Dziębowska Elżbieta, pseudonim „Dewajtis”, *16 IV 1929 Warszawa, †4 IV 2016 Skokowa k. Prusic, polska muzykolog. Studia muzykologiczne na UW u J. Chomińskiego, H. Feichta i Z. Lissy ukończyła w 1957; stopień doktora uzyskała w 1966 w IS PAN na podstawie pracy Poematy symfoniczne Mieczysława Karłowicza; w latach 1954–58 była asystentem, w 1969–70 adiunktem w Instytucie Muzykologii UW, 1955–69 w Instytucie Sztuki PAN; w latach 1971–90 była adiunktem w Katedrze Historii i Teorii Muzyki UJ, 1974–78 była kierownikiem tejże placówki. Wykładała również w latach 1973–1983 w Akademii Muzycznej w Krakowie. W latach 1956–59 sprawowała funkcję sekretarza „Muzyki”, 1965–71 zastępcy redaktora naczelnego, 1971–94 była redaktor naczelną tego kwartalnika. W latach 1971–2012 jako redaktor naczelna kierowała pracami nad częścią biograficzną Encyklopedii Muzycznej PWM. W latach 1966–71 była członkiem prezydium Polskiej Rady Muzycznej UNESCO, 1968–72 wiceprzewodniczącą zarządu sekcji muzykologów ZKP, 1972–80 członkiem zarządu głównego ZKP. Za pracę muzykologiczną otrzymała w 2000 Nagrodę ZKP. Odznaczenia: Order Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyż Waleczny, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medal IV wieki Stołeczności Warszawy, dwukrotnie Krzyż Waleczny. Zainteresowania naukowe Dziębowskiej koncentrowały się wokół historii muzyki nowszej (zwłaszcza XIX w.) oraz teorii instrumentacji.
rozdziały o zachodnioeuropejskiej muzyce baroku, w: Historia muzyki powszechnej, t. 2, red. J. Chomiński, Z. Lissa, Kraków 1965
Metody badania muzyki programowej, „Muzyka” 1966 nr 3/4;
Instrumentacje Karłowicza a Czajkowskiego, w: Polsko-rosyjskie miscellanea muzyczne, red. Z. Lissa, Kraków 1967
Kultura muzyczna Warszawy w okresie międzywojennym, w: Warszawa II Rzeczpospolitej, r. 1, red. M. Drozdowski, Warszawa 1968
Postawa ideowo-artystyczna M. Karłowicza, Twórczość symfoniczna oraz Kronika życia i twórczości, w: Z życia i twórczości Mieczysława Karłowicza, Kraków 1970
O polskiej szkole narodowej, w: Szkice o kulturze muzycznej XIX wieku, t. 1, red. Z. Chechlińska, Warszawa 1971, przedr. On the Polish National School, w: Polish Musicological Studies, t. 2, red. Z. Chechlińska i J. Stęszewski, Kraków 1986
Chopin. Klasyk – romantyk – modernista, w: Szkice o kulturze muzycznej XIX wieku, t. 2, red. Z. Chechlińska, Warszawa 1973
Muzyka w Warszawie podczas okupacji, w: Warszawa lat wojny i okupacji 1939–1944, red. K. Dunin-Wąsowicz, t. 2, Warszawa 1972
Cel, zakres i warunki realizacji nowego programu studiów muzykologicznych, „Muzyka” 1974 nr 2
Instrumentacja w nauce kompozycji w XIX wieku, „Muzyka” 1976 nr 1
Koncepcja realnego kształtu dzieła muzycznego, „Muzyka” 1979 nr 4
Zofia Lissa (1908–1980), „Muzyka” 1980 nr 4
redakcje:
Krytycy przy okrągłym stole, Warszawa 1966
Polska współczesna kultura muzyczna 1944–1964, Kraków 1968
Z życia i twórczości M. Karłowicza, praca zbiorowa, Kraków 1971
kwartalnik „Muzyka”, od 1971
Encyklopedia Muzyczna PWM. Część biograficzna, Kraków 1979–2012
Studia musicologica. Aesthetica, theoretica, historica, księga pamiątkowa Z. Lissy, z Z. Helman, D. Idaszak i A. Neuerem, Kraków 1979 (w tym artykuł Profesor Zofii Lissy prace i zasługi)
Muzykologia krakowska 1911–1986, praca zbiorowa, Kraków 1987 (w tym artykuł Badania naukowe muzykologii krakowskiej)
Badania naukowe muzykologii krakowskiej, w: Muzykologia krakowska 1911-1980, red. E. Dziębowska, Kraków 1987
tłumaczenie:
M. Bukofzer, Muzyka baroku, tłum. z jęz. ang., Warszawa 1970
tłumaczenie z jęz. ros.:
I. Bełza Tematyka mickiewiczowska w twórczości Latoszyńskiego, tłum. z jęz. ros. z S. Prus-Więckowskim, „Muzyka” 1957/2
I. Bełza Z dziejów polsko-rosyjskich kontaktów muzycznych, tłum. z jęz. ros. z S. Prus-Więckowskim, Kraków 1963
