logotypes-ue_ENG

Moss, Piotr

Biogram

Moss Piotr, *13 V 1949 Bydgoszcz, polski kompozytor. Studiował kompozycję w PWSM w Warszawie u G. Bacewicz, a po jej śmierci u P. Perkowskiego (dyplom 1972). Pobierał też lekcje prywatne u K. Pendereckiego. W latach 1976–77 odbył studia uzupełniające w Paryżu u N. Boulanger, gdzie został wyróżniony nagrodą Stowarzyszenia Przyjaciół Lili Boulanger (1977). W 1984 przyjął obywatelstwo francuskie. W 1979 otrzymał Prix Italia za muzykę do filmu Najpiękniejsze miejsce na ziemi. Dwukrotnie (1980, 1981) zdobył nagrodę I stopnia Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za muzykę do słuchowisk Ania z Zielonego Wzgórza i Wyzwolenie, jest ponadto laureatem I nagród na licznych konkursach kompozytorskich, m.in.: 1972 – na konkursie kompozytorskim w Krakowie za Tre istanti per arpa sola; 1978 – na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. C.M. Webera w Dreźnie za Quartetto per quattro violoncelli, na konkursie Associazione musicale V. Bucchi w Rzymie za Trois pensées i na konkursie im. A. Malawskiego w Krakowie za Garść liści wierzbowych; 1982 – na konkursie im. J. Cererolsa w Montserrat za Salve Regina; 1985 – na konkursie kompozytorskim w Brasilii za Stances; 1988 – na konkursie ZKP za Trois novelettes.

Niezwykle obfita i różnorodna twórczość Mossa wywodzi się z doświadczeń z kręgu muzyki ilustracyjnej (teatralnej i filmowej), którą zajmował się intensywnie przed wyjazdem do Francji. Kontakt z N. Boulanger stał się impulsem do zwrotu w stronę muzyki autonomicznej. Kompozytor podkreśla humanistyczny aspekt swej twórczości i jej związek z estetyką romantyczną i neoromantyczną. Dysponuje szerokim zestawem środków technicznych i wyrazowych. Harmonika Mossa jest wypadkową łączenia elementów tonalnych i atonalnych. Ważnym aspektem jego muzyki jest sonorystyka (wielotony i niekonwencjonalne sposoby wydobycia dźwięku). Zauważyć też można fragmentarycznie stosowany aleatoryzm kontrolowany. Kompozytor podejmuje w zasadzie wszystkie gatunki muzyczne, od utworów scenicznych i symfonicznych poprzez dzieła kameralne na duże i małe składy instrumentalne, aż po utwory solowe. Narracyjny charakter muzyki Mossa odbija się w kształtowaniu formalnym, które z reguły jest ciągiem odrębnych, zamkniętych zdarzeń dźwiękowych niepodlegających klasycznie rozumianemu kształtowaniu tematycznemu czy ewolucyjnemu. Istotnym elementem muzyki Mossa jest stosowanie cytatów i autocytatów. Charakterystyczną cechą kompozycji Mossa jest zróżnicowana faktura oraz barwna, wirtuozowska orkiestracja. Obok instrumentów tradycyjnych, używa kompozytor instrumentów egzotycznych (gaita, khen), dawnych (fidel, pomort), elektronicznych i ludowych (lira korbowa, dudy).

Kompozycje

Instrumentalne:

Tre istanti per arpa sola, 1971

Symfonia „Charon”, 1972

Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 1974, wyd. Warszawa 1976

Muzyka w trzech częściach na klawesyn i 3 grupy instrumentalne, 1975

Dialogi na skrzypce i fortepian, 1977, wyd. Warszawa 1979

Quartetto per quattro violoncelli, 1978

Sinfonia in dieci partii, 1978

Trois pensées na klarnet i zespół instrumentalny, 1979

Incontri na orkiestrę, 1981

Sonata na wiolonczelę, 1981

Silence na orkiestrę, 1982

Sonata na kwartet smyczkowy, 1982, wyd. Kraków 1988

Nocturnes na klawesyn, 1983

Nostalgies I na klarnet lub klarnet basowy i 2 kwartety smyczkowe, 1983

Musique en trois mouvements na wiolonczelę i zespół instrumentalny, 1983

III Kwartet smyczkowy „Nuits...”, 1984

Concertino na 2 skrzypiec, 2 kwartety smyczkowe i kontrabas, 1984, wyk. Warszawska Jesień 1994

Stances, trio na klarnet, wiolonczelę i fortepian, 1984

Abendmusik na obój i trio smyczkowe, 1985

Hymne na orkiestrę, 1985

Récurrences na kwartet dęty, 1985

Symfonia koncertująca na flet, fortepian i orkiestrę, 1985

Elegia „Alexandre Tansman in memoriam” na 2 wiolonczele, 1986

Form III na 2 klarnety basowe i 2 krotale, 1986

Musique élégiaque na fagot i kwintet smyczkowy, 1986

Retours na kwintet dęty, 1986

Elegia II na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową, 1987

Soli, duetti e tutti dla 7 wykonawców, 1987

Maximen und Reflexionen na fortepian i kwintet smyczkowy, 1988

Scènes na zespół instrumentalny, 1988

Trois novelettes na kwintet saksofonowy, 1988

D’un silence..., koncert na klarnet lub klarnet basowy i orkiestrę, 1989

Métaphores na saksofon altowy i fortepian, 1989

Espressioni varianti, koncert na harfę, 2 flety, 2 perkusje i 2 orkiestry smyczkowe, 1990

Quartettsatz na fortepian i trio smyczkowe, 1990

Mélancolies d’automne na saksofon altowy i orkiestrę smyczkową, 1991

Novella na orkiestrę, 1991

Récit na wiolonczelę, 1991

Thrène VIII na wiolonczelę, 1992

Vestiges na zespół instrumentów dawnych, 1992

Intrada na orkiestrę, 1993

Tissages, symfonia kameralna, 1993

Dédicace I na kwartet smyczkowy, 1994

In una parte na mandolinę, gitarę i harfę, 1994

Capriccio na fortepian i smyczki, 1996

Concerto-Rhapsodie na puzon i orkiestrę, 1996

Fantaisie na wiolonczelę i smyczki, 1996

Wokalne:

Obsessions na chór żeński, 1987

Spandauer Messe na 3 chóry żeńskie, 1994

Wokalno-instrumentalne:

Szkice o miłości, cykl na sopran i zespół instrumentalny, 1972

Garść liści wierzbowych, cykl na baryton i zespół instrumentalny, 1978, wyd. Kraków 1983

Salve Regina na chór dziecięcy i organy, 1981

Gloria na chór męski, 3 trąbki, 3 puzony i organy ad libitum, 1982

Magnificat I na chór dziecięcy i organy, 1983

Der Du bist drei in Einigkeit na chór mieszany i kwintet smyczkowy, 1984

Le violon de Maria, melodram dla aktorki i na 7 instrumentów, 1984

Missa Tempore Adventus na głosy solowe, chór, organy i perkusję, 1984

Aus der Tiefe, kantata na bas, chór mieszany i zespół instrumentalny, 1987

Défets, oratorium na 2 głosy solowe, 2 recytatorów, chór, taśmę i orkiestrę, 1987

Musik einer Sommernacht, oratorium na chór, carillon i orkiestrę, 1989

Sueños, oratorium na mezzosopran, chór i orkiestrę, 1990

Ugui, melodram na recytatora i orkiestrę, 1993

Gédéon, oratorium na 2 recytatorów, chór dziecięcy, chór mieszany, zespół instrumentalny ludowy i orkiestrę, 1996

De 1’amour, cykl na tenor i orkiestrę, 1997

Dzień – Noc, kantata na alt i orkiestrę, 1997

Le cirque de Giuseppe, melodram na recytatora i orkiestrę, 1997

Sceniczne:

Prokris, balet, 1971

Les fragments de la montagne, opera, 1988, wyst. Châteauvallon 1989

Karla, opera, 1996

Les ailes de Jean-Pierre, opera, 1997

Le Monstre, opera kameralna, 1998, wyst. Ferentino 1999

muzyka teatralna, filmowa, radiowa i telewizyjna

muzyka rozrywkowa

aranżacje

opracowania muzyki klasycznej i ludowej