García [garØíja] Manuel del Popolo Vicente Rodríguez, *21 I 1775 Sewilla, †9 VI 1832 Paryż, hiszpański śpiewak operowy (tenor), pedagog i kompozytor. Był członkiem chóru katedry w Sewilli i uczniem m.in. A. Riby. Mając 17 lat, debiutował w Kadyksie jako śpiewak i kompozytor, następnie występował w Madrycie, w wystawianych tam tonadillas; w 1799 śpiewał w operze G. Paisiella Nina. Własne utwory sceniczne przyniosły mu uznanie również za granicą (m.in. operetka El seductor arrepentido, 1802; opera El poeta calculista, 1805). W 1808 po raz pierwszy wystąpił w Paryżu w Théâtre Italien w operze Griselda F. Paëra. W 1811 wyjechał do Włoch, gdzie studiował włoską metodę śpiewu i był na stałe zatrudniony jako tenor w teatrze San Carlo w Neapolu. Zaprezentował tam m.in. swą operę Il Califo di Bagdad (1812). Największą jednak sławę na terenie Włoch przyniosły mu kreacje w operach Rossiniego: Norfolka w Elisabetta regina d’Inghilterra (Neapol 1815), a szczególnie Almavivy (w specjalnie dla niego napisanej partii) w Cyruliku sewilskim (Rzym 1816). Uważa się go za twórcę canzony Almavivy Se il mio nome. W Paryżu, Londynie, Nowym Jorku triumfował w Cyruliku i innych operach Rossiniego. Po powrocie do Paryża (1816) García śpiewał w Théâtre Italien m.in. w Otellu Rossiniego, wystawiał też własne opery, m.in. La morte di Tasso (1821), Il Fazzoletto (1823). W 1824 występował w Londynie; w 1825 z grupą włoskich artystów i rodziną wyjechał do Nowego Jorku, a następnie do Meksyku. Trupa Garcíi wystawiła po raz pierwszy w krajach pozaeuropejskich opery Rossiniego, Don Juana Mozarta oraz 2 opery Garcíi. W 1829 García powrócił do Paryża do Théâtre Italien, poświęcił się jednak głównie nauczaniu. Dwukrotnie żonaty, miał 4 dzieci; wszystkie zostały również śpiewakami, a szczególną sławę zyskał syn Manuel Patricio oraz córki: Pauline Viardot i Maria Malibran.
García był jednym z najwybitniejszych tenorów swej epoki; obdarzony głosem o rozległej skali sięgającej rejestru barytonowego, odznaczał się wybitnym talentem aktorskim i zmysłem dramatycznym. Z kunsztu jego sławnej szkoły wokalnej korzystali m.in. A. Nourrit, H. Méric-Lalande, syn Manuel i córka Maria. Napisał podręcznik Metodo di canto, na którym wzorował się w swych pracach jegosyn. Liczne kompozycje Garcíi (tonadillas, ok. 40 oper i operetek, pieśni), pomimo popularności za życia Garcíi, nie przetrwały do dziś.
Literatura: G. Newburn The García Family, Londyn 1932; J. Levien The García Family, Londyn 1932, wyd. 2 zrewid. 1948; J. Subirá El operetista M. García, „Revista de la Biblioteca Archivo y Museo Ayuntamiento de Madrid” I, 1935.
