Wüllner [w'ülnɛr] Ludwig, *19 VIII 1858 Münster, †19 III 1938 Kilonia, niemiecki śpiewak (tenor, baryton) i aktor, syn Franza. Lekcje gry na fortepianie i skrzypcach pobierał od najmłodszych lat. Początkowo myślał o karierze naukowej, dopiero po studiach germanistycznych na uniwersytecie w Monachium, Berlinie i Strasburgu (dysertacja Das Hrabanische Glossar und die ältesten bairischen Sprachdenkmäler, Berlin 1882) i docenturze na uniwersytecie w Münster (1884–87) podjął studia wokalne u B. Stolzenberga w konserwatorium w Kolonii, gdzie kształcił się także w zakresie teorii kompozycji (u G. Jensena), gry skrzypcowej, fortepianowej (u O. Klauwella) i dyrygentury. W 1888 debiutował jako śpiewak w Kolonii (IX Symfonia Beethovena pod dyrekcją ojca), następnie występował jako aktor — w Hoftheater w Meiningen (1889–95), Deutsches Theater w Nowym Jorku (1909/10) i Berlinie (1915/16) oraz w Burgtheater w Wiedniu (1916/17), recytator — wykonał m.in. melodramy Das Hexenlied M. von Schillingsa (1904) oraz śpiewak (The Dream of Gerontius E. Elgara, Londyn 1903 oraz Kindertotenlieder G. Mahlera, Nowy Jork 1910, oba utwory pod dyrekcją kompozytorów). Ludwig Wüllner odnosił największe sukcesy w latach 1895–1932 (od 1908 do 1911 koncertował także w Stanach Zjednoczonych) na recitalach pieśni niemieckich (m.in. C.M. von Weber, C. Loewe, F. Schubert, R. Schumann, J. Brahms, H. Wolf, R. Strauss, H. Pfitzner, C. Ansorge), na których występował z holenderskim pianistą C.V. Bösem; był chwalony za interpretację tekstu słownego i ekspresyjną siłę wykonania.
Literatura: F. Ludwig Ludwig Wüllner. Sein Leben und seine Kunst, Lipsk 1931.
