Stermich-Valcrociata [st´ermicz walkrocz´ata], Stermicz-Valcrociata, Piotr, właściwie Petar Strmić di Valcrociata, *31 VIII 1868 Zadar, †8 IX 1935 Berlin, chorwacki dyrygent. Po ukończeniu konserwatorium w Wiedniu (1889) występował na Malcie i we Włoszech. W latach 1895–96 dyrygował przedstawieniami opery włoskiej w Moskwie i Petersburgu. Od 1899 działał w Polsce: do 1908 jako dyrygent w Teatrze Wielkim w Warszawie, w latach 1908–10 w Operze Lwowskiej, w latach 1922–29 dyrektor Teatru Wielkiego w Poznaniu, 1929–33 dyrektor opery w Teatrze Wielkim w Warszawie i w latach 1932–33 kierownik muzyczny Studia Operowego Towarzystwa Opery Narodowej. W latach 1911–22 dyrygował przedstawieniami w teatrze niemieckim w Pradze, Volksoper w Wiedniu, w 1914/15 Hofoper w Wiedniu oraz orkiestrą i chórem Krakowskiego Towarzystwa Operowego (1918). Zasługą Stermich-Valcrociaty jest wysoki poziom artystyczny i repertuarowy Teatru Wielkiego w Poznaniu, gdzie wystawił 26 utworów scenicznych, m.in. Ariadne auf Naxos R. Straussa, Jenufę L. Janáčka, La rondine G. Pucciniego, L’amore dei tre re I. Montemezziego oraz Konrada Wallenroda W. Żeleńskiego, Marię H. Opieńskiego, Legendę Bałtyku F. Nowowiejskiego, Zamek na Czorsztynie i Wesele krakowskie w Ojcowie K. Kurpińskiego.
