Parmegiani, Bernard

Parmegiani [~dżan΄i] Bernard, *27 X 1927 Paryż, †21 XI 2013 Paryż, francuski kompozytor specjalizujący się w muzyce elektroakustycznej. Z wykształcenia technik dźwięku. Początkowo pracował w telewizji w Paryżu jako realizator dźwięku. W 1959 za namową P. Schaeffera włączył się w prace Groupe de Recherches Musicales (GRM) radia RTF w Paryżu i w tym samym roku został formalnie członkiem grupy. Początkowo służył pomocą techniczną innym kompozytorom (m.in. I. Xenakisowi) i tworzył szereg ilustracji muzycznych, sygnałów itp. dla telewizji, filmu i teatru. W latach 60. zaczął pisać własną muzykę (Alternances, Violostries). Komponował intensywnie muzykę konkretną, utwory elektroakustyczne (także z tekstem) i audiowizualne, współpracując z zawodowymi muzykami (D. Erlih, F. Bayle). W latach 70. odbył kilka podróży do Stanów Zjednoczonych. Studiował video-art, współpracował z muzykami jazzowymi i grupami pop. Ich muzykę (przekształconą) włączał do swoich utworów na taśmę. W 1992 roku opuścił GRM i założył prywatne studio elektroniczne w Saint Rémy en Provence. Otrzymał m.in. w 1991 Prix Magistère w Bourges za całokształt twórczości i w 1993 nagrodę Golden Nica na konkursie Ars Electronica w Linzu za Entre-Temps.

Parmegiani jest jedną z czołowych postaci tak zwanej „szkoły paryskiej” muzyki konkretnej. Podobnie jak jego mistrz P. Schaeffer, nie był muzykiem zawodowym i do muzyki konkretnej trafił zza konsolety dźwiękowej. Jego talent muzyczny i kompozytorski ujawnił się podczas projektów przygotowywanych dla GRM-u i spotkań z młodymi kompozytorami jak F. Bayle, I. Malec i G. Reibel. Jego zmysł techniczny i współpraca z doświadczonymi kompozytorami pozwoliły mu na wypracowanie własnych technologii w uzyskiwaniu i opracowywaniu dźwięku. Zainteresowały go poszukiwania nowych zjawisk dźwiękowych i powiązań między nimi (De natura sonorum, Kaléïdophone, La création du monde), a także nowe aspekty czasu muzycznego (Le présent composé, Entre-Temps), w których znalazły odbicie jego upodobania do rytmów tanecznych i specyficznej repetytywności. Z czasem wypracował także niezwykłe, jak na muzyka amatorsko zajmującego się komponowaniem, poczucie wielkiej formy, co zaowocowało dziełami o dużej wartości artystycznej, jak Enfer wg Dantego, czy Rouge-Mort wg Carmen P. Mériméego. Wiele z jego utworów weszło na stałe do kanonu muzyki elektroakustycznej.

Literatura: M. Chion, Les musiques électroacoustiques, Aix-en-Provence 1976; P. Mion, J.J. Nattiez i J.C. Thomas, L’envers d’une oeuvre, Paryż 1982; F. Bayle, M. Chion i F. Delalands, Exposition acousmatique Bernard Parmegiani, Arras 1983; R. Sutherland, Parmegiani, „London Magazine” 1991–92 nr 11–12 (31); M. Ratté, Parmegiani: la nature musicale des sons, „Spirale” 1993 nr 24; R. Frisius, Konkrete Musik und die Folgen. Elektroskustische Musik in Frankreich, „Positionen. Beiträge zur Neuen Musik” 1996 nr 29; J. Young, Imaging the source. The interplay of realism and abstraction in electroacoustic music, „Contemporary Music Rewiev” 1996 nr 15 (1–2);  R. Khazam, Sound Thinking, „The Wire” 1998 nr 76; G. Montanaro, E. Pancaldi, Incidences-Résonances/Étude élastique: Per uno studio comparato della poetica di Parmegiani, „Bollettino del G.A.T.M.” 1998 nr 1 (5); J.-Ch. Thomas, Le chêne et l’oiseau (pour un Parmegiani en pied, esquisse), „Musica falsa: Musique, art, philosophie” 2003 nr 18; J.L. Di Santo, Analysis of Incidences, résonances by Bernard Parmegiani with an acousmatic score (acousmoscribe), [materiały pokonferencyjne udostępnione online przez Electroacoustic Music Studies Network w 2014:] www.ems-network.org/IMG/pdf_EMS14_disanto.pdf;  A.I. Parra Expósito, Bernard Parmegiani, , „Sul ponticello” 2021 nr 79