Sting [styƞ], właściwie Gordon Matthew Sumner, *2 X 1951 Wallsend-on-Tyne (k. Newcastle), angielski wokalista, kompozytor, gitarzysta, autor tekstów, producent i aktor. Muzyki uczył się samodzielnie. Wychowywał się w Newcastle, gdzie od 1971 grał w zespołach jazzowych, m.in. w The Phoenix Jazzmen (tam zyskał przydomek Sting), a następnie w Big Band Newcastle; w 1974 utworzył jazzrockową grupę The Last Exit, w której zadebiutował jako wokalista. W latach 1977–83 (i ponownie w 1986 i 2007) był członkiem zespołu The Police (m.in. albumy Outlandos D’Amour, 1978; Regatta de Blanc, 1979; Zenyatta Mondatta, 1980; Ghost in the Machine, 1981; Synchronicity, 1983). Grupa osiągnęła sukces artystyczny i komercyjny m.in. dzięki przebojom autorstwa Stinga: Roxanne, Can’t Stand Losing You, Every Breath You Take. Pierwszych nagrań solowych dokonał w 1982 dla potrzeb filmu Brimstone and Treacle (reż. D. Potter). Po zawieszeniu działalności The Police (1984) rozwijał karierę solową. W 1985 wspólnie z muzykami jazzowymi (m.in. K. Kirklandem i B. Marsalisem) nagrał pierwszy autorski album The Dream of the Blue Turtles, odbył też światowe tournée, które zostało sfilmowane (Bring on the Night, reż. M. Apted, 1985), zaś utwory ze ścieżki dźwiękowej wydano w 1986 na podwójnej płycie. W 1987 Sting występował z orkiestrą G. Evansa podczas Umbria Jazz Festival w Perugii (album Last Session, 1987), ukazał się też jego kolejny album Nothing Like the Sun (obok Kirklanda i Marsalisa w nagraniach wzięli udział m.in. M. Cinélu, M. Knopfler, E. Clapton i orkiestra Evansa). W tym samym roku Sting założył niekomercyjną wytwórnię Pangaea, w której w 1988 wydał Historię żołnierza I. Strawińskiego w wykonaniu London Symphony Orchestra. W 1991 wykonał partię narratora w nagraniu baśni muzycznej S. Prokofiewa Piotruś i Wilk (dyryg. C. Abbado, DG). W 1991 nagrał bardzo dobrze przyjętą płytę Soul Cages, która zakończyła okres 3-letniego kryzysu Stinga spowodowanego śmiercią rodziców. Sukces przyniosły mu kolejne albumy: Ten Summoner’s Tales (1993), Brand New Day (1999), All This Time (2001), Sacred Love (2003). W 2005, wspólnie z lutnistą E. Karamazowem, nagrał płytę z pieśniami J. Dowlanda Songs from the Labyrinth, która ukazała się pod szyldem Deutsche Grammophon. Do muzyki dawnej nawiązał również na płycie If on a Winter’s Night (2009); w jej repertuarze znalazły się m.in. utwory H. Purcella i M. Praetoriusa. Sting jest autorem musicalu Last Ship (premiera – 2014); pochodzące z niego piosenki ukazały się na płycie pod tym samym tytułem. Do muzyki spod znaku pop i rocka powrócił na płycie The Bridge (2021).
Wystąpił w kilkunastu filmach fabularnych, m.in.: Quadrophenia (reż. F. Roddam, 1979), Radio On (reż. C. Petit, 1979), Dune (reż. D. Lynch, 1984), Stormy Monday (reż. M. Figgis, 1988) oraz spektaklach teatralnych i radiowych. Otrzymał wiele prestiżowych nagród, m.in. w 2001 Grammy Award za album Brand New Day oraz tytuł doktora honoris causa uniwersytetu w Newcastle (1992) i Berklee College of Music w Bostonie (1994). Jest aktywnym działaczem organizacji Amnesty International; angażuje się również w akcje o charakterze humanitarnym i ekologicznym. Regularnie koncertuje w Polsce.
Sting należy do najpopularniejszych artystów rocka i muzyki pop; jest jednym z nielicznych wykonawców, którego muzyka od 2. poł. lat 70. nieprzerwanie utrzymuje się na czołowych pozycjach światowych list przebojów. Początkowo wzorował się na stylu J. Bruce’a i P. McCartneya. W zespole The Police szybko wypracował własny styl kompozytorski i wokalny z charakterystycznym wysokim, lekko matowym głosem, który doskonale sprawdza się zarówno w dynamicznych utworach (We’ll Be Together, All This Time, Brand New Day), jak i lirycznych balladach (Fragile, Sister Moon, Shape of My Heart). Po odejściu z The Police, z którym wykonywał muzykę pop-rock z elementami reggae, wydatnie rozszerzył środki muzyczne swoich utworów. Wprowadził elementy jazzu (z rozbudowanymi partiami solistów) i muzyki etnicznej (Desert Rose, The Book of My Life), unowocześnił brzmienie poprzez stosowanie instrumentów elektronicznych i egzotycznych, wzbogacił warstwę rytmiczną. Kompozycje Stinga odznaczają się bogatą linią melodyczną, niebanalną harmonią, szczegółowo przemyślaną aranżacją i wysokim poziomem tekstów.
Literatura: Sting The Broken Music. Memory, Londyn 2003, wyd. pol. pt. Niespokojna muzyka, przekł. J. Margański, Kraków 2004.
