Logotypy UE

Szeligowski, Tadeusz

Biogram i literatura

Szeligowski Tadeusz, *13 IX 1896 Lwów, †10 I 1963 Poznań, kompozytor i pedagog. Studiował w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie: fortepian u V. Kurza i teorię muzyki u S. Niewiadomskiego. W latach 1918–22 odbył studia prawnicze na UJ w Krakowie, równocześnie uczył się harmonii i kontrapunktu u B. Wallek-Walewskiego i fortepian u H. Petersa oraz w latach 1921–22 studiował muzykologię u Z. Jachimeckiego. W 1923 przeniósł się do Wilna, gdzie do 1927 pracował jako radca prawny w Prokuratorii Generalnej. W 1926 był wiceprezesem Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego. W latach 1929–31 jako stypendysta MWRiOP Szeligowski studiował w Paryżu kompozycję u N. Boulanger i instrumentację u P. Dukasa; w tym czasie działał w Stowarzyszeniu Młodych Muzyków Polaków jako sekretarz i wiceprezes. W 1931 wykładał teorię muzyki i kompozycję w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu, prowadził Chór im. S. Moniuszki. W 1931 ożenił się w Wilnie ze Stanisławą Harasowską, muzykolożką, z podejmował wiele prac na polu pedagogiki i upowszechnienia muzyki. W 1932 Szeligowski ponownie zamieszkał w Wilnie, gdzie uczył teorii muzyki w Konserwatorium Muzycznym, a w latach 1935–39 był wicedyrektorem prywatnego Konserwatorium im. M. Karłowicza. Wykładał też na Uniwersytecie Wileńskim. W 1932 założył zespół wokalny Pro Arte i zainicjował powstanie Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystycznych. Podczas wojny był organistą w kościele św. Kazimierza w Wilnie. W 1945 został dyrektorem PŚSM w Lublinie i wspólnie z żoną zorganizował Szkołę Umuzykalniającą. W latach 1947–50 był dyrektorem Państwowej Wyższej Szkoły Operowej w Poznaniu oraz dyrektorem i kierownikiem artystycznym Filharmonii Poznańskiej. Od 1948 do 1963 uczył kompozycji w PWSM w Poznaniu (od 1950 jako profesor); w latach 1951–63 profesor kompozycji w PWSM w Warszawie (od 1957 kierownik katedry). Jego uczniami byli m.in.: A. Bloch, H. Czyż, J. Fotek, A. Koszewski, W. Kotoński, Z. Krauze, B. Matuszczak, W. Rudziński, W. Słowiński. Od 1951 do 1954 pełnił funkcję prezesa ZKP, w 1952 przewodniczył jury II Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego. W 1958 był prezesem poznańskiego oddziału ZKP, w 1960 przewodniczącym Rady COPSA (Centralnego Ośrodka Pedagogicznego Szkolnictwa Artystycznego), od 1960 do 1962 kierownikiem naukowym działaczy muzycznych CPARA (Centralnej Poradni Amatorskiego Ruchu Artystycznego), w latach 1961–62 prezesem Towarzystwa Muzycznego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. W 1961 należał do inicjatorów festiwalu Poznańska Wiosna Muzyczna. W 1962 przewodniczył jury Konkursu Kompozytorskiego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. W 1965 Szeligowski został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Poznańskiej Skałce. W 1999 Filharmonia Poznańska przyjęła imię T. Szeligowskiego. Nagrody: w 1950 nagroda państwowa II stopnia; w 1951 nagroda państwowa I stopnia; w 1957 Nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci; w 1963 nagroda ZKP (pośmiertnie); w 1963 nagroda PR i ZAiKS (pośmiertnie). Odznaczenia: w 1952 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Szeligowski był kompozytorem wszechstronnym, mistrzem stylizacji. Jego bogata, stylistycznie zróżnicowana twórczość obejmuje wiele gatunków muzycznych i ma liczne źródła inspiracji: polski folklor (Wesele lubelskie), renesansową archaizację (Bunt żaków), neoklasycyzm (Koncert na fortepian), neoromantyczną ekspresję (Epitaphium na śmierć Karola Szymanowskiego) i technikę dodekafoniczną (Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian). Odznacza się też doskonałym, chociaż tradycyjnym warsztatem kompozytorskim i szczególną umiejętnością stosowania odpowiednich środków wyrazu, zarówno patosu, jak i groteski; chciał, aby jego muzyka była komunikatywna. Świadomie eklektyczna twórczość Szeligowskiego powstawała często dla wykonawców amatorów, z myślą o upowszechnieniu muzyki i cieszyła się dużą, choć krótkotrwałą popularnością. Wszystkie jego dzieła sceniczne, efektowne i nacechowane dobrą dramaturgią, doczekały się wystawienia. W młodości żarliwy zwolennik nowych prądów w muzyce i ideałów K. Szymanowskiego, w latach powojennych popadł w konflikt ze środowiskiem polskiej awangardy muzycznej. Szeligowski był zagorzałym publicystą muzycznym. Wyrazem niezwykłej troski o rozwój i upowszechnienie kultury muzycznej w Polsce są jego polemiki w „Muzyce” i „Muzyce Polskiej”, recenzje w „Kurierze Poznańskim”, „Kurierze Wileńskim” i „Tygodniku Wileńskim”, a także liczne wypowiedzi na łamach „Ruchu Muzycznego”.

Literatura: Z. Lissa „Bunt żaków” Tadeusza Szeligowskiego, Kraków 1955, 2. wyd. poszerzone 1957; T. Kowalski Muzyka instrumentalna Tadeusza Szeligowskiego, Gdańsk 1972; Tadeusz Szeligowski. W 10 rocznicę śmierci kompozytora, red. J. Krassowski, Gdańsk 1973; Tadeusz Szeligowski – studia i wspomnienia, red. H. Martenka, Bydgoszcz 1987; T. Szantruczek Tadeusz Szeligowski, Poznań 1995; Tadeusz Szeligowski. Wokół twórcy i jego dzieła, red. T. Brodniewicz i in., Poznań 1998.

Kompozycje

Instrumentalne:

2 mazurki na fortepian, 1926

Z chłopa król, uwertura, 1926

Kaziuki, suita na orkiestrę, 1928, wyk. Wilno 1929

Pieśń litewska na skrzypce i fortepian, 1928, wyd. Warszawa 1934, Kraków 1952

II Kwartet smyczkowy, 1929, wyk. Paryż 1930

Koncert na orkiestrę, 1930, wyk. Poznań 1935

Suita archaiczna na orkiestrę, 1930

Partita na orkiestrę, 1931

Koncert na klarnet i orkiestrę, 1933, wyk. Wilno 1935

Album dla młodzieży na fortepian, 1934

II Kwartet smyczkowy, 1935, wyk. Warszawa 1935

Trio na obój, altówkę i wiolonczelę, 1935

Fantazja rapsodyczna na skrzypce i fortepian, 1936

Niebieski ptak, suita na orkiestrę, 1936, wyk. Wilno 1938

Epitafium na śmierć Karola Szymanowskiego na orkiestrę, 1937, wyk. Wilno 1937, wyd. Kraków 1948

Gitary z Zalamei na fortepian, 1939, wyd. Kraków 1945, 4. wyd. 1993

Suita kolędowa na orkiestrę, 1939

Sonatina na fortepian, 1940, wyd. Kraków 1947, 1999

Koncert na fortepian i orkiestrę, 1941, wyk. Łódź 1946, wyciąg fortepianowy wyd. Kraków 1948

Taniec rosyjski na fortepian, 1942

Kupałowa noc, suita na orkiestrę, 1945, wyk. Poznań 1952

Orientale na wiolonczelę i fortepian, 1945, wyd. Kraków 1953

Suita lubelska na orkiestrę, 1945, wyk. Warszawa 1946

Nokturn na orkiestrę, 1948

Sonata d-moll na fortepian, 1949, wyd. Kraków 1949

Kwintet na instrumenty dęte, 1952, wyk. Warszawa 1953, wyd. Kraków 1956

Uwertura komediowa na orkiestrę, 1952, wyk. Warszawa 1953

Sonata na flet i fortepian, 1953, wyd. Kraków 1955, 4. wyd. 1993

4 tańce na orkiestrę, 1954

Paw i dziewczyna, suita na orkiestrę, 1954

Walc sentymentalny na orkiestrę, 1954

Na łące, suita na 2 fortepiany, 1955, wyd. Kraków 1960, 2. wyd. 1970

Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 1956, wyk. Warszawa 1956, wyd. Kraków 1979

2 etiudy na podwójne dźwięki na fortepian, 1959, wyd. Kraków 1999

Wokalne:

3 motety do tekstów łacińskich na chór mieszany a cappella, 1929

Pod okapem śniegu na chór mieszany a cappella, sł. E. Zegadłowicz, 1933, wyd. w: «Polska Pieśń Chóralna» z. 3, Warszawa 1934, «Polska Literatura Chóralna» 3, Kraków 2. wyd. 1952

Angeli słodko śpiewali na chór mieszany a cappella, 1934, wyd. Warszawa 1934, Kraków 1957

Regina coeli laetare na chór mieszany a cappella, 1934, wyd. Warszawa 1979

Przepióreczka na chór męski a cappella, sł. ludowe, 1934, wyd. Warszawa 1938

Pieśń żeglarzy, sł. B. Piwocka, 1938, wyd. «Polska Literatura Chóralna» 217, Kraków 1956

Psalm radosny in memoriam G. Dufay, 1938, wyd. Katowice 1939

Missa de angelis na chór żeński a cappella, 1942

2 pieśni białoruskie na chór mieszany a cappella, 1943

Popule meus na chór żeński a cappella, 1943

4 pieśni weselne z Lubelszczyzny na chór mieszany a cappella, 1945, wyd. Kraków 1946

5 pieśni ludowych z Lubelszczyzny na chór mieszany a cappella, 1945, wyd. «Polska Literatura Chóralna»  8, Kraków 1945

5 pieśni ludowych z Lubelszczyzny na chór żeński a cappella, 1945, wyd. «Polska Literatura Chóralna» 6, Kraków 1945

Koszałki opałki na chór męski a cappela, sł. E. Zegadłowicz, 1946, wyd. Kraków 1947

Pieśń żartobliwa na chór mieszany a cappella, sł. ludowe, 1948, wyd. Kraków 1964

Psalm CXVI. Laudate Dominum omnes gentes na chór mieszany a cappella, 1960, wyk. Warszawska Jesień 1960, wyd. Kraków 1961

Piosenka moja na chór mieszany a cappella, sł. M. Konopnicka, 1960

Imitacje na chór mieszany a cappella, 1961

Wokalno-instrumentalne:

2 pieśni na głos i fortepian do sł. M. Kleczyńskiej, 1929

Pieśni zielone na głos i fortepian, sł. ludowe, oprac. R. Brandstaetter, 1930, wyd. Warszawa 1931

Pieśni Maryjne na głos solo, chór i orkiestrę, 1932

Msza łacińska na chór mieszany i organy, 1932

Alegorie kwietne, 8 pieśni do tekstów z XV w. na głos i fortepian, 1934

Wiśnie, blues na głos, wiolonczelę i fortepian, sł. K.I. Gałczyński, 1934

Ave Maria na sopran, 3-głosowy chór żeński i organy, 1943, wyd. Kraków 1946

Piosenki na głos i fortepian, sł. J. Iwaszkiewicz, 1945, wyd. Kraków 1959

Tryptyk na sopran i orkiestrę, sł. ludowe, 1946, wyd. Kraków 1954

O sporcie, kantata na głos solo, chór i orkiestrę, sł. K. Wierzyński, 1948

Suita weselna na sopran, tenor, chór i fortepian, wg O. Kolberga, 1948, wyd. Kraków 1950

Wesele lubelskie, suita na sopran, chór i małą orkiestrę, 1948, wyd. Kraków 1951

Arion na głos i fortepian, sł. A. Puszkin, tłum. S. Pollak, 1949, wyd. w: 4 pieśni do słów A. Puszkina, Kraków 1950

Panicz i dziewczyna na sopran, baryton, chór i orkiestrę lub fortepian, sł. A. Mickiewicz, 1949, wyd. Kraków 1950

Rapsod na sopran i orkiestrę, sł. J. Słowacki, 1949

Karta serc, kantata na sopran, chór mieszany i orkiestrę, sł. J. Gisges, 1952, wyk. Kraków 1952

Piosenka o trzech Mauretankach na głos i fortepian, sł. F. García Lorca, 1953, wyd. Kraków 1954

Renegat, ballada na bas i orkiestrę, sł. A. Mickiewicz, 1953, wyciąg fortepianowy wyd. Kraków 1954

Pieśń dziesięciolecia na chór mieszany i fortepian, sł. Cz. Ziółkowski, 1955, wyd. Kraków 1955

Soledad na głos i fortepian, sł. M. Bilewicz-Poleracka, 1960

Odys płaczący i opuszczony, opera-oratorium, libretto R. Brandstaetter, 1961, wyk. radiowe Kraków 1962

pieśni ludowe i masowe

Sceniczne:

Paw i dziewczyna, balet, libretto W. Kubacki, 1948, wyst. Wrocław 1949

Bunt żaków, opera, libretto R. Brandstaetter, 1951, wyst. Wrocław 1951, wyciąg fortepianowy wyd. Kraków 1951

Krakatuk, opera, libretto K. Niżyńska, 1954, wyst. Gdańsk 1956

Kwiat paproci, balet, choreografia E. Papliński, 1955, wyst. Warszawa 1955

Mazepa, balet, libretto I. Turska wg J. Słowackiego, 1957, wyst. Warszawa 1958

Teodor Gentleman, opera, libretto Cz. Chruszczewski, 1960, wyst. Wrocław 1963

muzyka do 20 przedstawień teatralnych

muzyka filmowa

 

Opracowania:

Siadajcie wszyscy wokoło z nami na chór z fortepianem, 1945, wyd. Warszawa 1946

 

Praca:

Lekcje słuchania muzyki. Zarys metodyki dla szkół umuzykalniających, ze Stanisławą Szeligowską, Kraków 1947