Poradowski Stefan Bolesław, *16 VIII 1902 Włocławek, †9 VII 1967 Poznań, polski kompozytor, teoretyk muzyki, dyrygent i pedagog. Wykształcenie muzyczne zdobywał w Konserwatorium Winterfelda w Bydgoszczy, a następnie kształcił się w latach 1922–26 u H. Opieńskiego (kompozycja i teoria muzyczna) w konserwatorium w Poznaniu; równocześnie studiował prawo i muzykologię na uniwersytecie. W 1930 został profesorem teorii i kompozycji oraz kierownikiem orkiestry kameralnej w poznańskim konserwatorium. Wykładał w Miejskim Konserwatorium Muzycznym w Bydgoszczy (1935–39), dyrygował orkiestrą kameralnego Towarzystwa Muzycznego (1932–39) i chórem Harmonia w Poznaniu (1927–39), prowadził działalność recenzencką. Lata wojny spędził w Opatowie. W 1945 objął klasę teorii i kompozycji w PWSM w Poznaniu, pełnił szereg funkcji, m.in. prorektora, dziekana i kierownika Katedry Kompozycji oraz Katedry Teorii Muzyki. W latach 1955–67 prowadził klasę kompozycji w PWSM we Wrocławiu. Współpracował z wieloma instytucjami muzycznymi. Jako uznany fotografik uzyskał tytuł Artysty Międzynarodowej Federacji Fotograficznej, był prezesem poznańskiego oddziału Związku Polskich Artystów Fotografików i współzałożycielem czasopisma „Świat Fotografii”. Otrzymał wiele odznaczeń państwowych i nagród kompozytorskich, m.in.: na konkursach Związku Śpiewaków Polskich w Chicago (1926) i TWMP w Warszawie (w 1936 za II Trio smyczkowe), nagrodę artystyczną m. Poznania (1947), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964), nagrodę I stopnia MKiS (1966).
Bogaty, zróżnicowany gatunkowo dorobek kompozytorski Poradowskiego (ok. 200 pozycji), wyrastający początkowo z tradycji późnego romantyzmu (R. Wagner, R. Strauss), utrzymany jest w stylu neoklasycznym. Większość kompozycji powstała w latach międzywojennych. Twórczość Poradowskiego charakteryzuje się przejrzystą konstrukcją formalną i bogatą inwencją melodyczną. Poradowski przykładał wielką wagę do klasycznie rozumianej formy muzycznej, m.in. cyklu sonatowego. Zafascynowany ideami Hindemitha i Szymanowskiego, skomponował ogromną ilość utworów chóralnych dla potrzeb wielkopolskiego ruchu chóralnego, szukając inspiracji w folklorze. W okresie powojennym podjął próbę unowocześnienia swego języka dźwiękowego, np. VII Symfonia oraz Koncert skrzypcowy zostały napisane w technice dodekafonicznej. W twórczości Poradowskiego największe znaczenie mają utwory wokalno-instrumentalne i chóralne. Wniósł także znaczący wkład do polskiej muzyki religijnej (msze, hymny). Z ogromnej spuścizny jedynie nieliczne utwory zostały wydane (część nakładu włoskiego), większość pozostaje w rękopisach w Bibliotece UAM w Poznaniu.
Literatura: F. Dąbrowski Stefan Bolesław Poradowski 1902–1967, „Ruch Muzyczny” 1967 nr 16; J. Pikulik Stefan Poradowski, „Przewodnik Katolicki” 1970 nr 13; T. Brodniewicz Stefan Bolesław Poradowski 1902–1967, „Ruch Muzyczny” 1987 nr 18; A. Godlewska-Szulc Festiwale Polskiej Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” w latach 1961–1989, Poznań 1990; J. Astriab Biografia twórcza i pedagogiczna Stefana Bolesława Poradowskiego, w: Z dziejów kultury muzycznej Poznania, praca zbiorowa, red. J. Astriab i W. Kaczocha, Poznań 1996.
Kompozycje:
Instrumentalne:
I Kwartet smyczkowy „Metamorfozy”, 1923
II Kwartet smyczkowy, 1923, zaginiony
Suita antyczna na orkiestrę smyczkową, 1924 (cz. II Sarabanda, wersja na organy; cz. IV Air, wersja na skrzypce i fortepian, wyd. Poznań 1926)
3 Sonatiny na 2 skrzypiec, wyd. Poznań 1924
Dyngus kujawski, suita na tematy ludowe na orkiestrę, 1925
Uwertura dramatyczna, 1926
Rondo-Krakowiak na orkiestrę, 1926
Symfonietta, 1926
Koncert klasyczny na violę d’amore i orkiestrę smyczkową, 1926
Tryptyk na orkiestrę smyczkową, 1926, wyd. Warszawa 1939
Capriccio (na temat R. Kreutzera) na orkiestrę smyczkową, 1926, wyd. Warszawa 1936
I Symfonia, 1928
I Trio smyczkowe, 1928, wyd. Warszawa 1935, Kraków 1997
Siciliano na altówkę i fortepian, 1928, wyd. Kraków 1955
Mazurek na altówkę i fortepian, 1928
Koncert kontrabasowy, 1929, wyd. wyciąg fortepianowy Kraków 1957, 3. wyd. 1974
II Symfonia, 1930
III Symfonia, 1932
II Trio smyczkowe, 1933, wyd. Katowice 1950, Kraków 1994
IV Symfonia, 1934, wyd. Warszawa 1935
III Trio smyczkowe, 1935
III Kwartet smyczkowy, 1936, wyd. Poznań 1947
V Symfonia, 1938
Serenada klasyczna na orkiestrę smyczkową, 1940
Rapsodia polska na skrzypce i orkiestrę, 1943
Uwertura koncertowa (Uroczysta), 1947
IV Kwartet smyczkowy, 1947
Ratusz poznański, poemat symfoniczny, 1950
Sceny weselne, suita na tematy ludowe na orkiestrę, 1951
VI Symfonia „Jubileuszowa”, 1952
IV Trio smyczkowe na 3 kontrabasy, 1952, wyd. Lipsk 1957
Koncert na flet, harfę i smyczki, 1954, wyd. partytura Kraków 1964, wyciąg fortepianowy 1974
V Trio smyczkowe, 1955
VII Symfonia, 1958
Trzy capriccia na kontrabas, 1960, wyd. Kraków 1985
Nokturn na flet, harfę i smyczki, wyd. Wiesbaden 1962
6 utworów na skrzypce i fortepian, m.in. Preludium i Toccata, 1962, wyd. Kraków 1967
suita z opery Płomienie na orkiestrę, 1963
VIII Symfonia, 1966
Sonata na skrzypce solo, 1967
Romans na kontrabas i fortepian, wyd. Kraków 1972
utwory organowe i fortepianowe
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
ponad 40 utworów na chór mieszany lub męski a cappella (wyd. głównie w Poznaniu), m.in.: religijne: 2 Msze polskie – Z pokorą upadamy, 1925, 1946; Śpiewajmy Panu, 1941, wyd. 1946; Missa Prima, 1947, wyd. 1948; Missa Secunda (Pro Pace), 1964
Tryumf, kantata na baryton, chór i orkiestrę, sł. T. Miciński, 1925
Pieśń o wiośnie, kantata na sopran, chór i orkiestrę, sł. E. Zegadłowicz, 1926, wyd. wyciąg fortepianowy Poznań 1947
Koń Światowida, kantata na tenor, baryton, chór i orkiestrę, sł. E. Zegadłowicz, 1931, wyd. Poznań 1947
3 pieśni solowe op. 2, wyd. Poznań 1934, Warszawa 1936
Tryptyk ludowy na sopran i orkiestrę smyczkową, 1935
2 pieśni op. 33, wyd. Warszawa 1936, Poznań 1947
2 Duety op. 44, na sopran, alt i fortepian, 1945
Odkupienie (Redemption), oratorium (misterium wielkanocne) na sopran dramatyczny, chór męski, chór żeński i orkiestrę, sł. G. Trzywdar-Rakowski, 1945
Suita wielkopolska na 3 głosy równe i orkiestrę smyczkową, 1949
Rapsod poznański na tenor, chór i orkiestrę, sł. S. Krokowski, 1950
Suita lubuska na chór i orkiestrę, 1952, wyd. Zielona Góra 1959
Pieśń o Wiśle na tenor, chór i orkiestrę, sł. J. Gałkowski, 1953
Laur Wawrzynowy (Wieniec Laurowy) na chór i orkiestrę, sł. kompozytor, 1955, wyd. wyciąg fortepianowy Poznań 1955
Sceniczne:
Płomienie, opera, libretto J. Cygańska wg Krnąbrnego miasta W. Goebel, 1960, wyst. Gdańsk 1966
muzyka do słuchowisk radiowych
Prace:
Nauka harmonii, Poznań 1931, Warszawa 5. wyd. 1963
Instrumenty muzyczne, Poznań 1938
Diatoniczne modulacje harmoniczne, Poznań 1939
O fudze, Poznań 1962
Sztuka pisania kanonów, Poznań 1965
Akustyka dla muzyków, Poznań 1964
Nauka kompozycji, rkp. zaginiony w 1944
