Ochman Wiesław, *6 II 1937 Warszawa, polski śpiewak (tenor). Po ukończeniu Technikum Zdobnictwa Ceramicznego w Szczawnie-Zdroju studiował na wydziale ceramiki AGH w Krakowie (1954–60). Studia wokalne odbył pod kierunkiem G. Serafina w Krakowie (1955–59) i M. Szłapak w Bytomiu (1960–63), gdzie wiosną 1960 został solistą Opery Śląskiej. Debiutował 16 VI 1960 epizodyczną partią Muezina w Casanovie L. Różyckiego, ale już 24 VI kreował rolę Edgara w Łucji z Lammermoor G. Donizettiego. W trakcie następnych 3 sezonów śpiewał m.in. partie Stefana w Strasznym dworze Moniuszki, Nadira w Poławiaczach pereł G. Bizeta, Lionela w Marcie F. von Flotowa i Maksa w Wolnym strzelcu C.M. von Webera. W sezonie 1963/64 był solistą opery w Krakowie, gdzie włączył do swego repertuaru partię Cavaradossiego (Tosca G. Pucciniego) oraz Młodego Króla (Hagith K. Szymanowskiego). Zaangażowany jesienią 1964 przez B. Wodiczkę do opery w Warszawie, wystąpił w XI 1965 podczas uroczystości otwarcia odbudowanego ze zniszczeń wojennych Teatru Wielkiego jako Jontek w Halce Moniuszki, odnosząc olbrzymi sukces (dalsze role Ochmana na tej scenie to tytułowy bohater w Fauście Ch. Gounoda z 1966 i Cavaradossi w Tosce z 1967). W latach 1966–68 był członkiem zespołu Deutsche Staatsoper w Berlinie, w 1967 rozpoczął międzynarodową karierę, występując jako Turiddu w Rycerskości wieśniaczej P. Mascagniego na scenie tego teatru, następnie kreował rolę Alfreda Germonta w Traviacie G. Verdiego na festiwalu operowym w Monachium, Cavaradossiego w Tosce Pucciniego oraz księcia Mantui w Rigoletcie Verdiego, wystawionej przez Staatsoper w Hamburgu. Wziął również udział w prawykonaniu Dies irae K. Pendereckiego (Oświęcim, 16 IV 1967) oraz w gościnnych występach warszawskiego Teatru Wielkiego w Moskwie (1968). Sukcesy w Polsce oraz obu ówczesnych państwach niemieckich zaowocowały zaproszeniem Ochmana na ekskluzywny festiwal do Glyndebourne (Leński w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, 1968; później Tarnino w Czarodziejskim flecie Mozarta) i Salzburga (Don Ottavio w Don Giovannim; tytułowy Idomeneo w operze Mozarta, 1973; Narraboth w Salome R. Straussa pod dyrekcją H. v. Karajana) oraz do Opery w Paryżu (Arrigo w Nieszporach sycylijskich Verdiego, 1974). W 1975 śpiewał partię Alfreda w 100. wystawieniu Zemsty nietoperza J. Straussa w Theater an der Wien; w tym samym roku zadebiutował rolą Arriga w Nieszporach sycylijskich na scenie Metropolitan Opera House, gdzie później wystąpił jako Leński w Eugeniuszu Onieginie oraz Grigorij-Dymitr w Borysie Godunowie Musorgskiego (1982). W 1981 kreował w Buenos Aires rolę Pasterza w Królu Rogerze Szymanowskiego, w 1982 śpiewał partię księcia Golicyna w Chowańszczyźnie Musorgskiego na scenie La Scali w Mediolanie, gdzie już wcześniej brał udział w wykonaniu Mszy c-moll KV 427/417a Mozarta. Do wymienionych już kreacji dodał w późniejszych latach m.in. rolę Lacy w Jenufie L. Janáčka (Genewa, Berlin, San Francisco), Eryka w Holendrze tułaczu Wagnera (festiwal w Orange, Berlin Zachodni), Heroda w Salome R. Straussa (Houston 1987), Fritza w Der Ferne Klang F. Schrekera (Bruksela 1988) i Borysa w Katii Kabanowej Janáčka (Metropolitan Opera House 1990). W 1994 i 1995 wystąpił ponownie w operach Musorgskiego w Hamburgu (książę Golicyn) i Berlinie (Grigorij-Dymitr). Łącznie repertuar Ochmana obejmuje ponad 40 partii operowych. Brał też udział w licznych wykonaniach wielkich dzieł oratoryjnych na czołowych estradach polskich i zagranicznych oraz prezentował na koncertach rozległy repertuar pieśniowy. Ponadto kreował główną rolę w sfilmowanej w Austrii operetce Carewicz F. Lehára w reżyserii A.M. Rabenalta. Posiada najbogatszy pośród polskich śpiewaków dorobek dyskograficzny; znajdują się tu m.in. nagrania pod dyrekcją K. Böhma (Salome R. Straussa, DG 1970; Requiem i Idomeneo Mozarta, DG 1977), R. Kubelíka (Stabat Mater Dvořáka; IX Symfonia d-moll Beethovena, DG), C. Abbada (Missa solemnis c-moll Mozarta), Ch. Mackerrasa (Jenufa Janáčka, Decca 1982), M. Rostropowicza (Wojna i pokój Prokofiewa, Erato 1986). Ceniony nie tylko za piękny głos, ale również za wysoką kulturę muzyczną oraz inteligentne aktorstwo, zyskał renomę stylowego odtwórcy partii mozartowskich. Po 1999 zajął się reżyserią, wystawiając w Operze Śląskiej Don Giovanniego Mozarta, Traviatę Verdiego oraz Carewicza F. Lehára. Powrócił też do młodzieńczej pasji malarskiej; wystawiał swoje obrazy w Warszawie. Ponadto kolekcjonuje dzieła polskiego malarstwa, przekształciwszy część własnego domu w galerię obrazów. Ochman jest laureatem Nagrody Państwowej II stopnia (1973), Nagrody m. Krakowa i PR (1976).
