Lamartine [lamart’in] Alphonse de, *21 X 1790 Mâcon, †28 II 1869 Paryż, francuski poeta, pisarz i polityk. Należał do głównych postaci francuskiego ruchu romantycznego. Méditations poétiques (wyd. 1820) — poezje o religijno-kontemplacyjnym, intymnym charakterze, utrzymane w romantycznym tonie uczuciowym — przyniosły mu sukces i rozgłos. Sławę Lamartine’a ugruntowały zbiory poezji: Nouvelles méditations poétiques (1823), La mort de Socrate (1823), Le dernier chant du pèlerinage d’Harold (1825) oraz Harmonies poétiques et religieuses (2 t., 1830). Poezja Lamartine’a zainspirowała przede wszystkim francuską pieśń romantyczną oraz utwory programowe Liszta (poemat symfoniczny Preludia 1854, cykl fortepianowy Harmonies poétiques et religieuses 1845–52). Do tekstów Lamartine’a komponowali m.in. L. Niedermeyer, C. Saint-Saëns (pieśń Le Golf de Baya), Ch. Gounod (pieśni Au rossignol, Seul i Le soir), G. Bizet (pieśń Le Grillon), E. Lalo (pieśń Viens), C. Debussy (chór Invocation); powstało wiele utworów chóralnych i kantatowych. O szczególnej muzycznej atrakcyjności poezji Lamartine’a decydowała jej medytacyjno-refleksyjna aura liryczna zestrojona z płynnością rytmu.
