Logotypy UE

Vaňhal, Jan Křtitel

Biogram i literatura

Vaňhal [w’ań~], Vanhal, Vanhall, Wanhal, Wanhall, Jan Křtitel, Johann Baptist, *12 V 1739 Nechanice (k. Hradec Králové), †20 VIII 1813 Wiedeń, czeski kompozytor, skrzypek i pedagog, działający w Wiedniu. Rodzice Vaňhala byli poddanymi rodziny hrabiów Schaffgotsch. Uczył się m.in. języka niemieckiego i gry na organach (u kantora A. Erbana). Mając 13 lat został organistą w Opočnie, później dyrygent chóru w Nemyčeves; tam uczył się u M. Nowáka gry na skrzypcach i kompozycji. W 1760 przyjechał do Wiednia jako muzyk domowy hrabiny Schaffgotsch. Według relacji K. Dittersdorfa Vaňhal był jego uczniem w latach 1762–63. Dobra aparycja, ogłada i poczucie humoru zapewniły Vaňhalowi uczniów nie tylko w kręgach wiedeńskiej arystokracji (uczył gry na fortepianie I. Pleyela). Zarobione pieniądze przeznaczył na wykupienie się z poddaństwa. W 1762 spotkał koncertującego w Wiedniu 6-letniego W.A. Mozarta. Wykonanie w 1767 z wielkim powodzeniem w Wiedniu trzech symfonii op. 10 zaowocowało kolejnymi wykonaniami i licznymi wydaniami utworów Vaňhala. W 1769 opublikowano w Paryżu kwartety smyczkowe op. 1 i op. 2, a baron I.W. Riesch zaproponował Vaňhalowi stworzenie kapeli w Dreźnie i sfinansował prawie dwuletnią podróż do Włoch (Wenecja, Bolonia, Florencja, Neapol, Ferrara, Rzym i in.). W Wenecji Vaňhal poznał Ch.W. Glucka, a w Rzymie swojego rodaka, F.L. Gassmanna, który udzielał mu rad przy komponowaniu oper Il Demofoonte i Il trionfo di Clelia. Po powrocie w 1771 Vaňhal otrzymał propozycję posady kapelmistrza na dworze barona Riescha, jednak ją odrzucił. Osiadłszy na stałe w Wiedniu, często odwiedzał hr. L. Erdődyego (który w latach 1772–82 sponsorował jego działalność kompozytorską) na Węgrzech i w Varaždinie (w Chorwacji). W tym okresie komponował głównie symfonie i utwory kameralne, które wykonywane były w wielu miastach europejskich, także w Polsce. Miał opinię jednego z najwybitniejszych kompozytorów wiedeńskich. W 1772 złożył mu wizytę C. Burney; w swoich dziennikach wyrażał się z entuzjazmem o znanych mu symfoniach, kwartetach i utworach skrzypcowych Vaňhala. Utwory Vaňhala były również dobrze przyjmowane i wykonywane przez kompozytorów, m.in. W.A. Mozart grał Koncert skrzypcowy B-dur w Augsburgu, J. Haydn prezentował symfonie na dworze Esterházych (1778, 1788).

Na początku lat 80., pod wpływem zmieniających się gustów publiczności wiedeńskiej, Vaňhal zarzucił twórczość symfoniczną i skoncentrował się głównie na komponowaniu utworów na klawesyn i fortepian, koncertów na różne instrumenty oraz utworów religijnych; aktywnie działał jako pedagog, zaczął dbać o publikacje swoich dzieł w Wiedniu i innych miastach europejskich, m.in. w Berlinie, Bonn, Hamburgu, Lipsku, Paryżu, Lyonie, Londynie (gdzie jego symfonie były bardzo popularne), Cambridge, Amsterdamie, Hadze (swoje utwory sygnował nazwiskiem Johann Baptist Wanhal; wydawcy i kopiści wprowadzali rozmaitą pisownię jego nazwiska, a we współczesnych pracach muzykologicznych używa się zarówno czeskiej, jak i austriackiej wersji jego imion i nazwiska). Podczas prywatnego koncertu w domu S. Storacego (1784) okazjonalnie wystąpił, grając na wiolonczeli, w kwartecie z J. Haydnem (pierwsze skrzypce), K. Dittersdorfem (drugie skrzypce) i W.A. Mozartem (altówka). Pod koniec lat 90. uczył wraz z Dittersdorfem w prywatnej akademii muzycznej Koželuha w Pradze. Ścisłe kontakty łączyły go z czeskim historykiem muzyki B. Dlabačem, który uzyskane od Vaňhala w 1795 w Wiedniu informacje na temat jego życia i twórczości zamieścił w Allgemeines historisches Künster-Lexikon für Böhmen (1815).

Vaňhal był jednym z najwybitniejszych kompozytorów swoich czasów; rozgłos zyskał już w pierwszych latach działalności. Jego twórczość, wyrastając na gruncie wczesnoklasycznym, przeszła szybką ewolucję w kierunku stylu klasycznego, którego jest jednym z najważniejszych przedstawicieli. Europejską sławę przyniosły kompozytorowi utwory instrumentalne, zwłaszcza symfonie; wyróżnia je klarowność brzmienia i przejrzysta dyspozycja grup instrumentów. Dominuje układ 4-częściowy: szybka-wolna-menuet-szybka. Klasyczne wzory architektoniczne widoczne są szczególnie w symfoniach z lat 70. W częściach utrzymanych w formie sonatowej (cz. I i IV) tematy o budowie okresowej są skontrastowane motywicznie, występuje przetworzenie i repryza, w której często temat główny pojawia się w tonacji dominanty, paraleli lub innej, tonację właściwą wprowadza temat drugi. Pozostałe części kompozytor ujmował w formę 2-cześciową, ABA, rondową, wariacyjną. Vaňhal posługiwał się tonacjami do czterech znaków przykluczowych, z preferencją tonacji durowych, w sposób typowy dla epoki. Jego molowe symfonie kojarzy się natomiast ze stylem „Sturm and Drang”. Vaňhal szczególną uwagę zwracał na instrumentację. W celu wydobycia pełniejszej harmonii z małej obsady orkiestrowej wprowadzał kombinację 3–5 różnie strojonych rogów, co być może zainspirowało J. Haydna, W.A. Mozarta i Beethovena do stosowania podobnych rozwiązań. Charakterystyczna dla Vaňhala klarowność brzmienia wynika z sięgania po zdwojenia oktawowe w poszczególnych głosach i częste korzystanie z homorytmii. Vaňhal zmienił rolę altówki w orkiestrze, powierzając jej partie solowe w wolnych częściach lub prowadząc jej partię w równoległych oktawach z solową partią oboju, clarina, klarnetu lub skrzypiec.

W twórczości Vaňhala znaczną grupę utworów stanowią koncerty solowe na różne instrumenty, zwłaszcza na klawesyn lub fortepian, a także na skrzypce i flet. Komponowane w latach 1770–90, utrzymane są w klasycznej 3-częściowej formie. Zwykle pierwsza część rozpoczyna się ekspozycją tutti, prezentującą materiał tematyczny, powtarzany przez instrument solowy i rozwijany za pomocą wirtuoz, figuracji, orkiestra pełni rolę dyskretnego tła harmonicznego, niekiedy dialoguje z solistą. Kwartety smyczkowe Vaňhala, zwłaszcza z ostatniego okresu, uznawane są za prototyp wirtuozowskich kwartetów smyczkowych XIX w.; można w nich dostrzec usamodzielnianie się poszczególnych głosów; instrumenty (szczególnie skrzypce) wykonują partie solowe, wirtuozowskie; w ostatnich kwartetach Vaňhal rozpisał kadencje dla wszystkich instrumentów.

Szczególnie popularne (także za granicą) były solowe wirtuozowskie kaprysy Vaňhala na klawesyn lub fortepian. M. von Dewitz zwraca uwagę na swobodną budowę i liryczny charakter, które zbliżają je do wczesnoromantycznych utworów fortepianowych. Twórczość na klawesyn/fortepian solo lub z towarzyszeniem innych instrumentów (m.in. skrzypce, wiolonczela, flet, klarnet) i o założeniach pedagogicznych reprezentowana jest głównie przez sonaty i sonatiny. Większość z nich ma układ 3-częściowy (szybka-wolna-szybka), często z wolnym wstępem w rytmach punktowanych. W części I i niekiedy w finale kompozytor wprowadzał formę sonatową o silniejszym niż np. we wcześniejszych symfoniach kontraście między tematami (II temat ma charakter liryczny), w przetworzeniu operował bogatą gamą modulacji; powrót tonacji zasadniczej następuje w typowo klasycznej repryzie. Pozostałe części traktował swobodnie, wolna to zwykle menuet, finał – rondo, forma ABA z rytmami tanecznymi, wariacje lub też forma sonatowa. Dla utworów popularnych i pedagogicznych charakterystyczne są proste struktury tematyczne, przejrzyście rozplanowane, o finezyjnej melodyce. Twórczość Vaňhala cechuje silny związek z czeskim folklorem muzycznym, wyraźny zwłaszcza w finałach symfonii, utworach kameralnych i solowych. Kompozytor często wprowadzał melodie ludowe, nawiązywał także do zasad konstrukcyjnych pieśni ludowych, tworząc indywidualny styl melodyczny o charakterystycznym lirycznym zabarwieniu.

Utwory Vaňhala, zwłaszcza symfonie, ale też kwartety, msze, litanie i in. należały do repertuaru wielu polskich kapel XVIII i wczesnego XIX w.Kopie jego utworów odnaleziono m.in. w Archiwum Archidiecezjalnym w Gnieźnie, w bibliotece klasztoru oo. paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie, w archiwum oo. dominikanów w Krakowie, w Archiwum Kapituły Katedralnej na Wawelu, w archiwum ss. Benedyktynek w Staniątkach, w Bibliotece Diecezjalnej w Sandomierzu, w bibliotece Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, w Bibliotece Książąt Czartoryskich w Krakowie, w bibliotece ss. Benedyktynek w Krzeszowie, w Warmińskim Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie, w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu.

Vaňhal był jednym z pierwszych kompozytorów, którzy zamienili status muzyka „na służbie” na status twórcy niezależnego. Świadczy to o jego oświeceniowej swobodzie intelektualnej, ale zarazem kompozytor, zrywając więź z arystokratycznym patronem tracił podstawę bytu materialnego. Dzięki powszechnemu uznaniu Vaňhal utrzymywał się z wykonań i wydań swoich utworów, które były wielokrotnie wznawiane w Europie aż do połowy XIX w., w latach 20. kilka utworów fortepianowych miało edycje także w Stanach Zjednoczonych. Później twórczość Vaňhala popadła niemal całkowicie w zapomnienie, jej renesans nastąpił dopiero w 2. połowie XX w., szczególnie w Stanach Zjednoczonych, gdzie prowadzone były badania źródłowe twórczości Vaňhala, a także w Wiedniu. Kolejne inicjatywy wciąż jednak nie przyniosły kompletnego i aktualnego katalogu jego dzieł; jak dotąd nie udało się też oszacować liczby napisanych przez niego kompozycji, Z całej spuścizny kompozytora popularnością cieszą się głównie utwory kameralne i solowe, które weszły do repertuaru pedagogicznego.

Literatura: D.W. Jones The String Quartets of Vaňhal, dysertacja University of Wales 1978 (zawiera katalog tematyczny); A. Weinmann Themen-Verzeichnis der Kompositionen von Johann Baptiste Wanhal, Wiedeń 1988 (zawiera katalog tematyczny utworów z wyjątkiem symfonii); P.R. Bryan Johann Wanhal, Viennese Symphonist. His Life and his Musical Environment, Stuyvesant (Nowy Jork) 1997 (zawiera katalog tematyczny symfonii).

Nekrolog auf das Jahr 1813. Johann Wanhal, w: Vaterländische Blätter für den Österreichischen Kaiserstaat, t. 2, Wiedeń 1813; F. Rochlitz/. Wanhal, „Allgemeine Musikalische Zeitung” XVI, 1814 (nekrolog); B. Dlabac Allgemeines historisches Künstler-Lexikon für Böhmen, 3 t., Praga 1815, przedr. Hildesheim 1973; J.L. Zvonař Johann Křtitel Vaňhal, „Dalibor. Hudební časopis” II, Praga 1859; K. Hůlka Johann Vaňhal, „Dalibor. Časopis pro vsechny obory unieni hudebního” XXII, Praga 1900; J. Bušek Jansa, Kalivoda, Vaňhal, Praga 1926; M. von Dewitz Johann Baptiste Vaňhal. Leben und Klavierwerke, Monachium 1933 (zawiera wykaz utworów klawesynowych i fortepianowych); K. Filič Glazbeni život Varaždina, Varaždin 1972; M. Fillion The Accompanied Keyboard Divertimenti of Haydn and his Viennese Contemporaries (c. 1750–1780), dysertacja Cornell University 1982; S.R. Floyd The Clarinet Music of Johann Baptiste Vaňhal, dysertacja Michigan State University 1988; B. MacIntyre Johann Baptiste Vaňhal and the Pastoral Mass Tradition, w: Music in Eighteenth-Century Austria, red. D.W. Jones, Cambridge (Massachusetts) 1996; O. Krone Johann Baptist Wanhol (1739–1813) und seine Mäzene, „Concerto” 16, 1999; „Radovi Zavoda za Znanstveni Rad Varaždin” 25, 2014: A. Badley Chronological signifiers in the concertos of Johann Baptist Wanhal; M. Freemanová Michaela Freemanová: Jan Křtitel Vaňhal and the Bohemian and Moravian Music Collections of the Brothers Hospitallers (Barmherzige Brüder, O. S. I.); V. Katalinić Glazbene migracije i kulturni transfer: Vaňhal i neki suvremenici; D. Ruža Istraživanje o Vaňhalu u Hrvatskoj – poticaji, smjerovi i otvorena pitanja; S. Tuksar Djela Jana Křtitela Vaňhala / Johanna Baptista Waňhala u Hrvatskim glazbenim zbirkama; J. Dumanowski Sonaty altówkowe Carla Stamitza, Johanna Baptisty Vanhala i Johanna Nepomuka Hummla: Studium klasycznej stylistyki wykonawczej, Kraków 2013.

Kompozycje i edycje

Kompozycje

Instrumentalne:

orkiestrowe:

symfonie (ok. 140, w tym 77 prawdopodobnie autentycznych – dane wg P.R. Bryan Jan Wanhal, Viennese Symphonist, zob. Literatura), m.in. ok. 40 wyd. w Paryżu w latach 1770–81, w tym: 3 op. 10, 6 op. 16, 2 op. 17, 4 op. 18, 6 op. 23; ok. 20 wyd. w Amsterdamie w latach 1771–81, w tym: 6 op. 4, 6 op. 5, 6 op. 7, C-dur, G-dur, D-dur, c-moll, Londyn 1772, 1778, 1785; A-dur, Lyon 1780; D-dur, E-dur i A-dur, Berlin 1781 (?)

divertimenta, kasacje, partity i tańce na różne składy orkiestrowe

koncerty: 19 na klawesyn/fortepian, m.in. C-dur, A-dur, Wiedeń 1783, 1785, D-dur op. 14, Offenbach 1788, C-dur, Wiedeń 1802, G-dur, Wiedeń 1804, C-dur, Wiedeń 1809, C-dur, Wiedeń 1810; 15 na skrzypce; 11 na flety, m.in. Es-dur, A-dur na flet/skrzypce/obój, A-dur oraz B-dur na flet/obój, Paryż b.r.; A Favourite Concerto for the German flute or violin, Londyn 1775; 4 na wiolonczelę; 3 na fagot; 1 na 2 fagoty; 2 na altówkę/wiolonczelę/fagot; 1 na kontrabas; 1 na obój/flet

kameralne:

5 Notturni na skrzypce, altówkę, flet, 2 rogi i instrument basowy

20 kwintetów, m.in. 3 na 2 skrzypiec, 2 altówki i instrument basowy, Paryż b.r.

3 sonaty op. 12, na klawesyn, 2 skrzypiec, altówkę i wiolonczelę ad libitum, Amsterdam 1784

ok. 85 kwartetów – ponad 50 smyczkowych, m.in. ponad 40 wyd. w Paryżu w latach 1769–80: 6 op. 1, 6 op. 2 (nr 6 tożsamy z kwintetem dętym J.C. Bacha), 6 op. 6, 6 op. 7, także jako op. 26, 6 op. 13, 6 op. 21,6 op. 24, także jako op. 4, Berlin 1779 oraz 6 op. 33, Wiedeń 1785

ok. 20 na flet/obój i instrument smyczkowy, m.in. 6 op. 3, Paryż 1770 i Amsterdam 1776, 6 op. 7, Paryż 1771, 6 op. 14 z fletem/skrzypcami, Paryż b.r.

ponad 10 na klawesyn/fortepian i instrument smyczkowy, m.in. 6 Favourite Sonatas op. 27, Londyn 1782, 3 sonates op. 29, Wiedeń 1780 (?), 3 op. 40, Lipsk 1811 (?)

ok. 150 triów – ponad 70 na 2 skrzypiec i instrument basowy/wiolonczelę, ok. 42 wyd. w Paryżu w latach ok. 1770–77: 6 op. 4, 6 op. 5, 6 op. 11, 6 op. 12, 6 op. 19, 6 op. 20, 6 op. 22, ponadto 6 op. 2, Amsterdam ok. 1775, 12 minuetti, Wiedeń 1786, A Third Set of 6 Sonatas op. 17, Londyn 1790; ok. 20 na skrzypce, altówkę i wiolonczelę, m.in. Six trios à sérénade op. 1, z 2 rogami ad libitum, Amsterdam ok. 1770, Six trios à sérénade op. 12, z 2 rogami ad libitum, Paryż ok. 1775

ok. 60 na klawesyn/fortepian i instrument smyczkowy, m.in. 6 Sonatas op. 1, Offenbach b.r., 6 op. 2, Paryż 1765, A First Set of 6 Sonatas, Londyn 1782, 6 Solos, Londyn 1784, Sonatas op. 32, Wiedeń 1784–85, A Second Set of 6 Sonatas, Londyn ok. 1790, 6 sonate piccole, Wiedeń 1802, 6 Zwergei Sonaten, Wiedeń 1803, 3 sonates, Wiedeń ok. 1809, Sonate, Wiedeń ok. 1810, Fantaisie, Wiedeń 1811, 6 cykli wariacji, kasacje, divertimenta i in.

7 na flet, skrzypce i instrument basowy

6 op. 18, na klarnet, klarnet/fagot i instrument basowy, Paryż 1775

2 Trios na klarnet, skrzypce i wiolonczelę, Londyn 1785

duety – ok. 65 na 2 skrzypiec, m.in. 6 op. 28 nr 1–6, Paryż ok. 1779, 6 op. 28 nr 7–12, Wiedeń 1780

ok. 20 na 2 flet, m.in. 6 duettos, Londyn ok. 1780, Duo, Wiedeń 1786

4 na skrzypce i wiolonczelę, m.in. Wariacje B-dur, Wiedeń 1803

na klawesyn/fortepian i skrzypce/flet/klarnet/gitarę – ponad 70 sonat, m.in. 6 Solos or Sonatas op. 10, Londyn 1781, 3 Sonates, Wiedeń 1808, 3 Sonates op. 43, Lipsk 1811, 36 cykli wariacji, większość wyd. Wiedeń 1804–12

na klawesyn/fortepian – ok. 200 sonat, sonatin i kaprysów, m.in. 3 sonaty op. 30, Wiedeń 1785 (?), 3 neue Caprice-Sonaten op. 31, Wiedeń 1783, Londyn b.r., Amsterdam 1783, Caprices op. 33–36, Wiedeń 1784, 3 sonaty op. 18, Offenbach 1793, ok. 70 cykli wiariacji, m.in. op. 36–38, op. 40, op. 42, op. 60, op. 62, op. 63, Wiedeń 1788–99, ok. 50 divertiment i fantazji, tańce niemieckie, angielskie, węgierskie, m.in. 6 ungarische Tänze, Amsterdam 1809

na fortepian/klawesyn na 4 ręce – ok. 40 utworów, m.in. 31 sonat i sonatin: op. 32, op. 39, op. 41, op. 64, op. 65, Wiedeń 1784–1802

36 utworów na organy, m.in. fuga, Wiedeń 1785, 4 praeambula, Wiedeń 1801, 12 fug, Wiedeń ok. 1801–02, 12 ausgeführte praeambula für Stadt- und Landorganisten, Wiedeń 1801–ok. 1814, 6 fug, Wiedeń ok. 1806, 24 kurze Cadenzen und Präludien, Wiedeń ok. 1806, 6 fug, Wiedeń ok. 1810, 6 fug, Wiedeń ok. 1813–14

kilkanaście utworów programowych na różne instrumenty

Wokalno-instrumentalne:

na głos i fortepian/klawesyn:

ponad 40 pieśni, m.in. When your beauty appears, w: 6 Elegant Ballads, Londyn ok. 1788, 8 deutsche Kinderlieder, Wiedeń 1796, Die Postationen des Lebens, Wiedeń 1808, Des Volkes Wunsch, Wiedeń 1809, Lied für das der k.k. Landwehr einverleibte Handlungs-Corps, Wiedeń 1810

In questa tomba oscura, arietta, Wiedeń 1808

Trauergesang bey dem Tode Joseph des Zweiten, kantata, Wiedeń 1790

religijne:

ponad 40 mszy, Wiedeń 1818

2 requiem

3 cykle nieszporów

ok. 32 motety

ponad 40 ofertoriów

10 litanii

32 Salve regina

1 Stabat Mater

1 Regina coeli

1 Te Deum

15 Tantum ergo

hymny, psalmy, responsoria, ponad 50 kantat, 10 graduałów, 34 arie

2 opery do libretta P. Metastasia: Il Demofoonte i Il trionfo di Clelia, obie wyd. Rzym 1770, zaginione

Pedagogiczne:

ok. 30 utworów na 2 skrzypiec, m.in.:

24 Duos très faciles et progressifs op. 56, Moguncja b.r.

3 duos faciles et chantans op. 57, Bonn b.r.

ponad 40 utworów na klawesyn/fortepian i skrzypce/flet/klarnet i in., m.in. 31 sonatin, większość wyd. w Wiedniu w latach 1804–12

10 leichte Klavierstücke, Wiedeń 1804

ponad 40 utworów na klawesyn/fortepian, m.in. 36 fortschreitende Clavierstücke, Wiedeń 1813

2 podręczniki:

Anfangsgründe des Generalbasses, Wiedeń 1817

Kurzgefasste Anfangsgründe für das Pianoforte, Wiedeń b.r., zaginiony

 

Edycje – m.in.:

Symfonia B-dur, wyd. A. Sandberger, «Münchener Haydn-Renaissance» I, Monachium 1934 (jako symfonię J. Haydna)

Symfonia a-moll, wyd. F. Kneusslin, Zurich 1947

pojedyncze utwory w «Musica Antiqua Bohemica» XI, XII, XVII, wyd. J. Štĕdroň, J. Reinberger, O. Kredba, Praga 1953–54

Koncert C-dur na altówkę i orkiestrę, wyd. E. Hradecky, Praga 1956

Koncert E-dur na kontrabas i orkiestrę, wyd. H. Herrmann, Lipsk 1957

Te Deum na chór mieszany, dwa rogi, smyczki i organy, wyd. M.P. Eckhardt, Budapeszt 1970

Koncert C-dur na altówkę i orkiestrę, wyd. A. Plichta, Praga 1973

6 duetów na 2 flety, wyd. P.R. Bryan, Wiedeń 1980

6 Quartets, wyd. D.W. Jones, Cardiff 1980

5 symfonii, wyd. P. Bryan, «The Symphony 1720–1840» seria B, X, Nowy Jork 1981

Koncert F-dur na 2 fagoty i orkiestrę, wyd. H. Voxman, Monteux 1985

Six Symphonies, wyd. P.R. Bryan, «Recent Researches in the Music of the Classical Era» XVII–XVIII, Madison (Wisconsin) 1985

trio fortepianowe, wyd. M. Fillion, w: Early Viennese Chamber Music with Obbligato Keyboard cz. 1, «Recent Researches in the Music of the Classical Era» XXXII, Madison (Wisconsin) 1989

divertimenti na klawesyn, wyd. M. Bizjak, Lubiana 1989

Six Solos or Sonatas op. 10, na flet/skrzypce i klawesyn, wyd. P. Goodwin, «The Eighteenth-Century Continuo Sonata» X, Nowy Jork 1991

Koncert C-dur na fagot i orkiestrę, wyd. W. Martin, Kirchheim 1992

tria op. 18 nr 4 i 5, na klarnet, klarnet/fagot i wiolonczelę/fagot, wyd. S. Beyer, Winterthur 1992

19 symfonii, wyd. A. Badley, Wellington 1996–2000

11 symfonii, wyd. P.R. Bryan, Wellington 2000

Missa pastoralis i Missa in C, wyd. A. Badley, Wellington 2000

koncerty D-dur i Es-dur na flet i orkiestrę, wyd. A. Badley, Wellington 2001

Koncert G-dur na skrzypce i orkiestrę, wyd. A. Badley, Wellington 2002

6 kwartetów fletowych op. 7, wyd. U. Grodd, Wellington 2002

Viderunt omnes na chór, 2 klarnety, 2 rogi i zespół smyczkowy, wyd. B. Clark, Barcelona 2003

Astra caeli intonate, ofertorium na chór, 2 klarnety, 2 trąbki, zespół smyczkowy i basso continuo, wyd. B. Clark, Barcelona 2005

koncerty B-dur i G-dur na skrzypce i zespół smyczkowy, wyd. A. Badley, Wellington 2005

Kwartet B-dur op. 40 nr 3, wyd, J. Strauss, V. Strauss, Wiedeń 2006

Kontrabasskonzert, wyd. Ch. Sobanski, Munich 2015

Sześć fug na organy, wyd. T. Thon, W. Kreuzhuber, P. Koukal, T. Horák, Opawa 2012

Kwartety smyczkowe op. 33 nr 1–6, wyd. D.C. Birchler, Middleton 2016

Koncert C-dur na altówkę i orkiestrę, wyd. V. Blažek, J. Plichta, P. Schmidt, A. Prentis, M. Stolbenko, Praga 2016