Trombini-Kazuro, Margerita

Trombini-Kazuro Margerita Elżbieta Maria, *19 XI 1891 Warszawa, †l I 1979 Warszawa, polska pianistka, klawesynistka i pedagog, córka Cesarego; od 14 IV 1923 była żoną S. Kazury. Profesjonalną naukę gry na fortepianie rozpoczęła w 1900 u R. Strobla, naukę muzyki kontynuowała od 1907 w Accademia di S. Cecilia w Rzymie u G. Sgambatiego (fortepian) i Klotyldy Poce (teoria muzyki), w 1910 uzyskała dyplom. Debiutowała 5 VI 1911 recitalem w Rzymie, zaś 5 XII 1911 po raz pierwszy zagrała w Warszawie, uzyskując przychylną opinię A. Polińskiego („Kurier Warszawski” z 6 XII 1911). V Koncertem fortepianowym Beethovena zainaugurowała współpracę z filharmonią w Warszawie (14 IV 1912); pisano wtedy, że nie sprostała jeszcze wszystkim trudnościom tego utworu. Od 1919 była związana z konserwatorium w Warszawie jako nauczyciel fortepianu na kursie średnim, od 1932 na kursie wyższym, od 1933 w randze profesora nadzwyczajnego. Wcześniej dokształcała się aktywnie, korzystając z rad H. Melcera-Szczawińskiego, ponadto od 1926 szkoliła się u E. Petriego w Zakopanem, ok. 1928 u W. Kempffa w Berlinie, w latach 1930–31 studiowała grę na klawesynie u W. Landowskiej w Ecole de Musique Ancienne w St-Leu-la-Forêt (koło Paryża); odtąd występowała z recitalami fortepianowymi i klawesynowymi.

Margerita Trombini-Kazuro prezentowała na koncertach utwory z okresu baroku (głównie J.S. Bacha) i romantyzmu (głównie F. Chopina) oraz kompozycje K. Szymanowskiego, M. Regera, T.Z. Kasserna, O. Respighiego, I.J. Paderewskiego i wiele innych współczesnych. Miała w repertuarze ok. 15 koncertów fortepianowych, z których najchętniej grywała Koncert c-moll Beethovena, f-moll Chopina, c-moll Rachmaninowa, e-moll Melcera-Szczawińskiego, g-moll C. Saint-Saënsa oraz koncerty J.S. Bacha na 2 i 3 klawesyny lub fortepian (z E. Altberg i J. Wysocką-Ochlewską). Wykonywała często muzykę kameralną, m.in. z L. Binentalem, J. Jarzębskim, T. Ochlewskim, I. Dubiską. Z dużym powodzeniem występowała we Francji (1930–31), Finlandii i Włoszech (1934), Norwegii i Danii (1937), na Węgrzech (1937, 1939), w Niemczech (1936–39), m.in. w Haus der Nationen w Lipsku (1938), i wielu miastach polskich. Zasłynęła dając recitale w rozgłośniach radiowych (np. znakomicie przyjęty recital klawesynowy w Królewcu 1936) oraz koncertując na tzw. Wieczorach – w Towarzystwie Wydawniczym Muzyki Polskiej, w Towarzystwie Muzyki Współczesnej, Towarzystwie Krzewienia Muzyki Kameralnej, Towarzystwie Przyjaciół Muzyki we Lwowie i in.; zbierała w prasie polskiej i zagranicznej bardzo dobre recenzje, podkreślano jej techniczną perfekcję, piękny dźwięk, wielką muzykalność.

W czasie II wojny światowej Margerita Trombini-Kazuro uczyła w tajnym konserwatorium w Warszawie, po wojnie grała we wszystkich filharmoniach w kraju. Od 1945 uczyła w warszawskich szkołach muzycznych, głównie w konserwatorium (od 1946 PWSM), gry na fortepianie a także metodyki nauczania i czytania nut a vista. Od 1955 prowadziła studia aspiranckie. Stała się jednym z najwybitniejszych pedagogów tej uczelni, w której otrzymała tytuły profesora nadzwyczajnego (26 I 1956) i zwyczajnego (26 VI 1958). Wykształciła ponad 100 uczniów (m.in. A. Wąsowski, B. Hesse-Bukowska, E. Chojnacka, M. Magin, J. Borzym, S. Esztenyi, M. i J. Łukaszczykowie), także wielu zagranicznych stażystów (władała 6 językami). Była pedagogiem otwartym i światłym, uwzględniającym indywidualność ucznia. Jako juror uczestniczyła w wielu międzynarodowych konkursach pianistycznych, m.in. w Warszawie (IV, V, VI i VII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. F. Chopina, 1949, 1955, 1960, 1965), Lipsku (konkurs im. J.S. Bacha, 1950), Moskwie (1958), Vercelli (1960) i Bolzano (1963, 1967). Należała do grona założycieli Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (1956), była aktywnym członkiem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina. 24 V 1977 Margerita Trombini-Kazuro obchodziła jubileusz 60-lecia pracy artystycznej. Otrzymała liczne odznaczenia, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1952), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1955), Sztandar Pracy II klasy (1959), Medal „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1973).

Literatura: J. Bocz. [Boczkowski] Z sali Hermanna i Grossmana, „Nowa Gazeta” 1917 nr 47 (recenzja koncertu z 27 I 1917); B. Hesse-Bukowska Mój nauczyciel, „WTK. Tygodnik Katolików” 1975 nr 41; „Ruch Muzyczny” 1979 nr 2 (nekrolog); R. Jasiński Na przełomie epok, Warszawa 1979; M. Piotrowski Margerita Trombini-Kazuro, «Zeszyty Naukowe Akademii Muzycznej w Warszawie» nr 13, 1985; Margerita Trombini-Kazuro (1891–1979), w: Nestorzy polskiej pianistyki, red. M. Szraiber, t. 2, Warszawa 2004, wyd. zaktualizowane 2005; teczki osobowe w archiwach: Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków, nr 30 (zawiera własnoręcznie napisany życiorys), Akademii Muzycznej w Warszawie, sygn. 1/74.