Kaczyński Bogusław, *2 V 1942 Biała Podlaska, †21 I 2016 Warszawa, polski popularyzator kultury muzycznej. Studiował w PWSM w Warszawie grę na fortepianie u P. Lewieckiego (1959–64) i M. Wiłkomirskiej (1964–67) oraz teorię (1966–71) u W. Rudzińskiego i S. Śledzińskiego. Od 1968 pisał felietony, recenzje muzyczne i artykuły („Teatr”, „Ruch Muzyczny”, „Kultura”, „Przekrój” i in.). Od 1974 nadsyłał korespondencję dla czasopisma „Sowietskaja Muzyka” i „Hudební Rozhledy”, od 1976 publikował w „Opernwelt”. Od 1969 relacjonował w PR i TV najważniejsze wydarzenia muzyczne w kraju i za granicą, stworzył i prowadził liczne audycje i cykle programowe, m.in. w telewizji: Operowe qui pro quo (1974–78), Zaczarowany świat operetki (1979–81), Rewelacja miesiąca (od 1979), Przeboje Bogusława Kaczyńskiego (od 1985). Za działalność telewizyjną trzykrotnie (1978, 1980, 1983) otrzymał „Złoty Ekran” – nagrodę tygodnika „Ekran”– i trzykrotnie (1985, 1986, 1987) „Wiktora” – nagrodę przyznawaną przez telewidzów najpopularniejszej postaci polskiej telewizji. W latach 1981–90 kierował Festiwalem Muzyki w Łańcucie, a od 1983 Festiwalem im. J. Kiepury w Krynicy, w ramach którego zainicjował w 1984 odbywający się co dwa lata Międzynarodowy Konkurs Śpiewaków Operowych. Popularyzował polską kulturę na licznych wieczorach autorskich w wielu miastach polskich i zagranicznych. Od 1993 był prorektorem Akademii Muzycznej w Warszawie, a od 1994 dyrektorem Teatru Muzycznego „Roma” tamże. Za swoją działalność otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1985), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1986). Opublikował m.in. Ucieczki do Karyntii. Rzecz o A. Bergu i jego operach (Warszawa 1987), Wielka sława to żart (Warszawa 1992), Xenia Grey – księżna Chicago (Warszawa 1993).
