Hampton [hˊæmpten] Lionel, *12 IV 1913 Louisville (Kentucky), †31 VIII 2002 Nowy Jork, amerykański wibrafonista i perkusista jazzowy. Uczył się gry na ksylofonie u perkusisty J. Bertranda. W 1927 występował w Kalifornii w zespole Quality Serenaders, z którym w 1929 dokonał swoich pierwszych nagrań. W 1929 związał się z orkiestrą L. Hite’a; w 1930 zespół ten, z Hamptonem na wibrafonie, dokonał kilku nagrań z L. Armstrongiem. W kolejnych latach Hampton nagrywał płyty, udzielając się także jako muzyk studyjny w radiu i filmie. W 1936 został zaangażowany do kwartetu B. Goodmana (z T. Wilsonem i G. Krupą), z którym współpracował przez dwa lata. Równolegle nagrywał z okazjonalnymi grupami, w skład których wchodzili wybitni soliści z różnych, popularnych wówczas orkiestr, m.in. Goodmana, D. Ellingtona, C. Callowaya. Od 1940 prowadził własny big-band, w którym, grali m.in. F. Navarro, B. Bailey, I. Jacquet, D. Gordon, W. Montgomery, A. Farmer. W 1953 odbył z tą orkiestrą tournée po Europie; koncertował też w Afryce, Japonii i Australii; Hampton ze swoim big-bandem występował do lat 80. W latach 60. grał z różnymi małymi zespołami, a od 1965 kierował własnym sekstetem. W 1971 występował w Polsce. W 1973 dał kilka koncertów wspólnie z członkami dawnego kwartetu Goodmana. Zagrał w wielu filmach, m.in. w The Benny Goodman Story (1955).
Był jedną z czołowych gwiazd ery swingu i pierwszym, który wprowadził wibrafon na teren jazzu, ukazując pełnię możliwości brzmieniowych i technicznym tego instrumentu. Gra Hamptona nacechowana była niezwykłą ekspresją i wirtuozerią, które w połączeniu z jego nieprzeciętną osobowością estradową wzbudzały powszechną sensację. Powodzeniem cieszyły się również popisy Hamptona jako pianisty (używał jednego lub dwóch palców, imitując grę na wibrafonie). Jego najlepsze nagrania pochodzą z czasów współpracy z zespołem Goodmana.
Literatura: A. McCarthy Big Band Jazz, Londyn 1974.
