Żyliński Faustyn, *13 II 1796 Żary (pow. Wilejka, gub. mińska) lub 1793 Laskowiec (gub. mińska), †19 VI 1867 Warszawa, polski śpiewak (tenor), pedagog i dyrygent. Uczył się w szkołach w Budzisławiu na Litwie; w młodości kształcił się w grze skrzypcach. W 1814 debiutował w La Frascatana G. Paisiella w Mińsku Litewskim, w latach 1815–1823, w 1838 i 1851 śpiewał w Wilnie. W II 1823 po raz pierwszy wystąpił w Teatrze Narodowym w Warszawie w Czerwonym kapelusiku F.A. Boieldieu (odniósł sukces dzięki współpracy z K. Aszpergerową), następnie w Jadwidze, królowej polskiej K. Kurpińskiego (7 IV 1823), w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego (od 29 X 1825), Wolnym strzelcu C.M. v. Webera (od 4 VII 1826) i Niemej z Portici F. Aubera (od 6 V 1832); w teatrze tym pracował też jako korepetytor. Od 1833 do co najmniej 1841 związany był z Teatrem Wielkim w Warszawie, gdzie występował w Sroce złodziejce Rossiniego (od 15 IV 1833), Zampie F. Hérolda (od 9 III 1834) i Spiżowym koniu Aubera (od 13 VIII 1839); inscenizacja ta, ze współudziałem L. i P. Rivoli, L. Rywackiej i M. Turowskiej, zyskała duże uznanie krytyków. W Teatrze Wielkim Żyliński występował także w Białej damie Boieldieu, Fra Diavolo i La fiancée Aubera, Włoszce w Algierze Rossiniego, Robercie Diable G. Meyerbeera. Sporadycznie (IX 1828) zastępował tam K. Kurpińskiego przy pulpicie dyrygenckim. Już od 1823 uczył śpiewu, prywatnie i w konserwatorium w Warszawie, początkowo jako zastępca C.E. Solivy w związku z jego wyjazdem do Włoch, a od 1825 samodzielnie. Nie przyjął jednak propozycji pozostania w konserwatorium dłużej, w 1827 podał się do dymisji, nie akceptując obniżenia rocznej pensji. Występował też jako solista na koncertach w Warszawie, m.in. wziął udział w koncercie M. Szymanowskiej (15 I 1827), w wykonaniu Stworzenia świata Haydna (1835) i w prawykonaniu Passio Domini nostri Elsnera (20 VI 1838). Żyliński miał w dorobku kompozytorskim kilka mszy oraz hymny i pieśni religijne, wszystkie na głosy z towarzyszeniem organów; prezentował je w warszawskich kościołach, głównie u ss. sakramentek (kościół św. Kazimierza), także u dominikanów i augustianów. Pisał również muzykę do komediooper. Miał głos piękny i czysty, lecz niewielki; był śpiewakiem szanowanym, choć jego talent sceniczny nie zawsze budził uznanie. Ze względu na słabe zdrowie role jego często przejmował J. Dobrski. Żyliński pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Literatura: Nekrologia półroczna, „Tygodnik Ilustrowany” 1867 nr 407; J. Heppen Półwiekowy jubileusz Teatru Wielkiego, „Kłosy” 1883 nr 931; E. Nowakowski Dawne szkoły muzyczne w Warszawie, „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” 1891 nr 404 i 413; W. Tomaszewski Kronika życia muzycznego w Warszawie w latach 1831–1835, Warszawa 2011.
