Śmidowicz, Smidowicz, Józef, *2 IX 1888 Żytomierz, †10 VI 1962 Warszawa, polski pianista i pedagog. Początkowo lekcji gry fortepianowej udzielał mu ojciec, uczeń K. Mikulego; w latach 1905–13 Śmidowicz studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie u A. Michałowskiego. W 1909 debiutował w Filharmonii Warszawskiej w Koncercie Es-dur Liszta pod batutą Z. Noskowskiego, zyskując gorące pochwały krytyków. W 1910 doszedł do finału konkursu im. An. Rubinsteina w Petersburgu. Później występował w Warszawie i in. miastach Polski, również w Niemczech i do 1914 w Rosji. Od 1912 uczył w Szkole Muzycznej J. Winieckiego w Łodzi. W 1918 objął stanowisko profesora gry fortepianowej w szkole muzycznej przy WTM (od 1919 Wyższa Szkoła Muzyczna im. F. Chopina, po II wojnie światowej utraciła status wyższej uczelni), które piastował do 1950; podczas II wojny światowej uczył konspiracyjnie oraz koncertował w kawiarniach i w domach prywatnych. W 1951 został profesorem w PWSM w Warszawie (w latach 1953–59 dziekan Wydziału Fortepianu i Organów). Był jurorem I, II i III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie.
Grę Śmidowicza wyróżniała perlista technika palcowa, piękny ton, doskonałe frazowanie i wyczucie formy. Obdarzony fenomenalną pamięcią, dysponował wielkim repertuarem, obejmującym liczne utwory kompozytorów polskich, dokonał m.in. prawykonania II Koncertu fortepianowego L. Różyckiego. Szczególnie ceniono jego interpretacje dzieł Beethovena (cykl 26 sonat w PR pod koniec lat 40.), Chopina i Schumanna. W 1955 recitalem Beethovenowskim zakończył działalność koncertową. Do uczniów Śmidowicza należeli m.in. W. Szpilman, W. Lutosławski, L. Boruński, W. Grzybowski, B. Kaper.
