialogi (m.in. nawiązujące do zjawiska echa) oraz napisany wraz z L. Marenziem żartobliwy madrygał, w którym 9 głosów prezentuje 9, kontrastujących pod względem pozycji społecznej i charakteru, postaci pochodzących z różnych regionów Włoch i z okolicznych krajów, co podkreślone jest wprowadzeniem odpowiednich dialektów i języków. Selva… zawiera ponadto ważną historycznie 10-głosową scenę dramatyczną (4-częściową) do tekstu P. Bemba Battaglia d’Amore e Disperto (wykonanie w Modenie 1587 z okazji zaślubin, które Vecchi opisał w Capitolo), podobny 10-głosowy alegoryczny utwór weselny Vecchiego, Mascherata della Malinconia et Allegrezza, wykonano w 1604 (wyd. 1608).

Określanie w literaturze zbiorów Selva… i Convito… (druku zawierającego bardzo interesujące i ważne kompozycje poważne i sceny komiczne Vecchiego, zwłaszcza 5- i 6-głosowe), ze względu na ich różnorodność i elementy żartobliwe, mianem komedii madrygałowych nie jest przekonujące, gdyż utwory w nich zawarte nie stanowią spójnej całości. Inaczej jest w przypadku druków Le Veglie di Siena… i przede wszystkim L’Amfiparnaso. „Nocne zabawy” nawiązują do wieloletniej tradycji sieneńskich uroczystości i w pewnym stopniu do teoretycznych rozważań G. Bargaglego (Siena 1572) na ich temat. Zbiór składa się z dwóch części poświęconych „nastrojom rozrywkowym” (parte piacevole – 2 wieczory, odpowiedniki aktów) i poważnym (wieczór trzeci). W ramach wieczoru pierwszego (utwory 3-głosowe w rodzaju villanell) popisuje się siedem postaci: Sycylijczyk, Laura („najpiękniejsza z całej wsi”), Niemiec, Hiszpan, Żydówka i inni, a każdy popis obramowany jest 6-głosową prezentacją osoby i oceną (applauso); drugi wieczór to „polowanie na Kupidyna” – 7 utworów 6-głosowych z obfitym wykorzystaniem onomatopei, wreszcie w trzecim Vecchi porzuca żarty i w 16 madrygałach 5- i 6-głosowych stara się oddać nastrój melancholiczny, wesoły, „mieszany” i inne.

Największe zainteresowanie w XX w. wzbudzał druk L’Amfiparnaso, nazwany przez twórcę „comedia harmonica” i „comedia musicale” (informacje o wykonaniu utworu w 1594 nie są pewne). Części dzieła określił Vecchi jako Prologo, Atto I (3 sceny), II (5 scen) i III (5 scen). W tekście, nawiązującym do commedii dell`arte, przeprowadzone są konsekwentnie dwa wątki: liryczno-dramatyczny (nie bez nuty humoru) perypetii dwóch zakochanych par i groteskowo rubaszny wątek komediowych postaci starców i służby. Prócz ogólnego, wprowadzającego w treść, wstępu przed każdą sceną wymienione są uczestniczące w niej osoby i dodane jest krótkie wierszowane jej objaśnienie, jakby na zasadzie didaskaliów. W muzyce obu komedii, za pomocą zróżnicowania melodyki, metrorytmiki i formy, a także poprzez zabiegi ilustracyjne i symboliczne, Vecchi odmalowuje zróżnicowane portrety psychologiczne postaci i różny charakter sytuacji; wprowadza też w tym celu aluzje muzyczne (m.in. parodia tekstu i muzyki Anchor che col partire C. di Rore w akcie III L`Amfiparnaso lub użyty serio cytat z Vestiva i colli Palestriny w „poważnym” wieczorze sieneńskim). Konkretne postacie komedii nie są związane z konkretnymi głosami, ani nawet z ich liczbą, niemniej dialogom dłuższych lub krótkich wypowiedzi towarzyszą najczęściej odpowiednie dialogi grup głosów. W XX w. spierano się czy L`Amfiparnaso był przeznaczony na scenę (jak uważał C. Perinello, który nawet dokonał specyficznej „rekonstrukcji” dzieła), wiązano go też z teatrem marionetek; przeważa jednak pogląd, że sztuka była przewidziana do wykonania w salonach lub na placach miast estradowo, w ramach teatru wyobraźni. Najwybitniejszym kontynuatorem zdobyczy Vecchiego w dziedzinie komedii madrygałowej był A. Banchieri.

Lamentacje Vecchiego są homorytmicznym opracowaniem chorałowego cantus firmus, a kompozytor uzasadnia tę prostotę chęcią realizacji zaleceń soboru trydenckiego, natomiast w pozostałej twórczości religijnej łączy (wg R. Rüeggego) niderlandzki styl polifoniczny z połowy wieku z wenecką i rzymską dwuchórowością. Msza Resurrexi obejmuje prócz ordinarium także oparty na chorale introit oraz swobodnie, dwuchórowo ukształtowane motety: graduał, ofertorium, na Podniesienie i „loco Deo gratias”, tworząc bardzo rzadki w tym czasie cykl missa plenaria. Obie msze 6-głosowe należą do typu parodia.

W traktacie Mostra…, zwanym też Regole del contrapunto, Vecchi omawia charakter wyrazowy 12 modi, wymienia ich ważne dźwięki i licznymi przykładami wskazuje cadenze regolari i irregolari. Uwzględnia przy tym transpozycje do systemu b molle, a przy niektórych też o cały ton w górę i w dół „per musica finta”. Spośród teoretyków wymieniony jest tylko G. Zarlino i do jego pism Vecchi nawiązuje.

Literatura: E.J. Dent Notes on the „Amfiparnaso” of Orazio Vecchi, „Sammelbände der internationalen Musik Gesellschaft” XII, 1910–1911; Cronaca modenese di Giovanni Battista Spaccini (1588–1636), red. G. Bertoni i in., Modena 1911; L. Frati Un capitolo autobiografico di Orazio Vecchio, „Rivista Musicale Italiana” XXII, 1915 (zawiera fragmenty wiersza); J.C. Hol Horatio Vecchi’s weltliche Werke, Strasburg 1934, przedr. Baden-Baden 1974; J.C. Hol L’Amfiparnaso e Le veglie di Siena, „Rivista Musicale Italiana” XL, 1936; C. Perinello L`Amfiparnaso. Comedia harmonica d`Horatio Vecchio, „Rivista Musicale Italiana” XLI, 1937; J.C. Hol Le veglie di Siena di Horatio Vecchio, „Rivista Musicale Italiana” XLIII, 1939; C. Coen Intorno alle origini di Orazio Vecchi, „Rivista Musicale Italiana” L, 1948; G. Roncaglia Orazio Vecchi precursore drammatico ed umorista, „Rivista Musicale Italiana” LI, 1949; E. Pancaldi i G. Roncaglia Orazio Vecchi. La vita e le opere oraz E. Schenk L`Amfiparnaso del Vecchio e il simbolismo musicale, w: Orazio Vecchio precursore del melodramma (1550-1605), Modena 1950; G. Camillucci L’Amfiparnaso. Comedia harmonica, „Rivista Musicale Italiana” LIII, 1951; G. Roncaglia Gli elementi precursori del melodramma nell’opera di Orazio Vechio. Attuazioni e limiti, „Rivista Musicale Italiana” LV, 1953; L. Ronga Lettura storica del L’Amfiparnaso di Orazio Vecchi, „La rassegna musicale” XXIII, 1953; G. Roncaglia Documenti inediti su Orazio Vecchi, la sua famiglia e Tallievo Geminiano Capilupi, „Collectanea Historiae Musicae” II, 1956/57; A. Basso L’Amfiparnaso di Orazio Vecchi, Turyn I960; J. Haar On Musical Games in the 16th Century, „Journal of the American Musicological Society” XV, 1962; W.R. Martin The Convito musicale of Orazio Vecchi, dysertacja, University of Oxford, 1964; R. Rüegge Orazio Vecchis geistliche Werke, Berno 1967 (zawiera 2 motety, 5- i 6-głosowe); C. Sartori Orazio Vecchi e Tiburzio Masaino a Salò, w: Renaissance-muziek 1400–1600. Donum natalicium René Bernard Lenaerts, red. J. Robijns i in., Leuven 1969; W. Kirkendale Franceschina, Girometta, and their Companions in a Madrigal „a diversi linguaggi” by Luca Marenzio and Orazio Vecchi, „Acta Musicologica” XLIV, 1972; M. Conati „Teatro dell’udito” Appunti su Orazio Vecchi e il suo tempo, „Ricerche musicali” II, 1978; M. Farahat On the Staging of Madrigal Comedies, „Early Music History” X, 1991; M. Privitera Democrito a teatro. Le poetiche di Orazio Vecchi e le allegorie malinconiche, dysertacja, Università di Bologna, 1991; A. Parisini Note in margine alla drammaturgia dell’Amfiparnaso di Orazio Vecchi, „La cartellina” XXV, 2001; M. Gozzi L’edizione veneziana del Graduale curata da Vecchi, Balbi e Gabrieli (1591) (zawiera tłum. angielskie), „Polifonie” V, 2005; P. Schleuse Genre and meaning in Orazio Vecchi’s Selva di varia ricreatione (1590), dysertacja, City University of New York, 2005; R. Tibaldi I mottetti di Orazio Vecchio. Un’antologia (zawiera 9 utworów 4- 6- i 8-głosowych z druków 1590 i 1597) oraz Stile e struttura nei mottetti di Orazio Vecchi. Con un’appendice su „Ave virgo gratiosa” di Monte e di Porta, „Polifonie” V, 2005; R. Tibaldi Ancora sui mottetti di Orazio Vecchi: un’ultima postilla, „Polifonie” VI, 2006; Il teatro dell’udito: Società, musica, storia e cultura nell’epoca di Orazio Vecchi, red. F. Taddei i A. Chiarelli, Modena 2007; P. Schleuse „A Tale Completed in the Mind”: Genre and Imitation in L’Amfiparnaso (1597), „The Journal of Musicology” XXIX, 2012; R.I. DeFord Strophic Form in the Canzonettas of Orazio Vecchi, Luca Marenzio, and Claudio Monteverdi, w: Word, Image, and Song, t. 1, Essays on Early Modern Italy, red. R. Cypess, B.L. Glixon i N. Link, Rochester 2013; P. Schleuse Singing Games in Early Modern Italy. The Music Books of Orazio Vecchi, Bloomington 2015.

Kompozycje, pisma i edycje

Kompozycje:

świeckie:
(numery wydań canzonett oryginalne)

Canzonette (…) Libro primo a quattro voci…, 22 utwory, 2. wyd. Wenecja 1580, 3. wyd. Wenecja 1581, 4. wyd. Wenecja 1585, wyd. Mediolan 1586, wyd. Wenecja 5. wyd. 1591, 6. wyd. 1613; ks. 2, 21 utworów, wyd. Wenecja 1580/1582, 3. wyd. 1585, 4. wyd. 1595, 5. wyd. 1602; ks. 3, 20 utworów, wyd. Wenecja 1585, Mediolan 1586, Wenecja 2. wyd. 1593, 3. wyd. 1600; ks. 4, 22 utwory, wyd. Wenecja 1590, 2. wyd. 1603; ks. 1–4 pt. Canzonette a quattro voci di Horatio Vecchio (…) raccolte insteme, wyd. Norymberga 1593, pt. Canzonette (…) insieme. E con aggiunta..., poszerz. o 18 utworów na 3–5 głosów z Selva… i jeden na 5 głosów z Più…, wyd. Norymberga 1600–01, Antwerpia 1611

Madrigali e sei voci (…) Libro Primo…, 12 utworów 1–3-cz. i jeden na 7 głosów, 3-cz., wyd. Wenecja 1583, Mediolan 2. wyd. 1588, Wenecja 3. wyd. 1591

Canzonette a sei voci (…) Libro Primo, 21 utworów, wyd. Wenecja 1587

Madrigali a cinque voci (…) Libro Primo, 17 utworów (w tym jeden 3-cz. i dwa 2-cz.), wyd. Wenecja 1589

Selva di varia ricreazione…, 37 utworów na 3–10 głosów, wyd. Wenecja 1590, 2. wyd. 1595, Mediolan 3. wyd. 1611 (zachowane 2 głosy i dodane b.c.)

Più e diversi Madrigali e Canzonette…, całość obu ksiąg madrygałów, ksiąg canzonett na 6 głosów i Selva… oraz nowe utwory:

po 4 madrygały na 5 i 6 głosów

madrygał i dialogo na 7 głosów, wyd. Norymberga 1594

18 utworów w: Canzonette a tre voci di Horatio Vecchio, et di G. Capi Lupi…, wyd. Wenecja 1597, wyd. Norymberga 1597

L`Amfiparnaso. Comedia harmonica…, 14 cz. na 5 głosów, wyd. Wenecja 1597, 2. wyd. 1610

Convito musicale…,11 utworów na 3 głosy (jeden 4-cz.), po 12 utworów na 4 (jeden 6-cz.), 5 (dwa 2-cz.) i 6 głosów (trzy 2–3-cz.), 1 dialogo na 7 i 3 dialogo na 8 głosów, wyd. Wenecja 1597, Antwerpia 2. wyd. 1598, pt. Convivium musicale…, Norymberga 3. wyd. 1598; 13 utworów na 3–4 głosy, przedr. w: Italiaense Balletten (…) door G. Gastoldi (…) met Pastorellen, Cantzonette (…) door Horatio Vecchi…, wyd. Amsterdam 1648, zmienione 2. wyd.  1657, z dodaniem tekstów holenderskich 3. wyd. 1657–58

Le Veglie di Siena overo i varii Humori della Musica moderna…, 44 utwory na 3–6 głosów, wyd. Wenecja 1604, pt. Noctes ludicrae cio è le Veglie di Siena…, Norymberga 2. wyd. 1605

Dialoghi (…) da cantarsi, et concertarsi con ogni sorte di stromenti, con la Partidura delli Bassi continuati, dialogo na 7 głosów, siedem dialogów i madrygałów na 8 głosów (jeden 3-cz.), 2-cz. mascherata na 10 głosów, wyd. Wenecja 1608

ponadto w antologiach drukowanych:

11 madrygałów na 4–6 głosów, 1566–94, wyd. Ferrara 1583, Antwerpia 1585

canzona na 3 głosy, wyd. Wenecja 1584

6 dialogów, wyd. Wenecja 1590

5 mascherat, wyd. Wenecja 1601 (zachowane 3 głosy)

religijne:

Motetti a otto voci, libro primo, wyd. Wenecja 1579 (zachowane 2 głosy)

Lamentationes…, 9 lekcji, 2 opracowania wersetów nieparzystych i 1 – wersetów parzystych kantyku Benedictas, 2 fragmenty Miserere, improperia, Stabat Mater, O salutaris Hostia, na 4 głosy niskie, wyd. Wenecja 1587

Motecta…, 30 utworów na 4–6 i 8 głosów (w tym dwa 2-cz.) i jeden na 10 głosów, wyd. Wenecja 1590

Sacrarum cantionum Horatio Vecchio. (…) Liber secundus, 22 utwory na 5–8 głosów (w tym dwa 2-cz.), wyd. Wenecja 1597

Hymni (…) per totum annum (…) partim brevi stile super plano cantu, partim proprio marte…, 32 utwory na 4 głosy, wyd. Wenecja 1604

Horatio Vecchio (…) Missarum (…) liber primus, requiem na 8 głosów, cykl ordinarium i 5 propriów na 8 głosów oraz 2 cykle ordinarium na 6 głosów, wyd. Wenecja 1607 (b.c. pt. Li bassi delle Messe et Mottetti (…) di Orazio Vecchio…, 1608), poszerz. o msze T. Massaina i C. Monteverdiego pt. Missae (…) ex celeberrimis auctoribus, Horatio Vecchio aliisque, collectae…, Antwerpia 2. wyd. 1612

lauda na 5 głosów, w: Musica spirituale…, wyd. Wenecja 1586

Magnificat 3 toni na 5 głosów, w: Psalmodia vespertina…, wyd. Mediolan 1596

Magnificat 1 toni na 5 głosów, rkp. Modena, biblioteka katedry

5 innych motetów na 8 głosów w zbiorach drukarskich, Strasburg 1613 i Wenecja 1626, w rękopisie i w intawolacji organowej

2 msze zachowane w rękopisie niekompletnie

4 księgi niemieckich kontrafaktur świeckich, wyd. V. Haussmann (zob. hasło), 2 księgi religijne, wyd. P. Neander, Gera 1614 i 1620 (zachowane niekompletnie)

intawolacje lutniowe w zbiorach drukarskich i w rękopisie (m.in. połowa ksiąg canzonett na 6 głosów w Donaueschingen, Fürstlich Fürstenbergische Hofbibliothek, Ms G I 4, t. 3)

 

Pisma:

Mostra delli tuoni della musica…, rkp. z 1630, Bolonia, Civico Museo Bibliografico Musicale

Breve compendio del peregrinaggio di Loreto…, wyd. Modena 1595

sonet w zbiorze T. Garzoniego, wyd. Wenecja 1585

mascherata w zbiorze G. Floria, wyd. Modena 1604

Capitolo (opis zaślubin arystokratycznej pary, 1587, z odniesieniami autobiograficznymi), rkp. Bolonia, Biblioteca Universitaria, Codex 1072, t. 1.

 

Edycje:

utwory świeckie:

zbiory: L`Amfiparnaso, wyd. R. Eitner, „Publikationen Älterer Praktischer und Teoretischer Musikwerke der Gesselschaft für Musikforschung” XXVI, Lipsk 1902, przedr. Nowy Jork 1966, Torchi „Acta Musicologica” IV, Mediolan [1908], przedr. 1968, faksymile i transkrypcja wyd. C. Perinello, Mediolan 1938, wyd. C. Adkins, «Early Musical Masterworks», Chapel Hill 1977 (zawiera eseje 10 autorów), wyd. faksymile «Archivum Musicum. Musica Drammatica» III, Florencja 1997

Le Veglie… i L`Amfiparnaso, wyd. B. Somma oraz Convito…, wyd. W.R. Martin, «Capolavori Polifonici del Secolo XVI» II, V, VIII, Rzym 1940, 1953, 1966, Le Veglie…, wyd. faksymile, Kolonia 1996, wyd. D. Beecher, «Gesamtausgaben/Collected Works» XXIII, Ottawa 2004 (zawiera wstęp)

Orazio Vecchi The Four-Voice Canzonettas, ks. 1–4, wyd. R.I. DeFord, cz. 1: Historical Introduction, Critical Apparatus, Texts, Contrafacta, cz. 2: The Music, „Recent Researches in the Music of the Renaissance” XCII–XCIII, 1993

księgi canzonett 6-głosowych w: R. Dalmonte i M. Privitera „Gitene, canzonette”. Studio e trascrizione…, «Madrigalisti dell’Italia Centro-Settentrionale» VII w: «Historiae Musicae Cultores. Biblioteca» LXXVIII, Florencja 1996

Orazio Vecchi Canzonette a tre voci (…) con la intavolatura del liuto (Venezia 1597), wyd. A. Bornstein, Bolonia 1997

4 motety 4-głosowe wyd. K. Proske w: Musica divina, t. 2, Ratyzbona 1855

Requiem, wyd. K. Proske w: Selectus novus missarum, t. 2, Ratyzbona 1861

5 motetów i Benedictus Dominus, wyd. F. Commer w: Musica sacra…, t. 16, 23, 27, Berlin 1875, Ratyzbona 1882, 1886

2 motety, 3 madrygały i 4 canzonetty, Torchi „Acta Musicologica” II, Mediolan 1897, przedr. 1968

magnificat z rękopisem w: Canticum B. Mariae virginis Horatio Vecchio, wyd. E. Pancaldi, Bolonia 1912

Orazio Vecchi Missa in Resurrectione Domini zu 8 Stimmen z 1607–12, wyd. R. Rüegge, „Das Chorwerk” CVIII, Wolfenbüttel 1967

wiersze w: L. Frari Rime inedite del `500, Bolonia 1918; Mostra…, wyd. M. Pollastri, Modena 1987

pojedyncze kompozycje:

12 utworów z Selva… w: Arie, Canzonette e Balli a tre, a quattro e a cinque voci con liuto di Horatio Vecchio, faksymile i transkrypcja wyd. O. Chilesotti, «Biblioteca di Rarità Musicali» V, Mediolan 1892, przedr. „Biblioteca Musica Bononiensis” IV/26, Bolonia 1968

O messir, 9-głosowe, z Selva… w: Madrigali a diversi linguaggi von L. Marenzio, Orazio Vecchio…, wyd. W. Kirkendale, „Das Chorwerk” CXXV, Wolfenbüttel 1975

Seven canzonette (1585), Songs and dances from Selva… i Six canzonette (1587), wyd. B. Thomas, «Thesaurus Musicus» V, XXXVIII i LIII, Londyn 1979,1983 i 1985

2 utwory 10-głosowe (4-częściowe z Selva… i 2-częściowe z Dialoghi…) w: Orazio Vecchio. Battaglia d`Amor e Dispetto and Mascherata della Malinconia et Allegrezza, wyd. D. Nutter, „Recent Researches in the Music of the Renaissance” LXXII, 1987

madrygał w: M. Giuliani „I lieti amanti”. Madrigali di venti musicisti ferraresi e non, «Studi e Testi per la Storia della Musica» IX, Florencja 1990

Due dialoghi (1597), wyd. B. Thomas, «Early Music Library» CCL, Brighton 1993