Parmegiani [~dżan΄i] Bernard, *27 X 1927 Paryż, †21 XI 2013 Paryż, francuski kompozytor specjalizujący się w muzyce elektroakustycznej. Z wykształcenia technik dźwięku. Początkowo pracował w telewizji w Paryżu jako realizator dźwięku. W 1959 za namową P. Schaeffera włączył się w prace Groupe de Recherches Musicales (GRM) radia RTF w Paryżu i w tym samym roku został formalnie członkiem grupy. Początkowo służył pomocą techniczną innym kompozytorom (m.in. I. Xenakisowi) i tworzył szereg ilustracji muzycznych, sygnałów itp. dla telewizji, filmu i teatru. W latach 60. zaczął pisać własną muzykę (Alternances, Violostries). Komponował intensywnie muzykę konkretną, utwory elektroakustyczne (także z tekstem) i audiowizualne, współpracując z zawodowymi muzykami (D. Erlih, F. Bayle). W latach 70. odbył kilka podróży do Stanów Zjednoczonych. Studiował video-art, współpracował z muzykami jazzowymi i grupami pop. Ich muzykę (przekształconą) włączał do swoich utworów na taśmę. W 1992 roku opuścił GRM i założył prywatne studio elektroniczne w Saint Rémy en Provence. Otrzymał m.in. w 1991 Prix Magistère w Bourges za całokształt twórczości i w 1993 nagrodę Golden Nica na konkursie Ars Electronica w Linzu za Entre-Temps.
Parmegiani jest jedną z czołowych postaci tak zwanej „szkoły paryskiej” muzyki konkretnej. Podobnie jak jego mistrz P. Schaeffer, nie był muzykiem zawodowym i do muzyki konkretnej trafił zza konsolety dźwiękowej. Jego talent muzyczny i kompozytorski ujawnił się podczas projektów przygotowywanych dla GRM-u i spotkań z młodymi kompozytorami jak F. Bayle, I. Malec i G. Reibel. Jego zmysł techniczny i współpraca z doświadczonymi kompozytorami pozwoliły mu na wypracowanie własnych technologii w uzyskiwaniu i opracowywaniu dźwięku. Zainteresowały go poszukiwania nowych zjawisk dźwiękowych i powiązań między nimi (De natura sonorum, Kaléïdophone, La création du monde), a także nowe aspekty czasu muzycznego (Le présent composé, Entre-Temps), w których znalazły odbicie jego upodobania do rytmów tanecznych i specyficznej repetytywności. Z czasem wypracował także niezwykłe, jak na muzyka amatorsko zajmującego się komponowaniem, poczucie wielkiej formy, co zaowocowało dziełami o dużej wartości artystycznej, jak Enfer wg Dantego, czy Rouge-Mort wg Carmen P. Mériméego. Wiele z jego utworów weszło na stałe do kanonu muzyki elektroakustycznej.
Literatura: M. Chion, Les musiques électroacoustiques, Aix-en-Provence 1976; P. Mion, J.J. Nattiez i J.C. Thomas, L'envers d'une oeuvre, Paryż 1982; F. Bayle, M. Chion i F. Delalands, Exposition acousmatique Bernard Parmegiani, Arras 1983; R. Sutherland, Parmegiani, „London Magazine” 1991–92 nr 11–12 (31); M. Ratté, Parmegiani: la nature musicale des sons, „Spirale” 1993 nr 24; R. Frisius, Konkrete Musik und die Folgen. Elektroskustische Musik in Frankreich, „Positionen. Beiträge zur Neuen Musik” 1996 nr 29; J. Young, Imaging the source. The interplay of realism and abstraction in electroacoustic music, „Contemporary Music Rewiev” 1996 nr 15 (1–2); R. Khazam, Sound Thinking, „The Wire” 1998 nr 76; G. Montanaro, E. Pancaldi, Incidences-Résonances/Étude élastique: Per uno studio comparato della poetica di Parmegiani, „Bollettino del G.A.T.M.” 1998 nr 1 (5); J.-Ch. Thomas, Le chêne et l'oiseau (pour un Parmegiani en pied, esquisse), „Musica falsa: Musique, art, philosophie” 2003 nr 18; J.L. Di Santo, Analysis of Incidences, résonances by Bernard Parmegiani with an acousmatic score (acousmoscribe), [materiały pokonferencyjne udostępnione online przez Electroacoustic Music Studies Network w 2014:] www.ems-network.org/IMG/pdf_EMS14_disanto.pdf; A.I. Parra Expósito, Bernard Parmegiani, , „Sul ponticello” 2021 nr 79
Kompozycje
Elektroniczne:
na taśmę:
Alternances na taśmę, 1961
Danse I na taśmę, 1961
Phonosophobe na taśmę, 1962
Drôle de jeu na taśmę, 1965
Elect’rythm na taśmę, 1965
L’instant mobile na taśmę, 1966
Jazzex na taśmę,1966
Capture éphémère na taśmę, 1968, wyk. polskie „Warszawska Jesień” 1970
Du pop à l’âne na taśmę, 1968
Bidule en ré na taśmę, 1969
Pop’eclectic na taśmę, 1969
Pop secret na taśmę, 1969
Labyrinthe na taśmę, 1969
L’oeil écoute na taśmę, 1970
Phono-matopée na taśmę, 1970
Thalassa na taśmę,1970
Kaléïdoscope na taśmę, 1971
Le diable à quatre na taśmę,1971
La roue Ferris na taśmę, 1971
Pour en finir avec le pouvoir d’Orphée na taśmę: I, 1971, II, 1972
Trio na taśmę, 1973
De natura sonorum na taśmę, 1975
Variétés I et II na taśmę, 1976
Dedans-dehors na taśmę, 1977
Des mots et des sons na taśmę, 1977
Kaléïdophone na taśmę, 1978
La table des matières na taśmę, 1979
La création du monde na taśmę, 1984
Exercisme na taśmę: II, 1985, III, 1985, wyk. polskie „Warszawska Jesień” 1987, IV, 1989
Ici la radio na taśmę, 1986
Rouge-Mort: Thanatos na taśmę,1987
Un arbre... c’était le mien! na taśmę, 1988
Démons et des mots na taśmę, 1988
Le présent composé na taśmę, 1991
Entre-Temps na taśmę,1992
Plain-Temps na taśmę, 1993
Eclectic bolero na taśmę, 1995
Sonare na taśmę,1996
Sons/jeux na taśmę, 1998
na taśmę i instrumenty (lub głosy):
Violostries na skrzypce i taśmę (partię skrzypiec skomponował D. Erlih), 1964, wyk. polskie „Warszawska Jesień” 1967
Inferno na taśmę i zespół instrumentalny (partię instrumentalną skomponował G. Amy), 1964
Outremer na fale Martenota i taśmę, 1969, wyk. polskie „Warszawska Jesień” 1971
Enfer, cantique électronique, część dzieła zbiorowego wg Boskiej Komedii Dantego na głos recytujący, perkusję i efekty wokalne, 1972
Et après na taśmę i bandoneon, 1973
Paradis wg Boskiej Komedii Dantego na 2 głosy recytujące, 4 magnetofony i 2 syntezatory, z F. Bayle’em, 1974
Mess media sons, spektakl akustycznyna taśmę i głosy amplifikowane, 1979
Stries na 3 syntezatoryi taśmę, 1980
L’écho du miroir, spektakl multimedialny, 1980
Tuba raga na tubę i taśmę, 1982
Exercisme I na 3 syntezatory i taśmę, 1985
Sceniczne:
Enfer et Paradis, balet, wyst. Lyon 1976
Rouge-Mort, balet, wyst. Nicea 1987
Silöé, balet, 1994