Leszetycki, Leschetizky, Teodor, Theodor, *22 VI 1830 Łańcut, †14 XI 1915 Drezno, polski pianista, pedagog i kompozytor. Początkowo uczył się u swego ojca, Józefa Leszetyckiego, nauczyciela muzyki w pałacu Potockich w Łańcucie. Po raz pierwszy wystąpił publicznie we Lwowie, gdy miał 10 lat. Po przeniesieniu się wraz z rodzicami do Wiednia studiował grę fortepianową u K. Czernego, kompozycję u S. Sechtera, a także filozofię na uniwersytecie. Już wówczas był nauczycielem fortepianu. W 1852 wyjechał do Petersburga, gdzie prowadził ożywioną działalność pedagogiczną, a w 1862 objął klasę fortepianu w konserwatorium. Po powrocie do Wiednia w 1878 szybko zyskał wielu uczniów; brał też aktywny udział w życiu muzycznym. W trakcie podróży koncertowych do Niemiec, Rosji i Polski występował zarówno jako pianista, jak i dyrygent. Był czterokrotnie żonaty, każdorazowo z jedną ze swych uczennic; drugą żoną Leszetyckiego (w latach 1880–92) była A. Jesipowa. Uczył opierając się na zmodyfikowanej przez siebie szkole Czernego. Postrzegany przez uczniów jako nauczyciel wymagający, nie koncentrował się jednak wyłącznie na problemach techniki pianistycznej, lecz kierował ich uwagę przede wszystkim na dzieło muzyczne i jego szczegóły. Wykształcił całą plejadę pianistów, którą – obok Jesipowej – tworzyli: I.J. Paderewski, A. Schnabel, O. Gabriłowicz, I. Friedman, B. Mojsiejewicz. Kompozycje Leszetyckiego to głównie miniatury fortepianowe (nokturny, romanse, tańce) o wirtuozowskim charakterze i dwie opery: niewykonana Die Brüder von Marco i Die erste Falte (wyst. Praga 1867).
Literatura: M. Brée Die Grundlage der Methode Leszetycki, Moguncja 1902, 4. wyd. 1914; A. Potocka Th. Leszetycki, Nowy Jork 1903; M. Prentner The Leszetycki Method, Londyn 7. wyd. 1903; A. Hullah Th. Leszetycki, Londyn 1906; E. Newcomb Leszetycki as I Knew him, Nowy Jork 1921, przedr. 1967; R.R. Gerig The Leszetycki Influence, w: Famous Pianists and their Technique, Newton Abbot 1976.
