Schröter [szr'ö:ter], Schroeter, Schroeder, Johann Samuel, *ok. 1752 Gubin (?), †2 XI 1788 Londyn, niemiecki pianista i kompozytor, syn Johanna Friedricha. Muzyki początkowo uczył go ojciec, następnie od ok. 1763 J.A. Hiller w Lipsku. Występował od 1767 w Grosse Konzerte Hillera jako pianista, wcześniej (do mutacji) jako śpiewak (sopran). Po rodzinnym tournée (1771–73) pozostał w Londynie, gdzie początkowo działał jako organista i opublikował kilka zbiorów muzyki solowej i kameralnej (op. 1 i op. 2 wcześniej wydane w Amsterdamie). W Londynie stał się jednym z najbardziej cenionych nauczycieli gry na fortepianie. Protektorem J.S. Schrötera był hrabia H. Brühl; kompozytor dedykował mu sonaty op. 1. W 1782 (po śmierci J.C. Bacha) Schrötera otrzymał tytuł muzyka królowej Zofii Charlotty, żony Jerzego III. Wkrótce ożenił się ze swoją uczennicą Rebeką i przestał występować publicznie oprócz koncertów u księcia Walii (późn. króla Jerzego IV), u którego był zatrudniony, i okazjonalnie innych. Do uczniów Schrötera należał J.B. Cramer.
Schröter był pianistą, którego gra urzekała pełnym wdzięku spokojem i lekkością w szybkich figuracjach i pasażach. Spopularyzował formę allegra, a jego op. 3 i op. 5 należały w Anglii do najwcześniejszych koncertów fortepianowych, miały jednak jeszcze charakter kameralny (do op. 3 kadencje napisał W.A. Mozart).
Literatura: K. Wolff Johann Samuel Schröter, „The Musical Quarterly” XLIV, 1958.
Kompozycje (wyd. w Londynie, jeżeli nie podano inaczej):
6 sonat op. 1, na klawesyn/fortepian, wyd. Amsterdam 1772 (?)
6 sonat op. 2 na klawesyn/fortepian z towarzyszeniem skrzypiec i wiolonczeli, wyd. Amsterdam 1773 (?)
6 koncertów na klawesyn/fortepian z towarzyszeniem instrumentów smyczkowych op. 3, 1774, wyd. jako op. 4 i 5, Berlin i
Amsterdam ok. 1776
6 sonat op. 4 na fortepian i flet/skrzypce, ok. 1775, wyd. jako op. 6, Haga b.r.
6 op. 6 na klawesyn/fortepian z towarzyszeniem skrzypiec i wiolonczeli, ok. 1786, wyd. jako op. 8 i 9, Paryż i Moguncja b.r.
6 koncertów na klawesyn/fortepian z towarzyszeniem instrumentów smyczkowych op. 5, ok. 1777, wyd. jako op. 7 i 8, Berlin ok. 1780
12 Favorite Scotch Songs na głos i klawesyn z towarzyszeniem skrzypiec/fletu, ok. 1777, wyd. jako Petits airs dune exécution facile op. 5, oprac. na klawesyn i skrzypce/flet ad libitum, Paryż 1777
2 kwintety na klawesyn, flet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę, wyd. w: 3 quintetti (...) par I.S. Schröter et un par G. Pugnani op. 1, Offenbach ok. 1778, także wyd. Londyn ok. 1778
Epithalamium na głos i fortepian, ok. 1785
Sonata B-dur na klawesyn/fortepian z towarzyszeniem skrzypiec i wiolonczeli, 1788, wyd. jako op. 11, Paryż b.r.
2 sonaty op. 7, na fortepian i skrzypce, wyd. Edynburg ok. 1789
Edycje:
koncert op. 3 nr 3, wyd. K. Schultz-Hauser, Moguncja 1964
sonata z op. 1, wyd. S. Lincoln w: Five Eighteenth Century Piano Sonatas, Londyn 1975
sonaty op. 4 nr 5 i op. 6 nr 3, wyd. E. Hickman, 1996
