Stefański Ludwik, *14 VII 1917 Kraków, †28 VIII 1982 Kraków, polski pianista i pedagog. Mając 6 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie u K. Krzyształowicza w Krakowie. W latach 1932–35 kształcił się w Liceo Musicale w Bolonii u L.B. Martiniego (fortepian), następnie na kursach pianistycznych N. Rossiego i B. Rudina oraz u C. Nordia (teoria muzyki, kompozycja). W 1938 podjął pracę pedagoga w Instytucie Muzyki w Katowicach. Od 1945 uczył w Krakowie, najpierw w Państwowej Szkole Umuzykalniającej, później w PLM i PŚSM. W 1atach 1948–82 prowadził klasę fortepianu w krakowskiej PWSM (1958 docent, 1970 profesor), gdzie w latach 1974–82 sprawował też funkcję kierownika II Katedry Fortepianu. Równocześnie w latach 1959–63 był profesorem i kierownikiem katedry fortepianu w PWSM we Wrocławiu. W latach 50. i 60. koncertował jako solista i kameralista (w duecie z żoną H. Czerny-Stefańską). Występował w Polsce i wielu krajach Europy oraz w Japonii i Brazylii. Dokonał licznych nagrań radiowych i kilku płytowych dla Polskich Nagrań. Prowadził kursy pianistyczne w Weimarze, Padwie, Orvieto oraz różnych miastach Japonii i Hiszpanii. Zasiadał w jury konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych. W gronie jego uczniów znaleźli się m.in. E. Bukojemska, J. Łukowicz, J. Grubich, K. Kord, K. Penderecki, K. Kenner, I. Endo. Od 1990 w Płocku odbywa się Konkurs Pianistyczny im. Stefańskiego dla dzieci i młodzieży.
