MacMillan [mekmˊylen] Kenneth, *11 XII 1929 Dunfermline (Szkocja), †29 X 1992 Londyn, angielski tancerz i choreograf. W 1945 ukończył Sadler’s Wells Ballet School w Londynie. W latach 1946–48 tancerz w Sadler’s Wells Theatre Ballet, w latach 1948–52 w Sadler’s Wells Ballet, od 1952 ponownie w Sadler’s Wells Theatre Ballet, gdzie dla działającej tam grupy studyjnej (Wells Choreographic Group) opracował choreograficznie swe pierwsze balety: Somnambulism (do muz. S. Kentona, 1953) i Laiderette (do muz. F. Martina, 1954). Jego oficjalnym debiutem choreograficznym był balet Danses concertantes (do muz. I. Strawińskiego, 1955), przygotowany dla Sadler’s Wells Ballet (po 1956 Royal Ballet), z którym związany był później jako stały choreograf (1952–66, 1977–92) i dyrektor (1970–77). Współpracował też z wybitnymi zespołami zagranicznymi jako dyrektor i choreograf (Deutsche Oper, Berlin 1966–70), jako artystyczny doradca (American Ballet Theatre, Nowy Jork 1984–89, Houston Ballet 1989–92); dorywczo współpracował m.in. z Stuttgarter Ballett. Za swą działalność artystyczną otrzymał wiele nagród, m.in. tytuł szlachecki od królowej Elżbiety II (1983).
Balety: Solitaire (do muz. M. Arnolda, 1956), Noctambules (muz. H. Searle, 1956), The Burrow (do muz. F. Martina, 1958), Święto wiosny (muz. I. Strawiński, 1962), Symphony (do muz. D. Szostakowicza, 1963), Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, 1965), Anastasia (1. wersja z muz. elektroniczną, 1967, 2. wersja do muz. P. Czajkowskiego i B. Martinů, 1971), Manon (do muz. J. Masseneta, 1974), Elite Syncopations (do muz. S. Joplina, 1974), Mayerling (do muz. F. Liszta, 1978), Isadora (muz. Richard R. Bennett, 1981), The Seven Deadly Sins (muz. K. Weil, 1983), The Prince of the Pagodas (muz. B. Britten, 1989), The Judas Tree (muz. M.J. de Elias, 1992).
MacMillan był wybitnym przedstawicielem drugiego pokolenia angielskich choreografów, wykształconym na najlepszych wzorach tradycyjnej klasyki, na dziełach Fokina oraz twórczości F. Ashtona, N. de Valois, R. Helpmanna. Zaczynał od form krótkich, pozbawionych fabuły, następnie opracowywał dłuższe dzieła, wzbogacone wątkami fabularnymi i emocjonalnymi, wreszcie w 1965 zrealizował pełnospektaklowy balet (Romeo i Julia), jednakże najbardziej charakterystyczne dla jego twórczości pozostały formy krótsze, określone przez A. Haskella mianem baletu-noweli. W historii baletu angielskiego wyróżnił się jako tancerz o silnej indywidualności i dużej ekspresyjności.
Literatura: E. Thorpe Kenneth MacMillan. The Man and His Ballets, Londyn 1985; J. Pudełek Kenneth MacMillan, „Taniec” 1993 nr 2.
