Niewczyk Stanisław, *26 IX 1890 Poznań, †26 VII 1969 Poznań, polski lutnik i budowniczy instrumentów dętych, syn i uczeń Franciszka. Pracował z ojcem do 1922 we Lwowie. Od XII 1922 prowadził w Bydgoszczy pracownię lutniczą i skład instrumentów, od 1927 również wytwórnię instrumentów dętych, przeniesione w 1935 do Poznania. Od 1925 mistrz, od 1945 do ok. 1966 starszy cechu, członek-założyciel Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników. Swoje instrumenty prezentował na Pierwszej Wystawie Wodnej (Bydgoszcz 1927, medal srebrny), Poznańskiej Wystawie Krajowej (1929, wielki medal srebrny), wystawie w Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu (1949), Międzynarodowych Wystawach Poznańskich (1949, 1950, 1957, złote medale), wystawie Skrzypce w Polsce (Poznań 1952), wystawie Polskie Instrumenty Muzyczne (Warszawa 1966). Zbudował 120 skrzypiec, kilka altówek i wiolonczel, kilkaset gitar i mandolin, lutnie, bałałajki, bandury, cytry, harfę diatoniczną. Opierał się głównie na modelach A. Stradivariego i G. Guarneriego del Gesù. Wykształcił wielu uczniów. Nagrodzony medalem brązowym Ministra Przemysłu i Handlu (1929), złotym medalem Izby Rzemieślniczej w Poznaniu (1949), złotym medalem Związku Izb Rzemieślniczych (1950), dyplomem SPAL, Złotym Krzyżem Zasługi.
Literatura: A. Kucharska Współczesna polska sztuka lutnicza, Bydgoszcz 1989; K. Rottermund Budownictwo instrumentów muzycznych na terenie Wielkopolski w XIX i I połowie XX wieku, praca doktorska IS PAN, 1992.
