Olejniczak Janusz, *2 X 1952 Wrocław, †20 X 2024, polski pianista. Uczył się gry fortepianowej w Warszawie u R. Baksta i Z. Drzewieckiego, ponadto w latach 1971–73 w Paryżu u K. Schmaelinga i W. Małcużyńskiego, następnie studiował u B. Hesse-Bukowskiej w PWSM w Warszawie; kontynuował studia u W. Mierżanowa. W 1970 zdobył VI nagrodę na VIII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie, w 1971 był laureatem konkursu im. A. Caselli w Neapolu. Występował w Europie, Japonii, Australii i Ameryce. Dokonał licznych nagrań radiowych, telewizyjnych i fonograficznych (m.in. dla wytwórni PN, Selene, Tonpress, Camerata, Pony Canyon, Opus 111, CD Accord). Jego nagranie koncertów Chopina z towarzyszeniem Sinfonii Varsovia pod dyrekcją G. Nowaka otrzymało w 1995 nagrodę płytową Fryderyk oraz tytuł Płyty Roku magazynu muzycznego „Studio”. Olejniczak prowadził kursy mistrzowskie w Kanadzie i Japonii, w latach 1994–97 uczył w klasie fortepianu Akademii Muzycznej w Krakowie. Zagrał rolę Chopina w filmie A. Żuławskiego La note bleue (1991).
W opinii krytyki muzycznej i publiczności Olejniczak uchodził przede wszystkim za chopinistę. Już podczas Konkursu Chopinowskiego 18-letni wówczas pianista zachwycił zarówno zdolnościami technicznymi, jak i poetyckim liryzmem swej gry. W interpretacji muzyki Chopina Olejniczak nawiązywał do romantycznej tradycji polskiej szkoły pianistycznej. Jego gra była silnie emocjonalna, zarazem sugestywna i logiczna w swej dramaturgii. Repertuar Olejniczaka obejmował literaturę fortepianową od J.S. Bacha po muzykę współczesną; artysta szczególnie chętnie sięgał po dzieła Beethovena, Schuberta, Schumanna, Liszta, Debussy’ego, Ravela, Prokofiewa. Dzięki lekkości i finezji dźwięku, umiejętności wyrafinowanego różnicowania jego barwy, celował w interpretacji muzyki francuskiej z okresu impresjonizmu.
