Pietraszewska, Pietracewska, Karolina, *1870 Warszawa, †1940 Warszawa, polska śpiewaczka (alt). Studiowała u A. Michałowskiego (fortepian) i H. Dziekońskiej (śpiew). Naukę śpiewu kontynuowała u Nuvellego w Instytucie Muzycznym w Warszawie, który ukończyła w 1900. Występowała publicznie już w czasie studiów. Na scenie Opery Warszawskiej debiutowała w 1906, wykonując sopranową partię Brunhildy w Walkirii Wagnera, następnie śpiewała partie mezzosopranowe: Fryki w Walkirii, Amneris w Aidzie i Ulryki w Balu maskowym Verdiego, Łariny w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, i kolejną sopranową partię Cześnikowej w Strasznym dworze Moniuszki. W sezonie 1907/08 została zaangażowana do La Scali w Mediolanie. Występowała tam w dramatach Wagnera Złoto Renu (jedna z córek Renu) i Zmierzch bogów (Waltrauta) oraz śpiewała partię Matki w Giocondzie A. Ponchiellego. W 1909/10 gościła w teatrach operowych Turynu (Teatro Regio) i Odessy. We Włoszech dokonała wielu nagrań płytowych dla wytwórni G&T, Pathé i HMV (1908–09) – m.in. arii z Fausta Gounoda, Carmen Bizeta i Balu maskowego oraz duetów z N. Zerolą, E. Tromben, F. Signorinim (duet z IV aktu Trubadura Verdiego) oraz z C. Barrerą i E. Badinim (sceny z Samsona i Dalili Saint-Saënsa). W 1911 powróciła do Warszawy i poświęciła się pracy pedagogicznej, rozwijając równocześnie działalność koncertową. Na estradach warszawskich pojawiała się wielokrotnie, m.in. z H. Melcerem (1903), z okazji 100-lecia urodzin Wagnera (1913) i w Filharmonii Warszawskiej, biorąc udział w koncertowym wykonaniu części dramatów Wagnera (II akt Tristana i Izoldy, 1909 i III akt Zygfryda, 1920) pod batutą G. Fitelberga. Występowała także m.in. w Krakowie, Wilnie, Lwowie oraz we Włoszech. Lata I wojny światowej spędziła w Moskwie. Od 1918 przebywała w Poznaniu, gdzie założyła szkołę muzyczną im. I. Paderewskiego, tworząc tym samym podwaliny dla późniejszego konserwatorium. Od 1920 działała w Warszawie; prowadziła własne Studium Wokalne i współpracowała jako pedagog z teatrem Reduta, Wyższą Szkołą Teatralną oraz jako kierownik własnego zespołu wokalnego z L. Schillerem w Teatrze im. W. Bogusławskiego (od 1924). Współdziałając z B. Rutkowskim przyczyniła się do powstania Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki (1926–39).
