Szlifirski, Krzysztof

Szlifirski Krzysztof, *13 II 1934 Warszawa, polski reżyser dźwięku, akustyk i nauczyciel akademicki. Ukończył studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej w specjalności elektroakustyka (1960). W latach 1957–58 studiował filmoznawstwo w Państwowym Instytucie Sztuki w Warszawie. W 1990 uzyskał kwalifikacje artystyczne II stopnia w zakresie reżyserii dźwięku, a w roku 1997 tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. Od 1962 prowadził zajęcia dydaktyczne na Wydziale Reżyserii Dźwięku PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), od 1973 jako starszy wykładowca. W 1981 mianowany został na stanowisko docenta, a w 1998 na stanowisko profesora zwyczajnego. Prowadził m.in. zajęcia z reżyserii muzyki elektroakustycznej, wykłady z akustyki muzycznej oraz historii i estetyki muzyki elektroakustycznej. Jest współtwórcą koncepcji i programu solfeżu barwy – unikatowego przedmiotu nauczania mającego na celu rozwijanie wrażliwości barwowej słuchu. W latach 1981–85, 1990–96 oraz 1999–2004 pełnił funkcję dziekana Wydziału Reżyserii Dźwięku, a w latach 1996–1999 funkcję prodziekana. W latach 2003–04 był kierownikiem Katedry Akustyki Muzycznej. Po przejściu w roku 2004 na emeryturę prowadził do roku 2018 wykłady w formie zajęć zleconych. Jest Dziekanem Honorowym Wydziału Reżyserii Dźwięku. Wykładał również na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina (1966–74), w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego (1977/78) oraz na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1979–81). Prowadził gościnne wykłady w Stanach Zjednoczonych: w Pennsylvania State University (1992), City University of New York (1992) oraz w Southwest Texas State University w San Marcos (1998).

Szlifirski jest, wspólnie z Józefem Patkowskim, współtwórcą Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia, którym współkierował w latach 1958–85, a od 1998 kierował, do czasu likwidacji Studia w roku 2004. Jako realizator utworów muzyki elektroakustycznej współpracował z wieloma wybitnymi kompozytorami, m.in. Krzysztofem Pendereckim, Włodzimierzem Kotońskim, Andrzejem Markowskim, Andrzejem Dobrowolskim, Bernardettą Matuszczak, François-Bernardem Mâche’em, Arne Nordheimem i Lejarenem Hillerem. Wspólnie z Józefem Patkowskim komponował i realizował muzykę elektroakustyczną do filmów, spektakli teatralnych i telewizyjnych oraz słuchowisk radiowych. Jest twórcą koncepcji wyposażenia technicznego Studia Eksperymentalnego i konstruktorem nowatorskich urządzeń, które służyły do realizacji utworów oraz rekonstrukcji nagrań dźwiękowych. Uczestniczył w wielu międzynarodowych konferencjach i kursach poświęconych muzyce elektroakustycznej, m.in. Międzynarodowych Letnich Kursach Muzyki Nowej w Darmstadt (1962). Był członkiem grup ekspertów Organisation Internationale de Radiodiffusion et de Télévision, OIRT (1968–92) oraz European Broadcasting Union, EBU (1992–96) zajmujących się oceną słuchową nagrań muzycznych. Utworzył w Rozgłośni Centralnej Polskiego Radia Grupę Ocen Słuchowych, działającą w latach 1971–81. Jest autorem publikacji poświęconych zagadnieniom realizacji muzyki elektroakustycznej oraz oceny jakości nagrań dźwiękowych.

Za swoje osiągnięcia odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Jest trzykrotnym laureatem nagrody Ministra Kultury i Sztuki za działalność dydaktyczno-wychowawczą i artystyczną. W roku 2015 otrzymał tytuł Profesora Honorowego UMFC nadany przez Senat Uczelni.