Ozimiński Józef, *6 XII 1875 Warszawa, †8 VII 1945 Warszawa, polski skrzypek, dyrygent i pedagog. W latach 1894–96 studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem E. Stillera i S. Barcewicza (skrzypce) oraz Z. Noskowskiego (teoria i kompozycja). Po studiach grał w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie. W 1901 został koncertmistrzem filharmonii w Warszawie, gdzie od 1910 zajmował stanowisko drugiego dyrygenta, w 1938/39 dyrektora muzycznego. Podczas kryzysu finansowego filharmonii po odejściu księcia W. Lubomirskiego stanął w 1911 na czele zrzeszenia muzyków tej orkiestry i przejął współodpowiedzialność za organizację koncertów. Szczególne uznanie zdobył jako dyrygent niedzielnych poranków symfonicznych, które miały „doniosłe znaczenie pedagogiczne” (M. Gliński, „Muzyka” 1926 nr 11–12); obok programów monograficznych i pozycji klasycznego repertuaru wprowadzał na estradę utwory nowe, m.in. II Symfonię J. Lefelda (1925), fragment baletowy Harun al Raszid W. Lutosławskiego (1933), VIII Koncert fortepianowy D. Szostakowicza (1938, z udziałem A. Balsama). Dyrygował też zespołami Sekcji Muzyki Zbiorowej WTM (1909–12) i Orkiestrą Symfoniczną PR (1933–36). Występował z orkiestrą filharmonii w Warszawie i Łodzi (1906, 1909–11, 1913), z Łódzką Orkiestrą Symfoniczną (Symfonia hiszpańska E. Lalo, 1918) oraz koncertował jako solista i kameralista, m.in. dawał recitale w Rostowie n. Donem (1911), Moskwie (1915) i wielokrotnie w Warszawie i innych miastach polskich. Występował w Triu Fortepianowym Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego (1901, 1903) i w warszawskich zespołach kameralnych. Był entuzjastą i propagatorem muzyki K. Szymanowskiego; zabiegał o prawykonanie II Symfonii (1911), był pierwszym wykonawcą Romansu D-dur op. 23 (8 IV 1913), I Koncertu skrzypcowego (z orkiestrą filharmonii warszawskiej pod dyrekcją E. Młynarskiego, 1 XI 1922) i I Kwartetu smyczkowego (z kwartetem filharmonii warszawskiej, 7 III 1924). Szymanowski dedykował mu trzeci utwór z cyklu Trzy kaprysy Paganiniego op. 40 na skrzypce i fortepian. Ozimiński działał także jako pedagog, kierując Warszawską Szkołą Muzyczną i Szkołą Muzyczną im. M. Karłowicza.
